İÇİNDEKİLER

4
LUNA
Son birkaç gündür her şey çok yavan geliyor. Kılımı kıpırdatmak bile
istemiyorum, üzerime çökmüş olan isteksizliğin altında eziliyorum. Dokuzuncu
sınıfta bıraktığım, tırnaklarımın kenarındaki derileri koparma âdetim geri döndü.
Bu şehre dair en sevdiğim şey olan kar bile beni iyi hissettirmedi. Eskiden şehri
temizliyorken, şimdi sadece hepimize ait olan kirlerin üzerini örtüyor gibi hissettim.
Yaklaşık iki haftadır evden çıkmak benim için çok başka bir yük. Okula
gitmek fikri beni sürekli diken üstünde tutuyor, en ufak bir an bile rahatlamama
müsaade etmiyor. Girmediğim pratik derslerin sonucu ne olacak gerçekten
merak ediyorum. Bu yoğun kötümserliğimin ve isteksizliğimin sebebi muhtemelen
Sömestr’ın yaklaşmış olması fakat kendisiyle aramda hâlâ komite isimli
koca bir duvar olması. Tahammülümün tükendiğini hissediyorum. Daha doğrusu
hissediyordum. Bugün yine bir insan için mümkün olan en yoğun mutsuzluk
içinde okula gidiyorken, otobüste, kendi kendimi teskin edebildiğimi fark ettim.
Çentikli Cumba
Karen O -The Moon Song.
Haftalık keşfime düşmüş olan bu
şarkı çalmaya başlayınca oldu her
şey. Önce “ay” kelimesi üzerine
düşündüm. Diğer gezegenlerin de
ayları vardı fakat hepsi kendi özel
ismine sahipti. Mesela Mars’ınkiler
Phobos ve Deimos imiş. Özel
ismi olmayan bir tek bizimkisiydi.
Fakat sonra fark ettim ki, aslında
Ay Dünya’nın uydusuydu ve diğer
gezegenlerinin uydularına ay
demek bizim yaptığımız -belki de
sadece benim yaptığım- bir hataydı.
Kafamı bulandıracak gereksiz
bir yanlışlığın düzelmiş olması beni rahatlattı. Daha sonra içinde bulunduğumuz
ilginç durumu düşündüm. Koskoca bir boşlukta yuvarlak bir topun üzerinde
yaşıyoruz. Bu fikir eskiden düşünüldüğü iddia edilen, insanlığın üzerinde
bulunduğu düz tepsinin bir öküzün boynuzunda asılı olduğu fikri kadar garip
aslında. Elbette birinin diğerinden çok daha ilkel olduğunu kabul ediyorum ama
yine de kocaman bir bilinmezliğin içindeymişiz gibi hissediyorum. Ve elde ettiğimiz
onca bilgiye, uzayın derinliklerine gönderdiğimiz robotlara, gezegenlerin
fotoğraflara rağmen böyle düşünüyorum. Çünkü durup düşününce milyonlarca
başka gezegenin bulunduğu koca bir boşluğun kolayca görmezden gelinebilecek
ufaklıktaki bir kısmında, mini minnacık bir gezegen üzerinde yaşıyoruz.
Aslında toz kadar bile küçük değiliz. Bu fikir beni çok heyecanlandırıyor öyle ki
beynim patlayacakmış gibi hissediyorum. Çünkü bu durumda hiçbir şey eskisi
kadar mühim görünmüyor, çünkü en basit ifadeyle önemsiziz. Yarına yetişmesi
gereken ödevler, sınavlar, kaçırılmış bir yoklama, kaçırılmış bir otobüs, yolda
yürürken geçen arabanın üzerimize su sıçratması, patrondan azar işitmek
vesaire bunlar saçma sapan ufacık dertler. Hatta bunlara dert bile denemez.
Bunlar kendi yarattığımız kurallar ve kendi kurduğumuz saçma düzen vasıtasıyla
kendimize işkence etmemize sebep olan önemsiz ve mânâsız sıkıntılar.