Jest Zakątek 6(41) - Parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w ...

6 ( 41 ) /09 

ISSN 1732-0283 

GAZETKA RZYMSKOKATOLICKIEJ PARAFII NARODZENIA NMP 

Aktualności 

Ogłoszenia Ogłoszenia Parafialne 

Wywiady z Parafianami 

Kącik Małego Parafianina 

Kącik Papieski 

Parafialny Kalendarz Liturgiczny

WYDAWCA: 

Rzymskokatolicka Parafia Narodzenia NMP 

ul. Klasyków 21/23 

03-115 Warszawa 

tel. 22 811 08 55 

adres strony internetowej: 

www.parafiannmp.pl 

e-mail: jestzakatek@wp.pl 

Wszelkie ofiary składane przy zakupie gazetki 

przeznaczone są na budowę kościoła 

Redakcja przyjmuje artykuły dotyczące życia i działalności naszej Parafii 

Zespół redakcyjny: 

Redaktor naczelny: Izabella Mroszkiewicz 

Redaktorzy: Magdalena Mroszkiewicz 

Paweł Sobczyk 

Redaktor techniczny: Tomasz Mroszkiewicz 

Współpracownicy: Jan Furdyna 

Elżbieta Grundman 

ks. Maciej Kosewski 

Projekt i druk: DK-DRUK ul. Modlińska 237; tel.: 022 811 98 23; e-mail: dkdruk@dkdruk.com.pl 

Fotografie: 

Paweł Sobczyk 

Piotr Sobczyk 

Janusz Gajger 

Elżbieta Grundman 

Barbara Stelmach 

ks. Paweł Cymerman

Jest Zakątek 

GAZETKA PARAFII NARODZENIA NMP 

Za nami obchody jubileuszu 60-lecia parafii. Dla wielu parafian uczestniczących w uroczystościach jubileuszowo-dożynkowych 

był to czas wspomnień: miejsc, wydarzeń i osób, związanych z lokalną wspólnotą od czasu 

jej powstania we wrześniu 1949 r. Obecny numer „Zakątka” w dużej części poświęcony został naszym uroczystościom, 

upamiętnionym m.in. na zamieszczonej wewnątrz kolorowej wkładce ze zdjęciami. Same obchody jubileuszu 

poprzedzone były przygotowaniami, na które składały się m.in.: Nowenna do Matki Bożej oraz pielgrzymka 

parafialna do Częstochowy. Teksty nabożeństw nowennowych, a także nabożeństwa dziękczynnego z 16 września 

zamieszczone zostały w gazetce, podobnie jak jubileuszowe refleksje oraz wspomnienia kilku osób z wyjazdu na 

Jasną Górę. Wzbogacone zostały również fotografiami, z których jedno – zdjęcie grupowe w Częstochowie – 

znajduje się na ostatniej stronie okładki. Przypomnieć sobie można także tekst homilii wygłoszonej przez ks. abp 

Henryka Hosera czasie mszy św. jubileuszowo-dożynkowej. 

W aktualnym numerze znalazło się miejsce również na kontynuację stałych tematów. Przez ponad trzy lata 

zapoznawaliśmy się z kolejnymi księgami Pisma św. Dziś nadszedł czas na „pożegnanie” z katechezami „Spotkania 

z Pismem św.” – jak łatwo się domyśleć - poświęcone refleksji na temat Apokalipsy św. Jana, co nie zwalnia 

oczywiście z osobistego sięgania do tej najpiękniejszej Księgi i w niej odnajdywania odpowiedzi na nurtujące nas 

pytania. Rozważania biblijne natomiast – w nawiązaniu do tych z poprzedniego numeru – dotyczą dziś „Owocu 

winnego krzewu”. 

Ks. Maciej w dalszym ciągu pomaga nam rozumieć i odnosić do własnego życia kolejne przykazania Dekalogu. 

Kontynuuje też temat „Polskiego Ruchu Ekumenicznego”. W tym roku, szczególnie poświęconym kapłaństwu, 

proponujemy również kilka refleksji związanych właśnie z kapłaństwem i naszym – czasem nieco dziwnym 

- traktowaniem tego sakramentu i osób duchownych. Warto zatrzymać się na chwilę nad „obrazkami z życia”, przygotowywanymi 

w cyklu: „Posyłam was…” przez ks. Pawła. W dalszym ciągu śledzimy także papieskie pielgrzymki 

do Ojczyzny, których przypomnieniem zajęła się Wspólnota Papieska – dziś pod tytułem: „Każdy winien znaleźć 

w życiu swoje Westerplatte” podsumowanie III pielgrzymki z 1987 r. Akcja Katolicka natomiast zaczęła na swoich 

spotkaniach zgłębiać dokumenty II Soboru Watykańskiego, niezwykle ważnego i przełomowego wydarzenia 

we współczesnej historii Kościoła. Efekty tej pracy prezentuje na łamach „Zakątka” – dziś pierwszy z artykułów, 

o charakterze wprowadzającym. W „Zakątku dobrej książki” p. Danuta przedstawia książkę o pontyfikacie Jana 

Pawła II, a ks. Maciej wśród „Świętych i błogosławionych” - przybliża postać św. Adolfa Kolpinga. Zachęcamy 

również do sięgnięcia do wspomnień z wyjazdu dzieci do Loretto oraz zajrzenia do „Kącika Papieskiego” i „Kącika 

Poezji”. 

O listopadowym Święcie Niepodległości przypomina krótki artykuł oraz tekst przemówienie burmistrza, a już 

wkrótce zaczniemy czuć atmosferę zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia. W związku z nimi zamieszczamy 

program rekolekcji adwentowych, spotkań opłatkowych wspólnot oraz harmonogram tegorocznej „kolędy”. Czas 

świąteczny to czas dzielenia się (w różnych wymiarach) posiadanym dobrem z innymi, do czego oczywiście gorąco 

zachęcamy. Być może będzie on okazją – zwłaszcza dla osób, którym potrzeby parafii wydają się odległe i dotychczas 

stoją „na uboczu” – do uzmysłowienia sobie rzeczywistej, trudnej sytuacji materialnej (o czym przypomina 

Apel Rady Parafialnej) i zaangażowania się w życie lokalnej wspólnoty, i w ramach możliwości wsparcia finansowego 

na bieżące konieczne remonty i spłatę zadłużenia. 

A całej Wspólnocie i osobom zaprzyjaźnionym z okazji nadchodzących Świąt Bożego Narodzenia życzymy: 

Niech Boża Dziecina błogosławi nam, zgodnie z tym, czego każdy najbardziej potrzebuje, 

Niech obdarza obficie łaskami, przynosi pokój, oddala wojny, kataklizmy i nieszczęścia, 

pomaga budować zgodę, wzajemną życzliwość i zrozumienie w rodzinach oraz środowiskach pracy. 

Niech umacnia wiarę, nadzieję i miłość, 

i pozwala w pełni radować się, że: 

BÓG SIĘ RODZI, MOC TRUCHLEJE… 

Duszpasterze i redakcja „Jest Zakątek” 

3

4 

1. 

2. 

8 września przeżywaliśmy odpust parafialny. W tym 

roku uroczystości odpustowe połączone były z jubileuszem 

60-lecia parafii. Mszy św. przewodniczył 

Ordynariusz Diecezji Warszawsko-Praskiej Ks. Abp 

Henryk Hoser, który również wygłosił homilię. 

Podczas uroczystości, w których uczestniczyło wielu 

kapłanów i licznie zgromadzeni wierni, dziękowaliśmy 

Bogu i Maryi – Patronce parafii za wszystkie 

otrzymywane przez lata istnienia naszej wspólnoty 

łaski i nieustanną opiekę, a także prosiliśmy o dalsze 

błogosławieństwo. W naszym parafialnym święcie, 

połączonym tradycyjnie od wielu lat z dożynkami 

dzielnicy Warszawa-Białołęka, udział wzięli także 

przedstawiciele władz dzielnicy i radni. Po uroczystej 

mszy św. i procesji Eucharystycznej odbył się 

koncert w wykonaniu zespołu „Victoria” z Rembertowa. 

Uroczystości odpustowo-jubileuszowe poprzedzone 

zostały, jak co roku, czterdziestogodzinnym nabożeństwem, 

podczas którego w adoracji Najświętszego 

Sakramentu uczestniczyły wspólnoty i grupy 

parafialne oraz osoby indywidualne. Przygotowanie 

stanowiła też nowenna do Matki Bożej, w czasie 

której przypomniane zostały miejsca w szczególny 

Aktualności 

3. 

4. 

sposób wybrane przez Maryję i związane z Jej kultem. 

W sobotę 5 września odbyła się parafialna piel- 

grzymka dziękczynna na Jasną Górę. Do tronu Królowej 

Polski wyruszyło 3 autokarami i indywidualnie 

prawie 200 osób, by wyrazić swoją wdzięczność za 

60 lat istnienia parafii. Modliliśmy się również o rychłą 

beatyfikację Sług Bożych: Ojca Świętego Jana 

Pawła II i Kard. Stefana Wyszyńskiego, z którymi 

nasza wspólnota jest związana w szczególny sposób. 

W Częstochowie uczestniczyliśmy w Drodze Krzyżowej, 

mieliśmy okazję zwiedzenia twierdzy jasnogórskiej, 

a centralnym punktem pobytu była msza 

św. naszej grupy sprawowana w kaplicy Cudownego 

Obrazu o godz. 16.45. 

W środę 16 września, dzień rocznicy erygowania pa- 

rafii, odprawiona została msza św., połączona z nabożeństwem 

dziękczynno-błagalnym do Matki Bożej

5. 

6. 

7. 

1. 

2. 

Nieustającej Pomocy. Uczestniczyli w niej przedstawiciele 

poszczególnych grup i całej wspólnoty parafialnej. 

Po mszy św. odbył się recital Roberta Chojnackiego 

z wprowadzeniem Marka Sierockiego oraz 

koncert „Avetek”. Dziękujemy wszystkim, którzy w 

jakikolwiek sposób włączyli się w przygotowanie i 

organizację uroczystości jubileuszowych. 

W nowym kościele umieszczone zostały nad drzwia- 

mi wejściowymi witraże z herbami papieża Benedykta 

XVI i ks. abp Henryka Hosera. Na ścianie 

przy wejściu na chór zawieszono natomiast tablice 

z nazwiskami darczyńców i ofiarodawców budowy 

kościoła. Z okazji jubileuszu przygotowano także 

pamiątkowe medale. 

W związku z awarią centralnego ogrzewania ko- 

nieczne było przeprowadzenie wymiany systemu 

grzewczego w domu parafialnym. Nieustannie ponawiamy 

apel o wrażliwość na potrzeby materialne 

parafii, zarówno te związane z koniecznością spłaty 

zadłużenia z racji budowy kościoła, jak i te, bieżące 

wydatki. Prosimy również o wsparcie modlitewne w 

pozytywnym zakończeniu formalności związanych z 

odebraniem świątyni. 

11 października w Watykanie papież Benedykt XVI 

kanonizował pięć osób, wśród nich abp Zygmunta 

Szczęsnego Felińskiego, arcybiskupa Warszawy w 

okresie zaborów, m.in. – powstania styczniowego, 

który za swoją patriotyczną postawę, został zesłany 

przez władze carskie na Syberię. Był on również 

założycielem Zgromadzenia Sióstr Rodziny Maryi, 

których dwa domy zakonne znajdują się na terenie 

naszej parafii. Obok abp Zygmunta Szczęsnego Fe- 

Ogłoszenia parafialne 

Listopad to tradycyjnie miesiąc naszej szczególnej 

pamięci o tych, którzy zakończyli już swoją 

ziemską pielgrzymkę. Zachęcamy do modlitwy za 

zmarłych z naszych rodzin, naszych przyjaciół i 

tych wszystkich, którzy tej modlitwy najbardziej 

potrzebują. Przez cały listopad o godz. 18.00 odprawiana 

jest msza św. gregoriańska za zmarłych. 

Jedną z form modlitwy za tych, którzy odeszli już 

z tego świata są również wypominki. Za zmarłych 

można także ofiarować odpust, który uzyskuje się 

(oczywiście pod stałymi warunkami) przez nawiedzenie 

cmentarza w ciągu 8 pierwszych listopadowych 

dni. 

1 listopada, który w tym roku przypada w niedzielę, 

obchodzimy Uroczystość Wszystkich Świętych, 

w której wspominamy tych, którzy mogą 

cieszyć się już radością życia wiecznego i którzy są 

dla nas przykładem podążania do Boga. Msze św. 

sprawowane są w tym dniu zgodnie z harmonogramem 

niedzielnym, o godz. 13.00 odprawiona 

zostanie msza św. na cmentarzu w Tarchominie. 

8. 

9. 

10. 

3. 

4. 

lińskiego w poczet świętych zaliczeni zostali: dwaj 

Hiszpanie – zakonnik-mistyk Rafael Arnaiz Baron i 

dominikanin Francisco Coll y Guitart, francuska zakonnica 

Marie de la Croix oraz belgijski ksiądz Josef 

Daamian de Veuster, który pracował wśród trędowatych 

na Hawajach. 

16 października, w 31 rocznicę wyboru Jana Pawła 

II na papieża, odprawiona została msza św. oraz nabożeństwo 

różańcowe w intencji rychłej beatyfikacji 

naszego Rodaka. 

Od 1 listopada w każdą niedzielę w starym kościele 

trwa całodzienna adoracja Najśw. Sakramentu. Zachęcamy 

do modlitwy indywidualnej i osobistego 

spotkania z Chrystusem. 

Wspólnota Rodzin informuje, że od października 

spotkania grupy odbywają się w pierwsze soboty 

miesiąca po mszy św. o godz. 18.00. 

2 listopada to wspomnienie wszystkich wiernych 

zmarłych, za których w szczególny sposób modlić 

się będziemy podczas mszy św. o godz. 18.00 w 

naszym kościele. Msze św. w tym dniu sprawowane 

będą także o godz. 7.00 i 9.00 oraz na cmentarzu 

o godz. 10.00. 

11 listopada (środa) obchodzimy Święto Niepod- 

ległości. Jak co roku uroczysta msza św. w intencji 

Ojczyzny sprawowana będzie w kościele o godz. 

18.00, po niej wysłuchać będzie można koncertu 

chóru UKSW pod dyrekcją ks. prof. Kazimierza 

Szymonika, po którym w Miejscu Pamięci odbędzie 

się Apel Poległych. W godzinach przedpołudniowych 

na terenie Choszczówki organizowany 

jest przez Akcję Katolicką i Wydział Sportu Dzielnicy 

Warszawa-Białołęka Bieg Niepodległości, do 

udziału w którym zachęcamy dzieci, młodzież i 

dorosłych. 

W niedzielę 22 listopada obchodzimy Uroczystość 

Chrystusa Króla Wszechświata, która kończy kolejny 

rok liturgiczny. 

5

6 

5. 

6. 

Niedziela 29 listopada to niedziela rozpoczynająca 

adwent – czas przygotowania do świąt Bożego 

Narodzenia i radosnego oczekiwania na spotkanie 

ze Zbawicielem, przychodzącym na świat w betlejemskiej 

stajence, ale również podczas ostatecznego 

przyjścia w Paruzji. 

W poniedziałek 30 listopada rozpoczynamy wizyty 

duszpasterskie, zwane kolędą. Przed spotkaniem 

kolędowym z duszpasterzem należy przygotować: 

stół nakryty obrusem, krzyż, zapalone świece, 

wodę święconą (jeżeli jej nie ma, można poprosić 

kapłana o poświęcenie), a dzieci – także podręczniki 

i zeszyty z lekcji religii. Na czas wizyty należy 

wyłączyć radio i telewizor. Wizyta „kolędowa”, w 

której uczestniczyć powinni wszyscy członkowie 

rodziny, obejmuje: wspólny śpiew kolędy, modlitwę 

rodzinną, której przewodniczy kapłan, błogosławieństwo 

mieszkania lub domu oraz rozmowę 

duszpasterską. Harmonogram „kolędy” na listopad 

i grudzień przedstawia się następująco: 

KOLĘDA 2009/2010 

30 listopada, poniedziałek od godziny 16 00 – ul. 

Liczydło, Powałów, Tarasowa, Szafrańców, Duninów, 

Kościeszów, Modlińska od 152 do 162a; ul. 

Ekspresowa, Nastawnicza, Soczewkowa 

1 grudnia wtorek od godziny 16 00 – ul. Żywiczna, 

Kątskiego 13, Pułaskiego 7, Sąsiedzka; ul. Weteranów, 

Kątskiego 19, 

2 grudnia środa od godziny 16 00 – ul. Fleminga, 

Kątskiego 1 i 3, Pułaskiego 1, 2, 2a, 4, 6, Kobierzycka, 

Szałasa, Lucynowska, Samowarowa; ul. 

Rozewska; od godz. 19 00 – osiedle Fleminga 

3 grudnia czwartek od godziny 16 00 – ul. Wiklinowa, 

Pułaskiego 11, 13, 13a, 17; ul. Szałwiowa, 

Kątskiego 33, 36, Pułaskiego 8, 15 Sierpnia 

4 grudnia piątek od godziny 16 00 – ul. Krokwi, 

Podróżnicza, Skuterowa, Drożdżowa 

5 grudnia sobota od godziny 10 00 – osiedle Podróżnicza, 

nowe osiedle przy Kołacińskiej, Klasyków 

„Aroma” 

7 grudnia poniedziałek od godziny 16 00 – ul. 

Fortel, Uczniowska 

9 grudnia środa od godziny 16 00 – ul. Kołacińska, 

Srebrnogórska, Pułaskiego 13, 13a, 16, 17, 

19; ul. Czarnocińska, Dziatwy, Drogowa, Modlińska 

186, 

10 grudnia czwartek od godziny 16 00 –Marchołta, 

Połączona; ul. Szynowa, Turoszowska, 

Klasyków, Oczeretu, Wczele, Uniwersału, Czarodzieja, 

Geograficzna, Kabrioletu, Stągiewna, 

Żiżki, Modlińska od 226 do 230, Mehoffera przy 

Modlińskiej 

11 grudnia piątek od godziny 16 00 – osiedle 

Podgórna z ul. Podgórną, osiedle Kiersnowskiego 

z ul. Kiersnowskiego 

12 grudnia sobota od godziny 10 00 – ul. Flet- 

niowa łącznie z osiedlem, Karnicka, Orchowiecka, 

Pokładowa, Semaforowa, Bieszczadzka; ul. 

Zawiślańska, Chlubna (do Gajówki), Deseniowa, 

Chlebowa, Kibiców, Lubczyka, Ławnicza, Wąska, 

Wieliszewska, Zielonych Traw, Pstra, Żółta, Ślepa 

16 grudnia środa od godziny 16 00 – ul. Czajki, 

Łąkowa, Boczańska, Połoniny, Parcelacyjna, 

Strzybnicka, cała ul. Mehoffera 

17 grudnia czwartek od godz. 16 00 – osiedle 

Mehoffera 103, 103 a, 103 b, 103, c 

18 grudnia piątek od godz. 16 00 – ul. Modlińska 

od Mehoffera do granic parafii; osiedle przy ul. 

Modlińskiej 

19 grudnia sobota od godz. 10 00 – ul. Czeremchowa, 

Animuszu, Prząśniczek, Przylesie, Papieska, 

Szafirków, Wilczej Łąki, Kaliny 

28 grudnia poniedziałek od godziny 9 00 – Marcelin: 

Lemiesz, Ornecka, Waligóry, Morwowa, 

Operowa, Smugowa, Wyspiarska, Zyndrama z 

Maszkowic, Celtów, Wikingów 

29 grudnia wtorek od godziny 9 00 – Tomaszew: 

Cieślewskich, Łazy, Odłogi, Ornecka, Bruszewska, 

Szklarniowa, Uzdowska 9, Płochocińska, 

Gaik i Brzeziny: Zdziarska 2, 2a, 11, 13, 16, 18; 

Płochocińska od 84a do 104 

30 grudnia środa od godziny 9 00 – Szamocin: 

Płochocińska, Ornecka, Wilkowiecka, Dylewska, 

Sarenki, Kukuczki, Szamocin, Cudne Manowce 

2 stycznia sobota: od godz. 10 00 – ul. Bohaterów, 

Sadkowska, Przeździecka, Cytadeli; Ołówkowa, 

Insurekcji, Kazuńska, Parowozowa, Piskląt, 

Wykrot 

4 stycznia poniedziałek: od godz. 16 00 – ul. Polnych 

Kwiatów, Starego Dębu, Brzozowy Zagajnik; 

ul. Wałuszewska, Arkony, Sianokosów. 

5 stycznia wtorek od godz. 16 00 – ul. Ambaras, 

Guńki, Żyrardowska 24-52, Mazurska, Dynamiczna, 

Pionierów, ul. Czołowa, Poli Negri, Kaweckiej, 

Messal, Śpiewaków, Harmonijki, Epopei, Palejtera 

7 stycznia czwartek: od godz. 16 00 – ul. Tapetowa, 

Przytulna, Lidzbarska, Wyganowska, Raciborska 

8 stycznia piątek od godz. 16 00 – ul. Brzezińska, 

Samosiejki, Dwusieczna, Jabłoni, Łuczywo, Piwoniowa, 

Szamotulska, Zagrodecka, Kłosowa. 

9 stycznia sobota od godz. 10 00 – osiedla Brzezińska 

i Mehoffera 

11 stycznia poniedziałek od godz. 16 00 – ul. Zegarynki, 

Tetmajera, Ciupagi; Forsycji, Dylewska, 

Uzdowska, Kosobudzka, Pocztowa 

12 stycznia wtorek od godz. 16 00 – ul. Widna, 

Wadowicka, Łazanowicka, Braniewska, Naprzełaj,

7. 

8. 

9. 

Henrykowska, Chlubna (od Gajówki) 

13 stycznia środa od godz. 16 00 – ul. Ziołowa, 

Ślepa, Waligóry; Majorki, Żyrardowska 2-12 

14 stycznia czwartek od godz. 16 00 – osiedle 

Husa 18, 18a, 18b 

15 stycznia piątek: od godz. 16 00 – osiedle Przylesie 

21, 21a i 23 

16 stycznia sobota od godz. 10 00 – Osiedle Kos 

(ul. Czołowa) 

18 stycznia poniedziałek od godz. 16 00 – osiedle 

Ciupagi 2, 2a 

19 stycznia wtorek od godz. 16 00 – osiedle Ciupagi 

2b, 2c, 2d 

20 stycznia środa od godz. 16 00 – osiedle Marywilska, 

46, 50, 52, 52a, 54, 56 i 56a 

21 stycznia czwartek od godz. 16 00 – ul. Marcelińska, 

Miętowa, Wyspiarska, Sygnałowa, ul. Płochocińska 

65 „Młyny”, Marywilska 42 b i c, 44, 

48, 48a 

22 stycznia piątek od godz. 16 00 – osoby i rodziny, 

które chciałyby przyjąć wizytę duszpasterską, 

a nie mogą być obecne w wyznaczonym terminie 

– po uprzednim zgłoszeniu w kancelarii. 

We wtorek 8 grudnia obchodzimy Uroczystość 

Niepokalanego Poczęcia NMP. Jest to pierwsza 

rocznica poświęcenia nowego kościoła i również 

rocznica wmurowania kamieni węgielnych 

pod jego budowę. Uroczysta centralna msza św. 

pod przewodnictwem ks. bp Stanisława Kędziory 

sprawowana będzie o godz. 18.00. Pozostałe msze 

św. w tym dniu – o godz.: 7.00, 9.00 i 16.30 dla 

dzieci - z rozdaniem medalików i książeczek do 

nabożeństwa. 

Tegoroczne rekolekcje adwentowe prowadzić będzie 

ks. Paweł Cymerman. Przeżywać je będziemy 

od niedzieli 13 do wtorku 15 grudnia. Ich harmonogram 

zamieszczony został poniżej. W przygotowanie 

oprawy liturgicznej włączają się, zgodnie 

z ustalonym planem, poszczególne wspólnoty 

parafialne. Jak co roku zachęcamy do podzielenia 

się z ubogimi darem serca w postaci produktów 

spożywczych, z których przygotowane zostaną 

paczki. 

W grudniu i na początku stycznia zapraszamy na 

spotkania opłatkowe wspólnot: 

Spotkania opłatkowe wspólnot: 

• Wspólnota Papieska – niedziela, 20 grudnia 

godz. 1900 • Wspólnota Charytatywna, Maryjno – Różańcowa 

- środa, 16 grudnia godz.1800 • Wspólnota Katechetyczna – czwartek, 17 

grudnia godz. 1800 • Oaza i Wspólnota Studencka – niedziela, 20 

grudnia godz. 1900 • Służby Liturgiczne z rodzicami – sobota, 19 

grudnia godz. 1000 • Akcja Katolicka, Rada Parafialna i Wspólnota 

Rodzin – środa, 6 stycznia godz.1800 • Chór – niedziela, 3 stycznia godz. 1300 10. W tym roku po raz pierwszy w naszej parafii organizujemy 

Wigilię dla osób samotnych i opuszczonych. 

Spotkanie opłatkowe odbędzie się w piątek 

18 grudnia po mszy św. o godz. 18.00. Wszystkich 

chętnych prosimy o zgłaszanie się w kancelarii. 

Udział w Wigilii wezmą tylko ci, którzy zgłoszą 

się do 13.XII. 

11. 24 grudnia w Wigilię nie będzie mszy św. o godz. 

18.00. Całą wspólnotę parafialną zapraszamy na 

Pasterkę sprawowaną w kościele o północy. Przed 

Pasterką krótki program artystyczny przygotowują 

„Avetki”. 

12. 25 grudnia nie będzie mszy św. o godz. 7.00. Pozostałe 

msze św. w Uroczystość Bożego Narodzenia 

i święto św. Szczepana – pierwszego męczennika 

sprawowane będą zgodnie z harmonogramem 

niedzielnym (26 grudnia – także o 7.00). 

13. W niedzielę 27 grudnia przypada Uroczystość 

Świętej Rodziny. W tym dniu, wpatrując się we 

wzór, jakim była Święta Rodzina z Nazaretu, 

szczególną uwagę poświęcamy naszym rodzinom, 

ich problemom i trudnościom, z jakimi borykają 

się na co dzień. 

14. W czwartek 31 grudnia kończymy rok kalendarzowy. 

Zapraszamy do udziału we mszy św. i nabożeństwie 

dziękczynnym o godz. 18.00. 

15. Msze św. w Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki 

Maryi, 1 stycznia sprawowane będą o godz.: 8.30, 

10.00, 11.30, 13.00 i 18.00. 

16. Ks. kan. Zdzisławowi Rogozińskiemu z okazji 

imienin przypadających 28 listopada życzymy 

wszelkich potrzebnych łask Bożych, zdrowia i sił 

do dalszej owocnej służby Bogu i ludziom. 

17. Parafialna Wspólnota Rodzin zaprasza w sobotę, 

28 listopada br. na pielgrzymkę autokarową do 

Sanktuarium Św. Józefa w Kaliszu, gdzie znajduje 

się słynący łaskami obraz Świętej Rodziny. „Pragniemy 

zaprosić każdą rodzinę naszej parafii do 

wzięcia udziału i zawierzenia swych problemów 

i nadziei, do modlitwy w kaliskim sanktuarium.” 

Przewidywany wyjazd o godzinie 6.45. Zapisy u 

organizatorów. 

18. Ważne daty, o których przypomina nam kalendarz 

liturgiczny w listopadzie i grudniu to: 

• 4.XI – św. Karola Boromeusza 

• 9.XI – rocznica poświęcenia Bazyliki Laterańskiej 

• 16.XI – NMP Ostrobramskiej 

• 21.XI – Ofiarowanie NMP 

• 22.XI – św. Cecylii 

• 30.XI – św. Andrzeja Apostoła 

• 13.XII – św. Łucji 

• 14.XII – św. Jana od Krzyża 

• 27.XII – św. Jana Apostoła i Ewangelisty 

• 

28.XII – św. Młodzianków. 

7

8 

Rekolekcje Adwentowe 

Niedziela - 13 grudnia 

7.00 – Msza Św. i nauka dla ogółu parafian 

8.30 – Msza Św. i nauka dla młodzieży 

10.00 – Msza Św. i nauka dla dzieci klas 0-III 

11.30 – Msza Św. i nauka dla dzieci klas IV-VI 



Poniedziałek 14 grudnia 2009 


16.00 – Spotkanie modlitewne dla dzieci klas 0-III i ich rodziców – opłatek 

17.00 – Spotkanie modlitewne dla dzieci klas IV-VI – opłatek 

18.00 – Msza Św. i nauka dla ogółu parafian – opłatek 

19.00 – Spotkanie modlitewne dla młodzieży od I klasy gimnazjum – opłatek 

Wtorek 15 grudnia 2009 

9.00 – Msza Św. i nauka dla ogółu parafian – opłatek. 

Zapraszamy chorych i sędziwych 

11.00 – Msza Św. i nauka w Domu Pomocy Społecznej w Białołęce 

16.00 – Msza Św. i nauka dla dzieci klas 0-III 

17.00 – Msza Św. i nauka dla dzieci klas IV-VI 


19.00 – Msza Św. i nauka dla młodzieży od I klasy gimnazjum 

Środa (16 grudnia) 2009 

W godz. 9.00 – 11.00 odwiedzamy chorych 

(po uprzednim zgłoszeniu). 

Prosimy o środki lokomocji. 

Sakrament pojednania: 

Wtorek: 8.30 – 10.00; 16.30 – 19.30 

Rekolekcje prowadzi: 

Ks. Paweł Cymerman 

Apel Rady Parafialnej do Parafian 

Drodzy Państwo, 

W rekordowo krótkim czasie, w naszej parafii stanął nowy Dom Boży, rozwiązując problem ciasnoty w dotychczasowej 

kaplicy i przyciągając większą liczbę wiernych do uczestnictwa w nabożeństwach. Wierzymy, że nowa 

świątynia, wybudowana jako wotum wdzięczności Panu Bogu za pontyfikat Papieża Jana Pawła II, będzie promieniować 

Jego nauką i stanie się ważnym ośrodkiem kultu Sługi Bożego. To świętość Jego życia czyniła budowę tak 

efektywną i szybką, otwierała Wasze serca ku modlitwie i niezwykłej ofiarności, za które z serca jeszcze raz wszystkim 

dziękujemy jako była Rada Budowy Kościoła, dziś Rada Parafialna. Tę samą wdzięczność wyraża Ksiądz Proboszcz 

Mirosław Bielawski, inicjator, organizator i przewodnik budowy. 

Równocześnie pragniemy poinformować, że budowa spowodowała znaczne zadłużenie Parafii. Zacni wierzyciele, 

wśród których nie brak dawnych wychowanków z katechez akademickich oraz Rodziny Księdza Proboszcza, 

umożliwili szybkie zakończenie budowy „na kredyt”. Wielu Parafian uznało, że zakończenie budowy kościoła jest 

równoznaczne z ustaniem kosztów budowy. To w znacznej mierze prawda, lecz długi pozostały. 

Ośmielamy się prosić o pomoc całej wspólnoty parafialnej i dalszą ofiarność na rzecz spłacenia zadłużenia 

Parafii z tytułu budowy. Wierzymy, ze pogłębiona refleksja nad rolą nowej świątyni wzbudzi w nas chęć dalszej 

pomocy, aż do wyjścia Parafii z długów. Za taką postawę będziemy wdzięczni pozostając w przyjaźni i modlitwie. 

Rada Parafialna

Spotkania z Pismem Świętym 

Poznajmy Pismo Święte i żyjmy z Nim na co dzień 

Apokalipsa św. Jana 

Apokalipsa jest ostatnią księgą Pisma Św., której 

nazwa oznacza „objawienie”. Jest najbardziej tajemniczą 

księgą Nowego Testamentu, ukazującą koniec 

historii, której początki przedstawione zostały w 

Księdze Rodzaju. 

Autorstwo Apokalipsy przypisywane jest niemal 

jednogłośnie św. Janowi Ewangeliście, który – 

za czasów Domicjana - został zesłany z Efezu na 

wyspę Patmos i tam miał objawienia. Stamtąd też, 

ok. 95 r., skierował słowa, będące pocieszeniem i 

umocnieniem do chrześcijan z Azji Mniejszej, których 

dosięgały - nasilone za rządów Domicjana - 

prześladowania. Apokalipsa w swoim orędziu niosła 

zachętę do wytrwałości i zapewnienie o ostatecznym 

zwycięstwie Chrystusa. 

Księga wchodzi, a nawet stanowi szczyt, zawierającej 

się między rokiem 200 przed Chrystusem a 

200 po Chrystusie, tradycji biblijnej i judaistycznej, 

której korzenie sięgają ksiąg prorockich ST, zwłaszcza 

Ezechiela i Daniela, a która nazywana jest „apokaliptyczną”. 

Autor posługuje się szczególnym rodzajem 

literackim: apokaliptyczno-prorockim. Jego 

cechami charakterystycznymi są m.in.: bardzo obrazowy 

i symboliczny język, utkany cyframi, posługiwanie 

się wielkimi wizjami i scenami, komentowanymi 

przez anioła, wywołującymi olbrzymie wrażenie. 

Związek z apokaliptyką odnajdujemy w sposobie 

przekazywania objawień – wizjach symbolicznych, 

dotyczących rzeczy ostatecznych, z księgami prorockimi 

– występowanie w Bożym imieniu, pouczenia, 

napomnienia, pocieszenie i chęć dodania odwagi. 

Zasadniczym tematem Apokalipsy są dzieje 

ludzkości i Kościoła, ukazane w formie kolejnych 

obrazów. 

Poza prologiem i epilogiem w Księdze wyróżnić 

można dwie zasadnicze części: 

9

10 

1. 

2. 

prorocką, na którą składa się siedem listów wysłanych 

w imieniu Chrystusa-Króla do Kościołów 

Azji (rozdz. 1-3); 

apokaliptyczną, w której ukazane są kolejne wizje, 

odsłaniające sens dziejów, kończących się w 

wieczności (rozdz. 4-22). W drugiej części wyróżnić 

można fragmenty dotyczące: 

• znaków, które zapowiadają zbawcze wkroczenie 

Boga (rozdz. 4-11): siedem pieczęci (zapis 

Bożych wyroków), siedem trąb (obwieszczenie 

wyroków Bożych) 

• znaków, poprzedzających wielkie starcie końcowe 

oraz kres historii zbawienia. Ukazana 

jest walka Szatana, posługującego się imperia- 

Pociąg osobowy, ludzie jadą do pracy. Wśród 

dyżurnych tematów – Kościół i księża. Bo księża są 

tacy, robią to czy tamto, za dobrze im się powodzi, 

nie chcą załatwić takiej czy innej sprawy. I wiele innych 

treści na temat kapłanów. Wtedy jedna z kobiet 

w przedziale pyta najgłośniej dokazującą: ma Pani 

syna? To niech Pani pośle go do seminarium i będzie 

z niego idealny ksiądz. Koniec dyskusji. 

Pan Bóg powołuje ludzi, z różnych rodzin, środowisk, 

z różnym i niepowtarzalnym doświadczeniem 

życiowym. Często słabych, aby na Bogu, na 

Jego mocy opierali swoje kapłaństwo. Ktoś kiedyś 

powiedział: Takich mamy kapłanów, jakich sobie 

wymodlimy. 

***** 

Wszyscy wierzący mamy udział w kapłaństwie 

powszechnym, są jednak ludzie powołani do kapłaństwa 

służebnego. Kiedy Bóg obdarza powołaniem? 

Pan Bóg powołuje – już od początku życia: 

„Powołał Mnie Pan już z łona mej matki, od jej 

wnętrzności wspomniał moje imię.” (Iz 49, 1b). 

„Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem 

cię, nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię, 

prorokiem dla narodów ustanowiłem cię.” (Jr 1, 5). 

Odkrywanie, poznawanie powołania jest procesem 

ciągłym. Wychowanie, środowisko, ludzie 

otaczający, wszyscy i wszystko bierze w tym udział. 

Rozeznania dokonuje sam zainteresowany. Trudno 

jest w kilku zdaniach wyjaśnić tajemnicę powołania 

do kapłaństwa służebnego. 

Posyłam Was… 

mi totalitarnymi i ich ideologiami, z Kościołem, 

ale na końcu następuje sąd. Siedem czas 

symbolizuje urzeczywistnienie zapowiedzianych 

klęsk. Księga zapowiada upadek prześladowców, 

triumf Chrystusa nad wrogimi 

potęgami i Jego panowanie na ziemi pośród 

świętych. Przy końcu ma zostać stoczona 

ostateczna bitwa, po której nastąpi zmartwychwstanie 

i sąd ostateczny. Zakończenie 

Księgi ukazuje wizję triumfu Kościoła przemienionego 

– nowego, niebieskiego Jeruzalem. 

***** 

Życiu człowieka odkrywającego powołanie do 

kapłaństwa towarzyszą pytania. 

Pierwsze – Czy jestem powołany do pełnienia 

takiej służby? Gdy odpowiedź jest pozytywna, jeszcze 

przed przyjęciem święceń, rodzą się kolejne pytania 

– jak i po co? 

Odpowiedzi na nie pojawiają się w ciągu dni, miesięcy, 

lat posługi kapłańskiej. Co więcej, dobrze by było 

gdyby ksiądz o nich nie zapominał i ciągle poszukiwał 

odpowiedzi. 

***** 

To Ksiądz się spowiada? - Pada pytanie na katechezie, 

zarówno z ust dzieci jak i młodzieży. 

W formacji kapłańskiej jest wielka dbałość o 

sakrament pokuty i pojednania. W seminarium proponuje 

się spowiedź co dwa tygodnie. 

Przyjęcie Sakramentu Kapłaństwa nie sprawia 

faktu bezgrzesznego życia, czy nie podlegania obowiązkowi 

przestrzegania Bożych przykazań – przede 

wszystkim przykazania miłości. Daje natomiast moc 

i władzę sprawowania sakramentów ustanowionych 

przez Chrystusa dla ludzi. Kapłan pozostaje człowiekiem, 

tak jak inni wezwanym do świętości, żyjącym, 

starającym się żyć zgodnie z Ewangelią. 

Ks. Paweł

Owoc Winnego Krzewu 

Nasze rozważania biblijne w poprzednim numerze 

„Zakątka” skupiały się na temacie chleba, najważniejszego 

pokarmu człowieka. W nawiązaniu do tego 

zagadnienia, dziś przypomnimy kilka fragmentów, 

dotyczących wina. W kręgu kultury śródziemnomorskiej 

i w tradycjach wielu ludów starożytnych wino, 

obok wody, jest jednym z podstawowych napojów. W 

różnych krajach Europy Południowej, a także Azji i 

północnej Afryki jest ono używane i podawane codziennie 

do posiłków. Jak ważnym był „owoc winnego 

krzewu” dla narodu izraelskiego, świadczyć może 

fakt częstego nawiązywania do niego i wspominania 

o nim na kartach Pisma św. 

Pierwszą wzmiankę o winnicy odnajdujemy już 

w Księdze Rodzaju, gdzie czytamy, że „Noe był rolnikiem 

i to on pierwszy zasadził winnicę.” (Rdz 9, 20). 

Od razu również dowiadujemy się o skutkach nadmiernego 

spożywania wina: „Gdy potem napił się wina, 

odurzył się [nim] i leżał nagi w swym namiocie.” (Rdz 9, 

21). O konieczności właściwego korzystania z daru, 

jakim jest wino, przypomina także Nowy Testament. 

Św. Paweł w swoim Liście do Efezjan, pośród innych 

wskazówek, jakie daje wiernym, wspomina: „Nie 

bądźcie przeto nierozsądni, lecz usiłujcie zrozumieć, co jest 

wolą Pana. A nie upijajcie się winem, bo to jest przyczyną 

rozwiązłości” (Ef 4, 17-18). 

Jednak trudno byłoby sobie wyobrazić kulturę 

narodów zamieszkujących tereny wokół i w pobliżu 

Morza Śródziemnego bez wina, bez krzewów winorośli, 

ciągnących się często po horyzont i tak malowniczo 

wpisujących się w krajobraz, bez winnic, 

uprawianych przez kolejne pokolenia, dających pracę 

i zdrowie wielu ludziom. Wspomnienie o uczcie, na 

której obecne było wino, znajdujemy w opisie spotkania 

w Egipcie Józefa ze swoimi braćmi. „Potem zaś, 

obmywszy twarz, wyszedł i usiłując panować nad sobą dał 

rozkaz: ‘Niech podadzą posiłek!’. (…) Oni zaś ucztując z 

nim rozweselili się pod wpływem wina.” (Rdz 43, 31.34). 

Wcześniej jeszcze czytamy fragment opisujący powrót 

Abrama ze zwycięskiej wyprawy przeciw królom 

mezopotamskim. Wówczas to na jego spotkanie 

wyszedł Melchizedek, niosąc chleb i wino: „Gdy 

Abram wracał po zwycięstwie (…) wyszedł mu na spotkanie 

do doliny Szawe, czyli Królewskiej, król Sodomy. Melchizedek 

zaś, król Szalemu, wyniósł chleb i wino; a [ponieważ] był on 

kapłanem Boga Najwyższego, błogosławił Abrama.” (Rdz 

14, 17-19a). Księga Wyjścia przekazuje informacje o 

przepisach, dotyczących składania ofiar. Ofiarę tzw. 

ustawiczną, składaną dwa razy dziennie u wejścia do 

Namiotu Spotkania, stanowiły baranki wraz z oliwą i 

winem: „a jako ofiarę płynną złożysz wino w ilości czwartej 

części hinu” (Wj 29, 40c). O zaletach wina, ale również 

niebezpieczeństwach z nim związanych, dowiadujemy 

się z Księgi Syracydesa: „Przy piciu wina nie bądź 

zbyt odważny, albowiem ono zgubiło wielu. (…) Wino dla 

ludzi jest życiem, jeśli pić je będziesz w miarę. (…) Zadowolenie 

serca i radość duszy daje wino pite w swoim czasie i z 

umiarkowaniem.” (Syr 31, 25.27a.28). W Księdze Koheleta 

natomiast czytamy: „W weselu chleb swój spożywaj 

i w radości pij swoje wino!” (Koh 9,7). 

O tym, że wino traktowane było jako produkt 

powszechnie dostępny i używany, świadczą również 

przykłady biblijnych postaci, powołanych do specjalnych 

zadań, które jako wyrzeczenie ofiarowywały powstrzymanie 

się od jego spożywania. W opisie zapowiedzi 

narodzenia Jana Chrzciciela Zachariaszowi w 

Ewangelii św. Łukasza czytamy: „Będzie bowiem wielki 

w oczach Pana; wina i sycery pić nie będzie i już w łonie matki 

napełniony będzie Duchem Świętym.” (Łk 1, 15). 

W „Pieśni nad pieśniami” Oblubienica w pierwszych 

słowach używa porównania do wina, które tu 

jest również symbolem miłości: „Niech mnie ucałuje pocałunkami 

swych ust! Bo miłość twa przedniejsza od wina.” 

(Pnp 1, 2). Dalej, Oblubieniec, odpowiadając na zaproszenie 

Oblubienicy do wejścia do ogrodu i spożywania 

najlepszych owoców, mówi m.in.: „Wchodzę 

do mego ogrodu, siostro ma, oblubienico; zbieram mirrę mą z 

moim balsamem; (…) piję wino moje wraz z mlekiem moim.” 

(Pnp 5, 1), w zakończeniu zaś: „Oto przede mną winnica 

moja, moja własna” (Pnp 8, 12a). Samą „Pieśń nad 

pieśniami” interpretujemy alegorycznie. Oblubieniec 

symbolizuje Boga, który nieustannie troszczy się o 

swój lud – Izraela, czyli Oblubienicę. Oblubienicą 

Chrystusa jest Kościół, który Jezus wykupuje własną 

Krwią. (Oblubieniec w Pieśni płaci wysoką cenę za 

winnicę). Lud Boży porównany do winnicy zostaje 

również w Księdze Psalmów. W Psalmie 80 czytamy: 

„Wyrwałeś winorośl z Egiptu, wygnałeś pogan, a ją zasadziłeś. 

Grunt dla niej przygotowałeś, a ona zapuściła korzenie 

i napełniła ziemię. (…) Dlaczego jej mury zburzyłeś, tak 

że zrywa z niej [grona] każdy, kto przechodzi drogą (…) 

Powróć, o Boże Zastępów! Wejrzyj z nieba, zobacz i nawiedź 

tę winorośl i chroń tę, którą zasadziła Twa prawica, .” (Ps 80, 9-10.13.15-16). 

W Psalmie 23 natomiast odnajdujemy porównanie 

szczęścia sprawiedliwych, pozostających pod opieką 

Boga, do przebywania na zielonych pastwiskach i 

uczty: „Stół dla mnie zastawiasz wobec mych przeciwników; 

namaszczasz mi głowę olejkiem; mój kielich jest przeobfity.” 

(Ps 23, 5). Przykłady powyższe świadczą o tym, jak 

ważna z kulturze Izraela była winnica, będąca niejako 

symbolem dostatku i błogosławieństwa Bożego. 

Do winnicy i jej owoców często nawiązywał 

również w przypowieściach Chrystus. W jednej z 

nich przywołuje przykład gospodarza, który najmował 

robotników do pracy: „Albowiem królestwo niebieskie 

podobne jest do gospodarza, który wyszedł wczesnym 

rankiem, aby nająć robotników do swej winnicy.” (Mt 20, 

1). Nawiązaniem do winorośli jest także porównanie 

człowieka i jego czynów do drzewa i jego owoców: 

11

12 

„Nie jest dobrym drzewem to, które wydaje zły owoc, ani 

złym drzewem to, który wydaje dobry owoc. Po owocu poznaje 

się każde drzewo; (…) z krzaka jeżyny nie zbiera 

się winogron. Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca 

wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca wydobywa 

zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta.” (Łk 6, 43-45). 

Odpowiadając na zarzuty dotyczące stosowania postów, 

Chrystus wskazuje na trudności w połączeniu 

starego i nowego „porządku”: „Nikt też młodego wina 

nie wlewa do starych bukłaków; w przeciwnym razie młode 

wino rozerwie bukłaki i samo wycieknie i bukłaki się zepsują. 

Lecz młode wino należy wlewać do nowych bukłaków.” 

(Łk 5, 37-38). Kolejna przypowieść opowiada o przewrotnych 

rolnikach, którzy nie potrafili uszanować 

powierzonego im dobra, chcąc przywłaszczyć sobie 

majątek. „Pewien człowiek założył winnicę. Otoczył ją murem, 

wykopał tłocznię i zbudował wieżę. W końcu oddał ją w 

dzierżawę rolnikom i wyjechał. W odpowiedniej porze posłał 

do rolników sługę, by odebrał od nich część należną z plonów 

winnicy. Ci chwycili go, obili i odesłali z niczym.” (Mk 12, 

1b-3). Dalej czytamy opis wysiłków następnych sług, 

którzy wracają bezowocnie, a w dodatku pobici. W 

końcu gospodarz wysyła syna, wierząc, że zostanie 

uszanowany. On jednak ginie z rąk zbuntowanych. W 

podsumowaniu Chrystus zadaje pytanie: „Cóż uczyni 

właściciel winnicy? Przyjdzie i wytraci rolników, a winnicę 

odda innym. Nie czytaliście tych słów w Piśmie: Właśnie ten 

kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. Pan 

to sprawił i jest cudem w oczach naszych.” (Mk 12, 9-11). 

W tekście tym odnajdujemy również porównanie 

do dziejów ludu Bożego, który buntuje się przeciw 

Stwórcy. 

Niezwykle ważnym fragmentem jest również 

tekst z Ewangelii św. Jana o pierwszym, publicznie 

dokonanym przez Chrystusa cudzie. Na weselu w 

Kanie Galilejskiej, na które zaproszeni byli Jezus 

z Apostołami oraz Jego Matka, zabrakło wina. Na 

prośbę Maryi, która wskazując na Syna, poleciła sługom: 

„Uczyńcie wszystko, cokolwiek wam powie”, 

Chrystus przemienił wodę przygotowaną w stągwiach 

w wino. „A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa 

mówi do Niego: ‘Nie mają już wina’. Jezus Jej odpowiedział: 

‘Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czyż jeszcze 

nie nadeszła godzina moja?. Wtedy Matka Jego powiedziała 

do sług: ‘Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie.’ (…) A 

gdy starosta weselny skosztował wody, która stała się winem 

(…) przywołał pana młodego i powiedział do niego: ‘Każdy 

człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, 

wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory’. 

Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. 

Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie.” (J 

2, 3-5.9-11). 

Św. Jan przytacza także słowa Jezusa, w których 

porównuje On siebie do winnego krzewu, w którym 

jako latorośle powinni trwać Jego uczniowie. Krzew, 

uprawiany przez Ojca, winien przynosić dobre i obfite 

owoce, w tym celu latorośle są oczyszczane i otoczone 

troską, a jeśli mimo tego nie wydają właściwych 

plonów – odcinane i usuwane, by nie przeszkadzały 

pozostałym odroślom w dobrym wzroście. „Ja jestem 

prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który 

[go] uprawia. Każdą latorośl, która we Mnie nie przynosi 

owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby 

przynosiła owoc obfitszy.” (J 15, 1-2). Chrystus zapewnia, 

że każdy, kto trwa w Nim, przynosi owoc obfity, 

a jednocześnie uzmysławia swoim uczniom, że bez 

Jego pomocy sami nie są w stanie wydawać dobrych 

owoców. Zapewnia też, że trwając w Nim, możemy 

liczyć na wysłuchanie próśb o wszystkie potrzebne 

łaski, a zachowując Jego przykazania, będziemy 

trwać w Jego miłości. „Wytrwajcie we Mnie, a Ja [będę 

trwał] w was. Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu 

sama z siebie – jeśli nie trwa w winnym krzewie – tak samo i 

wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie. Kto trwa we Mnie, a Ja 

w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie 

możecie uczynić. (…) Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa 

moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. 

(…) Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. 

Wytrwajcie w miłości mojej! Jeżeli będziecie zachowywać moje 

przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem 

przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości.” 

(J 15, 4-5.7.9-10). 

Jak wielokrotnie już zauważyliśmy, wino dla Żydów 

było napojem powszechnym. Spożywane było 

przez Jezusa i Apostołów również podczas Ostatniej 

Wieczerzy. Właśnie w czasie jej trwania wraz z chlebem 

wybrał je Chrystus jako widoczny znak swojej 

obecności, przemieniając je w swoją Krew. „Następnie 

wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc: 

‘Pijcie z niego wszyscy, bo to jest moja Krew Przymierza, która 

za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. Lecz 

powiadam wam: Odtąd nie będę już pił z tego owocu winnego 

krzewu aż do owego dnia, gdy pić go będę z wami nowy, w 

królestwie Ojca mojego.” (Mt 26, 27-29). 

Wino, spożywane tak chętnie wśród wielu narodów, 

jest cennym produktem – owocem winnego 

krzewu, symbolem przyjaźni, radości, miłości i 

szczęścia. Jego znaczenie podkreślone zostało przez 

wielokrotne nawiązania do tego napoju na kartach 

Pisma św. Stało się ono godne zostać przemienione 

w Krew Chrystusa i pod swoją postacią ukrywać 

Krew Zbawiciela. Także winorośl, rodząca wino, bywała 

częstym motywem w tekstach biblijnych. Dziś 

również obecność winnic kojarzona jest z dobrobytem, 

dostatkiem, miejscami pracy przy zbiorach dla 

wielu osób, a samo wino, podawane podczas spotkań 

rodzinnych, z przyjaciółmi - łączone z radością i 

przyjaźnią. Pamiętać jednak należy, że powinno być 

spożywane we właściwy sposób, we właściwym miejscu, 

z umiarem. Jeśli traktować je będziemy jak dar, 

owoc winnego krzewu, może być dla nas symbolem 

wzajemnej życzliwości, gościnności i umiejętności 

cieszenia się życiem. 

(I. M.)

Nie zabijaj 

Piąte przykazanie dekalogu przypomina nam o wartości 

ludzkiego życia. Powinno być ono przypominane 

szczególnie w dzisiejszych czasach, kiedy to wiele praw 

stanowionych nie szanuje jego godności i niepowtarzalności. 

Człowiek otrzymuje od Boga dar życia, możliwość 

istnienia w świecie, połączoną z przeżywaniem radości z 

powodu wielorakich dzieł Bożych. Życie człowieka jest 

święte, gdyż jego dawcą jest święty Bóg. Nauczanie Pisma 

Świętego jest jednoznaczne – to Bóg jest dawcą życia; 

Ten, który człowieka ukształtował i stworzył, może 

życie człowiekowi odebrać. Piąte przykazanie w swojej 

istocie zakazuje nam takich działań jak: 

• zabójstwo – bezpośrednie i zamierzone, a także 

współdziałanie w nim; 

• 

• 

• 

aborcja – bezpośrednie przerywanie ciąży, współ- 

działanie w nim, zażywanie środków wczesnoporonnych 

a także innych działań, które mają oddziaływać 

na poczęte życie; 

eutanazja – bezpośrednie odebranie życia osobie 

chorej, niedołężnej czy też po prostu „znudzonej” 

życiem; 

samobójstwo – odebranie sobie własnego życia, także 

pomaganie innym lub zachęcanie do tego kroku; 

Piąte przykazanie dekalogu zachęca nas jednocześnie 

do troski o rozwój każdej sfery swojego życia: mamy 

rozsądnie troszczyć się między innymi o zdrowie fizyczne, 

psychiczne czy też duchowe. Przykazanie to w swym 

zamyśle nie wydaje się być zbiorem całej listy zakazów i 

nakazów, ale raczej pozytywnym spojrzeniem na dar życia. 

Z tego spojrzenia mają dopiero wynikać wszystkie 

zakazy, których celem jest ochrona zdrowia i życia ludz- 

Dekalog 

kiego. Przykazanie to wzywa nas jednocześnie do troski 

o pokój w swoim sercu, rodzinie, Ojczyźnie i na całym 

świecie. 

Nie cudzołóż 

Szóste przykazanie dekalogu w pewnym sensie rozwija 

myśl zawartą w piątym przykazaniu. Człowiek nie 

tylko otrzymał od Boga dar życia – jest on równocześnie 

zaproszony przez Stwórcę do współpracy w jego przekazywaniu. 

Człowiek w Bożym planie powołany jest do 

życia w czystej miłości i wspólnocie. Czystość jest cnotą 

moralną, która pozwala nad sobą panować, jest także 

wyrazem ludzkiej wolności ukierunkowanej na dawanie 

daru z siebie. Życie w czystości jest darem, który mamy 

nieustannie w sobie rozwijać. 

Pan Bóg obdarza nas rozlicznymi środkami, które 

pomagają nam żyć w czystości. Zaliczmy do nich: łaskę 

Bożą, sakramenty święte, poznawanie siebie, praktykowanie 

ascezy i ćwiczenie się w cnotach moralnych. Warto 

również pamiętać, że każdy chrześcijanin powołany jest 

do życia w czystości – oczywiście każdy w swoim stanie 

życia. Jedni idąc za Chrystusem przyrzekają Bogu celibat 

bądź dziewictwo, inni podążając za Nim w życiu małżeńskim 

praktykują czystość we wstrzemięźliwości. 

Do głównych grzechów przeciwko szóstemu przykazaniu 

należą między innymi: cudzołóstwo, masturbacja, 

nierząd, pornografia, prostytucja, gwałt, czyny homoseksualne 

oraz sterylizacja czy antykoncepcja. Warto 

również wiedzieć, że jako akty niemoralne traktowane są 

sztuczna inseminacja oraz sztuczne zapłodnienie. Spowodowane 

jest to poprzez fakt oddzielenia prokreacji od 

aktu, w trakcie którego dwie osoby oddają się sobie w 

miłości. 

xMK 

Homilia Ks. Abp Henryka Hosera 

Uroczystość 60-lecia Parafii 

Narodzenia NMP - Odpust Parafialny 

Czcigodni kapłani, wielebne siostry zakonne z licznych 

w naszej parafii zgromadzeń, drodzy bracia i siostry! 

To jest wielka radość spotkać się na urodzinach Najświętszej 

Maryi Panny. To urodzinowe święto 8 września 

jest bardzo dawnym świętem w Kościele, zostało ustanowione 

w roku bardzo odległym, w 688. To wtedy już, w 

VII w. chrześcijanie chcieli cieszyć się tymi urodzinami, 

bo wiedzieli, jak ważne one były dla historii całego świata, 

dla historii ludzkości. Tak ważne, jak dla nas dzisiaj są 

ważne. Realizm liturgii wyraża się m.in. tym, że urodziny 

Najświętszej Maryi Panny odchodzimy dziewięć miesięcy 

po uroczystości Jej Niepokalanego Poczęcia, 8 grudnia. 

Ten realizm powtarza się w przypadku Jej Syna. Boże Narodzenie 

25 grudnia odchodzimy dziewięć miesięcy po 

uroczystości Zwiastowania. A więc, ten tak ważny w życiu 

ludzkim okres dziewięciu miesięcy, kiedy już istniejemy w 

planach Bożych, kiedy już nasze ciało jest kształtowane i 

przygotowywane do tego, by oczami ciała ujrzeć wspaniałość 

Bożego stworzenia, spotkać się z miłością matki, z 

miłością ojca; ten ważny okres jest również bardzo podkreślony 

w liturgii. 

Matka Boża była, jak wiemy, zapowiadana w Starym 

Testamencie, bo już w Księdze Rodzaju jest o Niej mowa 

w tym fragmencie, który się nazywa Protoewangelią, a 

więc - „przed Ewangelią”. Wielu proroków zapowiadało 

13

14 

Jej przyjście, że „Panna pocznie i porodzi Syna”. Prorok 

Micheasz dzisiaj mówi o Betlejem, miejscu, gdzie Matka 

Boża porodzi swego Syna. Bo rzeczywiście pojawia się na 

kartach Pisma św. dopiero w chwili, gdy przyjęła za swoją 

wolę Bożą, gdy zgodziła się na tę misję, którą Bóg Jej 

powierzył i do której Ją od niepamiętnych czasów przeznaczył, 

od wieczności Ją przeznaczył – by była Matką 

Jego Syna. Godną Matką, a więc niepokalanie poczętą, 

a więc nieskażoną grzechem pierworodnym – to, co jest 

naszym skażeniem i naszą trudnością życiową, właśnie ta 

skłonność do złego. I stąd Matka Zbawiciela została, Jego 

zasługami już, przeznaczona do tak wielkiej, tak wzniosłej 

misji. 

I tak, jak mówi dzisiejsze pierwsze czytanie, że Betlejem 

jest najmniejszym z miast - „najmniejsze jesteś wśród 

plemion judzkich” - to przecież Bóg wynosi do wielkości 

to, co jest niewielkie i nieznaczące w oczach ludzi. To 

właśnie w oczach ludzi to Betlejem nie miało znaczenia. 

To, jak w oczach ludzi, Nazaret nie miał znaczenia – „cóż 

dobrego może być z Nazaretu” się pytano. A tymczasem 

to są te wielkie miejsca, o których dzisiaj świat cały mówi 

i wspomina. Pismo św. nic nie mówi o miejscu urodzenia 

Matki Bożej, ani nie podaje imion Jej rodziców. To znamy 

z tradycji. I tradycja jest również i taka, że Matka Boża 

urodziła się w Jerozolimie, w pobliżu świątyni. Kto był na 

pielgrzymce w Ziemi Świętej, sobie przypomina, że na początku 

Drogi Krzyżowej – Via Dolorosa – jest piękny kościół 

św. Anny, a więc matki Matki Bożej i w podziemiach 

tego kościoła jest grota Narodzenia NMP. Ojciec Jej, według 

tradycji, nosił imię Joachim. Szczęśliwi rodzice, którzy 

wydali na świat taką Córkę, która stała się Oblubienicą 

Ducha Świętego i z mocy Ducha Świętego poczęła swego 

Syna. Dzisiaj są Jej urodziny. A przecież w naszym życiu 

dostrzegamy urodziny, przede wszystkim naszych rodziców, 

naszych matek, naszych ojców, i nasza Matka, która 

te urodziny obchodzi, zwiększa naszą radość, przez to, że 

to przecież dzisiaj święto plonów; w Jej urodziny zbiegają 

się jakby dwa święta: Matki Bożej Zielnej, gdzie przynosimy 

plony naszej pracy i owoce naszych pól, ale dzisiaj 

jest również Matki Bożej Siewnej, kiedy święci się ziarno 

– już z tych nowych plonów – na zasiew zbóż ozimych. 

Nasza dzielnica traci swój charakter rolniczy, ale przecież 

ta tradycja rolnicza jest tak wpisana w naszą historię i w 

naszą tradycję, również w naszą tradycję chrześcijańską. 

I gdy świętujemy właśnie Matkę Boską Siewną i Matkę 

Boską Zielną, to wówczas Bogu dziękujemy za Jego dary 

– „Cóż, Ci, Panie, oddać mamy za Twe hojne dary?”. Bo 

właśnie w tych owocach pól, łąk i naszej pracy ludzkiej 

spotyka się ludzki wysiłek ze stwórczą mocą Bożą, który 

daje nam życie, który daje nam wzrost. I nie zapominamy, 

jak wiele w Ewangelii Pan Jezus zawarł tzw. przypowieści 

wzrostu. Mówił: „Królestwo Boże podobne jest do ziarnka 

gorczycy”, mówił, że z niego wyrasta wielkie drzewo, w 

którym mieszkają nawet rozmaite ptaki. Mówił o wzroście 

oliwek, mówił o wzroście drzewa figowego, że jeśli jest 

jałowe, trzeba je uprawić lepiej, może wyda plony. I mówił 

o wzroście nawet ciasta, dzięki drożdżom, które powodują, 

że ono rośnie. A św. Paweł powie: „ja siałem, Apollos 

podlewał, ale to Pan Bóg wzrost dawał”. I tak wygląda nasze 

życie: owszem siejemy, owszem podlewamy, ale to Pan 

Bóg wzrost daje. Dlatego, że Pan Bóg dał nam życie. 

Dzisiaj też jest to święto dziękczynienia za owoce 

pracy rąk ludzkich. Nie zapominajmy tej formuły, której 

używamy przy ofiarowaniu: „owoc ziemi i pracy rąk 

ludzkich”, „owoc winnego krzewu i pracy rąk ludzkich”. 

Umiejętność współpracy człowieka z dziełem stworzenia 

- dzisiaj nazywamy to ekologią, Jan Paweł II mówił o ekologii 

ludzkiej. Ta umiejętność współpracy ze stworzeniem, 

ze Stworzycielem jest tylko człowiekowi dana, bo człowiekowi 

ta ziemia została dana we władanie i on z poczuciem 

odpowiedzialności ma ją uprawiać i czynić sobie poddaną, 

ale z całym szacunkiem dla dzieła stworzenia. Jest dobrą 

tradycją, że na uroczystościach dożynkowych, takich jak 

dzisiaj, które są jednocześnie uroczystościami dzielnicowymi 

i parafialnymi, spotykają się wszyscy: ci, którzy ciężko 

pracują w ciągu całego tygodnia i ci, którzy modlą się 

za tych, którzy pracują, a modlitwa jest też cenną działalnością 

w oczach Boga, i tych, dzięki którym my możemy 

cieszyć się i piękną liturgią, i pięknym kościołem. 

Nie wolno zapominać o tej rocznicy 16 września 1949 

r. Ta parafia została utworzona poprzez dekret arcybiskupa 

warszawskiego, Prymasa Tysiąclecia. I ta parafia ma 

zresztą zupełnie szczególny atut, na który to fakt chciałem 

zwrócić waszą uwagę: ona przypomina górę Tabor, bo na 

górze Tabor Apostołowie powiedzieli, właśnie Piotr, Jakub 

i Jan: postawmy trzy namioty. Tutaj stało i stoją trzy 

kościoły: ten, który został zaczęty w 1908 r. i zrealizowany 

wg projektu architekta Wędrowskiego właśnie w drogim 

nam architektonicznym stylu neogotyku nadwiślańskiego. 

Ten właśnie piękny kościółek stary, który tutaj stoi 

na wzgórzu, był pierwszym namiotem, konsekrowany w 

1913 r. tuż przed I wojną światową – przeżył zatem dwie 

wojny światowe – i stoi nadal, i który był filialnym kościołem 

parafii św. Jakuba na Tarchominie. Tego Jakuba, który 

był tu przed laty. Później zbudowano w latach 30-tych 

dom parafialny. Ukończono go tuż przed II wojną światową. 

Po wojnie został zarekwirowany na kino, ale w 1975 

r. udało się go odzyskać. I w tym kinie powstał większy 

kościół, większa przestrzeń liturgiczna, ponieważ liczba 

parafian zwiększała się. I wreszcie mamy radość teraz: być 

w trzecim namiocie góry Tabor. To jest ten świeżo konsekrowany 

kościół, który jest ofiarowany również Matce 

Bożej, i którego imieniny obchodzimy w urodziny NMP. 

Świadomi tego, co się stało na górze Tabor, tego przemienienia, 

tego ukazania przyszłego świata, do którego wszyscy 

zdążamy, świata tak pięknego, świata tak szczęśliwego, 

że uczniowie nie chcieli z tej góry schodzić, chcieli tam już 

na zawsze zostać, idźmy naprzód z całą ufnością, bo Bóg 

nas prowadzi, Bóg nam błogosławi naszą pracę, Bóg daje 

nam siły, daje nam potęgę. Bóg daje nam wzrost, nie tylko 

ten materialny, ale też ten ważniejszy, wzrost duchowy ku 

Królestwu Bożemu, wzrost sięgający nieba. I będzie naprawdę 

momentem wielkiej chwały, dziękczynienia Bogu, 

gdy wszyscy tam się spotkamy. Amen. 

Tekst zamieszczono bez autoryzacji.

I dzień – niedziela 30 września 2009 r. 

JASNA GÓRA 

Magnificat – śpiew lub recytacja 

Nowenna do Matki Bożej 

„Wielka Boga-Człowieka Matko, Najświętsza Dziewico 

i Pani Jasnogórska… Tymi słowami wielekroć razy biskupi 

polscy na Jasnej Górze przemawiali do Ciebie, przynosząc w 

sercach doświadczenia i troski, radości i bóle, a nade wszystko 

wiarę, nadzieję i miłość swych Rodaków. (…) 

O, jakże wiele byłoby spraw, które przy tym spotkaniu 

powinien bym wyrazić, nazwać po imieniu. O, jakże wiele byłoby 

ludów i narodów, o których chciałbym Ci tu powiedzieć, 

Matko, po imieniu! Zawierzam Ci je wszystkie, o Matko, tak 

jak Ty sama najlepiej je znasz i odczuwasz. 

Czynię to na miejscu wielkiego zawierzania, skąd widać 

nie tylko Polskę, ale także Kościół cały w wymiarach krajów i 

kontynentów: cały w Twoim macierzyńskim Sercu. 

Ten Kościół cały, w świecie współczesnym i przyszłym. 

Kościół postawiony na drogach ludzi, ludów, narodów i ludzkości, 

ja, Jan Paweł II, jego pierwszy sługa, oddaję tutaj Tobie, 

Matce, i zawierzam z bezgraniczną ufnością. Amen.” (Jasna 

Góra, 4 czerwca 1979 r.) 

Pieśń 

Jasna Góra w Częstochowie, największe i najważniejsze 

polskie sanktuarium, w którym cały naród 

czci Maryję, Królową Polski. Obraz Czarnej Madonny, 

namalowany prawdopodobnie na terenie Bizancjum 

w VI lub VII w., został podarowany na Jasną Górę w 

1382 r. przez ks. Władysława Opolczyka, który sprowadził 

tu również Ojców Paulinów. Łaskami słynący 

Obraz, przyozdobiony zmienianymi co pewien czas 

sukienkami, był koronowany w 1717 r. Klasztor Jasnogórski 

zajmuje niezwykle ważne miejsce w historii 

Polski, jego obrona odegrała istotną rolę podczas Potopu 

Szwedzkiego w XVII w. Jasną Górę wielokrotnie 

odwiedzał Karol Wojtyła jako młodzieniec, ksiądz, 

biskup i podczas prawie wszystkich swoich pielgrzymek 

do Ojczyzny jako Jan Paweł II. Tu, po zamachu 

na swoje życie, pozostawił jako wotum przeszyty kulą 

pas sutanny. 

„Przybywam na Jasną Górę jako pielgrzym, aby złożyć 

pokłon Maryi, Matce Chrystusa, aby się do Niej modlić i 

z Nią się modlić. 

Pragnę Jej podziękować za opiekę w tych dniach mojej 

pasterskiej posługi Kościołowi w Ojczyźnie. Na całej trasie tej 

pielgrzymki Maryja była obecna z nami, wypraszając nam u 

swego Syna duchowe dary, abyśmy «czynili to wszystko, co On 

nam powie» (por. J 2, 5). 

Dziękuję Jej za każde dobro duchowe i materialne, które 

się dokonuje na polskiej ziemi. 

Zawierzam macierzyńskiej opiece Pani Jasnogórskiej siebie 

[samego], Kościół, wszystkich moich Rodaków, nie wyłą- 

czając nikogo. Zawierzam Jej każde polskie serce, każdy dom 

i każdą rodzinę. Wszyscy jesteśmy Jej dziećmi. Niech Maryja 

będzie przykładem i przewodniczką w naszej codziennej 

i szarej pracy. Niech wszystkim pomaga wzrastać w miłości 

Boga i miłości ludzi, budować wspólne dobro Ojczyzny, wprowadzać 

i umacniać sprawiedliwy pokój w naszych sercach i środowiskach. 

Proszę Cię, Matko Jasnogórska, Królowo Polski, abyś 

cały mój Naród ogarnęła Twoim macierzyńskim sercem. Dodawaj 

mu odwagi i siły ducha, aby mógł sprostać wielkiej odpowiedzialności, 

jaka przed nim stoi. Niech z wiarą, nadzieją 

i miłością przekroczy próg trzeciego tysiąclecia i jeszcze mocniej 

przylgnie do Twojego Syna Jezusa Chrystusa i do Jego Kościoła 

zbudowanego na fundamencie Apostołów. 

Matko nasza Jasnogórska, módl się za nami i prowadź 

nas, abyśmy mogli dawać świadectwo Chrystusowi — Odkupicielowi 

każdego człowieka. 

«Miej w opiece naród cały, 

Który żyje dla Twej chwały. 

Niech rozwija się wspaniały, Maryjo!»” (Jasna Góra, czerwca 

1999 r.) 

Święta Maryjo – módl się za nami 

Święta Boża Rodzicielko – 

Święta Panno nad pannami – 

Matko Chrystusowa – 

Matko łaski Bożej - 

„Pod Twoją obronę…” 

„Apel Jasnogórski” 

II dzień – poniedziałek 31 sierpnia 2009 r. 

FATIMA 

Magnificat – śpiew lub recytacja 

„Ave Maria! 

Błogosławiona jesteś Ty i błogosławiony owoc Twojego 

łona, Jezus! Ave, pełna łaski, Matko Boża i nasza Matko! 

Pozwól, o Pani, że wypełniając Twoje proroctwo, na tym miejscu, 

kiedy wchodzę do Twojego domu w Fatimie i pozdrawiam 

Cię, użyję słów, których nas nauczyłaś, ażeby je głosić wobec 

braci: ‘Wielbi dusza moja Pana i raduje się mój duch w Bogu, 

Zbawcy moim’. (…) 

I oto jestem z wami tutaj, pielgrzym pomiędzy pielgrzymami, 

w tym zgromadzeniu Kościoła pielgrzymującego, Kościoła 

żywego, świętego i grzesznego, ażeby ‘chwalić imię Pana, 

bowiem na wieki Jego miłosierdzie’ (Ps 135,1), i ażeby osobiście 

wyśpiewać to miłosierdzie, bowiem „Nie wyczerpała się 

litość Pana, miłość nie zgasła’ (Lam 3, 22). Chcę raz jeszcze 

powtórzyć wobec was, ukochani Bracia i Siostry, słowa, 

które powiedziałem podczas pierwszej audiencji generalnej po 

zamachu (7 października 1981 r.); są one jakby echem tego, 

co wydarzyło się 13 maja ubiegłego roku; wyrażają wdzięcz- 

15

16 

ność Najwyższemu, Naszej Pani i Matce, świętym patronom 

i wszystkim, którzy bezpośrednio lub pośrednio przyczynili się 

do uratowania mi życia i powrotu do zdrowia.” (Fatima, 12 

maja 1982 r.) 

Pieśń 

Fatima - miejscowość w Portugalii, w dolinie 

Iria, w której w 1917 r. Matka Boża objawiała się trójce 

dzieci: Łucji, Hiacyncie i Franciszkowi. Pierwsze 

objawienie miało miejsce13 maja 1917 r., ostatnie – 

w październiku tegoż roku. W rozmowach z dziećmi 

Maryja wołała o nawrócenie, prosiła o odmawianie 

różańca, wyjawiła też, składającą się z trzech części, 

Tajemnicę Fatimską. Miejsce to bardzo szybko zasłynęło 

cudami. Obecnie Fatima jest największym portugalskim 

sanktuarium, a figura Matki Bożej Fatimskiej 

znana i czczona jest na całym świecie. Przybywał 

tu również Jan Paweł II, a szczególnie wymowną jego 

pielgrzymką była ta, odbyta w rok po zamachu na 

jego życie 13 maja 1982 r. 

„I dlatego, o Matko ludzi i ludów, Ty, która znasz 

‘wszystkie ich cierpienia i nadzieje’, Ty, która czujesz po 

macierzyńsku wszystkie zmagania pomiędzy dobrem a złem. 

Pomiędzy światłością a ciemnością, jakie wstrząsają współczesnym 

światem – przyjmij nasze wołanie skierowane w Duchu 

Przenajświętszym wprost do Twojego Serca i ogarnij miłością 

Matki i Służebnicy ten nasz ludzki świat, który Ci zawierzamy 

i poświęcamy, pełni niepokoju o doczesny i wieczny los 

ludzi i ludów. 

W szczególny sposób zawierzamy Ci i poświęcamy tych 

ludzi i te narody, które tego najbardziej potrzebują. 

Pod Twoją obronę uciekamy się, Święta Boża Rodzicielko: 

Naszymi prośbami racz nie gardzić w potrzebach naszych! 

Racz nie gardzić! 

Przyjmij naszą ufność pokorną – i nasze zawierzenie! 

‘Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego 

dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale 

miał życie wieczne’ (J 3, 16). 

To właśnie miłość kazała Synowi Bożemu poświęcić Siebie 

samego za wszystkich ludzi: ‘… za nich Ja poświęcam w 

ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie’ (J 

17, 19). (…) 

Zawierzając Ci, Matko, świat, wszystkich ludzi i wszystkie 

ludy, zawierzamy Ci także samo to poświęcenia za świat, 

składając je w Twym macierzyńskim Sercu. 

O Serce Niepokalane! Pomóż nam przezwyciężyć grozę 

zła, które tak łatwo zakorzenia się w sercach współczesnych 

ludzi – zła, które w swych niewymiernych skutkach ciąży już 

nad naszą współczesnością i zdaje się zamykać drogi ku przyszłości! 

Od głodu i wojny – wybaw nas! 

Od wojny atomowej, od nieobliczalnego samozniszczenia, 

od wszelkiej wojny – wybaw nas! 

Od grzechów przeciw życiu człowieka od jego zarania – 

wybaw nas! 

Od nienawiści i podeptania godności dzieci Bożych – wy- 

baw nas! 

Od wszelkiego rodzaju niesprawiedliwości w życiu społecznym, 

państwowym i międzynarodowym – wybaw nas! 

Od usiłowań zadeptania samej prawdy o Bogu w sercach 

ludzkich – wybaw nas! 

Od grzechów przeciw Duchowi Świętemu – wybaw nas! 

Przyjmij, o Matko Chrystusa, to wołanie nabrzmiałe 

cierpieniem wszystkich ludzi! Nabrzmiałe cierpieniem całych 

społeczeństw! 

Niech jeszcze raz objawi się w dziejach świata nieskończona 

potęga miłości miłosiernej! 

Niech powstrzyma zło! Niech przetworzy sumienia! 

Niech w Sercu Twym Niepokalanym odsłoni się dla wszystkich 

światło Nadziei!” (Fatima, 13 maja 1982 r.) 

Matko nieskalana – módl się za nami 

Matko najczystsza – 

Matko nienaruszona – 

Matko najmilsza – 

Matko przedziwna – 



III dzień – wtorek 1 września 2009 r. 

LOURDES 

„Magnificat” – śpiew lub recytacja 

„Przed Tobą, o Matko Chrystusa, przed Twoim Niepokalanym 

Sercem, pragnę dziś znowu zjednoczyć się z naszym 

Odkupicielem, który poświęcił się ludziom, aby ich odrodzić 

poprzez przebaczenie i nakarmić swym życiem. Jesteś bardziej 

aniżeli ktokolwiek inny zjednoczona z Jego ofiarą dla zbawienia 

świata. I usilnie prosisz nas głosem Bernadetty, byśmy 

przyjęli wezwanie do pokuty, do nawrócenia, do modlitwy. Nie 

pozwól, byśmy przebyli naszą drogę zapominając o Twoim wezwaniu. 

Matko ludzi i narodów, Ty, która znasz ich cierpienia 

i nadzieje, która po macierzyńsku rozumiesz toczącą się w 

nich walkę między dobrem a złem, między światłem a ciemnościami, 

usłysz naszą modlitwę, przybądź na ratunek Twoim 

dzieciom w potrzebie. Tutaj, w Lourdes, ponawiam tę modlitwę 

za Kościół, którą z upodobaniem zanoszę do Ciebie w 

poświęconych Tobie wielkich sanktuariach na całym świecie.” 

(Lourdes, 14 sierpnia 1983 r.) 

Pieśń 

Lourdes – miasteczko, położone u podnóża 

francuskich Pirenejów, stało się miejscem objawień 

Matki Bożej Bernadetcie Soubirous. 18 objawień miało 

miejsce w grocie Massabielle od 11 lutego do 16 

lipca 1858 r. Miejsce zasłynęło licznymi uzdrowieniami 

i cudami, stało się jednym z najsłynniejszych sanktuariów 

Francji, dokąd przybywają tłumy pielgrzymów, 

zwłaszcza ludzi chorych. Odwiedzał je także 

Jan Paweł II, przybywając do Matki Bożej tu także w 

swojej ostatniej podróży apostolskiej w 2004 r.

„Bardzo gorąco pragnąłem odbyć tę pielgrzymkę do Lourdes, 

aby przywołać wydarzenie, które nadal głosi chwałę 

Trójcy Jedynej i niepodzielonej. Niepokalane poczęcie Maryi 

jest znakiem bezinteresownej miłości Ojca, doskonałym wyrazem 

odkupienia dokonanego przez Syna, punktem wyjścia 

życia całkowicie otwartego na działanie Ducha. (…) 

Dziewica z Lourdes ma wreszcie takie oto przesłanie 

dla wszystkich: bądźcie kobietami i mężczyznami wolnymi! 

Ale pamiętajcie, że wolność ludzka jest wolnością naznaczoną 

grzechem. Ona także potrzebuje wyzwolenia. To Chrystus jest 

jej wyzwolicielem, On, który „ku wolności nas wyswobodził” 

(Ga 5,1). Brońcie swej wolności! 

Drodzy Przyjaciele, wiemy, że możemy liczyć w tym na 

Tę, która, nie uległszy nigdy grzechowi, sama jest stworzeniem 

doskonale wolnym. To Jej was powierzam. Wędrujcie z Maryją 

drogami pełnego urzeczywistnienia waszego człowieczeństwa!” 

(Lourdes, 15 sierpnia 2004 r.) 

Matko dobrej rady – módl się za nami 

Matko Stworzyciela – 

Matko Zbawiciela – 

Matko Kościoła – 

Panno roztropna – 



IV dzień – środa 2 września 2009 r. 

LA SALETTE 


„Matka Zbawiciela, Matka Kościoła, Matka ludzi, 

Maryja towarzyszy każdemu w życiowej pielgrzymce. (...) 

Maryja, Matka pełna miłości, pokazała w tym miejscu swój 

smutek w obliczu moralnego zła ludzkości. Poprzez swoje łzy 

pomaga nam Ona lepiej zrozumieć bolesny ciężar grzechu, odrzucenia 

Boga, ale także płomienną wierność, jaką Jej Syn 

zachowuje względem Jej dzieci, On, Odkupiciel, którego miłość 

jest zraniona przez zapomnienie i odmowę. (…) 

Maryja na La Salette objawiła się w świetle, które symbolizuje 

blask ludzkości przemienionej przez Zmartwychwstałego 

Chrystusa (...) Noc grzechu ustępuje wobec światła miłosierdzia 

Bożego” (Słowo Jana Pawła II z okazji 150 rocznicy 

objawienia w La Salette) 

Pieśń 

La Salette – leżąca we francuskich Alpach Izerskich 

miejscowość stała się 19 września 1846 r. miejscem 

objawienia Maryi – Pięknej Pani dwójce dzieci: 

jedenastoletniemu Maksyminowi Giraud i piętnastoletniej 

Melanii Calvat Mathieu. Matka Boża, płacząc, 

błagała o nawrócenie świata i modlitwę, wskazując 

La Salette jako miejsce, które wybrała, by tu prosić 

o pojednanie z Chrystusem każdego człowieka. 

Prawdziwość objawienia została potwierdzona dekre- 

tem biskupa w 1851 r. Obecnie położone w górach, 

wśród pięknych krajobrazowo terenów, La Salette jest 

jednym z największych i najbardziej znanych sanktuariów 

Francji. 

„La Salette jest Orędziem nadziei, ponieważ nasza nadzieja 

jest podtrzymywana przez wstawiennictwo Tej, która 

jest Matką ludzi. (…) 

Słowa Maryi z La Salette, przez swoją prostotę i ostrość, 

zachowują rzeczywistą aktualność w świecie, który ciągle cierpi 

plagi wojny i głodu oraz wielu nieszczęść, będących znakami, a 

często także konsekwencjami ludzkiego grzechu. I także dzisiaj 

Ta, którą „błogosławią wszystkie pokolenia” (Łk 1, 48) 

chce prowadzić „cały swój lud”, przechodzący przez doświadczenia 

tego czasu do radości, która rodzi się z cichego spełniania 

misji danej człowiekowi przez Boga.” (Słowo Jana Pawła 

II z okazji 150 rocznicy objawienia w La Salette) 

Panno czcigodna – módl się za nami 

Panno wsławiona – 

Panno można – 

Panno łaskawa – 

Panno wierna - 

Zwierciadło Sprawiedliwości – 



V dzień – czwartek 3 września 2009 r. 

OSTRA BRAMA 


„Ta Ostrobramska świątynia od wielu już wieków każdego 

dnia widzi licznych pielgrzymów, przynoszących Matce 

Miłosierdzia swoje radości i troski. Dlatego ta Brama stała się 

miejscem spotkania z Matką Chrystusa i Kościoła, miejscem 

jedności wszystkich wierzących tego kraju. Chrześcijanie z Litwy, 

Polski, Białorusi, Ukrainy i innych krajów gromadzą się 

tu, by w obliczu Dziewicy Maryi, jak bracia i siostry dzielić 

się tą samą wiarą, jedną nadzieją i prawdziwą miłością. 

W Watykanie jest Kaplica Litewska, którą zdobi taki 

sam obraz. Stamtąd następca świętego Piotra często przyłącza 

się do modlitwy, która z tego miejsca unosi się do Boga. Dziś, 

na początku podróży duszpasterskiej do krajów bałtyckich cieszę 

się, że jestem tu nie tylko duchem, ale i ciałem. Jako pasterz 

Kościoła Powszechnego, otoczony waszą modlitwą, przychodzę, 

by złożyć w macierzyńskie ręce Maryi swoje dziękczynienie i 

prośby.” (Ostra Brama, 4 września 1993 r.) 

Pieśń 

Ostra Brama w Wilnie to jedno z najbardziej 

znanych i ukochanych miejsc przez Polaków, Litwinów, 

Białorusinów i przedstawicieli innych narodów. 

Brama, stanowiąca niegdyś jedną z bram miejskich, 

stała się miejscem umieszczenia wizerunku Matki 

Bożej. Obraz, wiszący pierwotnie na zewnątrz, zawie- 

17

18 

szono w niewielkiej kaplicy, znajdującej się nad przejściem. 

Od 1622 r. opiekę nad nim przejęli ojcowie 

karmelici, a kult Maryi zaczął zataczać coraz szersze 

kręgi. Cudowny wizerunek Matki Bożej Miłosierdzia, 

do której tłumnie przybywali pielgrzymi został ukoronowany 

2 lipca 1927 r. We wrześniu 1993 r. modlił 

się przed Nim Jana Paweł II. 

„Panno święta, co Jasnej bronisz Częstochowy 

i w Ostrej świecisz Bramie! Ty, co gród zamkowy 

Nowogródzki ochraniasz z jego wiernym ludem! 

Jak mnie dziecko do zdrowia powróciłaś cudem. 

Adam Mickiewicz. Pan Tadeusz. 

Matczynemu wstawiennictwu Matki Najświętszej powierzam 

was, a jednocześnie i moją nadzieję, że w Litwie i w 

sąsiednich krajach odrodzi się niezłamana wierność Ewangelii 

i pragnienie przyjęcia Chrystusa - Boga i człowieka, ukrzyżowanego 

i z miłości do człowieka zmartwychwstałego - jak 

drogę, prawdę i życie. (J 14,6) (…) 

Teraz, w duchu zawierzenia, zwracam się do Ciebie, 

Najsłodsza Matko Chrystusa i nasza, przyłączając swój głos 

do głosów Twoich synów i córek Litwinów, którzy z ufnością 

wzywają Twojego orędownictwa, Matko Miłosierdzia! Do 

Ciebie zdążają z wielkim zapałem, często kosztem trudów i 

ofiar, wierni z Litwy, z Polski, z Białorusi! Do Ciebie garnie 

się ten lud i pod Twoją ucieka się obronę! Ty, co w Ostrej świecisz 

Bramie, zachowaj go od niebezpieczeństw i zaprowadź do 

Twojego Syna.” (Ostra Brama 4 września 1993 r. ) 

Stolico Mądrości – módl się za nami 

Przyczyno naszej radości – 

Przybytku Ducha Świętego – 

Przybytku chwalebny – 

Przybytku sławny pobożności 

Różo duchowna – 



VI dzień – piątek 4 września 2009 r. 

GUADALUPE 


„Zdrowaś Maryjo! 

Jakże wielka jest moja radość, drodzy Bracia w Episkopacie 

i umiłowani Synowie, że pierwsze kroki pielgrzymki 

przywiodły mnie, następcę Pawła VI i Jana Pawła I, właśnie 

tutaj. Przyprowadziły mnie do Ciebie, Maryjo, do tego sanktuarium 

ludu meksykańskiego i całej Ameryki Łacińskiej, 

w którym już od tylu wieków objawia się Twoja Matczyna 

dobroć. 

Zdrowaś Maryjo! 

Z najserdeczniejszą miłością i uwielbieniem wypowiadam 

te słowa proste i zarazem cudowne. Nikt nie potrafi pozdrowić 

Ciebie bardziej wspaniale, niż uczynił to Anioł w momencie 

Zwiastowania. ‘Ave Maria, gratia plena, Dominus tecum’. 

Powtarzam słowa, które zachowuje tyle serc i powtarza 

tyle warg na całym świecie. My tu obecni powtarzamy je 

wspólnie, pamiętając, że tymi słowami sam Bóg przez swego 

posłańca pozdrowił Ciebie, Niewiasto zapowiedziana w raju, 

wybrana od wieków na Matkę Słowa, Matkę Bożej Mądrości, 

Matkę Syna Bożego. 

Bądź pozdrowiona, Matko Boga!” (Guadalupe, 27 

stycznia 1979 r. ) 

Pieśń 

Guadalupe – miasto w Meksyku, w którym na 

wzgórzu Tepeyac Maryja objawiła się ubogiemu Indianinowi 

Juanowi Diego. Aztekowie, nazywający 

Matkę Bożą „Depczącą Kamiennego Węża”, za Jej 

przyczyną zaprzestali składania ofiar z ludzi. Objawienia 

z Guadalupe, z grudnia 1531 r., uznawane 

za najstarsze w Kościele, dzisiaj uczą nas poszanowania 

życia. Cudowny obraz Morenity z Tepeyas w 

Guadalupe to unikatowy Wizerunek, który został pozostawiony 

przez Maryję na tilmie Juana Diego, by 

przekonać niedowierzającego opowieściom Indianina 

biskupa. To największe sanktuarium Ameryki Łacińskiej 

Jan Paweł II odwiedził już podczas swojej pierwszej 

podróży apostolskiej w styczniu 1979 r. 

„Królowo Apostołów! Przyjmij naszą gotowość szczerego 

służenia sprawie Twego Syna, sprawie Ewangelii, sprawie pokoju 

opartego na sprawiedliwości i na miłości między ludźmi i 

między narodami. 

Królowo Pokoju! Zachowaj od wojen, nienawiści, wstrząsów 

kraje i narody całego kontynentu, które tak Ci ufają. 

Spraw, żeby wszyscy, rządzący i rządzeni, uczyli się żyć w 

pokoju, żeby wychowywali się dla pokoju, żeby czynili to, czego 

wymaga sprawiedliwość i poszanowanie praw każdego człowieka, 

aby umocnić pokój. 

Przyjmij, Służebnico Pana, ten akt naszego ufnego oddania. 

Niech Twa macierzyńska obecność w tajemnicy Chrystusa 

i Kościoła stanie się źródłem radości i wolności dla każdego 

i dla wszystkich; źródłem wolności, do której Chrystus nas 

wyswobodził (por. Ga 5, 1), niech stanie się wreszcie źródłem 

pokoju, którego świat dać nie może, a może nam go udzielić 

jedynie Chrystus (por. J 14, 27). W końcu, Matko, przypominając 

i potwierdzając gest moich poprzedników, Benedykta 

XV i Piusa X, którzy ogłosili Ciebie Patronką Meksyku 

i całej Ameryki Łacińskiej, ofiaruję Ci diadem w imieniu 

wszystkich Twoich dzieci w Meksyku i w Ameryce Łacińskiego, 

żebyś je wszystkie miała w swej opiece, żebyś je zachowała 

w jedności wiary i w wierności dla Chrystusa, Syna Twojego. 

Amen.” (Guadalupe, 27 stycznia 1979 r. ) 

Wieżo Dawidowa – módl się za nami 

Wieżo z kości słoniowej - 

Domie Złoty – 

Arko Przymierza – 

Bramo Niebieska – 

Gwiazdo Zaranna – 


„Apel Jasnogórski”

VII dzień – sobota 5 września 2009 r. 

MONTSERRAT 


„Pozostajemy pod wrażeniem świadomości, że znajdujemy 

się na miejscu świętym; że tymi samymi ścieżkami, otwartymi 

od wieków, przeszły rzesze pielgrzymów. (…) Tu poczuliśmy 

się umocnieni i poczuliśmy zapał do naszej przyszłej drogi. 

(…) 

To otoczenie nieodparcie skłania do modlitwy. (…) Radością 

jest wysławianie Jego wielkości tutaj, gdzie pieśń do 

Stwórcy sama ciśnie się na usta.” (Montserrat, listopad 1982 

r.) 

Pieśń 

Montserrat – leżące w Pirenejach, to jedno z 

najbardziej znanych miejsc pielgrzymkowych w Hiszpanii, 

a zwłaszcza w Katalonii. Oficjalne ślady kultu 

maryjnego w tym miejscu pochodzą już z XI w., 

choć znane było zapewne wcześniej. W Montserrat 

Maryja czczona jest w siedzącej figurze La Morenety, 

która na kolanach trzyma Dzieciątko, a w prawej 

ręce kulę, symbolizującą kulę ziemską. Matka Boża w 

znaku pięknej, czarnej figury wybrała sobie Montserrat, 

a pragnący przenieść Ją do pobliskiego miasteczka 

mieszkańcy, nie mogli ruszyć Jej z miejsca. Sanktuarium, 

położone w malowniczym terenie, dość wysoko 

w górach, pozostające pod opieką benedyktynów, 

w listopadzie 1982 r. odwiedził Jan Paweł II. 

„Z tej świętej góry, oazy radości i pokoju, życzę autentycznego 

mesjańskiego pokoju wszystkim ludziom, którzy są 

braćmi i na których Moreneta patrzy z jednakową miłością 

Matki. I których poleca swemu Boskiemu Synowi.” (Montserrat, 

listopad 1982 r.) 

Uzdrowienie chorych – módl się za nami 

Ucieczko grzeszników - 

Pocieszycielko strapionych – 

Wspomożenie wiernych – 

Królowo Aniołów – 

Królowo Patriarchów – 



VIII dzień – niedziela 6 września 2009 r. 

PARYŻ 


„Pozdrawiam Cię, Maryjo, 

Pełna łaski, 

Pan jest z Tobą, 

Błogosławionaś Ty między niewiastami 

I błogosławiony jest Jezus, 

Owoc Twojego łona. 

Święta Maryjo, Matko Boża, 

Módl się za nami, biednymi grzesznikami, 

Teraz i w godzinę naszej śmierci. 

Amen. 

O Maryjo, bez grzechu pocżęta, 

Módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy. 

Taka jest modlitwa, którąś, Ty o Maryjo, przed stu laty 

natchnęła św. Katarzynę Labouré, w tym właśnie miejscu. I 

odtąd to wezwanie na medaliku nosi się obecnie i wypowiada je 

tak wielu ludzi wierzących na całym świecie!” (Paryż, Kaplica 

Cudownego Medalika, 31 maja 1980 r.) 

Pieśń 

Kaplica Cudownego Medalika w Paryżu 

to miejsce, w którym w 1830 r. siostrze Katarzynie 

Labouré objawiła się Matka Boża. Pierwsze z trzech 

objawień miało miejsce 18 lipca, podczas drugiego 

– 27 listopada Maryja ukazała zakonnicy Cudowny 

Medalik, polecając rozpowszechnienie go i obiecując 

specjalne łaski z nim związane. W trzecim objawieniu 

Katarzyna otrzymała wyjaśnienie poszczególnych 

elementów medalika. Po uzyskaniu zgody arcybiskupa, 

rozpowszechniono medalik, ukazujący po jednej 

stronie wizerunek otoczony wokół napisem: „Maryjo 

bez grzechu pierworodnego poczęta, módl się 

za nami, którzy się do Ciebie uciekamy”, ukazujący 

Matkę Bożą Niepokalaną, od rąk której wychodzą 

promienie światła symbolizujące łaski otrzymywane 

za Jej wstawiennictwem, a po drugiej stronie – literę 

„M” zwieńczoną krzyżem, z dwoma sercami: Maryi i 

Jezusa poniżej. Bardzo szybko zaczęto dzięki medalikowi 

otrzymywać łaski, a sama kaplica stała się miejscem 

kultu. W 1980 r. Kaplicę Cudownego Medalika 

odwiedził Jan Paweł II. 

„W dniu, w którym Kościół obchodzi Twoje nawiedzenie 

u Elżbiety, gdy już Syn Boży stał się ciałem w Twoim 

łonie, naszą pierwszą modlitwę wznosimy, by Cię wielbić, i 

błogosławić! Błogosławionaś Ty między niewiastami! Błogosławiona, 

która uwierzyłaś! Wszechmocny uczynił dla Ciebie 

cuda! Cud Twojego macierzyństwa Boskiego! I ze względu na 

nie, cud Twojego Niepokalanego Poczęcia! Cud Twojego Fiat! 

Ty zostałaś ściśle złączona z całym dziełem naszego Odkupienia, 

złączona z krzyżem naszego Zbawcy. Twoje Serce zostało 

przebite obok Jego Serca. A teraz, w chwale Twego Syna, 

nie przestajesz wstawiać się za nami, biednymi grzesznikami. 

Czuwasz nad Kościołem, którego jesteś Matką. Czuwasz nad 

każdym z Twoich dzieci. Otrzymujesz od Boga dla nas wszystkie 

te łaski, które symbolizują świetliste promienie wychodzące 

z Twoich otwartych rąk. Pod tym jednym warunkiem, że my 

się ośmielimy o to Ciebie prosić, że się zbliżymy do Ciebie z 

ufnością, z odwagą i prostotą dziecka. Ty również prowadzisz 

nas nieustannie do Twojego Boskiego Syna. 

Na tym błogosławionym miejscu pragnę sam Ci wyrazić 

ufność i głębokie przywiązanie; łaski tej zawsze mi udzielałaś. 

Totus Tuus (cały Twój). Przybywam tu jako pielgrzym po tych 

19

20 

wszystkich, którzy przychodzili do tej kaplicy od stu lat, jak 

ten wszystek lud chrześcijański, codziennie się tu cisnący, aby 

Ci wyrazić swą radość, ufność i prośbę. Przychodzę jak święty 

Maksymilian Kolbe. Przed swą podróżą do Japonii, już prawie 

pięćdziesiąt lat temu, przybył on tutaj, by szukać Twojej 

szczególnej pomocy do rozpowszechniania „Milicji Niepokalanej” 

i rozpoczęcia swego przedziwnego dzieła duchowej odnowy 

pod Twoją opieką, zanim oddał życie za swych braci. 

Chrystus żąda obecnie od swego Kościoła wielkiego dzieła 

duchowej odnowy. Ja zaś, pokorny Następca św. Piotra, przychodzę 

powierzyć to wielkie dzieło Tobie, jak to uczyniłem na 

Jasnej Górze, na Guadalupe, w Knock, w Pompei, w Efezie, 

jak to uczynię na przyszły rok w Lourdes.” (Paryż, Kaplica 

Cudownego Medalika, 31 maja 1980 r.) 

Królowo Proroków – módl się za nami 

Królowo Apostołów – 

Królowo Męczenników – 

Królowo Wyznawców – 

Królowo Dziewic – 

Królowo Wszystkich Świętych – 



IX dzień – poniedziałek 7 września 2009 r. 

KALWARIA ZEBRZYDOWSKA 


„Nie wiem po prostu, jak dziękować Bożej Opatrzności 

za to, że dane mi jest jeszcze raz nawiedzić to miejsce. Kalwaria 

Zebrzydowska: sanktuarium Matki Bożej i – dróżki. 

Nawiedzałem je wiele razy, począwszy od lat moich chłopięcych 

i młodzieńczych. Nawiedzałem je jako kapłan. Szczególnie 

często nawiedzałem sanktuarium kalwaryjskie jako arcybiskup 

krakowski i kardynał. Przybywaliśmy tu wiele razy z 

kapłanami, koncelebrując przed Matką Bożą… czasem pełne 

prezbiterium Kościoła krakowskiego, zwłaszcza w momentach 

ważnych. Ostatnie takie spotkanie było zapowiedziane na jesień 

ubiegłego roku, ale ja już nie wróciłem z Rzymu…(…) 

Wszystkich też, którzy tutaj przybywać będą, proszę, 

aby modlili się za jednego kalwaryjskich pielgrzymów, którego 

Chrystus wezwał tymi samymi słowami co Szymona Piotra. 

Wezwał go poniekąd z tych wzgórz i powiedział: ‘Paś baranki 

moje, paś owce moje’ (por. J 21, 15-16). 

I o to proszę, proszę, abyście się za mnie tu modlili za 

życia mojego i po śmierci. Amen.” (Kalwaria Zebrzydowska 7 

czerwca 1979 r.) 

Pieśń 

Kalwaria Zebrzydowska – miejscowość położona 

w Beskidzie Małym, niedaleko Wadowic. Od 

XVII w. słynie ze znajdującego się przy klasztorze 

Bernardynów sanktuarium z cudownym obrazem 

Matki Bożej z Dzieciątkiem, zwanej Płaczącą, pochodzącym 

z XVII w. i koronowanym koronami papie- 

skimi w 1887 r. W Kalwarii powstało pierwsze na ziemiach 

polskich założenie krajobrazowo-przestrzenne 

na wzór Kalwarii Jerozolimskiej. Sanktuarium bardzo 

bliskie było Janowi Pawłowi II, który tu od dzieciństwa 

pielgrzymował. Jako Papież był w Kalwarii Zebrzydowskiej 

podczas pierwszej pielgrzymki w 1979 r. 

i w czasie ostatniej – w 2002 r. 

„’Przeto, Orędowniczko nasza, 

one miłosierne oczy na nas zwróć, 

a Jezusa, błogosławiony owoc żywota Twojego, 

po tym wygnaniu nam okaż. 

O łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryjo!’ 

Wejrzyj, łaskawa Pani, na ten lud, 

który od wieków 

pozostawał wierny Tobie i Synowi Twemu. 

Wejrzyj na ten naród, 

który zawsze pokładał nadzieję w Twojej matczynej miłości. 

Wejrzyj, zwróć na nas swe miłosierne oczy, 

wypraszaj to, czego dzieci Twoje najbardziej potrzebują. 

Dla ubogich i cierpiących otwieraj serca zamożnych. 

Bezrobotnym daj spotkać pracodawcę. 

Wyrzucanym na bruk pomóż znaleźć dach nad głową. 

Rodzinom daj miłość, 

która pozwala przetrwać wszelkie trudności. 

Młodym pokazuj drogę i perspektywy na przyszłość. 

Dzieci otocz płaszczem swej opieki, 

aby nie ulegały zgorszeniu. 

Wspólnoty zakonne ożywiaj łaską wiary, nadziei i miłości. 

Kapłanów ucz naśladować Twojego Syna 

w oddawaniu co dnia życia za owce. 

Biskupom upraszaj światło Ducha Świętego, 

aby prowadzili ten Kościół jedyną i prostą drogą 

do bram Królestwa Twojego Syna. 

Matko Najświętsza, Pani Kalwaryjska, 

wypraszaj także i mnie siły ciała i ducha, 

abym wypełnił do końca misję, 

którą mi zlecił Zmartwychwstały. 

Tobie oddaję wszystkie owoce mego życia i posługi; 

Tobie zawierzam losy Kościoła; 

Tobie polecam mój naród; 

Tobie ufam i Tobie raz jeszcze wyznaję: 

Totus Tuus, Maria! 

Totus Tuus. Amen.” (Kalwaria Zebrzydowska, 19 sierpnia 

2002 r.) 

Królowo bez zmazy pierworodnej poczęta – 

Królowo wniebowzięta – 

Królowo różańca świętego – 

Królowo rodzin - 

Królowo pokoju - 

Królowo Polski - 



(Opracowanie: I. M.)

Nabożeństwo Dziękczynne 

60-Lecie Parafii Narodzenia Nmp 

w Warszawie-Płudach 

16 Września 2009r. 

Nasze dziękczynienie zanosimy do Matki 

Nieustającej Pomocy, a przez Jej macierzyńskie 

ręce – do Jej Syna: 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Za Twoją opiekę nad narodem i Kościołem w 

Polsce przez dwadzieścia wieków, szczególnie w 

latach największych trudności i prześladowań – 

dziękujemy Ci, Matko Nieustającej Pomocy. 

Za życie i posługę Twoich wiernych sług, zwłaszcza 

Ojca Świętego Jana Pawła II i Kard. Stefana 

Wyszyńskiego – 

Za erygowanie parafii Narodzenia NMP w Warszawie-Płudach 

– 

Za 60 lat posługi duszpasterskiej w naszej wspólnocie 

– 

Za całe dobro materialne parafii: za kościół 

„na górce” – tak bliski sercom wielu, zwłaszcza 

starszych parafian; za dom parafialny, dawną kaplicę, 

a obecnie „Wieczernik”, w którego odzyskanie 

w czasach komunizmu włożono tak wiele 

starań – 

Za Grotę Matki Bożej, Grotę z La Salette, 

wszystkie kaplice, krzyże i figury, które znajdują 

się na terenie parafii – 

Za Miejsce Pamięci, przy którym co roku 

gromadzimy się, by wspominać tych, którzy 

życie poświęcili w obronie wolności 

i niepodległości – 

Za nowy wspaniały kościół – wotum wdzięczności 

za pontyfikat Jana Pawła II, w którego 

budowę włączyło się tak wiele osób – 

Za lata posługi i wkład w budowanie wspólnoty 

kolejnych proboszczów: ks. Karola Zdebskiego, 

ks. Adama Szczepaniaka, ks. Michała Rudzkiego, 

ks. Franciszka Rogulskiego, ks. Józefa Stoczyńskiego 

– 

Za obecnego proboszcza – ks. Mirosława Bielawskiego 

i jego ogromne zaangażowanie w potrzeby 

materialne i duchowe parafii – 

Za posługę wszystkich wikariuszy, kapelanów i 

księży współpracujących z parafią na przestrzeni 

60 lat – 

Za każdą Eucharystię sprawowaną w ciągu 60 lat 

istnienia parafii - 

Za wszystkie modlitwy, nabożeństwa, misje 

święte, rekolekcje, dni skupienia – 

Za każde dziecko przyjęte do wspólnoty Kościoła 

w Sakramencie Chrztu św. – 

Za wszystkie dzieci, które w parafii po raz 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

pierwszy przyjęły Komunię św., za tych, którzy 

w Sakramencie Bierzmowania zostali napełnieni 

Duchem Św. – 

Za wszystkie pobłogosławione małżeństwa – 

Za powołania kapłańskie i zakonne, wywodzące 

się z naszej parafii – 

Za wszystkie udzielone sakramenty – 

Za każde nawrócenie i dobrze odbytą 

spowiedź – 

Za zawierzenie i ofiarowane Tobie, i Twemu Sy- 

nowi cierpienia osób starszych, chorych, opuszczonych 

- 

Za dobre owoce życia tych parafian, którzy zakończyli 

już swoją ziemską wędrówkę – 

Za wszystkie wspólnoty i grupy parafialne – 

Za zgromadzenia zakonne istniejące na terenie 

parafii – 

Za wszystkie dzieci i młodzież uczęszczające na 

katechizację - 

Za wszystkie odbyte pielgrzymki i nawiedzenia 

miejsc świętych, za spotkanie z Ojcem Świętym 

Janem Pawłem II w październiku 2003 r. – 

Za Twoje nawiedzenia parafii w kopii Obrazu 

Jasnogórskiego oraz w wizerunkach z Głogowca 

i Lewiczyna – 

Za działalność charytatywną, prowadzoną przy 

naszej parafii – 

Za wszystkie koncerty, spotkania, parafialne pikniki, 

bale karnawałowe, ogniska – 

Za zaangażowanie tak wielu osób w życie parafii, 

duszpasterstwo i spotkania integracyjne – 

Za wszystkich budowniczych, darczyńców, ofiarodawców 

świątyń parafialnych – 

Za wszystkich przyjaciół parafii – 

Za wszystkie doświadczenia i radości naszego 

życia, które zbliżają nas do Twego Syna – 

Za wszystkie piękne rocznice, jubileusze i uroczystości, 

które możemy wspólnie przeżywać - 

Za wszystkie łaski, którymi tak hojnie obdarzasz 

naszą wspólnotę od 60 lat – 

A teraz, o Matko, prosimy, przyjmij nasze 

błagania o dalsze wsparcie i opiekę: 

• 

• 

Za Kościół Święty, by zdobywał dla Chrystusa 

coraz większe rzesze wyznawców – błagamy, 

Matko Nieustającej Pomocy. 

Za papieża Benedykta XVI, biskupów, kapłanów, 

by byli wsparciem i drogowskazem dla 

21

22 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

wiernych w podążaniu za Chrystusem – 

O rychłe wyniesienie na ołtarze sług Bożych: 

Ojca Świętego Jana Pawła II i Kard. Stefana 

Wyszyńskiego – 

Za ks. Proboszcza, księży wikariuszy, kapelanów 

i wszystkich współpracujących w naszej parafii 

o zdrowie i długie lata owocnej posługi w naszej 

wspólnocie – 

Za wszystkie zgromadzenia zakonne znajdujące 

się na terenie parafii, by swoją modlitwą i posługą 

wspierały całą wspólnotę – 

Za wspólnoty i zespoły parafialne, by dbając 

o własny rozwój duchowy, pomagały innym 

świadczyć o Chrystusie – 

Za osoby angażujące się w życie parafii, by nie 

brakowało im sił, wewnętrznej radości i otwartości 

w działaniu na rzecz lokalnej wspólnoty – 

Za wszystkich, pomagającym innym, by przez 

działalność charytatywną, odnajdywali radość i 

pokój - 

Za dzieci i młodzież, by mogły wzrastać w prawdzie 

i miłości – 

Za katechetów i wychowawców, by swoimi właściwymi 

postawami kształtowali podopiecznych 

na dobrych chrześcijan – 

Za małżeństwa i rodziny, by były silne Bogiem, 

a swoją wzajemną miłość umacniały w Eucharystii 

i wspólnej modlitwie – 

Za chorych i cierpiących, by pod krzyżem Twego 

Syna odnajdywali ukojenie i umocnienie – 

Za umierających, by odchodzili pojednani z Bogiem 

i bliźnimi – 

Za zmarłych proboszczów, kapłanów i tych parafian, 

i naszych bliskich, którzy już wyruszyli w 

swoją ostatnią podróż, by w niebie mogli oglą- 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

dać Oblicze Twego Syna - 

Za wszystkich uczestniczących w Eucharystii, by 

każde spotkanie z Chrystusem w Najświętszym 

Sakramencie było dla nich radością i umocnieniem 

– 

Za przystępujących do sakramentów świętych, 

by do każdego z nich przygotowywali się z wiarą 

i godnością – 

Za grzeszników, by w Sakramencie Pokuty dane 

im było spotkać się z kochającym Ojcem i przemienić 

swoje życie - 

Za wszystkich darczyńców, ofiarodawców i 

wspierających przez 60 lat wspólnotę parafialną, 

by pozostawiając w niej cząstkę siebie, mogli cieszyć 

się rozwojem lokalnego Kościoła - 

O Twoją opiekę nad całym dobrem duchowym 

i materialnym parafii, oddalanie wojen, kataklizmów 

i nieszczęść – 

O pomyślne załatwienie wszystkich formalności 

związanych z odbiorem nowego kościoła - 

Za wszystkie planowane wyjazdy, pielgrzymki, 

imprezy, integrujące wspólnotę, by pomagały 

zbliżyć się do lokalnego Kościoła tym, którzy 

jeszcze stoją na uboczu – 

Za wszystkich, którzy przyczynili się do rozwoju 

i wzrostu parafii w ciągu 60 lat jej istnienia, by 

nagrodą dla nich było spotkanie z Twoim Synem 

– 

O wszystkie te łaski, zgodne z wolą Twojego 

Syna, które każdemu z nas są najbardziej potrzebne, 

a które Ty najlepiej znasz - 

O Twoją nieustanną opiekę i wsparcie parafii, 

której jesteś najlepszą Matką i Patronką – 

(I. M.) 

JUBILEUSZ 60-LECIA PARAFII 

Obchodziliśmy w tym roku jubileusz 60-lecia 

erygowania parafii p.w. Narodzenia NMP w Płudach. 

W ramach przygotowań do centralnych uroczystości 

odprawiliśmy nowennę do Matki Bożej. 

Przez dziewięć kolejnych dni, po mszy św. o godz. 

18.00, modliliśmy się, wspominając obecność Maryi 

- Matki Kościoła w wizerunkach sanktuariów świata. 

W niedzielę 30 sierpnia przeżywaliśmy Parafialny 

Dzień Małżeństw i Rodzin, a 6 września rozważaliśmy 

temat: „Moje miejsce w Kościele”. 

Kulminacyjnym punktem przygotowań do jubileuszu 

była parafialna dziękczynna pielgrzymka na 

Jasną Górę. W sobotę 5 września o godz. 7.00 trzema 

autokarami i samochodami osobowymi wyruszyliśmy 

w drogę. W autokarze modliliśmy się śpiewając 

Godzinki o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej 

Maryi Panny, a następnie rozważaliśmy Tajemnice 

Radosne Różańca Św. Później był czas na indywidualną 

lekturę najnowszego, jubileuszowego numeru 

pisma „Jest zakątek”. Bardzo sprawnie dojechaliśmy 

do Częstochowy i już o godz. 11.00 w grupie ok. 200 

osób odprawiliśmy na jasnogórskich wałach Drogę 

Krzyżową. O godz. 12.00 czekali na nas przewodnicy, 

z którymi zwiedziliśmy m.in. Arsenał, Bastion 

Św. Rocha oraz Golgotę Jasnogórską, będącą dziełem 

i darem wybitnego polskiego malarza Jerzego 

Dudy Gracza. Wysłuchaliśmy historii klasztoru ojców 

paulinów oraz historii przybycia na Jasną Górę 

cudownego obrazu. Msza św. w kaplicy Matki Bożej 

przewidziana była na godz. 16.45. Tak więc, po zakończeniu 

zwiedzania, aż do mszy św. mieliśmy tzw. 

„czas wolny”, który każdy wykorzystał według własnego 

uznania. Ja po obiedzie w domu pielgrzyma 

udałam się na Drogę Tajemnic Różańca Świętego,

która mieści się na błoniach u stóp Jasnej Góry, a 

potem do kaplicy przed Cudowny Obraz. Miałam 

wiele spraw do omówienia z Matką Bożą. Co roku w 

maju przyjeżdżam do Częstochowy. Przywożę przed 

oblicze Pani Jasnogórskiej wszystkie moje radości i 

smutki. Tym razem do intencji prywatnych doszły 

jeszcze ogólne, parafialne. Wdzięczność za 60-lecie 

parafii, modlitwa o beatyfikację Sług Bożych Ojca 

Świętego Jana Pawła II i Kardynała Stefana Wyszyńskiego 

oraz o wszelkie łaski potrzebne naszej Ojczyźnie 

i parafii. W tych właśnie intencjach odprawiona 

została również msza św., którą koncelebrowali nasi 

trzej księża pod przewodnictwem księdza proboszcza. 

Przepiękne kazanie wygłosił ks. Paweł. Zwrócił 

szczególną uwagę na to, że Matka Boża w swojej 

miłości do nas nie tylko wsłuchuje się w nasze modlitwy 

i wstawia się za nami do swojego Syna, ale 

przede wszystkim sama dostrzega nasze problemy 

i zwraca na nie Jego uwagę. Nie prosi o cud. Wie, 

że jej Syn – Bóg uczyni to, co dla nas jest dobre. Po 

mszy św., o godz. 18.00, odjechaliśmy do Warszawy. 

W drodze powrotnej odmówiliśmy Koronkę do Miłosierdzia 

Bożego, a na zakończenie pielgrzymki o 

godz. 21.00 odśpiewaliśmy Apel Jasnogórski. 

Czas spędzony na tej pielgrzymce, to był dobry, 

święty czas. Bez pośpiechu, w atmosferze spokoju, 

modlitwy, skupienia i wzajemnego zrozumienia 

zrealizowaliśmy swój pątniczy program. Do domu 

wróciłam wewnętrznie wyciszona, a w moim sercu 

panowała wielka radość z kolejnego, tak pięknego, 

spotkania z Czarną Madonną. 

***** 

Centralne uroczystości 60-lecia parafii Narodzenia 

NMP połączone z uroczystościami odpustowo-dożynkowymi 

miały miejsce 8 września 2009 r. 

O godz. 18.00 odprawiona została msza św. koncelebrowana 

pod przewodnictwem J.E. Ks. Abp Henryka 

Hosera. 

Na uroczystości przybyli liczni zaproszeni goście. 

Wśród nich księża pracujący w naszej parafii 

w minionych latach, siostry zakonne ze zgromadzeń 

mieszczących się na terenie naszej parafii oraz rzesze 

wiernych. Dzielnicę reprezentowali Burmistrz 

Dzielnicy p. Jacek Kaznowski oraz przedstawiciele 

Rady Dzielnicy z jej przewodniczącym p. Pawłem 

Tyburcem. 

Liturgia miała bardzo uroczystą oprawę. Homilię 

wygłosił Ks. Abp Henryk Hoser. Nawiązując do 

naszego odpustu mówił o urodzinach Matki Bożej, 

o Jej szczęśliwych rodzicach, którzy dali światu taką 

córkę. Córkę poczętą bez grzechu pierworodnego. 

Później nawiązał do uroczystości dożynkowych. 

Mówił o ludzkiej pracy przy zbiorze plonów ziemi. 

Człowiek sieje, podlewa, zbiera, ale to Pan Bóg 

daje wzrost. Nawiązał tu do wypowiedzi św. Pawła z 

Pierwszego Listu do Koryntian: „Ja siałem, Apollos 

podlewał, lecz Bóg dał wzrost”. Wsłuchując się w tę 

naukę musimy pamiętać nie tylko o sprawach materialnych, 

ale również o swoim wzroście duchowym. 

W trzeciej części homilii Ks. Arcybiskup przedstawił 

rys historyczny naszej parafii. Porównał ją do Góry 

Tabor, Góry Przemienienia, na której miały stanąć 

trzy namioty. Dla Jezusa, Eliasza i Mojżesza, którzy 

23

24 

ukazali się apostołom Piotrowi, Jakubowi i Janowi. 

Te trzy namioty, to nasze trzy świątynie usytuowane 

w jednym miejscu. Stary kościółek „na górce”, kaplica 

w domu parafialnym, która służyła nam dla celów 

sakralnych przez ponad 30 lat i nowy piękny kościół 

wyświęcony w ubiegłym roku. 

Po uroczystym wyznaniu wiary w kierunku ołtarza 

udała się procesja z darami. Wieniec dożynkowy 

nieśli przedstawiciele dzielnicy, chleb – starostowie 

Państwo Małgorzata Karwowska i Wojciech Krzyżanowski, 

mitrę (dar parafii dla Ks. Arcybiskupa) – 

przedstawiciele parafii, a delegacje poszczególnych 

osiedli złożyły ofiary pieniężne na spłatę zadłużenia 

budowy kościoła i krzesła do Wieczernika oraz 

kwiaty, słodycze i plony z działek. Z wielką radością 

Ks. Arcybiskup pobłogosławił niosące dary przedszkolaki. 

Po procesji z darami wzięliśmy udział w 

dalszej części liturgii. 

Po komunii św. Państwo Furdynowie 

w imieniu całej wspólnoty parafialnej 

podziękowali Księdzu Arcybiskupowi 

za wygłoszone Słowo Boże 

oraz za to, że zechciał swoją obecnością 

uświetnić naszą uroczystość. 

Na zakończenie mszy św., po procesji 

eucharystycznej, zgodnie z wieloletnią 

tradycją podzieliliśmy się dożynkowym 

chlebem – owocem plonów 

naszej białołęckiej ziemi. 

Ostatnim punktem programu naszych 

uroczystości był wspaniały koncert 

w wykonaniu orkiestry „Victoria” 

z parafii M.B. Zwycięskiej w Rembertowie 

pod dyrekcją Juliana Kwiatkowskiego, 

której towarzyszyli soliści 

Teatru Wielkiego Opery Narodowej. 

Koncert prowadził p. Andrzej Krusiewicz. 

***** 

Obchody jubileuszowe zakończyliśmy 

16 września mszą św. dziękczynną 

za 60 lat istnienia parafii. Dziękowaliśmy 

Panu Bogu za wszystkie 

sprawowane tu msze św., sakramenty 

udzielone wiernym na przestrzeni tych 

lat, za kapłanów. Modliliśmy się za dusze 

zmarłych z naszej wspólnoty parafialnej. 

Na zakończenie wysłuchaliśmy 

koncertu, który przygotowali nasi parafianie 

Marek Sierocki, Robert Chojnacki 

i chór Ave. 

***** 

Obchody jubileuszowe sprawiły, że nasze serca 

przepełniły się wdzięcznością wobec Pana Boga i 

Matki Najświętszej za opiekę nad całą parafią w Płudach. 

Nasza Wspólnota budowana na przestrzeni 60 

lat przez Słowo Boże i Eucharystię, była nieustannie 

miejscem głoszenia Dobrej Nowiny o zbawieniu, 

miejscem budowania i pogłębiania więzi między Bogiem 

a człowiekiem. Ufamy, że dobry Bóg będzie 

nam błogosławił na kolejne lata, a Matka Boża, 

nasza Patronka, wesprze nas swoim przemożnym 

wstawiennictwem przed obliczem swojego Syna. 

Matko Boża, Pani Jasnogórska, módl się za nami. 

Królowo Polski, módl się za nami. 

Elżbieta Grundman

Moje refleksje z ostatniej pielgrzymki do 

Częstochowy z okazji 60-lecia parafii 

Może wyda się to niektórym dziwne, że mając 62 

lata po raz pierwszy byłam w Częstochowie. Nie wiem, 

czy to brak czasu, czy moje zaniedbanie się do tego 

przyczyniło, ale zawsze chciałam tam pojechać. Nareszcie 

moje marzenie się spełniło. 

5.09.2009 o godz. 6.50 wyjechały na pielgrzymkę 

trzy autokary. Ja jechałam z księdzem proboszczem i 

doktor Izą. Czułam się nieśmiało, nie wiedziałam, jaki 

naprawdę jest ks. proboszcz. Ku mojemu zdziwieniu to 

bardzo ciepły i serdeczny człowiek. W drodze modliliśmy 

się i śpiewaliśmy pieśni. Obserwowałam mijane 

krajobrazy. Kiedy byliśmy już w Częstochowie i moim 

oczom ukazał się klasztor na Jasnej Górze, poczułam 

ogromną chęć bycia tam jak najszybciej. Cały kompleks 

klasztoru to ogromny obszar. Pierwsze, co zrobiliśmy, 

to obeszliśmy, modląc się stacje drogi krzyżowej. To 

piękna Droga Krzyżowa. Było bardzo dużo ludzi. 

Trzech przewodników oprowadziło nas po bastionach 

Częstochowy. Zobaczyłam tam mury sprzed 300 

lat, dużo skarbów. Broń, którą walczyli żołnierze broniący 

Częstochowy, kule armat, a nawet rozbite odłamki 

tych kul, cudowne obrazy i przepięknie ręcznie wyszywane 

szaty Matki Boskiej, piękne złote buławy, krzyże i 

różańce robione z chleba przez więźniów Oświęcimia. 

Dla mnie było to ogromne wrażenie. O 16.45 ks. proboszcz 

odprawił mszę za parafię i parafian. 

Kaplica Matki Bożej to coś cudownego, jak sam 

obraz. Z twarzy Madonny biło takie ciepło, ale zarazem 

troska o nas wszystkich. Na bocznych ołtarzach wisiały 

wota, dary od wiernych. Nie mogłam się napatrzeć. 

Pierwszy raz od wycieczki do Rzymu 15 lat temu 

czułam się, jakbym była w innym, lepszym świecie. Modliłam 

się za zdrowie mojej rodziny, o pokój na ziemi i 

za wszystkich, którzy wątpią w istnienie Boga. 

Kiedy był wolny czas weszłam na wieżę klasztoru. 

Stamtąd rozciągał się piękny widok na Częstochowę. 

To rozległe miasto, pełne zieleni, a zarazem takie tajemnicze. 

W dali widziałam kościółek, gdzie bije źródełko z 

cudowną wodą. Było za mało czasu, aby tam pójść. Myślę, 

że jeszcze kiedyś będzie okazja, by i tam pojechać, 

to bardzo blisko Częstochowy. 

O 18.00 odjechaliśmy do Warszawy. W drodze 

powrotnej też się modliliśmy. Cały czas miałam przed 

oczami obraz Matki Bożej i Jej pociętą twarz. Ten obraz 

zostanie w mojej pamięci do końca moich dni. 

Kiedy dojeżdżaliśmy do Warszawy zaczął padać 

deszcz. To tak, jakby łzy Matki Częstochowskiej padały 

na nas z nieba. 

Ks. proboszcz tak ciepło podziękował wszystkim 

za wspólną pielgrzymkę. Dziękujemy mu także bardzo, 

bo to dzięki niemu i ja przeżyłam w swoim życiu coś 

cudownego. 

Życzę ks. Proboszczowi długich lat życia, spokoju, 

zdrowia i miłości swoich parafian. dziękujemy mu za 

nasz piękny, nowy kościół i niech przyciąga jak najwięcej 

wiernych. 

Bóg zapłać ks. Proboszczu! 

Maria Czuba 

Sobota na Jasnej Górze 

Na pielgrzymkę do Częstochowy wybrałam się 

z moimi dwoma starszymi synami oraz moją mamą. 

Bardzo wczesnym rankiem wsiedliśmy do autokaru, 

Warszawa żegnała nas ulewnym deszczem. W drodze 

wspólnie modliliśmy się w różnych intencjach. 

Gdy dotarliśmy ok. 11 na miejsce, klasztor na Jasnej 

Górze jaśniał w słońcu, bił od niego niesamowity 

blask. 

Za każdym razem, kiedy jestem w tym niezwykłym 

miejscu, czuję jego ogromną potęgę. Po przekroczeniu 

bramy klasztoru poszliśmy sprawdzić, czy Cudowny 

Obraz jest na swoim miejscu. Oczywiście jest i nadal 

robi na mnie wrażenie. 

Po krótkiej modlitwie rozpoczęliśmy Drogę Krzyżową 

na murach Jasnej Góry. 

Jednak najbardziej utkwiła mi w pamięci Msza św. 

przed Świętym Obrazem. Intencji w czasie nabożeństwa 

było kilka: 60-lecie parafii, beatyfikacja Jana Paw- 

ła II oraz prymasa Wyszyńskiego oraz moja własna - 

dziękczynna. Czy mam za co dziękować Panu Bogu? 

Oczywiście, że tak. Mam kochaną rodzinę: dobrego 

męża i trzech wspaniałych synów. Moim obowiązkiem 

było pojechać do Częstochowy i podziękować za to 

Matce Bożej. 

Cieszę się, że mieszkam w mojej parafii, gdzie 

poznałam tylu dobrych ludzi. Minęło 8 lat odkąd się 

tu sprowadziliśmy, a wciąż przybywa nam znajomych. 

Coraz mocniej czujemy się związani z tą parafią, dlatego 

chciałam pojechać z innymi parafianami na tę pielgrzymkę. 

Gdy późno wieczorem wróciliśmy do domu, byliśmy 

bardzo zmęczeni, ale także szczęśliwi, że tak modlitewnie, 

refleksyjnie i w skupieniu spędziliśmy ten 

dzień. 

Joanna K. 

29

30 

Refleksje nt. pielgrzymki na Jasną Górę 

5-tego września br. wybrałam się ze swoją rodziną 

na parafialną pielgrzymkę do Częstochowy. Została 

ona zorganizowana przez księdza Proboszcza z 

okazji 60-lecia powstania naszej parafii oraz jako wotum 

dziękczynne za wielkich dwóch Polaków papieża 

Jana Pawła II i kardynała Stefana Wyszyńskiego. 

W pielgrzymce udział wzięli ks. Proboszcz, ks. 

Paweł i ks. Maciej oraz liczna grupa parafian i ludzi 

spoza naszej parafii. W sumie pojechały 3 pełne autokary. 

Podróż na Jasną Górę ks. Proboszcz rozpoczął 

powitaniem wszystkich pielgrzymów, następnie 

odśpiewaliśmy Godzinki do N.M.P. i odmówiliśmy 

Różaniec. Atmosfera była bardzo podniosła, wypełniona 

modlitwami, które miały przygotować nas do 

spotkania z Matką Boską Częstochowską. 

Po przybyciu do sanktuarium pierwsze kroki 

skierowaliśmy na wały obronne, na których odprawiliśmy 

Drogę Krzyżową, modląc się w różnych intencjach. 

Dzięki ładnej pogodzie mogliśmy w pełni 

przeżywać mękę Chrystusa oraz rozkoszować się widokiem 

na otaczający wały park. 

Wielkie wrażenie wywarło na mnie i mojej ro- 

dzinie zwiedzanie muzeum Jasnogórskiego z przewodnikiem, 

poświęcone historii obrony Jasnej Góry 

na przełomie stuleci. Sanktuarium było przez długie 

lata twierdzą, która była atakowana przez wrogów 12 

razy i za każdym razem się obroniła. Wśród licznych 

eksponatów zgromadzonych w muzeum szczególną 

uwagę zwróciliśmy na dary od Jana Pawła II. 

Największym moim przeżyciem było uczestnictwo 

we mszy św. w kaplicy Matki Boskiej Jasnogórskiej, 

odprawianej przez naszych księży w wymienionych 

intencjach. Msza św. była ostatnim punktem 

naszej pielgrzymki. 

W drodze powrotnej, jako dziękczynienie za 

możliwość przebywania przed Cudownym Obrazem 

N.M.P., odmówiliśmy koronkę do Miłosierdzia Bożego 

i odśpiewaliśmy Apel Jasnogórski. 

Na koniec ks. Proboszcz podziękował uczestnikom 

pielgrzymki za życzliwą i pełną przyjaźni atmosferę 

oraz zaangażowanie i zdyscyplinowanie. 

Pielgrzymka na Jasna Górę była dla mnie i mojej 

rodziny wielkim przeżyciem oraz okazją do refleksji 

i modlitwy. 

Bożena Olborska 

Jubileuszowy Rajd Rowerowy 

W ramach obchodów jubileuszu 60-lecia erygowania 

Parafii w Płudach, 19 września chór Avetki 

zorganizował rajd rowerowy szlakiem krzyży i kapliczek 

przydrożnych znajdujących się na terenie Płud, 

Dąbrówki i Marcelina. W wyprawie wzięło udział 

kilkanaście osób, głównie dzieci. 

Rajd miał charakter gry miejskiej. Uczestnicy 

podzieleni na dwie grupy, rywalizowali ze sobą, 

wykonując zadania tematycznie związane z historią 

poszczególnych świątków. Oczywiście przy każdym 

także odmawiano modlitwę w różnych intencjach. 

- Krzyże i kapliczki na terenie naszej parafii są 

nie tylko świadectwem wiary mieszkańców, ale mają 

także ogromne znaczenie historyczne. Są bardzo 

ważnymi pamiątkami przeszłości. Ma to szczególne 

znaczenie zwłaszcza na Białołęce, która jest uboga 

w zabytki i wartościowe obiekty historyczne - mówi 

Bartłomiej Włodkowski, przewodnik rajdu i organista 

parafii. - Najciekawsze historie związane z białołęckimi 

kapliczkami opisałem w książce „Historia 

Białołęki i jej dzień dzisiejszy”, niebawem będą także 

dostępne w internetowym Muzeum Białołęki. 

Na terenie Parafii w Płudach znajduje się kilkanaście 

przydrożnych krzyży i kapliczek, powstawały 

w różnych okresach w bardzo różnych intencjach 

– dziękczynnych, błagalnych i pokutnych. Uczestnicy 

sobotniego rajdu odwiedzili krzyże w Dąbrówce 

Szlacheckiej, związane z dawnymi opowieściami o 

ukazującym się tutaj diable i XIX-wieczną epidemią 

cholery; zrekonstruowaną kapliczkę przy ulicy 

Strzybnickiej - jedynego świadka „sierpniowego 

dramatu Płud” z 1944 roku, kiedy to hitlerowcy zamordowali 

ponad 20 młodych ludzi z tego terenu; 

wspaniale zdobioną maryjną kapliczkę z oryginalną 

modlitwą do Matki Pięknej Miłości z 1905 roku przy 

ulicy Karnickiej, z płaskorzeźbami, przedstawiającymi 

ówczesnych papieży; okazałą kapliczkę Matki 

Bożej Królowej z Dzieciątkiem nieopodal ulicy Marywilskiej, 

wystawioną w 1915 roku przez niejakiego 

Wodzińskiego, mieniącego się właścicielem Marcelina 

– w okresie II wojny światowej w tym miejscu 

cudownie ocalało dwóch polskich żołnierzy. 

Rajd zakończył się przy starym kościółku w Płudach. 

Rozstrzygnięto tutaj rajdowy konkurs. Okazało 

się, że obydwie drużyny zremisowały – słodką nagrodę 

podzielono więc sprawiedliwie między wszystkich 

uczestników wyprawy. 

Bartłomiej Włodkowski

Pielgrzymka do Loretto 

10 października 2009 r. z kilkoma rodzinami dzieci 

klas II wyruszyliśmy do Loretto. Niestety była nas 

malutka grupka, można się domyślać, że deszczowa 

pogoda z połowy tygodnia zniechęciła niektórych do 

wyjazdu. Dzień zaczął się pogodnie, ze słoneczkiem. 

Jakież było nasze zdziwienie, gdy na miejscu okazało 

się, że nasz „rodzinny wyjazd” nie był oryginalnym 

pomysłem. Spotkaliśmy tam grupę przedszkolaków 

ze swoimi rodzicami i opiekunami - Księdzem i dwoma 

Siostrami Zakonnymi. Razem uczestniczyliśmy 

we Mszy świętej i zrobiliśmy wspólne zdjęcie. Następnie 

zapoznaliśmy się z historią miejsca i figury 

Matki Bożej z Loretto - naszego diecezjalnego Sanktuarium. 

Zjedliśmy bez grymaszenia smaczną zupkę, 

zawsze pomidorówka to smaczna zupa. Południowe 

godziny przeznaczyliśmy na zabawy i pieczenie nad 

ogniskiem wspaniałych kiełbasek i co niektórzy również 

chleba. Kiełbaski wręcz niknęły w brzuszkach 

tak szybko, że nie zdążyłem zrobić zdjęcia, poprosiłem 

kilka osób, aby pozowały z pustymi widelcami. 

Uśmiechnięci i opaleni jesiennym słońcem wróciliśmy 

do domów. 

Ks. Paweł 

31

32 

O Liczeniu wiernych 

i rodzicach chrzestnych uwag kilka 

W niedzielę 11 października w całej 

Polsce miało miejsce liczenie wiernych. 

Wyszło ono podobnie jak w zeszłym roku. 

Zapewne na frekwencję wpływ miała pogoda 

– nie najlepsza tego dnia; zimno i 

trochę padało. Lepiej żeby nie „zrosił” nas 

deszcz… łaski na Eucharystii. Jakie były u 

nas wyniki? 

11 października w naszym kościele i 

okolicznych kaplicach u sióstr na Mszach 

świętych było 1931 osób, do Komunii świętej 

przystąpiło 841 osób. Nasza parafia liczy 

zaś około 11 tysięcy mieszkańców. Tego 

dnia prowadzone były również dwie zbiórki 

pieniężne – „taca” przeznaczona była na 

wsparcie Caritas-u, zaś ofiary z „puszki” 

na stypendia dla utalentowanej, ale ubogiej, 

młodzieży. Łącznie tego dnia na obie inicjatywy parafianie 

i goście z innych parafii złożyli ofiary w wysokości 

około 8 tysięcy złotych. Oznacza to, że każda osoba 

(wliczając oczywiście niezarabiające dzieci i młodzież) 

ofiarowała jakieś 4 złote. Jeśli tę sumę podzielimy przez 

wszystkich naszych mieszkańców (znów wliczając najmłodszych), 

wychodzi kwota 73 groszy. 

Oczywiście, takie suche kalkulacje nie mają specjalnego 

sensu - sprawa jest dużo bardziej skomplikowana. 

Daje to jednak pewien obraz sytuacji. Bo podobnie 

było (i jest) z budową kościoła i spłatą zadłużenia. Włączają 

się nieliczni? Nie, określiłbym to inaczej: włącza 

się spora część z tych i tak już zaangażowanych w życie 

parafii. Reszta stoi na uboczu i czeka… Tylko boję się, 

że już zapomniała, po co i na co czeka, dlaczego znajduje 

się na uboczu. Rzeczywistych uczniów Chrystusa 

w naszym kraju jest pewnie około 25% i mam nadzieję, 

że nie jest to zbyt optymistyczna wizja. Reszta jest na 

uboczu – tak, jak za Jego życia. 

Kontynuujmy wątek, ale zostawmy już kwestie 

finansowe. Przy podliczaniu wyników frekwencji niedzielnej 

nachodzi mnie refleksja – jak to jest z naszą 

wiarą? Skoro dziewięćdziesiąt kilka procent populacji 

naszego kraju uważa się za osoby wierzące, to dlaczego 

nie ma ich w kościele? Dlaczego nie przystępują do 

Komunii świętej? Może ktoś powiedzieć, że są to osoby, 

które wierzą, ale nie są katolikami. Tylko, że nie jest to 

prawdą – wiele osób spośród niechodzących zupełnie 

do kościoła przyjmuje księdza po kolędzie…, po co? 

Naprawdę nie wiem. 

Mój kolega – ksiądz w jednej z warszawskich parafii 

usłyszał w trakcie kolędy, że nie ma potrzeby rozmawiania 

o wierze, bo jest przecież tyle ciekawszych 

tematów. Zapewne są, ale kolęda – a ta przecież już od 

grudnia rozpocznie się w naszej parafii – jest właśnie po 

to, by porozmawiać o wierze, sprawdzić czy ktoś chodzi 

do kościoła, spowiada się, modli się, czy nadaje się też 

do tego, by pełnić szczególne miejsca we wspólnocie 

parafialnej i wspólnocie Kościoła. 

Ostatnio miałem trudną rozmowę w kancelarii, 

gdy odmówiłem wydania „zaświadczenia na rodzica 

chrzestnego”; doszło nawet do interwencji rodziny. 

Osoba kandydująca do godności rodzica chrzestnego 

prawie wcale nie chodziła do kościoła, mówiła do 

mnie per „pan” i nie umiała nawet sama powiedzieć 

modlitwy „Ojcze nasz”. Gdy nie chciałem wydać „tego 

świstka” (określenie, które usłyszałem przy pierwszym 

spotkaniu) dowiedziałem się, że tylko zniechęcam ludzi 

do chodzenia do kościoła oraz że wystarczy się modlić 

w domu, a nie chodzić do kościoła. 

Traf chciał, że chwilę potem przyszła do kancelarii 

inna osoba, która zaczęła rozmowę mniej więcej w ten 

sposób: „Proszę księdza, rodzina zaszczyciła mnie, prosząc 

o to, bym został ojcem chrzestnym ich dziecka…” 

Okazało się po chwili rozmowy, że bez problemu takie 

zaświadczenie mogę wydać; bo była to osoba wierząca 

i praktykująca. 

Na koniec wypada wyciągnąć jakieś wnioski. Tylko, 

jakie, żeby nie powtarzać tych, o których w niejednej 

gazecie możemy przeczytać? Chyba się nie da. Myślę, 

że „gonimy” Kościół na zachodzie Europy. Prawdziwych 

chrześcijan – takich, którzy na pierwszym miejscu 

stawiają Pana Boga i Jego przykazania – będzie coraz 

mniej, ale będą szli trudną drogą świętości. Tych „byle 

jakich” też będzie ubywać, bo dbając o swoje „dobro i 

szczęście” w końcu odstawią Pana Boga i Jego naukę 

na boczny tor do tego stopnia, że zniknie im On za 

horyzontem – jak słońce. A wtedy zrobi się strasznie 

ciemno. 

xMK

Jak pierwsi Chrześcijanie 

W dniu 14 października niespodziewanie zaatakowała 

nas zima ciężkim, mokrym śniegiem. W następstwie 

tego wiele rejonów całej Polski zostało pozbawionych 

dostawy prądu. Między innymi nasze Płudy 

znalazły się w całkowitej ciemności. 

A była to środa – dzień nabożeństwa do Matki Bożej 

Nieustającej Pomocy. Jadąc do kościoła, zastanawiałam 

się czy w kościele jest światło, a jeżeli nie ma, to jak 

będzie odprawiona Msza Święta? 

W kilka osób wchodzimy do naszego małego kościółka 

– i tu olśnienie. Na ołtarzu palą się świece, na 

bocznym ołtarzu i na stopniu przed ołtarzem zapalone 

czerwone znicze, a przy rzędach ławek dwie wysokie 

świece. Wrażenie niesamowite! 

O godzinie 18:00 z zakrystii wychodzi ksiądz Paweł 

i dwóch ministrantów. Pan organista zaczyna śpiewać 

pieśń „O Maryjo, witam Cię” - wzruszeni śpiewamy razem 

z nim. Później modlitwa do Matki Bożej Nieusta- 

11 Listopada - 12 Bieg Niepodległości 

Jak co roku, pragniemy podzielić się refleksją 

w przeddzień Święta Niepodległości. 11 listopada 

1918 roku wciąż żyje w sercach Polaków jako dzień 

pamięci o tych, którzy w 1918 roku, po 123 latach 

niewoli, dźwigali Ojczyznę do niepodległego bytu. 

Jako dzień wdzięczności i chwały dla tych, którzy 

w trudzie i znoju, na polach walki, w kazamatach 

i miejscach zsyłki na dalekiej Syberii, z miłością w 

sercu, z pokolenia na pokolenia wyniszczali się dla 

Wolnej, Niepodległej, dla Polski. 

Chcemy zachować wdzięczność wobec kilku 

pokoleń polskich matek, które swym dzieciom opowiadały 

o Polsce, której nie było na mapie Europy. 

Pragniemy wspomnieć kapłanów, którzy polskość 

przechowywali krzewiąc wiarę Narodu, którzy 

nie wahali się stawić czoła zaborcy jak święty arcybiskup 

Feliński, ksiądz Brzózka czy ksiądz Ściegienny. 

Jakże nie wspomnieć narodowych wieszczów, 

mistrzów słowa, fortepianu, malarstwa. Jan Paweł 

II powiedział przed laty na forum Narodów Zjednoczonych. 

„Jestem synem Narodu, który sąsiedzi 

wielokrotnie skazywali na zagładę i który przetrwał, 

bo jego kultura okazała się potęgą większa od tamtych 

potęg”. 

Z tą świadomością dziedzictwa, które warto w 

91 rocznicę wolnej Polski przypomnieć, mamy prawo 

czuć radość, młodsi i starsi. Ci pierwsi z tytułu, 

że nie musieli doświadczać udręk wojny i totalitaryzmu 

komunistycznego, ci drudzy, że na ich oczach 

Opatrzność rozwalała mury i skostniałe systemy 

jącej Pomocy, dziękczynienia i prośby w różnych intencjach. 

Następnie znakiem krzyża świętego ksiądz Paweł 

rozpoczyna Mszę Świętą. W tej niezwykłej scenerii modlitwy 

naszych parafian na pewno trafią do stóp Matki 

Nieustającej Pomocy. Po zakończeniu Mszy Świętej razem 

z księdzem Pawłem i ministrantami odmawiamy 

cząstkę chwalebną różańca świętego. 

Później następuje krótka adoracja Najświętszego 

Sakramentu i błogosławieństwo. Pan Bartek ze wszystkimi 

uczestnikami Mszy Świętej śpiewa jakże aktualną 

w tym przypadku pieśń „Zapada zmrok” (całe pięć 

zwrotek). Wychodzimy z kościoła zamyśleni i bardzo 

szczęśliwi po tej niezwykłej uczcie duchowej. 

Serdecznie dziękujemy księdzu Pawłowi, a Matce 

Nieustającej Pomocy za natchnienie do przygotowania 

tej uroczystości. 

Danuta Strójwąs 

zniewolenia i bezprawia. Wierzymy, że Ojczyzna to 

wielka i niezmienna wartość w życiu człowieka, której 

warto i trzeba służyć w każdym czasie. 

***** 

Pragnąc uczcić 91 rocznicę odzyskania niepodległości 

Burmistrz Dzielnicy Białołęka, Białołęki 

Ośrodek Sportu, Białołęki Ośrodek Kultury i Akcja 

Katolicka w Płudach zapraszają na XII Bieg Niepodległości 

w Ośrodku „Dziki Zakątek” w Choszczówce, 

11 listopada o godz. 11.00. Bieg odbędzie 

się w 6 kategoriach wiekowych dziewcząt i takich 

samych 6 grupach wiekowych chłopców. Będzie też 

bieg seniorów: mężczyzn i kobiet, bieg młodzieżowy 

w kategorii open, a także zapoczątkowany rok 

temu marsz Nordic Walking. 

Zapisy uczestników już od godziny 10.00. Dla 

zwycięzców sponsorzy przygotowali cenne nagrody. 

Wieczorem o godz. 18.00, jak co roku, w naszej 

parafii odbędzie się uroczysta Msza św. w intencji 

Ojczyzny, z udziałem Zarządu i Rady Dzielnicy Białołęka. 

Po Mszy św. koncert muzyki patriotycznej, a 

na końcu uroczysty Apel Poległych w parafialnym 

Miejscu Pamięci. 

Serdecznie zapraszamy 

Akcja Katolicka 

33

34 

11 Listopada 2009 

Przemówienie burmistrza Jacka Kaznowskiego 

Dostojni Księża, Szanowni Państwo, Droga 

Młodzieży 

Gdy nadchodzą takie dni jak ten listopadowy 

zwykle odnosimy się do naszej rzeczywistości refleksyjnie. 

Pojawiają się okolicznościowe komentarze 

i rozważania na temat zakrętów naszej historii. 

„O pokolenie moje, mądre i bolesne, cierpiące 

nie za siebie, walczące dla innych, 

Pamięć twoja przeminie, ale nasze dzieci 

będą miały dzieciństwo prawdziwie dziecinne…” 

– pisał w 1942 roku Juliusz Krzyżewski, 

poeta powstaniec, poległy od kuli snajpera. 

Spotykamy się już po raz kolejny w tym miejscu 

symbolicznym, miejscu mającym nam przypominać 

o naszej polskiej historii. Naród bez własnych 

korzeni, naród, który wyzbywa się własnego 

dziedzictwa i pamięci o przeszłości, dokonaniach 

przodków wymazuje się sam z mapy świata, traci 

podstawy swej egzystencji. Wspomnijmy tu o 

tak bliskich nam czasach, gdy w zmaganiu o polskość, 

miliony stawały do boju, kruszyły kajdany 

narzuconej niewoli, gdy marzeniem młodych była 

wolna ojczyzna. Dziś powoli pokolenia świadków 

tamtych wydarzeń sprzed lat odchodzą na wieczną 

wartę. O bohaterstwie naszych ojców dowiadujemy 

się z pożółkłych kart pamiętników, z zaciekawieniem 

wpatrujemy się w wyblakłe fotografie 

powstańców, żołnierzy, których dawno już nie ma 

pośród nas. Choć Dzień Niepodległości powinien 

być świętem radości, świętem optymizmu na przyszłość, 

to jednak gdzieś tam głęboko w sercach 

tkwi jakaś zadra - wspomnienie czasów ucisku, 

deptania godności ludzkiej, czasów zbrodniczego 

wynaradawiania i niszczenia wszystkiego co kojarzone 

było z polskością. Jak traktować sowiecko- 

hitlerowskie pakty równoważne przecież IV rozbiorowi 

Polski, jak traktować zbrodnię katyńską 

jak nie ludobójstwo? I trudno uwierzyć, że dziś po 

60 latach znów zmagamy się z interpretacją faktów, 

znów sami dyskutujemy i zapominamy o prawdzie 

. Wiele lat publicystycznego fałszu, politycznego 

zapomnienia chyba nam wystarczy, wyciągnijmy 

wnioski z kilkudziesięciu lat nieprawdziwej historii 

wykładanej w szkołach – wolność jest bowiem 

dobrem najwyższym. Wolność należy kultywować 

i bronić jej jak najwyższej wartości. O to właśnie 

dobro toczyła się kilkusetletnia wojna z okupanta- 

mi, zaborcami - wojna zwycięska. Dziś po latach 

nasze dzieci mogą miast kryć się w schronach, 

miast walczyć na barykadach z uśmiechem na 

ustach chodzić do polskich szkół, budować na pokoju 

swe plany na przyszłość. Więc radujmy się z 

tego daru pokoleń, spróbujmy ze sobą rozmawiać 

bez względu na przekonania. 

To bowiem jest nasz obowiązek wobec tych, 

którzy nie dla polityki czy ideologii oddawali swe 

życie na wszystkich frontach świata, szli do nierównego 

boju by demonstrować swój patriotyzm, 

swoje umiłowanie ojczyzny. Oddajmy hołd 

wszystkim, którzy swe bezgraniczne oddanie ojczyźnie 

okupili ofiarą najwyższą, ofiarą własnego 

życia, krwią ducha polskości. Polska żyje, Polska 

się rozwija, Polska jest wolna… 

Szanowni państwo 

Ktoś kiedyś wypowiedział słowa, jakże symboliczne 

: 

„Gdy dobro, które czynisz zaczyna się 

upominać o zapłatę, przestaje być dobrem, a 

staje się interesem” 

Więc nie starajmy się nadinterpretować faktów 

historycznych , nie dorabiajmy ideologii tam 

gdzie jej nie ma, nie mierzmy patriotyzmu skalą takiego, 

czy innego interesu, odrzućmy swady, spory, 

niech połączy nas zgoda w budowaniu tego co 

najcenniejsze dla nas wszystkich – naszej ojczyzny, 

wolnej i niepodległej Polski dla dobra nas i tych , 

którzy przyjdą po nas. 

Polska jest jedna dla wszystkich Polaków, a pamięć 

nie przeminie. 

Zapalmy więc znicze na mogiłach żołnierskich 

jako wyraz naszego hołdu Tym wszystkim, którzy 

budowali zręby naszej wolnej Ojczyzny i którzy 

wiedzieli: „że wolność też jest ciężka, gdy ma 

być więcej niźli słowem, że ponad jutrem ciąży 

przeszłość łoskotem kul karabinowych, że 

życiem twardym, śmiercią twardą drogo płacono 

jutra cenę, że wszyscy ci, co padli w salwach 

to więcej niż przeszłości cienie. Ich trud 

mieć w sercach swych wyrytym - czcić rocznicami 

nie wystarczy- przyszłość wygrywać tak 

jak bitwę- wolni o wolność muszą walczyć!”.

Bóg jest Stworzycielem świata i wszystkiego, co się 

w nim znajduje. Już na początku Pisma Świętego mamy 

opis Stworzenia Świata: „. I stało się tak.” (Rdz 1,11). Bóg stworzył 

raj, w którym początkowo żył człowiek. Przez grzech 

jednak został z niego wygnany. Tęsknotę do tego raju i 

jego ideał każdy jednak nosi w sobie, u każdego jest on 

inny. Dlatego piękny ogród jest marzeniem większości 

społeczeństwa. 

W biblijnym opisie nie chodzi oczywiście o dosłowność. 

Ważne jest to, że wszystko zostało stworzone dla 

człowieka, który w imieniu Boga ma nad tym panować. 

To człowiek został wybrany, by wszystkim gatunkom 

roślin i zwierząt nadać nazwy. 

W starożytnych kulturach przyroda przerażała ludzi. 

Traktowali ją jako coś nadprzyrodzonego, ponieważ 

potrafiła zabić (powodzie, wichury, burze) i uzdrowić 

(rośliny lecznicze). Różne gatunki drzew otaczane były 

kultem. W mitologii greckiej oliwka była drzewem Ateny, 

dąb - Zeusa, wawrzyn - Apolla a cyprys - Hadesa. 

Miejsca święte otaczane były roślinnością, by podkreślić 

religijną cześć i szacunek. „Według Kazimierza 

Moszyńskiego pozostałością i objawami dawnego słowiańskiego 

kultu roślin jest obdarzanie szacunkiem, czy 

pewnego rodzaju religijną czcią: drzew otaczających 

świątynie, ocieniających groby, kaplice, kapliczki, figury 

i obrazy świętych, krzyże, święte źródła; drzew, na których 

miała się ukazywać ludowi lub zamieszkiwać Matka 

Boża, jakiś święty lub istoty demoniczne”. 

Człowiek naznaczony przez Boga, ma prawo kontynuować 

Jego dzieło. Może tworzyć z materiałów, które 

dał mu Stworzyciel. Ogród jest miejscem, gdzie człowiek 

może próbować stworzyć kawałek raju. By jednak 

uzyskać odpowiedni efekt, trzeba wziąć pod uwagę nie 

tylko estetykę, lecz także funkcjonalność i zapotrzebowanie 

obiektu. Wykorzystując nie tylko rośliny, lecz także 

wodę i elementy małej architektury. 

Przyroda była często wykorzystywana przez Maryję 

do objawień. Ukazywała się wybrańcom na otwartej 

przestrzeni np. na drzewach lub w kamiennych grotach. 

Czasem Matka Boska nie przychodziła osobiście, ale 

posługiwała się figurkami. Objawienia takie nie wnoszą 

nic nowego ponadto, co powiedział Chrystus. Mają 

przypominać wiernym o Bogu i o tym, co mówił Jego 

Syn. Są także świadectwem Bożej Obecności wśród 

ludu i Jego opieki nad nim. 

W Fatimie Maryja ukazała się trzem małym pastuszkom 

na szczycie młodego, zielonego dębu jako 

Pani jaśniejąca mocniej niż słońce. Prosiła o modlitwę różańcową 

za świat, o przychodzenie w to miejsce każdego 

13-tego przez kolejne 6 miesięcy oraz o wzniesienie 

kaplicy w tamtym miejscu na Jej cześć. 

Również Gietrzwałd był miejscem ukazania się 

Ogród A Religia 

Maryi w koronie drzewa. Mała dziewczynka zobaczyła 

Matkę Boską siedzącą na złotym tronie. Była to milcząca 

scena, powtórzona jednak dwukrotnie. Za drugim 

razem dziewczynka zobaczyła tron ustawiony pod 

drzewem, na którym usiadła Maryja, a dwaj Aniołowie 

ustawili się po bokach. Po dłuższej chwili Aniołowie 

przynieśli Dzieciątko jaśniejące niezwykłym światłem. 

W Lourdes Matka Boska ukazała się w grocie. 

Młoda dziewczyna zobaczyła unoszącą się nad ziemią 

postać jaśniejącej kobiety, która kazała jej przychodzić 

w to miejsce przez 15 dni. Dziewiątego dnia Maryja 

kazała dziewczynce wykopać źródełko. Przy kolejnych 

objawieniach kazała wznieść w tym miejscu świątynię. 

Na pytanie jak się nazywa odpowiedziała: „Jestem Niepokalane 

Poczęcie”. 

Święta Lipka nosi swoją nazwę od dorodnej lipy 

rosnącej niegdyś w miejscu sanktuarium. Na drzewie 

tym znajdowała się figurka Matki Bożej z Dzieciątkiem, 

którą czciła okoliczna ludność. Starano się przenieść 

tą figurkę do pobliskiego kościoła, ale wracała ona na 

dawne miejsce. Od tego czasu zaczęły się liczne uzdrowienia. 

Podobna historia zdarzyła się w Stoczku Warmińskim. 

Dwie dziewczynki znalazły figurkę Matki Bożej 

w pniu starego dębu. Ludzie próbowali Ją przenieść, 

ale w nocy wracała w to samo miejsce. Działo się tak 

kilkakrotnie. W końcu miejscowy proboszcz pobudował 

tam drewnianą kapliczkę. Odtąd miejsce to zaczęli 

odwiedzać pielgrzymi. Jest to wprawdzie legenda, ale 

oparta na elementach historycznych. 

Większość światowych sanktuariów powstało dzięki 

takim właśnie wydarzeniom. Są to miejsca uświęcone 

przez Boga, w których w szczególny sposób objawia się 

Łaska Boża, i do których wędrują pielgrzymi, by wypraszać 

potrzebne łaski. 

Człowiek pośród przyrody jednoczy się z Bogiem 

i tam Go często szuka. W pięknie krajobrazu kontempluje 

ciszę i obecność Stwórcy. Dlatego właśnie bardzo 

często na otwartej przestrzeni, szczególnie w terenach 

górskich, sytuowane są kalwarie i ogrody różańcowe. 

Symbolizuje to krajobrazowe realia Ziemi Świętej i Jerozolimy. 

Drogi krzyżowe były najczęściej łączone z istniejącymi 

klasztorami. Poświęcone były kultowi Męki Pańskiej. 

Kaplice były wolno stojące w układzie rozproszonym 

lub zwartym. Znajdowały się wzdłuż określonej 

drogi, na tle okolicznych krajobrazów. Pozwalało to 

lepiej rozważać Mękę Pańską, odkrywać sens życia, szukać 

kontaktu z Bogiem. Zazwyczaj kaplic było 14, tyle 

ile stacji Drogi Krzyżowej. Czasami jednak dodawano 

dodatkowo Ogrójec i Zmartwychwstanie, albo nawet 

kaplice dedykowane postaciom świętych. Wszystko jednak 

tworzyło jedną modlitewną całość. Zawsze obiekty 

kalwaryjskie nierozerwalnie związane były z kultem 

Maryjnym i zazwyczaj posiadały cudowny wizerunek 

35

36 

NMP, przechowywany w specjalnej kaplicy. 

Kalwarie w Polsce mają często kompozycję parkową, 

dostosowaną do konkretnych warunków lokalnych. 

Przeważnie są to miasteczka posiadające sanktuarium 

pielgrzymkowe wraz z niektórymi kalwaryjskimi budowlami 

sakralnymi oraz kapliczki z wdziękiem porozrzucane 

po okolicznych łąkach i lasach. 

Kalwaria Zebrzydowska posiada układ krajobrazowy 

zamknięty na dwóch odrębnych masywach górskich. 

Kapliczki są tam rozrzucone wśród lasów, pól, stoków 

górskich i wąwozów. Bardzo dobrze zastosowane są 

tam osie widokowe, które kierują wzrok pielgrzyma ku 

istotnym elementom zamykającym całość kompozycji 

krajobrazowej. 

Kalwaria Pacławska jest kilkakrotnie mniejsza od 

Zebrzydowskiej. Jest wtopiona w istniejący drzewostan, 

tworząc park leśny, na obraz świętego gaju. Jest tam wi- 

Każdy winien znaleźć w życiu 

swoje Westerplatte 

III Wizyta Jana Pawła II w Polsce 8-14 czerwca 1987 

Papież przybywając do Polski w roku 1987 

zastał ją już bez więźniów politycznych, ale i bez 

nadziei. Oficjalnym pretekstem do odwiedzin Ojca 

Świętego był zakończenie II Krajowego Kongresu 

Eucharystycznego (został zorganizowany w 50. 

rocznicę I Kongresu), ale prawdziwym powodem 

była chęć papieża do zapoczątkowania tradycji regularnego 

pielgrzymowania do ojczyzny co cztery 

lata. 

Tym razem pielgrzymka Ojca Świętego do Polski 

nie budziła we władzach komunistycznych tak 

wielkiego oporu jak poprzednie. Dygnitarze protestowali 

jedynie przeciwko wizycie Jana Pawła II w 

Gdańsku, spotkaniu z Lechem Wałęsą i odwiedzeniu 

grobu księdza Jerzego Popiełuszki na warszawskim 

Żoliborzu. Ostatecznie jednak ustąpiły. 

Ta trzecia pielgrzymka, trwająca osiem dni, odbywała 

się pod znakiem moralnej nauki Papieża. 

Spór Jana Pawła II z liberalną cywilizacją zachodu 

zabrzmiał tu bardzo głośno. 

„Świat nie zapomni, że słowo solidarność zostało wypowiedziane 

tu w nowy sposób” - słowa wypowiedziane 

na potkaniu z marynarzami nie były już tylko krzepieniem 

i pocieszaniem. Tym razem Papież przedstawił 

rodakom długą listę moralnych wymagań. 

8 czerwca 

• W Warszawie 8 czerwca na lotnisku Okęcie w 

powitalnym przemówieniu Jan Paweł II mówił: 

Zapraszam Was do wspólnoty, którą przez pokolenia 

kształtuje Chrystus. O ziemio polska! Ziemio trudna i 

doczne franciszkańskie umiłowanie przyrody dzięki zespoleniu 

kapliczek z naturalnym krajobrazem leśnym. 

Z kultem Maryjnym związane są też ogrody różańcowe, 

w których znajdują się kapliczki usytuowane 

na otwartej przestrzeni. Pomagają one w kontemplacji 

i odmawianiu tajemnic różańca. Przykładem takiego założenia 

jest Maryjny Ogród Różańcowy w Ludźmierzu. 

Przypomina on o wizycie w sanktuarium Jana Pawła 

II w 1997 roku oraz o znaczeniu modlitwy różańcowej, 

tak ważnej w życiu Papieża. Uformowany jest w 

postaci drogi z 20 kaplicami poszczególnych tajemnic 

różańcowych, wyrzeźbionych w białym marmurze. W 

centrum ogrodu umieszczona jest rzeźba Jana Pawła 

II naturalnych rozmiarów, przedstawiająca klęczącego 

Ojca Świętego. 

Magda 

doświadczona! Ziemio piękna! Ziemio moja! Bądź pozdrowiona. 

• W Katedrze św. Jana na spotkaniu z siostrami 

klauzurowymi przemówił do zakonnic: Znajdujecie 

się w samym centrum polskiej rzeczywistości. 

Rozmawiał z matkąTeresą z Kalkuty, modlił się 

przy sarkofagu Prymasa Tysiąclecia. 

Do charakterystycznych momentów pielgrzymki 

należą m.in. spotkanie z przedstawicielami 

Kościołów innych wyznań oraz członkami Związku 

Religijnego Wyznania Możejszowego; na spotkaniu 

z przedstawicielami Kościołów chrześcijańskich 

mówił: Tylko Kościół eucharystycznie pojednany będzie 

wiarygodnym znakiem jedności i pokoju. Wyraźnie papież 

też określił swoje oczekiwania wobec biskupów w 

sprawie nawiązania stosunków dyplomatycznych 

między PRL a Stolicą Apostolską. Stwierdził, że ten 

krok musi być zrozumiały dla opinii międzynarodowej 

i dla Polaków. Nie ma więc mowy o żadnej 

tajnej dyplomacji czy targach między Kościołem a 

reżimem ponad głowami społeczeństwa. 

Dwukrotnie spotkał się z przewodniczącym 

Rady Państwa, generałem Wojciechem Jaruzelskim 

oraz z Lechem Wałęsą i jego rodziną. 

Spotkanie z Jaruzelskim budziło obawy części 

przywódców podziemia. Uważali oni, że Kościół 

w zamian za zgodę na przyjazd i udział papieża w 

kongresie wesprze stabilizację a la Jaruzelski. Jednak 

obawy te były nieuzasadnione. „Podczas spotkania na 

Zamku z Jaruzelskim padły słowa o prawach człowieka,

o wolności stowarzyszeń i wypowiadania swoich poglądów, 

wreszcie o prawie wszystkich Polaków do stanowienia o 

losach Ojczyzny. Z każdym dniem widać było wyraźniej, 

że tutaj władzy nie uda się uzyskać spodziewanych korzyści”. 

Jan Paweł II mówił: Jeśli chcecie zachować pokój, 

pamiętajcie o człowieku. Pamiętajcie o jego prawach, które 

są niezbywalne, bo wynikają z samego człowieczeństwa każdej 

ludzkiej osoby (...). Pamiętajcie o jego godności, w której 

muszą się spotykać poczynania wszystkich społeczeństw i 

społeczności. (...) Wszelkie naruszenie i nieposzanowanie 

praw człowieka stanowi zagrożenie dla pokoju. 

• W kościele Wszystkich Świętych w homilii na 

rozpoczęcie II Krajowego Kongresu Eucharystycznego 

mówił: Polska droga do Eucharystii 

prowadzi przez Maryję. 

9 czerwca 

• 9 czerwca Jan Paweł II odwiedził były obóz 

koncentracyjny Majdanek. Z Jego ust słyszeliśmy: 

Niech to będzie memento dla wszystkich pokoleń, 

że człowiek nie może stać się dla człowieka katem, że 

musi pozostać dla człowieka bratem. 

• W katedrze lubelskiej modlił się przed Najświętszym 

Sakramentem i obrazem Matki Boskiej 

Płaczącej. 

• W Auli Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego 

poświęcił kamień węgielny pod budowę kolegium 

uniwersyteckiego im. Jana Pawła II. 

• Na dziedzińcu uniwersyteckim na spotkaniu ze 

studentami i profesorami KUL w Homilii słyszeliśmy: 

Jeżeli służysz Prawdzie, służysz wolności, 

wyzwalaniu człowieka i Narodu. 

Uniwersytet Lubelski powstał i istnieje pod hasłem 

Deo et Patriae. Słowa te mówią o służbie. O 

służbie Bogu i Kościołowi oraz Narodowi i Ojczyźnie. 

• W Lubelskiej Dzielnicy Czuby była Msza kongresowa 

połączona ze święceniami kapłańskimi 

46 diakonów i homilia papieska: Służyć Bogu – 

służyć ludziom. 

Czyż nie są „światłem i solą ziemi” ci wierzący, 

którzy we wszystkich dziedzinach życia, zwłaszcza 

w środowisku pracy starają się wprowadzać w czyn 

zasady Ewangelii, sprawiedliwości, solidarności? 

Waszym zadaniem, drodzy neoprezbiterzy, będzie 

współpraca ze świeckimi w poczuciu odpowiedzialności 

za Kościół, za chrześcijański kształt polskiego 

życia. Trzeba świeckich darzyć zaufaniem. Mają 

oni, jak uczy Sobór Watykański II, swoje miejsce i 

zadanie w wykonywaniu potrójnej misji Chrystusa 

w Kościele. Jest w nich wielki potencjał dobrej woli, 

kompetencji i gotowości służenia. 

• Rezydencja biskupia w Tarnowie i żartobliwa 

rozmowa z młodzieżą z okna rezydencji: 

• Łatwo jest mówić, że od polskiej młodzieży zależy 

następne tysiąc lat, ale pogoda na jutro, to co? 

10 czerwca 

• Na Tarnowskim osiedlu Jasna II msza św. z beatyfikacją 

Karoliny Kózkówny i homilia papieska: 

Przypatrzcie się, bracia, powołaniu waszemu. 

„Czy święci są po to, aby nas zawstydzać? Tak. 

Mogą być i po to. Czasem konieczny jest taki 

zbawczy wstyd, ażeby zobaczyć człowieka w całej 

prawdzie. Potrzebny jest, ażeby odkryć, lub odkryć 

na nowo właściwą hierarchię wartości. Potrzebny 

jest nam wszystkim, starym i młodym. Chociaż ta 

młodziutka córka Kościoła Tarnowskiego, którą 

od dzisiaj będziemy zwać błogosławioną, swoim życiem 

i śmiercią mówi przede wszystkim do młodych. 

Do chłopców i dziewcząt. Do mężczyzn i kobiet”. 

Następnie nieszpory o Najświętszym Sakramencie 

na Placu Katedralnym i homilia Jana Pawła 

II skierowana do kapłanów: Jesteście z ludu i dla 

ludu. 

„ (...) Przychodzą do was ludzie udręczeni, poniżeni, 

zagrożeni w swoim człowieczeństwie. Szukają 

świadków przemienienia. Niech ich znajdują w 

was. Niech nigdy ten, kto szuka świadka przemienienia, 

nie trafi na nieufność czy obojętność. Lepiej 

zaufać temu, kto może na zaufanie nie zasłużył, 

aniżeli odtrącić jednego, kto owej ufności jest spragniony 

i głodny. 

Byłoby prawdziwym dramatem, gdyby sytuacja bytowa 

księży, wolność od wielu codziennych udręk, 

z którymi muszą borykać się często świeccy, stworzyły 

pomiędzy duchowieństwem a wiernymi jakąś 

obcość. (...) Pamiętajcie, że występujecie w imieniu 

Kościoła, który dziś w szczególny sposób wyraża 

swą „opcję preferencyjną” na rzecz ubogich. 

• 10 czerwca na Krakowskich Błoniach do 

mieszkańców Krakowa Jan Paweł II wygłosił słowa 

homilii: Ku wolności wyswobodził nas Chrystus. 

(...) Boże, niech Duch Święty zmienia oblicze naszej 

ziemi i umacnia Twój lud... Niech nam pomaga 

zachować Twoje królestwo w życiu osobistym i 

rodzinnym, w życiu narodowym, społecznym, państwowym. 

Chroń nas przed egoizmem indywidualnym, 

rodzinnym, społecznym. Nie pozwól, żeby 

mocniejszy gardził słabszym. Broń nas przed nienawiścią 

i uprzedzeniem wobec ludzi innych przekonań. 

Naucz nas zwalczać zło, ale widzieć brata 

w człowieku, który źle postępuje i nie odbierać mu 

prawa do nawrócenia. Naucz każdego z nas dostrzegać 

własne winy, byśmy nie zaczynali dzieła 

odnowy od wyjmowania źdźbła z oka brata. Naucz 

nas widzieć dobro wszędzie tam, gdzie ono jest; 

natchnij nas zapałem do ochraniania go, wspierania 

i bronienia z odwagą”. 

• Katedra na Wawelu. 

Msza i homilia papieska: 

Wymowa wawelskiego krzyża. 

W siedziba arcybiskupów do młodzieży zebranej 

pod oknami kurii krakowskiej powiedział, 

że młody człowiek powinien mieć siłę przebi- 

37

38 

cia.: Eucharystia jest sakramentem „siły przebicia”. 

„Wiem, że ta siła przebicia bywa czasem rozumiana, 

jako powiedzmy, talent do kombinowania, ale jest taka 

siła przebicia, która tkwi w człowieku i wynika z jego 

wartości, i wobec której wszyscy muszą zamilknąć” 

11 czerwca 

na Cmentarzu Rakowickim.Papież Jan Paweł II 

odwiedził grób swoich rodziców. 

• I Szczecin - Jasne Błonia. Msza dla rodzin. Ho- 

• 

milia papieża: Praca nad pracą w odniesieniu do 

praw i wymagań życia rodzinnego. Koronacja 

figury Matki Bożej Fatimskiej. I słowa: 

(...)Wypada pamiętać, że natura i posłannictwo rodziny 

stanowi najbardziej odpowiedzialną służbę społeczną, 

a zatem rodziny mają prawo do takich warunków 

bytowych, które by im gwarantowały odpowiadający 

ich godności poziom życia i właściwy rozwój. 

Chodzi tutaj o słuszne wynagrodzenie za pracę. 

Chodzi o dach nad głową, o mieszkanie (...) 

I jeszcze poświęcenie kamienia węgielnego seminarium 

diecezji szczecińsko-kamieńskiej. 

• W Katedrze spotkanie z klerykami, kapłanami, 

zakonnikami i zakonnicami. Homilia papieża: 

Otwórzcie się na Prawdę, by nieść światu nadzieję. 

„Chrystus był ubogi. Nie można autentycznie głosić 

Ewangelii ubogim, nie zachowując właściwego dla 

swego powołania ubóstwa. Dzisiaj się wiele mówi 

o kategoriach być i mieć. Od nas wszystkich, kapłanów 

Jezusa Chrystusa oczekuje się, abyśmy byli 

wierni wobec wzoru, jaki nam zostawił. Abyśmy 

więc byli dla drugich. A jeżeli „mamy”, żebyśmy 

także „mieli” dla drugich. Tym bardziej, że jeśli 

mamy – to mamy „od drugich”. Dzisiaj – bardziej 

niż kiedykolwiek – cały Kościół żyje „z jałmużny”, 

od najuboższych misji w Afryce, aż do rozbudowanych 

nowocześnie uczelni i Kurii, ze Stolicą 

Apostolską włącznie”. 

Podczas całej wizyty papież wielokrotnie podkreślał: 

do kogo i po co przyjechał. Najpełniej oddają 

to słowa wypowiedziane w Gdańsku: „chcę 

mówić o was, czyli o nas, i za was, czyli w naszym 

imieniu”. Papież podkreślał, że każdy winien znaleźć 

w życiu swoje Westerplatte, czyli słuszną sprawę, 

o którą musimy walczyć. 

• 11 czerwca po przylocie do Gdyni, na lotnisku 

wojskowym w Babich Dołach 

• 11 czerwca w Gdyni Msza na Skwerze Kościusz- 

ki. Liturgia Słowa. Przemówienie papieża do ludzi 

morza: Świat nie zapomni, że słowo Solidarność 

zostało wypowiedziane tu w nowy sposób. 

Powiedziałem: solidarność musi iść przed walką. 

Dopowiem: solidarność również wyzwala walkę. 

Ale nie jest to nigdy walka przeciw drugiemu. Walka, 

która traktuje człowieka jako wroga i nieprzyjaciela 

– i dąży do jego zniszczenia. Jest to walka o 

człowieka, o jego prawa, o jego prawdziwy postęp: 

walka o dojrzalszy kształt życia ludzkiego. Wtedy 

bowiem to życie ludzkie na ziemi staje się „bardziej 

ludzkie”, kiedy rządzi się prawdą, wolnością, sprawiedliwością 

i miłością. 

Człowiek współczesnej cywilizacji zagrożony jest 

chorobą powierzchowności, niebezpieczeństwem 

spłycenia. Trzeba pracować nad odzyskanie głębi – 

tej głębi, która właściwa jest istocie ludzkiej. 

• W Gdańsku 11 czerwca w siedzibie biskupiej 

w Oliwie. o godzinie 21.30 papież spotkał się z 

laureatem Pokojowej Nagrody Nobla Lechem 

Wałęsą wraz z małżonką i ośmiorgiem dzieci. 

Spotkanie to miało charakter prywatny. 

12 czerwca 

• Gdańsk 12 czerwca modlitwa w katedrze oliwskiej. 

• Spotkanie z młodzieżą na Westerplatte. Homi- 

lia papieża: Dla chrześcijanina sytuacja nigdy nie jest 

beznadziejna. 

Naukę moralną papież łączył z budzeniem 

uśpionej nadziei. W homilii do młodzieży na 

Westerplatte powiedział: „Ta moc ducha, moc 

sumień, moc łaski i charakterów jest szczególnie 

nieodzowna w tym waszym pokoleniu. Ta moc jest 

potrzebna, aby nie ulec pokusie rezygnacji, obojętności, 

zwątpienia czy wewnętrznej, jak to się mówi, 

emigracji; pokusie wielorakiej ucieczki od świata, 

od społeczeństwa, od życia, także ucieczki w znaczeniu 

dosłownym - opuszczania Ojczyzny; pokusie 

beznadziejności, która prowadzi do samozniszczenia 

własnej osobowości, własnego człowieczeństwa 

poprzez alkoholizm, narkomanię, nadużycia seksualne, 

szukanie doznań, wyżywanie się w sektach 

czy innych związkach, które są tak obce kulturze, 

tradycji i duchowi naszego narodu”. 

„(...) Wiemy, że tu, na tym miejscu, na Westerplatte, 

we wrześniu 1939 roku, grupa młodych 

Polaków, żołnierzy, pod dowództwem majora Henryka 

Sucharskiego, trwała ze szlachetnym uporem, 

podejmując nierówną walkę z najeźdźcą. Walkę 

bohaterską”. 

Papież podkreślał: (...) Każdy z was, młodzi przyjaciele, 

znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte”. 

Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i 

wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można 

nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której 

nie można się uchylić. Nie można „zdezerterować”. 

Wreszcie – jakiś porządek prawd i wartości, które 

trzeba „utrzymać” i „obronić”, tak jak to Westerplatte, 

w sobie i wokół siebie. 

Bazylika Mariacka 

• . Spotkanie z chorymi. Liturgia 

Słowa. Homilia papieża: Żeby być przy człowieku 

cierpiącym. 

(...) Opieka nad ludźmi niesprawnymi i starymi, 

opieka nad ludźmi chorymi psychicznie – te dzie-

dziny są bardziej niż jakakolwiek dziedzina życia 

społecznego miernikiem kultury społeczeństwa i 

państwa. 

• Modlitwa Jana Pawła II przy Pomniku Poległych 

Stoczniowców – Ofiar Grudnia 1970. 

• Msza święta na Zaspie – zgodnie z przewidy- 

waniami opozycji - stała się manifestacją papieskiego 

poparcia dla społecznych aspiracji. To tu 

Papież nakreślił dla „Solidarności” i wszystkich 

Polaków, w tym oczywiście także dla władzy, 

etyczne przesłanie na nieodległą - jak wkrótce 

miało się okazać - przyszłość. Dzielnica Zaspa. 

Wielkie liturgiczne spotkanie ze światem pracy. 

Homilia papieska: I pozostają wciąż zadaniem do 

spełnienia. 

„Jeden drugiego brzemiona noście – to zwięzłe zdanie 

Apostoła jest inspiracją dla międzyludzkiej i 

społecznej solidarności. Solidarność to znaczy jeden 

i drugi, a skoro brzemię, to brzemię niesione razem, 

we wspólnocie. A więc nigdy: jeden przeciw 

drugiemu. Jedni – przeciw drugim. I nigdy „brzemię” 

dźwigane przez człowieka samotnie. Bez pomocy 

drugich. (…) Nie może być program walki 

ponad programem solidarności. Gdy mówi się: naprzód 

‘walka’ - choćby w znaczeniu walki klas - to 

bardzo łatwo drugi czy drudzy pozostają na ‘polu 

społecznym’ przede wszystkim jako wrogowie. Jako 

ci, których trzeba zniszczyć. Nie jako ci, z którymi 

trzeba szukać porozumienia, z którymi wspólnie 

należy obmyślać, jak ‘dźwigać brzemiona. Nie może 

być program walki ponad programem solidarności. 

Inaczej – rosną zbyt ciężkie brzemiona.” 

• Koronacja cudownego wizerunku Matki Bożej 

z sanktuarium w Trąbkach Wielkich. 

• Częstochowa 12 czerwca 

• Jasna Góra. 

Przemówienie podczas Apelu Ja- 

snogórskiego: O zwycięską nadzieję proszę dla 

moich Rodaków. 

13 czerwca 1987 

• Jasna Góra. Msza w kaplicy Cudownego Obrazu. 

Homilia papieska: Trudny dar wolności. 

Dar wolności. Trudny dar wolności człowieka, który 

sprawia, że wciąż bytujemy pomiędzy dobrem a 

złem. Pomiędzy zbawieniem a odrzuceniem. Wolność 

wszakże może przerodzić się w swawolę. A 

swawola – jak wiemy również z naszych własnych 

dziejów – może omamić człowieka pozorem „złotej 

wolności”. Co krok jesteśmy świadkami, jak 

wolność staje się zaczynem różnorodnych „niewoli” 

człowieka, ludzi, społeczeństw. Niewola pychy i 

niewola chciwości, i niewola zmysłowości, i niewola 

zazdrości, niewola lenistwa... i niewola egoizmu, 

nienawiści...Człowiek nie może być prawdziwie 

wolny, jak tylko przez miłość. 

• Przemówienie pożegnalne. Niech Jasnogórskie 

Sanktuarium dopomoże Papieżowi w trosce o Kościół, o 

Lud Boży, o wszystkich wierzących, tam gdzie wierzyć 

i wyznawać wiarę jest najtrudniej. 

„Trzeba, żebyście razem z papieżem, który jest waszym 

rodakiem, mieli w oczach i sercach wszystkie 

te wymiary zmagania się Kościoła w świecie współczesnym 

o wolność dzieci Bożych. Zmagania nie tylko 

z programami, z ideologiami, systemami, które 

są wrogie religii, ale także i ze słabością człowieka, 

ze słabością, która się na różne sposoby przejawia. 

Przecież to nie ideologie, nie ustroje, nie systemy, tylko 

człowiek dał początek grzechowi, temu, który 

toczy się w ciągu całych dziejów. To człowiek uległ 

tej szatańskiej iluzji, że sam może być jako Bóg, 

sam może decydować o dobrem i złem, i on tylko 

jest jedyną i ostateczną miarą tego wszystkiego, co 

należy do świata, w którym żyje, do stworzenia. 

• 13 czerwca lotnisko Łódź-Lublinek. Msza, pod- 

czas której 1600 dzieci przystąpiło do pierwszej 

Komunii Świętej. Homilia poświęcona sprawie 

autokatechizacji. 

(...) Katecheza to także zbiorowy obowiązek całego 

Kościoła. Kościoła katechizowanego i katechizującego. 

(...) Toteż katecheza winna obejmować zarówno 

dzieci i młodzież, jak i duszpasterzy, nauczycieli 

religii, seminarzystów i osoby sposobiące się do życia 

zakonnego, zarówno rodziców przekazujących 

wiarę swym dzieciom, jak i ludzi apostołujących we 

własnym środowisku. 

• Katedra. 

Spotkanie z przedstawicielami łódzkiej 

• 

inteligencji, światem kultury i nauki. Improwizowane 

przemówienie papieża: Wdzięczny jestem 

za Waszą obecność w społeczeństwie. 

Łódzkie Zakłady Przemysłu Bawełnianego 

„Uniontex”. Przemówienie papieża do włókniarek: 

Powołanie, na które składa się dom, rodzina, 

małżeństwo, dzieci i praca. 

(...) Nauka społeczna Kościoła przede wszystkim 

wysuwa żądanie, aby było w pełni docenione jako 

praca to wszystko, co kobieta czyni w domu, cała 

działalność matki i wychowawczyni. To jest wielka 

praca. I ta wielka praca nie może być społecznie 

deprecjonowana, musi być dowartościowywana, jeśli 

społeczeństwo nie ma działać na własną szkodę. 

Z kolei zaś – praca zawodowa kobiet musi być 

traktowana wszędzie i zawsze z wyraźnym odniesieniem 

do tego, co wynika z powołania kobiety 

jako żony i matki w rodzinie. (...) Niekiedy patrzy 

się na jej pracę zawodową jako na awans społeczny, 

a oddanie się bez reszty sprawom rodziny 

i wychowania dzieci bywa uważane za rezygnację 

z rozwoju własnej osobowości, za jakieś zacofanie. 

(...) Jednakże prawdziwy awans kobiety domaga się 

od społeczeństwa szczególnego uznania dla zadań 

macierzyńskich i rodzinnych, ponieważ są one wartością 

nadrzędną wobec wszystkich innych zadań i 

zawodów publicznych. (...) Nade wszystko powinna 

być uszanowana podstawowa więź istniejąca pomiędzy 

pracą i rodziną, owo „pierwotne i niezbywalne 

znaczenie pracy dla domu i wychowania dzieci”. 

39

40 

• Warszawa 13 czerwca Kościół Świętego Krzyża. 

Spotkanie z przedstawicielami środowisk 

twórczych. Przemówienie Jana Pawła II: Trzeba, 

abyście trwali i pomagali trwać innym. Nie samym chlebem 

żyje człowiek; 

Chociaż zdajemy sobie sprawę, jak doniosłe są 

sprawy chleba, jak wiele od nich zależy w życiu całej 

ludzkości i wszystkich narodów – w życiu poszczególnych 

osób i rodzin – to przecież przekonują nas 

te słowa Chrystusa: „nie samym chlebem”. Nie samym. 

Człowiek – to inny jeszcze wymiar potrzeb i 

inny wymiar możliwości. Jego byt określa wewnętrzny 

stosunek do prawdy, dobra i piękna. (...). 

14 czerwca 

• Rezydencja Prymasów Polski. 

Spotkanie z 

przedstawicielami społeczności żydowskiej. 

• 

Przemówienie papieża: Staliście się wielkim głosem 

przestrzegającym ludzkość. 

(...) Wiele było spotkań z waszymi pobratymcami 

w różnych krajach świata. Niezapomniana zostanie 

dla mnie wizyta sprzed roku przeszłego, po wielu, 

wielu stuleciach pierwsza w rzymskiej Synagodze. 

To spotkanie w Polsce jest dla mnie szczególnie 

drogie, szczególnie wymowne i myślę, że będzie też 

szczególnie owocne. Pomoże i mnie, i całemu Kościołowi 

jeszcze bardziej uświadomić sobie to, co nas 

łączy (...) w porządku Bożego przymierza. I to, co 

nas łączy w świecie współczesnym, wobec tych wielkich 

zadań, jakie ten świat stawia przed wami i 

przed Kościołem w dziedzinie sprawiedliwości i pokoju 

między narodami, zgodnie z waszym słowem 

biblijnym: „Shalom”. 

Kościół św. Stanisława Kostki. 

Modlitwa w kościele 

i u grobu ks. Jerzego Popiełuszki. Spotkanie 

z rodziną zamordowanego kapłana. 

• Kościół Świętego Krzyża. 

Msza radiowa dla 

chorych, podczas której odtworzono z taśmy 

homilię papieską: „Chrystus idzie „w pośrodku 

nas”. 

(...) Jak przychodzi Bóg? Na to właśnie daje odpowiedź 

sam Chrystus w rozmowie z Nikodemem: 

Bóg przychodzi, gdyż jest Miłością. Przychodzi jako 

Miłość. „Zróbcie Mu miejsce, Pan idzie z nieba”. 

Idzie pośród ulic. Idzie w znaku białej hostii niesionej 

w monstrancji. Idzie poprzez serca. Poprzez 

sumienia. Czy jesteście prawdziwie Ludem, zjednoczonym 

jednością Ojca i Syna, i Ducha Świętego? 

Czy jesteśmy Jego Ludem?! 

• Kościół ojców bazylianów przy ul. Miodowej. 

Modlitwa. 

• 14 czerwca na Placu Defilad. Msza. Zakończe- 

nie Kongresu Eucharystycznego. Beatyfikacja 

biskupa Michała Kozala. Homilia papieża: „Jego 

miłość „do końca” pozostaje po stronie człowieka”. 

(...) Dlaczego Bóg, który umiłował świat – a w 

świecie człowieka – dał Syna swego Jednorodzonego? 

Dlaczego Syn Boży stał się człowiekiem, jed- 

• 

nym z nas? Dlatego, ażeby w całym wszechświecie 

stworzonym z Miłości Ktoś wreszcie odpowiedział 

taką samą miłością. Aby Ktoś wreszcie wypełnił 

swoim życiem i śmiercią owe wezwanie „będziesz 

miłował... z całego serca i ze wszystkich sił”. Aby 

Ktoś wreszcie...umiłował do końca: Boga w świecie. 

Boga w ludziach – i ludzi w Bogu. To jest właśnie 

Ewangelia – i to jest Eucharystia. Wpisuje się 

ona w dzieje człowieka – i w dzieje wszechświata, 

przeobrażając stworzenie w „kosmos”. Chaos – w 

kosmos. 

(...) Wiemy, że w naszym stuleciu narasta opór i 

sprzeciw wobec Tego, który „tak umiłował świat” 

– opór i sprzeciw aż do negacji Boga. Do ateizmu 

jako programu. Ale to wszystko nie jest w stanie w 

niczym zmienić faktu Chrystusa. Faktu Eucharystii. 

Jakkolwiek Bóg – Ojciec, Syn i Duch Święty 

byłby odrzucany przez ludzi. 

(...) Ulegając tej miłości, którą Chrystus 

„do końca umiłował” tych, którzy byli „na 

świecie”; wszystkich, przyjmujecie za swoje 

to ewangeliczne polecenie, jakie otrzymali 

pierwsi Apostołowie: Idźcie... i nauczajcie 

wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca 

i Syna i Ducha Świętego. Idźcie – stańcie się sługami 

słowa Bożej prawdy, szafarzami Bożych tajemnic, 

pionierami ewangelizacji. 

Procesja eucharystyczna ulicami Warszawy z 

placu Defilad na plac Zamkowy. 

• Siedziba Konferencji Episkopatu Polski na Woli. 

Spotkanie z Konferencją Episkopatu Polski. 

Przemówienie: papieża: „Wobec wyzwania ideologii 

dialektycznego materializmu, w którym zarysował najważniejsze 

zadania stojące przed Kościołem w Polsce. 

• Okęcie. 

Pożegnalne przemówienie papieża Jana 

• 

Pawła II: Cztery prawa warunkujące postęp. 

Są to: prawo do prawdy – prawo do wolności – prawo 

do sprawiedliwości – prawo do miłości. Każde 

z nich odpowiada dogłębnie naturze człowieka i 

godności ludzkiej osoby. Każde z nich warunkuje 

prawdziwy postęp, nie tylko osobowy, ale i społeczny. 

I nie tylko duchowy, ale także materialny. Również 

postęp ekonomiczny. 

Odlot do Rzymu. 

Partia była oburzona, że w swoich homiliach 

Jan Paweł II nie wspomniał o zmianach, jakie zaszły 

w kraju po roku ‘83 r. „To wygląda na lekceważenie 

władz” - skarżył się biskupowi Jerzemu Dąbrowskiemu 

Władysław Loranc, kierownik Urzędu 

ds. Wyznań. Niezadowolenie PZPR wywoływał też 

hymn „Boże, coś Polskę”, zwłaszcza końcowe frazy 

refrenu: „Ojczyznę wolną racz nam wrócić, Panie”. 

Ogółem w nabożeństwach na całym szlaku 

pielgrzymki wzięło udział około 5 mln osób, a blisko 

półtora miliona pozdrawiało dostojnego gościa 

na trasach przejazdu. 

Opracowanie: Urszula Niemojewska

Sobór Watykański II – był dwudziestym pierwszym 

i ostatnim, jak dotąd, soborem powszechnym w Kościele 

katolickim. Zwołany został 25 grudnia 1961 r., a zainaugurowany 

11 października 1962 r. przez papieża Jana XXIII. 

Cele soboru papież określił w encyklice Ad Petri Cathedram 

z 29 VI 1959 r. - jednym z nich miało być dostosowanie 

dyscypliny kościelnej do wymogów czasu (aggiornamento). 

Okres przygotowawczy trwał w latach 1959-1960. Powołanych 

zostało dziesięć komisji przygotowawczych, trzy 

sekretariaty oraz Komisja Centralna. 

Podczas obrad soborowych odbyły się 4 sesje, z których 

pierwszej przewodniczył Jan XXIII, a jego następca 

- Paweł VI - trzem kolejnym. Łącznie uczestniczyło w nich 

3058 ojców soborowych i grono ekspertów; przysłuchiwali 

im się również audytorzy (siostry zakonne i katolicy świeccy) 

oraz obserwatorzy wydelegowani przez chrześcijańskie 

wspólnoty niekatolickie (w czasie ostatniej sesji ich liczba 

sięgnęła 106 osób). Ogłoszonych zostało 16 uchwał: konstytucji, 

dekretów i deklaracji, w tym najważniejsza – „Konstytucja 

dogmatyczna o Kościele”. 

Niestety w obradach Soboru uczestniczyło niewielu 

biskupów „zza żelaznej kurtyny” (tylko 25 spośród ówczesnych 

150 biskupów w krajach komunistycznych). Większość 

z nich stanowili biskupi polscy, których na Sobór pojechało 

20, a wśród nich kardynałowie: Stefan Wyszyński i 

Karol Wojtyła. Pozostali to: 2 Węgrów i 3 z Czechosłowacji. 

Nieobecni byli przedstawiciele biskupów z ZSRR, Rumunii, 

Bułgarii, Chin. Polscy biskupi na Soborze wystosowali 

„Orędzie biskupów polskich do biskupów niemieckich”, 

którego autorem i inicjatorem był arcybiskup wrocławski 

Bolesław Kominek. 

Sobór zakończony został 8 grudnia 1965 r. przez papieża 

Pawła VI. 

Przez Sobór Watykański II zapoczątkowana została 

reforma Kościoła katolickiego poprzez otwarcie go na 

dialog z innymi wyznaniami (dialog ekumeniczny) i ogólne 

zarysowanie reformy liturgii. Podczas trwania Soboru 

zostały nawiązane przez papieża Pawła VI bliskie stosunki 

z patriarchą Konstantynopola Atenagorasem, a 5 grudnia 

1965 r. odwołano ekskomuniki, którymi w 1054 (schizma 

wschodnia) obłożyli się nawzajem dostojnicy Kościoła 

rzymskiego i konstantynopolitańskiego. 

Podczas obrad omawiano m.in. tematy dotyczące 

kwestii eklezjologicznych i liturgicznych, działalności misyjnej 

i ekumenizmu, środków masowego przekazu, problemu 

wolności religijnej i stosunku Kościoła katolickiego 

do judaizmu oraz innych wyznań niechrześcijańskich. Jako 

organ doradczy papieża powołany został Synod Biskupów. 

Utworzone zostały sekretariaty ds. religii niechrześcijańskich 

i niewierzących. W ramach reformy liturgii postanowiono, 

że msza odprawiana będzie nie - jak wcześniej – tyłem, 

lecz „przodem do ludu”, a łacina zastąpiona zostanie 

przez języki narodowe bądź używane w danym miejscu 

narzecza. 

Sobór Watykański II uważa się za jeden z najważniej- 

Sobór Watykański II 

szych w historii Kościoła katolickiego. Zgodnie z wezwaniem 

inicjatora Jana XXIII podczas obrad skupiono się na 

działaniach konstruktywnych, rezygnując z sądów potępiających 

(dokumenty soborowe Soboru Watykańskiego II po 

raz pierwszy w historii Kościoła spisane zostały bez użycia 

formuły anathema sit /”niech będzie wyklęty”/); w dyskusji 

nad wszystkimi poruszanymi zagadnieniami kierowano 

się zasadą wolności wyrażania przekonań. Dokonano m.in. 

odnowy struktur organizacyjnych Kościoła, wypracowano 

nowe sposoby realizowania jego posłannictwa w świecie, co 

stanowiło poważny krok naprzód w dziele ekumenizmu. 

W czasie trwania soboru pracowało 10 komisji: doktrynalna, 

ds. biskupów i diecezji, ds. dyscypliny kleru i ludu 

Bożego, ds. zakonów, ds. dyscypliny sakramentów, ds. świętej 

liturgii, ds. studiów i seminariów, ds. Kościołów wschodnich, 

ds. misji, ds. apostolstwa świeckich. 

• 

• 

• 

• 

Sesje Soboru 

11 X - 8 XII 1962 

29 IX - 4 XII 1963 

14 IX - 21 XI 1964 

14 IX - 8 XII 1965 

Dokumenty Soboru Watykańskiego II 

Konstytucje: 

• Konstytucja o liturgii świętej Sacrosanctum concilium 

• Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen gentium 

• Konstytucja dogmatyczna o Objawieniu Bożym Dei 

verbum 

• Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym 

Gaudium et spes 

Dekrety: 

• Dekret o środkach społecznego przekazywania myśli 

Inter mirifica 

• Dekret o Kościołach wschodnich katolickich Orientalium 

ecclesiarum 

• Dekret o ekumenizmie Unitatis redintegratio 

• Dekret o pasterskich zadaniach biskupów w Kościele 

Christus dominus 

• Dekret o przystosowanej odnowie życia zakonnego 

Otwarcie sesji soborowej 

41

42 

Perfectae caritatis 

• Dekret o formacji kapłańskiej Optatam Totius 

• Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem 

• Dekret o działalności misyjnej Kościoła Ad gentes divinitus 

• Dekret o posłudze i życiu kapłanów Presbyterorum ordinis 

Polski Ruch Ekumeniczny 

Na zakończenie tych rozważań warto dodać, że 

poza oficjalnym nurtem dialogu ekumenicznego istnieją 

również w naszym kraju różnego rodzaju oddolne inicjatywy, 

którym warto poświęcić trochę czasu, by zobrazować 

bogactwo działań dążących do jedności chrześcijan. 

Przykładowo warto podać pięć takich inicjatyw, które 

miały bądź mają wciąż miejsce na płaszczyźnie krajowej 

bądź lokalnej. 

1. 

2. 

Zgodnie z wytycznymi Sekretariatu ds. Jedności za- 

lecającymi m.in. zakładanie ośrodków badań ekumenicznych, 

z inicjatywy komisji Episkopatu ds. 

Ekumenizmu, zaakceptowanej przez Konferencje 

Episkopatu Polski, na Katolickim Uniwersytecie 

Lubelskim uchwałą Rady Wydziału z dnia 27 kwietnia 

1983 roku powstał pierwszy w Polsce Instytut 

Ekumeniczny. Rozpoczął on swoją działalność wraz 

z nowym rokiem akademickim 1983/1984 pod kierownictwem 

bp prof. Alfonsa Nossola. Obecnie jego 

dyrektorem jest o. prof. Wacław Hryniewicz. Instytut 

kontynuuje i rozwija prace dydaktyczno-badawcze 

Sekcji Teologii Porównawczej i Ekumenicznej. Wiosną 

1982 roku utworzona została również Katedra 

Teologii Ekumenicznej na Wydziale Teologicznym 

Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie – obecnie 

Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego. 

Wcześniej zajęcia z zakresu teologii ekumenicznej 

prowadzono w ramach dwóch sekcji: teologii dogmatycznej 

i apologetyki. Pierwszym kierownikiem 

nowo utworzonej sekcji był ks. prof. A. Skowronek, 

obecnie jest nim ks. prof. Michał Czajkowski. Warto 

jednocześnie dodać, że wysiłek rozwoju doktryny 

ekumenicznej w szkolnictwie wyższym przekłada się 

jednocześnie na praktykę nauczania w szkolnictwie 

powszechnym. Podręczniki do nauki religii (poziom 

gimnazjalny i szkół ponadgimnazjalnych) zawierają 

katechezy poruszające problem dialogu ekumenicznego, 

a także starają się uwrażliwić młodzież na fakt 

istnienia innych denominacji chrześcijańskich. 

W Warszawie od maja 1981 roku w pierwszy po- 

niedziałek miesiąca w stołecznym kościele ewangelicko-reformowanym 

mają miejsce spotkania 

ewangelików i katolików. Od 1984 roku zmieniono 

koncepcję comiesięcznych nabożeństw i połączono 

je z religijnymi przemówieniami lub wykładami duchownych 

i świeckich z różnych kościołów chrze- 

Deklaracje: 

• Deklaracja o wychowaniu chrześcijańskim Gravissimum 

educationis 

• Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich 

Nostra aetate 

• Deklaracja o wolności religijnej Dignitatis humanae 

(I. M.) 

3. 

4. 

5. 

ścijańskich. Podobne inicjatywy – spotkania ekumeniczne 

będące rozważaniami biblijnymi mają miejsce 

również w innych miastach. 

Od 1997 roku w Opolu w I Niedziele Adwentu or- 

ganizowana jest Ekumeniczna Modlitwa Młodych. 

Gromadzi ona setki młodych ludzi i pełni istotną 

funkcję w ekumenicznej formacji młodego pokolenia 

chrześcijan. Inicjatywa ta nie ma swojego 

bezpośredniego odpowiednika ani na płaszczyźnie 

krajowej, ani nawet w wymiarze światowym. Istotę 

spotkań, którym przewodniczy Ordynariusz diecezji 

opolskiej, a które gromadzą wyznawców różnych 

wyznań chrześcijańskich stanowi wspólne rozważanie 

Słowa Bożego oraz śpiew oparty w szczególności 

na kanonach z Taize. 

Polski ruch ekumeniczny angażuje się również w 

inicjatywy międzynarodowe – za przykład może 

stanowić „Marsz dla Jezusa”, który odbywał się we 

wszystkich stolicach państw europejskich 23 maja 

1992 roku – jego celem było przypomnienie chrześcijańskich 

korzeni zjednoczenia. „Marsz dla Jezusa” 

miał we wszystkich krajach charakter ekumeniczny, 

chrześcijanie różnych wyznań wyszli razem na ulice, 

aby poprzez swoją jedność i modlitwę zamanifestować 

wolę budowania Europy na chrześcijańskich 

zasadach. W Polsce poza Warszawą odbył się on 

we Wrocławiu i Gdańsku. Warszawski marsz zorganizowała 

ze strony katolickiej Centralna Diakonia 

Ewangelizacji Ruchu „Światło-Życie” z ks. Romanem 

Trzcińskim jako przewodniczącym, ze strony 

Kościołów ewangelickich Forum Współpracy 

Chrześcijan z pastorem Andrzejem Bajeńskim jako 

współprzewodniczącym. Udział wzięło 3000 osób. 

Wielkim wydarzeniem ekumenicznym w skali mikro 

było przekazanie poprzez spisanie ugody dnia 16 

stycznia 2000 roku parafii ewangelicko-augsburskiej 

w Siemianowicach kościoła użytkowanego od 1945 

roku przez Zgromadzenie Sióstr Wizytek. Innym 

pięknym gestem oddolnym dialogu ekumenicznego 

była możliwość użytkowania kościoła ewangelickiego 

przez rzymskokatolicką wspólnotę parafialną 

między 14 lutym 1993 roku a 23 stycznia 2000 roku, 

kiedy to wybudowano nową świątynię po tym, jak 

stary kościół spłonął 26 stycznia 1993 roku. 

xMK

Zakątek dobrej książki 

„Jan Paweł II - Pontyfikat słowiańskiego papieża (1978-2005)” 

Autor – Tadeusz Skoczek 

W mojej bibliotece mam wiele książek o naszym 

Papieżu Polaku. Przed trzema miesiącami zaprzyjaźniona 

sąsiadka przyniosła mi do przeczytania książkę, której 

tytuł wyżej podaję. 

Książka rozpoczyna się „Wprowadzeniem”, w którym 

autor mówi o wyborze naszego Rodaka na tron 

papieski, ozdabiając go pięknym proroczym wierszem 

Juliusza Słowackiego: 

Pośród niesnasków – Pan Bóg uderza 

w ogromny dzwon. 

Dla Słowiańskiego oto Papieża 

otwarty tron. 

Ten przed mieczami tak nie uciecze 

jako ten Włoch. 

On śmiało jak Bóg pójdzie na miecze; 

świat mu – to proch. 

Twarz jego, słońcem rozpromieniona, 

lampą dla sług. 

Za nim rosnące pójdą plemiona 

w światło – gdzie Bóg. 

Na jego pacierz i rozkazania 

nie tylko lud - 

jeśli rozkaże – to słońce stanie, 

bo moc – to cud. 

(...) 

A trzeba mocy, byśmy ten Pański 

dźwignęli świat... 

Więc oto idzie Papież Słowiański, 

ludowy brat... 

Oto już leje balsamy świata 

do naszych łon. 

Hufiec aniołów – kwiatem umiata 

dla niego tron. 

On rozda miłość, jak dziś mocarze 

rozdają broń. 

Sakramentalną moc on pokaże, 

świat wziąwszy w dłoń 

(...) 

Po wierszu autor umieszcza charakterystykę Papieża, 

której nie mogę pominąć. 

„Papieżem został ktoś nowy, niepowtarzalny, niespotykany 

w dotychczasowej historii świata. Teolog, filozof, 

etyk i jednocześnie mistyk. Poeta, dramaturg, kiedyś 

nawet aktor; artysta słowa i myśli. Robotnik w fabryce i 

student cywilnej uczelni. Prosty ksiądz z wiejskiej parafii 

i „wujek” ukochany przez młodzież. Profesor Katolickiego 

Uniwersytetu Lubelskiego, metropolita królewskiego 

Krakowa, spadkobierca tradycji św. Stanisława 

męczennika. Nowatorski katecheta nauczający nawet 

na wycieczkach kajakowych czy podczas górskich wędrówek. 

Doskonały znawca pism mistycznych Świętego 

Jana od Krzyża i miłośnik Tatr. Autor trudnych naukowych 

dysertacji z zakresu etyki i błyskotliwy kaznodzieja 

znany z rekolekcji głoszonych nawet dla biskupów i kardynałów 

z całego świata. Poliglota władający kilkunastoma 

językami i jeden z nielicznych hierarchów Kościoła 

posiadający na całym świecie przyjaciół. 

Taki człowiek, nasz rodak, Polak z Wadowic – został 

Papieżem. Karol Wojtyła.” 

Po „Wprowadzeniu” następują rozdziały – jedne 

bardzo krótkie, inne nieco dłuższe, a jest ich aż 62. 

Każdy z rozdziałów to historia życia i wspaniałej 

działalności naszego Papieża, począwszy od wyboru aż 

do odejścia do Pana. 

Książka napisana wspaniałym polskim i zrozumiałym 

dla każdego czytelnika językiem. Przedstawia 

wszechstronną działalność naszego Papieża w Polsce i 

na całym świecie. Do niej można zaglądać codziennie 

czytając jeden, dwa lub więcej rozdziałów ku pokrzepieniu 

serca. 

Myślę, że autor tej książki to Polak bardzo kochający 

naszego Papieża, skoro tak pięknie nam go przedstawił. 

Dziękuję – myślę, że każdy, kto tę książkę przeczyta 

również serdecznie Panu podziękuje. 

Dzięki mojej zaprzyjaźnionej sąsiadce książka ta 

powiększyła zbiory w mojej bibliotece. 

Danuta Strójwąs 

43

44 

11. 

1. 

2. 

3. 

4. 

5. 

6. 

7. 

3. 

5. 

Kącik Małego Parafianina 

„Jezus (…) rzekł do nich: >>Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, 

nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże

yły zapalone, mieszkańcy domu patrzyli na choinkę i 

mówili: „O, jaka jest piękna!” 

Potem świerk zaczął odczuwać pragnienie. Na 

początku było to znośne. „Ktoś na pewno przypomni 

sobie i da mi trochę wody” – pocieszał się. Ale nikt o 

tym nie pamiętał i cierpienie drzewka stawało się straszne. 

Jego igły, jego wspaniałe ciemnozielone igły zaczęły 

żółknąć i opadać. Zdawał sobie sprawę, że powoli 

umiera. 

Pewnego wieczoru u jego stóp złożono wiele paczuszek, 

zawiniętych w świecący papier i zawiązanych 

kolorowymi wstążeczkami. Panowała wielka radość. 

Potem dzieci i dorośli rozwijali te paczuszki, śmiali się, 

krzyczeli i ściskali wzajemnie. 

Brakujące przedmioty 

Świerk zaledwie zdolny był pomyśleć: „Wszyscy 

tu mówią o miłości, ale pozwalają mi umrzeć...” Nagle 

dotknęła go mała rączka. Zdumiał się ogromnie: przed 

nim stało Dzieciątko ze żłóbka. 

- Mała choinko – powiedziało Dzieciątko Jezus 

–czy chcesz powrócić do swego lasu, pośród swych 

braci? 

- O tak! Proszę! 

- Teraz, gdy wszyscy otrzymali prezenty nie zależy 

im na tobie... i na Mnie też... 

Dzieciątko Jezus wzięło świerk, który nagle stał się 

zielony i żywy. Potem razem zniknęli w mroku nocy. 

[Bruno Ferrero] 

Na obrazku pierwszym jest 10 rzeczy, których brakuje na obrazku drugim. Czy potrafisz je odnaleźć? 

45

46 

Pokoloruj obrazek 

Anielska nowina 

Zmieniając szyk liter w każdym wyrazie, zapisz co powiedział anioł, kiedy narodził sie Jezus. 

„ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ 

_ _ 

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _”

Anielska nowina 

Połącz kropki, aby dowiedzieć się, co anioł powiedział do pasterzy. Pokoloruj obrazek. 

Działająca od wakacji 

Galeria B.S. 

zaprasza dzieci i dorosłych 

na zajęcia plastyczne, 

oraz do pracowni ceramicznej na lepienie w glinie. 

W okresie przedświątecznym zapraszamy 

do wspólnego robienia prezentów 

gwiazdowych oraz ozdób choinkowych. 

www.galeriabs.waw.pl s@galeriabs.waw.pl 513 055 876 

Judyta 

47

48 

Święci i Błogosławieni 

„Święci i błogosławieni stanowią żywy argument na rzecz tej drogi, która wiedzie 

do Królestwa Niebieskiego. Są to ludzie – tacy jak każdy z nas - którzy tą drogą szli 

w ciągu swego ziemskiego życia i którzy doszli.” 

Błogosławiony Adolf Kolping 

Adolf Kolping urodził się 8 grudnia 1813 roku 

w niemieckim miasteczku Kerper, leżącym niedaleko 

Kolonii jako syn ubogich rolników. Jego rodzice 

mimo ciężkiej pracy z ledwością mogli utrzymać 

siedmioosobową rodzinę. Z powodu biedy w rodzinie 

nie mógł uczęszczać do gimnazjum. Adolf, 

mając 13 lat, zaczął praktykę u majstra szewskiego 

i został szewcem. O młodych lat zatem spotkał się 

z biedą oraz sytuacją czeladników i robotników w 

ówczesnych Niemczech. Doświadczył wyzysku, 

niesprawiedliwości, nienawiści oraz poniżenia człowieka 

– naocznie poznał wielkie nędze społeczne i 

religijne ludzi swojego fachu. 

W tym czasie odkrył w sobie powołanie kapłańskie. 

Pokonując wielkie trudności, skończył gimnazjum 

w Kolonii i w 1841 roku zdał maturę, która 

umożliwiła mu wstąpienie do seminarium duchownego 

w Kolonii. Swoje studia teologiczne odbył w 

Monachium i Bonn. 10 kwietnia (lub jak podają niektóre 

źródła 13 kwietnia) 1845 został wyświęcony 

na kapłana. Rozpoczął pracę w Wuppertal – Eberfeld, 

mieście będącym wówczas ważnym ośrodkiem 

przemysłowym. Jak łatwo się domyślić swoją opieką 

otaczał szczególnie wyzyskiwanych robotników i 

rzemieślników. 

W 1849 roku na własną prośbę został przeniesiony 

do Kolonii gdzie założył stowarzyszenia katolickie 

rzemieślników, przez co dał swój ważny wkład 

w rozwiązanie tzw. „kwestii społecznej XIX wieku”. 

Stowarzyszenie to stało się dzięki jego niezwykłemu 

zapałowi, poświęceniu i modlitwie, punktem odniesienia 

dla innych tego typu organizacji na całym 

świecie. Istnieje ono zresztą do dnia dzisiejszego. 

Błogosławiony Adolf Kolping angażował się 

niestrudzenie w promowanie chrześcijańskiej wizji 

człowieka, dodając odwagi przede wszystkim młodym 

ludziom w poszukiwaniu nowych perspektyw 

dla ich życia. Dzięki jego inicjatywie wielu młodych 

ludzi wychodziło z apatii i izolacji, gdyż wspólnota 

dawała im siłę w przełamywaniu codziennych trudności 

oraz świadomość wybrania i umiłowania ich 

przez Boga. 

Według Adolfa Kolpinga fundamentem porządku 

społecznego budowanego w oparciu o inspirację 

chrześcijańską miała być wierność Kościołowi, 

posiadanie korzeni w rodzinie chrześcijańskiej, 

dobre wykształcenie zawodowe i solidarność. Uważał 

on jednocześnie, że Kościół nie może zanie- 

dbywać kwestii społecznej – musi uczestniczyć w 

życiu codziennym zwykłych ludzi. Myśli te były w 

ówczesnym czasie świeżym powiewem dla nauczania 

kościelnego. Bł. Adolf głosił idee czynnego i 

otwartego na ludzi chrześcijaństwa, od którego, jak 

uważał, zależy ład i powszechny pokój na świecie 

– za który każdy chrześcijanin jest odpowiedzialny 

przed Bogiem; zachęcał on młodych do sprawowania 

urzędów politycznych i społecznych. 

4 grudnia 1865 roku Adolf Kolping zmarł w 

opinii świętości w Kolonii. Jego grób znajduje się 

w kościele franciszkańskim Św. Marii Empfangnis. 

Został beatyfikowany przez Jana Pawła II 27 października 

1991 w Rzymie. Nasz błogosławiony jest 

uważany za jednego z „prekursorów nauki społecznej 

Kościoła”, a jego wizja Kościoła „modelem 

Kościoła na dziś”; jest też chyba dobrym patronem 

na dzisiejsze czasy kryzysu – przypominając nam, 

jak ważnymi instytucjami społecznymi są rodzina i 

wspólnota wiary. 

xMK

Do Pana odeszli: 

Andrzej Zbigniew Dąbrowski, Krzysztof Frindt, Janina 

Malinowska, Halina Szymańska, Henryk Oponecki, 

Piotr Grabarczyk, Zygmunt Apoloniusz Radomski, Tadeusz 

Surowski, Zdzisław Rakowski, Hanna Szydler, Mieczysław 

Henryk Sitkowski, Jadwiga Sabina Pasiorowska, Daniela 

Marcela Lityńska, 

Do wspólnoty Kościoła przez chrzest święty zostali 

włączeni: 

Nela Żebrowska, Franciszek Pioruński, Hanna Gogulska, 

Emil Ernest Burkacki, Izabela Sawicka, Zuzanna Marta 

Izdebska, Adrian Jaszczak, Justyna Pietraszewska, Adrian 

Kozyra, Adrian Banach, Przemysław Malinowski, Tymon 

Dwojak, Dominik Adam Wolniarski, Adam Jakub Kalbarczyk, 

Franciszek Benedykt Sklepiński, Amelia Natalia Ciećwierz, 

Tymon Chojecki, Barbara Nadzieżda Kowalczyk, 

Jan Paweł Daszewicz, Radosław Piotr Piórkowski, Natalia 

Maja Kapczyńska, Tymon Paweł Wiszniewski, Laura Maria 

Białołęka ma więzienie duże mocne 

Najnieszczęśliwsi tam mieszkają 

Ich życiorysy straszne, mroczne 

W rozpacz im serca pogrążają 

Okradać, bić, katować innych 

Mordować, gwałcić, deprawować 

Trzeba ich było aż tak winnych 

Od świata wolnych izolować 

Być złym bez reszty do ostatka 

Nieszczęściem jest nad miarę wszelką 

Jak cierpi skazanego matka 

Kto zmierzy rozpacz aż tak wielką 

Złe dłonie więźniów z białołęki 

Różańce święte wykonały 

Wzięłam modlitwy te do ręki 

Z żalu mi oczy pociemniały 

Bo do różańców dołączone 

Szarże, imiona i nazwiska 

Z Życia Parafii 

Kącik Poezji 

Kwiatkowska, Marianna Czerwonogrodzka, Bartosz Robert 

Curyło, Jakub Michał Kazimierczuk, Helena Aleksandra 

Wiśniewska, Kinga Magdalena Szmigiel 

Z okazji zawarcia Sakramentu Małżeństwa wszelkich 

potrzebnych łask Bożych życzymy: 

Robertowi Lenartowiczowi i Ewie Marii Wicik, 

Jakubowi Adamowi Kosiak i Sylwii Zofii Woźniak, 

Pawłowi Duchowi i Magdalenie Pyrka, 

Jarosławowi Marcinowi Witkowskiemu 

i Małgorzacie Jolancie Kowalskiej, 

Adamowi Maćkowiakowi i Karolinie Annie Boguszewskiej, 

Michałowi Jerzemu Gamusowi i Agacie Joannie Staszkiewicz, 

Łukaszowi Bartoszowi Kawczyńskiemu 

i Sandy Katherine Baiza, 

Łukaszowi Pawłowi Szmyt i Agnieszce Sylwii Konzak, 

Andrzejowi Szmigiel i Monice Renacie Powierżaj 

KATYŃ – BIAŁOŁĘKA, RÓŻAŃCAMI WIĘŹNIÓW SPLECIONE 

Tych, których głowy zakrwawione 

Padły od strzałów z tyłu, z bliska 

Katyń! Więzionych z białołęki 

Co łączy zbirów i morderców 

Tam śmierć z bestialsko podłej ręki 

Tu żal skazanych przeniewierców? 

Uczynki złe krzywdzące ludzi 

Masakry, zbrodnie, piekło wojny 

Czym można spłacić? Kto się łudzi? 

Że można wieść żywot spokojny 

Po takim obrażaniu boga 

Twórcy wszechrzeczy przeofromnych 

Różańcu więźnia! Oto droga 

Do przebaczenia u potomnych. 

Informacja o korespondencyjnym Kursie Biblijnym 

Wydział Pedagogiczny Wyższej Szkoły Filozoficzno-Pedagogicznej „Ignatianum” w Krakowie organizuje Korespondencyjny 

Kurs Biblijny. Celem kursu jest ułatwienie poznania i rozumienia ksiąg Pisma Świętego. W kursie 

może brać udział każdy zainteresowany Pismem Świętym. Dodatkowe informacje można uzyskać pod adresem: 

www.ignatianum.edu.pl - Wydział Pedagogiczny > Studia podyplomowe i kursy 

bądź też pod adresem: ks. Zbigniew Marek SJ; ul. Zaskale 1; 30-250 Kraków; „Kurs Biblijny” 

Janina Kamińska 

DPS „Pod brzozami” 

Warszawa-Białołęka 

8 września 2009 r. 

Zgłoszenia udziału w kursie można kierować na adres elektroniczny: 

zmarek@jezuici.pl; zmarek@ignatianum.edu.pl 

Pod tymi adresami można też uzyskać dodatkowe informacje o kursie. Jego organizatorzy proszą o dołączanie 

do korespondencji listownej koperty z podanym adresem zwrotnym i naklejonym znaczkiem pocztowym. 

49

50 

Pośpiesz, Ludzkości 

Chrześcijanie ze wszystkich kontynentów, 

którzy obraliście trudną, lecz konieczną 

drogę jedności i pokoju, 

i wy, ludzie dobrej woli, 

którzy mnie słuchacie, 

pospieszmy, pielgrzymi, 

do żłóbka w Betlejem. 

Do stajenki, gdzie Jezus 

mówi o niewinności i pokoju. 

Wejdźmy, aby posłuchać 

najważniejszej nauki. 

Pospiesz, ludzkości, rozproszona i przerażona, 

błagać o pokój, dar i zadanie 

dla każdego człowieka o szlachetnej i wielkodusznej 

postawie. 

Dość nienawiści i tyranii! 

Nigdy więcej wojny. 

Nigdy więcej obojętności i milczenia 

wobec tych, którzy proszą o zrozumienie i solidarność, 

wobec lamentów tych, którzy 

umierają z głodu, 

pośród marnotrawstwa i dostatku dóbr. 

Jak możemy nie pamiętać o tych, którzy cierpią, 

którzy są samotni lub opuszczeni, przygnębieni lub 

zniechęceni, 

którzy nie mają ani domu, ani pracy, 

którzy są ofiarami ucisku i wyzysku. 

i wielu form 

współczesnego totalitaryzmu? 

Jak możemy pozwalać, by interesy ekonomiczne 

redukowały osobę ludzką 

do narzędzia zysku, 

zabijać 

istoty jeszcze nie narodzone, 

poniżać i wykorzystywać 

niewinne dzieci, 

odrzucać i porzucać 

Filozoficzne dysputy 

Z inicjatywy Ojca Świętego z Castel Gandolfo 

odbywały się spotkania wybitnych intelektualistów. 

Uczestniczył w nich także jeden z polskich filozofów. 

Powiadają, że usiłowano kiedyś Papieżowi „przypomnieć”, 

iż był on w przeszłości marksistą i walczył z 

Kościołem. Jan Paweł odpowiedział na to: „Z chęcią 

wtrącę go do lochów Watykanu, żebym miał z kim prowadzić 

wieczorne dysputy”. 

Kącik Papieski 

Modlitwa z Ojcem Świętym 

Papież z uśmiechem 

starych i chorych? 

Tylko Ty, Słowo Wcielone, zrodzone z Maryi, 

możesz uczynić z nas braci i siostry, 

dzieci w Dzieciątku, 

dzieci na podobieństwo Dzieciątka. 

Przyszła chwała została nam objawiona 

przez Ciebie, Syna Maryi, 

Syna Człowieczego, 

stąd możemy wołać: Abba, Ojcze! 

przez Twoje pośrednictwo… 

Amen! 

25 grudnia 1991 

Przepowiednia 

Nawiązując do jednej z przepowiedni, zapytano 

kiedyś Jana Pawła II, czy jest gotów „uciekać z Watykanu 

po trupach kardynałów”. 

- Tak, jestem gotów – odparł Papież. – Ale nie 

wiem, czy przygotowani są na to księża kardynałowie. 

(Za „Kwiatkami Jana Pawła II”)

Czytania mszalne: niedziele i uroczystości - C, dni powszednie cykl II 

GRUDZIEŃ 2009 

1 . XII Wtorek Natalii, Eligiusza 

2 . XII Środa Balbiny, Pauliny 

3 . XII Czwartek Franciszka, Kasjana Spotkanie Wspólnoty Studenckiej 

4 . XII Piątek I piątek miesiąca; Barbary, Krystiana Próba chóru Avetki – Ave-Men 

5 . XII Sobota I sobota miesiąca; Sabiny, Krystyny Spotkanie Służb Liturgicznych; Spotkanie Wspólnoty Rodzin 

6 . XII Niedziela II niedziela Adwentu; Emiliana, Mikołaja 

7 . XII Poniedziałek Marcina, Ambrożego Spotkanie Akcji Katolickiej 

8 . XII Wtorek 

Niepokalanego Poczęcia NMP; 

Marii, Wirgiliusza 

9 . XII Środa Wiesława, Leokadii 

I niedziela miesiąca - Adoracja Najświętszego Sakramentu, 

ofiary na „tacę" przeznaczone na spłatę zadłużenia 

z racji budowy świątyni; Spotkanie Oazowe 

Rocznica poświęcenia nowego kościoła; 

Rocznica wmurowania kamienia węgielnego 

10 . XII Czwartek Julii, Daniela Spotkanie Wspólnoty Studenckiej 

11 . XII Piątek Damazego, Waldemara Próba chóru Avetki – Ave-Men 

12 . XII Sobota Adelajdy, Aleksandra Spotkanie Służb Liturgicznych 

13 . XII Niedziela III niedziela Adwentu; Łucji, Otylii 

Rekolekcje adwentowe; 

Nabożeństwo fatimskie; Spotkanie Oazowe 

14 . XII Poniedziałek Alfreda, Izydora Rekolekcje Adwentowe; 

15 . XII Wtorek Niny, Celiny Rekolekcje Adwentowe; 

16 . XII Środa Albiny, Zdzisławy Spotkanie opłatkowe Wspólnoty Maryjno-Różańcowej 

17 . XII Czwartek Olimpii, Łazarza Spotkanie opłatkowe Wspólnoty Katechetycznej 

18 . XII Piątek Gracjana, Bogusława Wigilia dla samotnych; Próba chóru Avetki – Ave-Men 

19 . XII Sobota Gabrieli, Dariusza Spotkanie opłatkowe Służb Liturgicznych 

20 . XII Niedziela IV niedziela Adwentu; Bogumiły, Dominika 

21 . XII Poniedziałek Tomasza, Seweryna 

22 . XII Wtorek Zenona, Honoraty 

23 . XII Środa Wiktorii, Sławomiry 

24 . XII Czwartek Wigilia; Adama, Ewy Pasterka 

25 . XII Piątek Boże Narodzenie; Anastazji, Eugenii 

26 . XII Sobota Św. Szczepana; Dionizego 

27 . XII Niedziela Święto Św. Rodziny; Jana, Maksyma 

Spotkanie opłatkowe Wspólnoty Papieskiej; 

Spotkanie opłatkowe Wspólnoty Oazowej i Studenckiej 

28 . XII Poniedziałek Teofilii, Cezarego 

29 . XII Wtorek Dawida, Tomasza 

30 . XII Środa Irminy, Eugeniusza 

31 . XII Czwartek Sylwestra, Melanii Msza na zakończenie roku kalendarzowego 

Ba 5, 1-9, Flp 1, 4-6.8-11; 

Łk 3, 1-6 

Rdz 3, 9-15; Ef 1, 3-6.11-12; 

Łk 1, 26-38 

So 3, 14-18; Flp 4, 4-7; 

Łk 3, 10-18 

Mi 5, 1-4; Hbr 10, 5-10; 

Łk 1, 39-45 

Iz 9, 1-3.5-6; Tt 2, 11-14; 

Łk 2, 1-14 

Iz 52, 7-10; Hbr 1, 1-6; 

J 1, 1-18 

Dz 6, 8-10; 7, 54-60; 

Mt 10, 17-22 

Syr 3, 2-6.12-14; 

Kol 3, 12-21; Łk 2, 41-52

Czytania mszalne: niedziele i uroczystości - B, dni powszednie - cykl I, od 29.XI rok C, cykl II 

1 . XI Niedziela 

2 . XI Poniedziałek 

Uroczystość Wszystkich Świętych; 

Seweryna, Wiktoryny 

Zaduszki; 

Bożydara, Bohdana 

Parafialny 

Kalendarz Liturgiczny 

LISTOPAD 2009 

I niedziela miesiąca - Adoracja Najświętszego 

Sakramentu, ofiary na „tacę” przeznaczone na 

spłatę zadłużenia z racji budowy nowej świątyni 

Spotkanie Akcji Katolickiej 

3 . XI Wtorek Huberta, Sylwii 

4 . XI Środa Karola, Olgierda Imieniny Ojca Świętego Jana Pawła II 

5 . XI Czwartek Elżbiety, Sławomira Spotkanie Wspólnoty Młodych 

6 . XI Piątek I piątek miesiąca; Feliksa, Leonarda Próba Chóru Avetki – Ave-Men 

7 . XI Sobota 

I sobota miesiąca; 

Antoniego, Florentyna 

Spotkanie Służb Liturgicznych; 

Spotkanie Wspólnoty Rodzin 


XXXII niedziela zwykła; 

Seweryna, Wiktora 

Spotkanie Oazowe 

9 . XI Poniedziałek 

Rocznica poświęcenie Bazyliki Laterańskiej; 

Teodora, Ursyna 

10 . XI Wtorek Andrzeja, Leny 

11 . XI Środa 

Święto Niepodległości; 

Bartłomieja, Marcina 

12 . XI Czwartek Renaty, Witolda 

13 . XI Piątek Mikołaja, Stanisława 

91-sza rocznica odzyskania przez Polskę 

niepodległości; Uroczysta Msza św. 

i Apel Poległych; XII Bieg Niepodległości 

Spotkanie Wspólnoty Katechetycznej; 

Spotkanie Wspólnoty Młodych 

Nabożeństwo fatimskie; Spotkanie Rady Parafialnej; 

Próba Chóru Avetki – Ave-Men 

14 . XI Sobota Emila, Serafina Spotkanie Służb Liturgicznych 


XXXIII niedziela zwykła; 

Alberta, Leopolda 

Spotkanie Wspólnoty Papieskiej; 


Ap 7, 2-4, 9-14; 1 J 3, 1-3; 

Mt 5, 1-12 

Hi 19, 1.23-27; 

1 Kor 15, 20-28; 

Łk 23, 40-46.50.52-53; 24, 1-6 

1 Krl 17, 10-16; 

Hbr 9, 24-28; Mk 12, 38-44 

Mdr 6, 1-11; Łk 17, 11-19 

Dn 12, 1-3; Hbr 10, 

11-14.18; Mk 13, 24-32 

16 . XI Poniedziałek Edmunda, Gertrudy 

17 . XI Wtorek Grzegorza, Salomei 

18 . XI Środa Anieli, Romana Spotkanie Wspólnoty Maryjno-Różańcowej 

19 . XI Czwartek Elżbiety, Seweryna Spotkanie Wspólnoty Młodych 

20 . XI Piątek Anatola, Feliksa Próba Chóru Avetki – Ave-Men 

21 . XI Sobota Ofiarowanie NMP; Konrada, Janusza Spotkanie Służb Liturgicznych 


Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata; 

Cecylii, Marka 

Rocznica rozpoczęcia prac przy budowie kościoła; 


Dn 7, 13-14; Ap 1, 5-8; 

J 18, 33-37 

23 . XI Poniedziałek Adeli, Klemensa 

24 . XI Wtorek Flory, Jana 

25 . XI Środa Erazma, Katarzyny 

26 . XI Czwartek Konrada, Sylwestra Spotkanie Wspólnoty Młodych 

27 . XI Piątek Waleriana, Wirgiliusza Próba Chóru Avetki – Ave-Men 

28 . XI Sobota Grzegorza, Zdzisława Spotkanie Służb Liturgicznych 

29 . XI Niedziela I Niedziela Adwentu; Błażeja, Saturnina Spotkanie Oazowe 

30 . XI Poniedziałek Andrzeja, Konstantego Andrzejki; Początek wizyt duszpasterskich – „kolędy” 

Jr 33, 14-16; 1 Tes 3, 12-4, 2; 

Łk 21, 25-28.34-36

Jest Zakątek 6(41) - Parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w ...

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?