Sarıköylü Yunus Emre

O GÜNLERDE ANADOLUSarıköy’de sıcak bir ağustos gecesiydi.O yıl kuraklık olmuştu.Harman yerinde bir avuç saman, bir avuç buğday vardı.Genç Yunus, yaba elinde kâh buğdaya bakıyor, kâh yabayısallıyordu. Sapı savurup buğdayı samandan ayırmaya birtürlü eli varmıyordu. Aklı bu harmandan daha da karışıktı.“Ne diye dünya bu kadar güzel? Yıldızlar neden bu kadarparlak? Ay, neden böylesine gülümser? Ağaçlar ve kuşlar bukadar sevimli olmak zorunda mı? Niçin? Hepsi ölüp gidecekolduktan sonra?”2