Mevlana

Dalga gibi kendimizden baş çıkardık, gene kendimizi seyre gidiyoruz biz.
Hakk'ın yolu iğne yordamından da ince; fakat iplik gibi yalınkat gidiyoruz biz.
Aklını başına devşir de yoldaşlarını, konak yerini hatırla; hatırla da bil ki her an yol almadayız, her an
gidiyoruz biz.
"Gene de dönüp ona varacağız" âyetini okumuşsundur; oku da anla; nerelere gidiyoruz biz
Yıldızımız, ay devrinde değil, Ülker'in ülkesine gidiyoruz biz.
Başlarımızda yüce bir himmet var; yücelerden, yüceler yücesi Rabbe gidiyoruz biz.
A kör sıçan, harman günümüz bugün; kör değilsen aç gözünü de gör, gözü açık gidiyoruz biz.
A söz, sus, gelme benimle; dikkat et de bak, kıskançlığımızdan bizsiz gidiyoruz biz.
A varlığımız yolumuzu kesme; Kafdağına, zümrüdüankaya gidiyoruz biz.
(C. IV, s. 229)
ESKİYİ SÖYLEMEK GEREKMEZ BİZE
Şiirim mısır ekmeğine benzer; gece gelir geçerse yiyemezsin, tâzeyken yemeye bak; üstüne toz
konmadan ye onu.
Onun yeri, ateş gibi tez giden hatırdır; fakat şu dünyada, soğuktan ölüverir.
Balık gibi, bir soluk, şu toprakta çabalar, çırpınır; bir an sonra bakarsın ki soğumuş gitmiş.
Fakat terü tâzeyken hayalini yedin mi nice hayaller çizmen gerek.
İçtiğin hayal, yepyeni bir hayal olmalı; eskiyi söylemek gerekmez be adam!
(C. V, s.134)
SEMÂ SEVGİLİYLE BULUŞMAK İÇİNDİR
Semâ, diri kişilerin canlarına rahattır, huzurdur; canında can olan bilir bunu.
Gül bahçesinde yatıp uyuyan kişi, uyanmayı ister.
Fakat zindanda uyumuş olan, uyanırsa zindana düşmüş olur.
Semâ düğün olan yerde olur, yas olan yerde değil; yas yeri, feryat figan yeridir.
Üzerindeki cevheri görmeyen, öylesine bin ayı gözüyle görmeyen kişi yok mu;
Böyle kişiye müzik ne yapsın, def ne etsin; semâ, gönüller alan sevgiliyle buluşmak içindir.
Yüzlerini kıbleye dönmüş kişiler bu dünyada da semâdadır, o dünyada da;
Hele halka olup semâ ederek dönüp duranların ortasında Kâbe de olursa.
Bir parmak şeker istiyorsan zaten var, hem de bedava; fakat şeker madenini istiyorsan o da burada.