Leptospiroza ( PDF) - Laboklin

More documents

Recommendations

Info

W następstwie tego w niektórych przypadkach dochodzi „jedynie“ do podwyŜszenia wartości takiego czy innego parametru laboratoryjnego, co naleŜy uwzględnić z punktu widzenia diagnostyki róŜnicowej. Obserwuje się takŜe leukocytozę z przesunięciem w lewo. W niemal kaŜdym z opisanych przypadków występował wyraźny białkomocz i krwinkomocz. Badanie serologiczne pod kątem infekcji wykonuje się metodą mikroaglutynacji (MA). Poziom przeciwciał powyŜej 1:100 oznacza jedynie, iŜ miał miejsce kontakt z zarazkiem. Wiele zwierząt jest seropozytywnych i nie wykazuje objawów klinicznych. Opublikowane niedawno wyniki badań pokazały, Ŝe u 25% badanych psów, które nie były szczepione i które nie wykazują objawów klinicznych, w badaniu metodą mikroaglutynacji stwierdzono poziom przeciwciał rzędu 1:200 i wyŜej nawet przeciwko sześciu róŜnym typom serowarów. Wynik ten koreluje z wynikami analizy próbek nadesłanych do LABOKLIN, które wykazały, iŜ u psów dochodzi najczęściej do reakcji immunologicznej przeciwko róŜnym typom serowarów. Generalnie za miarodajny diagnostycznie uznaje się poziom przeciwciał powyŜej 1:400 bądź trzy- lub czterokrotny jego wzrost w drugiej próbie. Problem stanowi jednak tzw. „luka diagnostyczna” pomiędzy okresem inkubacji a reakcją immunologiczną organizmu. U zwierząt o cięŜkim przebiegu choroby, a przede wszystkim u zwierząt wykazujących bardzo ostre objawy choroby obserwuje się niski poziom przeciwciał, a czasem uzyskuje się nawet wynik negatywny. Ponadto u zwierząt poddanych juŜ we wczesnej fazie infekcji leczeniu antybiotykami często nie dochodzi teŜ do spodziewanego wzrostu poziomu przeciwciał. Na przestrzeni ostatnich lat obserwuje się równieŜ przesunięcie częstotliwości występowania określonych typów serowarów. Na podstawie badań własnych przeprowadzonych w roku 2002 (n=1440) i 2007 (n=2638) u psów ustalono następujący rozkład poszczególnych typów: Porównanie serotypów krętka Leptospira u psów, lata 2002 i 2007 Za podstawę i wynik dodatni przyjęto poziom przeciwciał rzędu 1:400 i wyŜej. Zwierzęta, u których poziom przeciwciał był niŜszy, nie zostały uwzględnione w niniejszym zestawieniu statystycznym. Miało to zagwarantować, iŜ badaniem objęte zostaną psy, u których obecność przeciwciał została wywołana infekcją, a nie szczepionką. Uzyskane wyniki pokazują znaczny wzrost prewalencji serowarów typu L. grippotyphosa, L. bratislava i L. canicola. Prewalencja wszystkich trzech typów kształtuje się na poziomie ok. 20%. W przypadku serowarów L. saxkoebing, L. autumnalis i L. pomona stwierdzono jedynie minimalne przesunięcia. Szczególnie wyraźną zmianę poziomu prewalencji stwierdzono w przypadku serowarów L. icterohaemorrhagiae, jako Ŝe jeszcze w 2002 roku wynosiła ona 46.7%, a obecnie jest to zaledwie 6.3%.
PoniewaŜ jednak w odniesieniu do serotypu L. canicola zaobserwowano wzrost prewalencji z 14.5% do 19.5%, mało prawdopodobnym jest, iŜ spadek ten jest uwarunkowany bardziej powszechnym stosowaniem szczepionek. Badanie metodą PCR na podstawie moczu wykonuje się przede wszystkim u zwierząt wcześniej leczonych oraz zwierząt wykazujących ostre objawy choroby, poniewaŜ wcześniejsze leczenie utrudnia hodowlę i wyizolowanie bakterii oraz powoduje, Ŝe organizm nie wytwarza jeszcze przeciwciał. Jednak fakt, iŜ równieŜ zdrowe psy mogą miesiącami wydalać krętki, sprawia, Ŝe właśnie ta metoda badania jest interesująca równieŜ dla duŜych hodowli psów i schronisk, głównie w związku z ryzykiem jej przeniesienia na człowieka. Wadą badania metodą PCR jest generalny brak moŜliwości identyfikacji poszczególnych serotypów. Identyfikacja taka wymagałaby zastosowania bardzo pracochłonnych metod z zakresu biologii molekularnej. Mimo to, dzięki znacznie większej dokładności metoda PCR jest o wiele bardziej efektywna niŜ wcześniejsze metody diagnostyczne wykorzystujące mikroskopy z ciemnym polem widzenia. Leczenie i rokowania Oprócz leczenia objawowego antyemetykami i wlewów bardzo waŜnym elementem jest dostateczna produkcja moczu. Ilość wydalanego moczu powinna przekraczać 2ml/kg/h. Terapia antybiotykowa powinna przebiegać w dwóch fazach: I faza (krytyczna): ampicylina lub amoksycyklina w dawce 20-25 mg/kg doŜylnie 3 razy dziennie II faza: doksycyklina w dawce 10 mg/kg 1 -2 razy dziennie przez co najmniej trzy tygodnie, aby zapobiec wydaleniu leku przez nerki (Źródło: F. Gaschen, WSAVA 2008 W zaleŜności od badań odsetek zwierząt wyleczonych waha się od 50 do 90% po upływie około 10 dni. Decydującym czynnikiem jest tutaj skąpomocz względnie bezmocz będący następstwem niewydolności nerek. Profilaktyka W profilaktyce największe znaczenie mają regularne szczepienia. Niestety nie wiadomo do końca, jak dalece działa tutaj odporność krzyŜowa pomiędzy serotypami L. canicola i L. grippotyphosa a innymi serotypami. NaleŜy równieŜ zwracać uwagę, aby w okresie letnim po deszczu pies nie pił wody ze stojących kałuŜ lub zagłębień. <strong>Leptospiroza</strong> u innych gatunków zwierząt Do zakaŜeń krętkami Leptospira dochodzi równieŜ u innych zwierząt domowych i gospodarskich. <strong>Leptospiroza</strong> u przeŜuwaczy moŜe być przyczyną znacznych strat ekonomicznych i podlega obowiązkowi zgłoszenia. Ze 130 nadesłanych próbek pobranych od bydła w 11 przypadkach (8,46%) stwierdzono obecność przeciwciał powyŜej 1:400. W próbkach tych przewaŜały serotypy L. icterohaemorrhagiae (44.4%), L. saxkoebing (38.9%) i L. bratislava (16.7%). Obecności nowego serotypu L. hardjo nie stwierdzono w Ŝadnej z próbek. Do zakaŜeń krętkiem Leptospira dochodzi teŜ coraz częściej u koni. Badaniem objęto 1649 zwierząt. W 4,73% nadesłanych próbek stwierdzono poziom przeciwciał powyŜej 1:400, przy czym prewalencja poszczególnych serotypów kształtowała się następująco: L. grippotyphosa 24,8% L. bratislava 23,9% L. saxkoebing 16,5% L. canicola 11,9% L. australis 7,3% L. icterohaemorrhagiae 6,4% L. sejroe 5,5% L. autumnalis 3,7%
Page 1: Leptospiroza wczoraj i dziś aktual

Leptospiroza ( PDF) - Laboklin

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?