Vuslat dergisi

İÇİMDEKİ
GÖZYAŞLARI
Mahmut ARMUT
İnsan kendi hikayesini yaratırya;
Ben binlerce hikaye yarattım avuçlarımda.
Sadece bir tanesini hatırlayabilirim.
Belki ismini duysam hatırlarım.
İsmini duysam hatırlarım diyorum.
İsmini duysam.
Belki de hatırlamak istemediğimden duyamıyorum.
Veya duymak istemediğimden.
Çok yorgunum bugünlerde.
Düşüncelerim fazla yorgun.
Yapacak bir şeyler bulamıyorum.
Sonra başımın dönmesini izliyorum.
Kendimden kaçarken,
Kendime yakalanıyorum.
Sağanak bir yağmur gibi…
Her düşen damla bedenime işleyen bir kurşun.
Her kurşun bedenime işleyen bir damla.
Kuşları duyuyor musunuz?
Başınızı kaldırıp kaç kez baktınız gök yüzüne?
Kuşları görüyor musunuz?
Kanatları olmadan yaşayabilirler mi?
Söylesenize kanadı kırılmış kuşlar ne yapar?
Bu yeryüzüne esir olmanın hüznüyle ölmezler mi?
Bilemiyorum…
Her sabah kendimi bir bardak suyun içinde boğuyorum.
Biraz daha bağlanmak için hayata.
Biraz daha hissedebilmek için yaşamı.
Gözyaşlarımı izliyorum,
Bir ayna karşısında…
Ah yaşamak ne zor şimdi
Kendinden kaçarken,
Umudumun bileklerini keserken,
Ve sesi kesilmeyen bir kafanın içindeyken
Kendinden kaçamıyormuş insan…
Ne garip bir şey.
Var olmayacak sonsuzlukta var olmak.
Var olacak ölümden yok olmayacakmış gibi yaşamak.
Bir yağmurun altında ıslanıp,
Acı çığlıklarını duymalıyım şimdi tüm kırlangıçların.
Bir bebek olup,
Bir günlük ömrünün son saatlerini yaşamalıyım.
Yeni bir günün acısını taşıyamaz artık bu kanatlar.
Sessizce terk etmeliyim burayı.
Sessizce ve omuzlarımdayken tüm yaşama ümidim,
En güzel yerindeyken hayatın,
Bu şiiri yarım bırakmak zorundayım.
Her şey ilk gününde güzel
Ve ilk günündeymiş gibi kalanlar.
Şimdi bir ağaç olup,
Gövdemi ıslatmalıyım gözyaşlarımla…
17