Shkarko - Gjuha Ime

GJAHU I MALËSORËVE
(Fragment)
- Ç’muaj është tani?
- Janar.
- Sa ka muaji sot?
- Sot ka pesëmbëdhjetë ditë.
- Ka bërë mot i mirë.
- A dalim nesër për gjah?
- Dalim.
- Me të vërtetë?
- Po, besa.
- N’ç’anë?
Vemi në mal të Tomorrit. – Po,
atje të vemi të gjithë, sepse atje ka
mjaft egërsira. – Atje ka edhe
bisha, atje ka edhe derra të egër e
ujq, e çakej, arusha e drerë, e
kaproj, dhi të egra, dhelpra e lepuj.
Atje ka edhe thëllëza mali. Në
marrshin erë qentë e bien në ndonjë
tufë të madhe, kemi për të vrarë
shumë prej tyre. Nesër, pra, të
dalim për gjah.
-Fort mirë.
-Cilin të vëmë të parë në gjah, të
prijë përpara e të urdhërojë?
Vëmë Mark Shalëgjatin.
- Po, i mirë është Mark Shalëgjati.
- - Ai është gjahtar i vërtetë, atij s’i
trembet syri, është dhe trim, s’ka
frikë nga vdekja, është burrë i
vërtetë.
- - Urdhëro, pra, o Mark, ç’duhet
të bëjmë, se ty të kemi të parë.
Mark Shalëgjati urdhëron e thotë:
- Fort mirë, o zotëri, kështu kemi
për të bërë.
- Bëfshi natën e mirë, o shokë!
- Tungjatjeta! Tungjatjeta! Të
nesërmen vijnë gjahtarët dy nga dy
e tre nga tre e mblidhen në Kodrën
e Kuqe.
- Mirëmëngjes! Mirëmëngjes!
- Mirë se erdhët! Mirë se erdhët!
- Ç’kohë është?
- Është natë, do edhe shumë të
gdhihet. S’ka zbardhëlluar, po këndojnë
gjelat.
- Ja tek po vijnë gjithë gjahtarët.
- Si u gdhitë?
- Mirë, mirë. Po zotëria juaj?
- Mirë.
- S’paska ardhë Mark Shalëgjati?
- Ja tek po vjen.
- Mirëmëngjes, o gjahtarë.
- A jeni mbledhë të gjithë?
- Po, zotëri, të gjithë këtu jemi.
S’ka mbetur njeri pa ardhë.
- A i keni mbushur armët?
- Plot i kemi.
- Lëshoni qentë e langonjtë të prijnë
përpara, bëhuni varg dy e nga
dy e shpejtoni këmbët të zëmë
malin pa zbardhur dita.
Udhë e mbarë!
Udhë e mbarë! Ty, ty, ty, ty! Ty, ty
ty! Ty, ty ty! – bie trumbeta e bririt.
-Ha, ha, ha! Ha, ha, ha!-ndërsejnë
qentë.
Kam, kam, kam! Kam, kam, kam!
Kam, kam, kam! – lehin qentë.
-Taf, tuf! Taf, tuf! Taf, tuf! – kërcasin
pushkët.
-Prite, oNikollë, se po vjen një derr
i madh që m’i ka dhëmbët një pëllëmbë
nxjerrë jashtë nofullave.
Vëre pushkën në sy, shënoje mirë.
Bjeri në lule të ballit. A e vrave? –
Të lumtë!
- Prite, o Andre, se të doli përpara
një dre me një palë brirë të mëdhenj.
Taf. I ra drerit në ije dhe
plumbi e shpoi tejpërtej. Dreri ra
në gjunjë dhe derdhi lot nga sytë.
- Ah, seç bëra unë! – thotë gjuetari.
– Më mirë të mos e kishim vrarë
atë dre, shih si derdh lot nga sytë e
qan porsi njeri.
- Bjeri atij ujku që po shkon aty
drejt!
- Mos e vra, mos e vra,- thotë tjetri.
– Le t’i lëshojmë qentë ta shqyejnë
e ta bëjnë copa-copa.
- Sa mirë ia bëmë atij ujku që na
hante dhentë!
- Ja tek u duk një arushë e murrme.
Posa e panë qentë, e rrethuan
përqark. Atëherë arusha u ngre në
këmbë porsi njeri, hapte gojën një
kut të gjerë e pëlliste si lopë e
pështynte qentë.
- Bjeri, o Gjergj, se e ke përpara.
Vraje se po të përqesh!
- Mos e vrisni, mos e vrisni! – thotë
Gjergji, - se po vete unë e po e zë të
gjallë.
- Mos, o Gjergj, se të kafshon me
dhëmbë.
- Pushoni, ju s’dini gjë: arusha nuk
të kafshon me dhëmbë, po të
shtrëngon me dy këmbët e para e
të merr frymën. Qëllon edhe me
gurë, të godet, po qëllon për së
prapthi, jo për së mbari. Ngjitet
edhe në majë të pemës si njeri. Unë
s’e kam frikë arushën kurrë, - thotë
Gjergji.
- Prite, o Toskë atë dhelpër, se e
kanë vënë përpara qentë e po ta
bien drejt. Taf! Qëllon me pushkë
Toska, po i shkon plumbi dëm, s’e
godet dot, sepse dhelpra bëri
dredha e ndrroi udhën.
- Ah, e mallkuar! – thotë Toska – se
ma la pushkën në faqe pa e vrarë dot.
- Bjeri ti, o Gegë, asaj dhelpre!
- Taf! Qëllon Gega mbi dhelprën e i
këputi bishtin plumbi, por s’e vrau
dot.
- Ah, ajo dinakja që na vjedh pulat
natën, si më turpëroi pushkën! –
thotë Gega.
- Prite ti, o Arbër, se na e zbardhe
faqen, - thonë shokët.
Kur erdhën gjuetarët ta merrnin
tek dergjej përdhe, ajo u ngrit
njëherësh në këmbë dhe iku më
vrap, sepse bënte sikur kishte
ngordhur.
- Bini, o gjahtarë, bini, o gjahtarë,
se u turpëruam.
- - Taf, tuf! Taf, tuf! Qëllojnë me
pushkë të gjithë gjahtarët dhe e
vrasin.
- Ty, ty, ty! Ty, ty, ty!
- Kush i bie kësaj trumbete kështu?
– pyesin gjahtarët.
- Lini pushkët e mos gjuani më, o
gjahtarë! – urdhëron Mark Shalëgjati.
- Mjaft më, se u ngrys e po na zë
nata këtu në pyll. Mblidhni gjahun
që kemi vrarë, se tashti vijnë edhe
shërbëtorët e ngarkojnë.
- Fort mirë, po të kishim gjuajtur
edhe pak, - thonë gjahtarët.
- A nuk u lodhët tërë ditën së gjuajturi?
- S’lodhen burrat nga gjahu.
- Nuk po gjuajmë më, se s’ka mbetur
kohë. Tjetër herë, prini përpara,
o gjahtarë, ecni me vrap, të zëmë
fshatin me kohë, përpara se të
erret e të na zërë nata në udhë. Si
të vemi në shtëpi, atje do të ndajmë
gjahun, të hedhim short e të marrë
secili pjesën që t’i bjerë e të bëjë në
shtëpi të tij, të hajë e të pijë e t’i
bëjë zemrën e mirë.
(Përgatiti: Nebih Bunjaku)
27