İTÜ DENARK SİRİUS

KÜLTÜR SANAT
Kaptan
Rutubetli bir kamara,
Eskilerden kalmış perçinli bir gemi,
65 yaşında bir kaptan, oturmuş tahta sandalyesine,
Yalan!
Ama değil…
15 yaşında Miço olarak başladığı gemide, şimdi Kaptandı.
Masmavi deniz gözleri vardı,
Sarsardı…
Sapsarı olmuş sakalıyla karışan bıyıkları,
Tadında bırakıyordu şarabı.
İyi anlardı kırmızıdan,
Hele pipodan…
Efkârlandıkça çeker, çektikçe de uzaklara dalardı.
Gözleri,
Masmavi deniz gözleri…
Belliydi,
Geçmişten gelen bir şeyleri olduğu,
Hala peşinde olan keşkeleri mesela.
Ama geri gidemediği, tekrar saramadığı, ciddi bir şeyler…
Belki Montevideo’daki Garcia,
Belki de St. Petersburg’daki Julia.
Belki sokaklarında kaybolduğu,
Venedik’te bıraktığı onlarca acı.
Katolik kilisesinin ürkütücü çan seslerinin sancısı,
ve isimlerini bile bilmediği çocukları…
Sandalyesinden kalkıp baş üstüne gitme düşüncesiyle kamarasından çıkıverdi.
Fazla gidemedi.
Güvertede kendisini bekleyen sürpriz onu şaşırtmamıştı.
Kafasını uzatsa kökünden kazıyacak dalgalar güverteyi şamar oğlanına çeviriyordu adeta.
Cesareti, korkusuyla karşı karşıya kalmıştı…
Ne vardı ki baş üstünde,
O kadar önemli…
Ölümden öte ne olabilirdi ki başka…
Ve Kaptan…
Kaptan Öldü!
Kaptan Tuğfan ŞAHİN - ‘’Pajalusta’’ kitabından
@itudenark 49