ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΣΟΒΙΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

συµµετοχή του πολίτη σε τοπικές πρωτοβουλίες που επηρεάζουν το (παράκτιο)
περιβάλλον.
1.5 ∆ΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΤΙΩΝ ΠΕΡΙΟΧΩΝ ΣΤΗΝ
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ
Στο κεφάλαιο αυτό θα παρασουσιάσουµε την ελληνικό θεσµικό πλαίσιο όσον
αφορά την διαχείριση της παράκτιας ζώνης. Πρέπει να πούµε οτι αν το θεσµικό
αίτηµα που η προοπτίκη της ολοκληρωµένης διαχείρισης και προστασίας των
παράκτιων περιοχών δηµιουργεί είναι αυτό της συντονισµένης δράσης φορέων
αποφάσεων και ενεργειών τότε η περίπτωση της ελλήνικης νοµοθεσίας αλλά και της
ανίστοιχης δοικητικής πρακτικής θα µπορούσε να θεωρήθει ως υπόδειγµα “µη
διαχείρισης”.
Η ρύθµιση του παράκτιου χώρου διενεργείται σήµερα απο µια πλειάδα
ετερογένων και αποσπασµατικών νοµοθεσιών , που παραπέµπουν σε µια αντίστοιχη
πλειάδα αποσπασµατικών και εν δυνάµει αναταγωνιστικών διοικητικών φορέων και
διαδικασιών . Στο πρόβληµα προστίθεται και η απουσία συντονιστικών µηχανισµών
µεταξύ δηµόσιας και ιδιωτικης πράξης που να οδηγούν φενός σε µια
ευαισθητοποίηση των ιδιωτικών φορέων και πολιτών στην κατεύθυνση της
προστασίας του περιβάλλοντος αφετέρου στην ενεργή σύµπραξη ιδιωτικού δηµοσίου
και κοινωνικού τοµέα για την προώθηση στόχων διαχείρισης των παράκτιων
περιοχών .
Απο το σύνολο της παράκτιας ζώνης της χώρας µόνο για το τµήµα του αιγιαλού
και της παραλίας υπάρχει σήµερα ειδικη νοµοθεσία, που αποτελεί τµήµα της
νοµοθεσίας περι δηµόσιων κτηµάτων και µε την οποία επιχειρείται αποκλειστικά η
διαχείριση και διοίκηση των εκτάσεων αυτών ως δηµοσίων κτηµάτων και οχι η
συνολικότερη διαχείριση του συστήµατος των παράκτιων ζωνών ,στο πλαίσιο µιας
συνθέτικης θεώρησης περιβαλλόντικου αναπυξιακού και χωραταξικού τύπου.
Με το ΑΝ2344/1940 καθορίζονται ειδικότερα η έννοια και τρόπος οριοθέτησης
του αιγιαλού ,οι διαδικασίες διαπλάτυνσης του και δηµιουργίας θαλάσσιων
προσχώσεων για την εκτέλεση και δηµιουργία εσωτερικών λιµενικών έργων οι
διαδικασίες παραχώρησης της χρήσης του για την εκτέλεση εµπορικών,
18