Mevlana

Ey idrâki güneşe benzeyen! Sen vaktin Halîl'isin; şu yol kesen dört kuşu öldür!
Çünkü bunların her biri, karga gibi akıllıların akıl gözlerini oyar, çıkarır.
Bedene ait dört huy, Halîl Peygamber'in kuşlarına benzer. Onları kesmek, cana yol açar.
Ey Halîl, iyiden, kötüden kurtulmak için kes onların başlarını da ayaklar setten kurtulsun!
Küll sensin, hepsi de senin cüzlerindir. Çöz ayaklarını! Onların ayakları, senin ayakların demektir.
Âlem, senin yüzünden can yurdu kesilir; bir atlı, yüzlerce orduya arka olur.
Çünkü şu beden, dört huyun durağıdır; o huyların adları, dört fitneci kuştur.
Halkın ebedî olarak diriliğini istersen, bu dört şom ve kötü kuşun başlarını kes.
Sonra da onları bir başka çeşit dirilt de artık onlardan bir zarar gelmesin.
O yol kesen mânevi dört kuş, halkın gönlünü yurt edinmiştir.
Değil mi ki bütün doğru gönüllerin beyisin, bu zamanda Allah'ın halifesi sensin.
Bu dört diri kuşun, kes başlarını da ebedî olmayan halkı ebedîleştir.
O kuşlar kaz, tavus, karga ve horozdur. Bunların insanlardaki örneği de dört huydur.
Kaz hırstır; tavus makam (sevgisi); karga, uzun yaşama isteği; horoz ise şehvet...
Hırs kazı, kuru olsun, yaş olsun, ne bulursa yere gömer.
Bir an bile kursağı durmaz, Allah buyruğundan yalnız "Yiyin" hükmünü duymuştur.
Yağmacı gibi evi kazar, çabuk çabuk dağarcığını doldurup durur.
İyi kötü ne bulursa dağarcığına tıkar; inci tanelerini de oraya atar, nohut tanelerini de.
(Tavus) adı sanı duyulsun diye cilvelenir durur.
Bütün çabası, halkı hayır yönünden olsun, şer yönünden olsun, bir çeşit avlamak, kendisiyle meşgul
etmektir; ama sonucunu, faydasını o da bilmez, haberi bile yoktur.
Kara karganın gaak gaak diye bağırışı sürekli bedeniyle yaşamayı dilemesidir.
O, tek ve temiz olan Allah'tan, İblis gibi kıyamete dek yaşamayı ister.
Horoz ise şehvete düşkündür; şehvete pek tapar; o zehirli, kötü şarapla sarhoştur.
TAKDİR HAKTIR AMA, KULUN ÇALIŞMASI DA HAK! (6/403 v.d.)
(...) İnsanın elde ettiği şey, kârsa çalışıp çabalamasından ileri gelmiştir, zararsa çalışmamasından...
Yoksa Âdem (a.s.), "Rabbimiz, biz nefsimize zulmettik" der miydi
"Bu suç, bahtımdan. Kader böyleymiş; ihtiyatın, tedbirin ne faydası var" derdi