Agnieszka Gorajska - Gandalf

Pociąg, który miał zawieść Olkę do celu, wypełnił się ludźmi.
Wszędzie słychać było zniecierpliwione dzieci i narzekania starych
osób. Och, te moherowe berety. Pewnie jadą kibicować Ojcu Kani. Że
też nie mogły wybrać innego pociągu - myślała usadzając się w przedziale
z dwiema kobietami w podeszłym wieku. Nie musiała czekać
zbyt długo, gdyż pociąg ruszył po torze, więc mogła spokojnie zasnąć.
Ku jej zdziwieniu, obudziła się jeszcze przed stacją docelową, ponieważ
do jej nosa doszedł zapach wiejskiej kiełbasy oraz jaj gotowanych
na twardo. Jak się okazało, owym budzikiem był posiłek jej współtowarzyszek
podróży.
– Bileciki ploszę. Kontlola – do zapachu dołączył się kolejarz żyjący
w symbiozie z pociągiem, który miał problemy z polską mową.
No tak, nie dość, że muszę siedzieć z wielbicielkami Kani to jeszcze
dla kontrolera litery r i l brzmią tak samo. Już tylko satanistów tu
brakuje – pomyślała.
– A panienki tatuś nie placuje na kolei? – spytał mężczyzna
sprawdzając legitymację kolejową Hipi.
– A tak. Podobno pracuje – rzuciła od niechcenia. Może nawet piliście
razem – dodała, lecz już tylko w myślach.
– To ploszę go pozdlowić od Włodka – dodał zadowolony z siebie
i z tego, że pamiętał o koledze od kieliszka.
– Aha. Pozdrowię – powiedziała tak tylko po to, by dany osobnik
dał jej już spokój i powrócił do swoich obowiązków.
– A panienka to już chyba tu wysiada. Za chwilę będziemy na
miejscu – człowiek jednak dalej męczył dziewczynę, starając się pomóc
jej we wszystkim czym tylko mógł.
Na wieści o zbliżającej się stacji, Hipi podniosła się szybciej niż
babcie mogły wykonać znak krzyża na piersi, a następnie pobiegła
prosto do wyjścia. Nareszcie dojechali. Nie będzie musiała dłużej znosić
zapachów żywności starszych kobiet ani słuchać wrzasków dzieci
i ich rodziców. Wzięła swoje bagaże i wyszła z wagonu. Rozejrzała
się i stwierdziła, że na dworcu nikt na nią nie czeka. Nie ostudziło to
12