Agnieszka Gorajska - Gandalf

pełniły się łzami. – Mój ojciec nieustannie robi mi awantury o to, że
się puszczam, a ja nawet nigdy nie miałam chłopaka. Mam w sumie
jednego przyjaciela, ale to miłość platoniczna. Rozumiesz? Jesteśmy
jak brat z siostrą. Kiedyś, jak się stary upił i zaczął się na mnie drzeć,
że nie wiadomo co robię, ubrałam się i uciekłam. Poszłam wtedy do
Wojtka. Pomyślałam, że w końcu to zrobię, tak żeby przynajmniej
faktycznie miał się za co na mnie wydzierać. Zaczęliśmy się przytulać,
rozbierać. Całowałam go jakbym była napaloną nimfomanką, ale
po chwili Wojtek przerwał nasze igraszki i wyszedł. Za parę minut
wrócił ze szklanką wody. Okazało się, że zadzwonił do mojej matki
i powiedział jej, że mnie przenocuje.
– A jego rodzice? Ile wtedy miałaś lat? – chłopak widocznie zainteresował
się opowieścią i dalej ciągną temat.
– To nie było tak dawno, bo zaledwie rok temu. Byłam wtedy
czternastolatką. A co do jego rodziców, to oni już się przyzwyczaili do
naszej przyjaźni i wiedzą, że my nigdy nic. Tak było i tym razem.
Wojtek domyślił się, o co chodzi. Kazał mi zachować to dla kogoś,
kogo pokocham jak mężczyznę, a nie brata.
– Rozumiem. Przykro mi. Nie wiem czy sam byłbym w stanie też
tak zrobić – Profesor zdziwił się, że jakiś napalony nastolatek, mając
możliwość zaspokojenia swoich młodzieńczych fantazji, mógł powstrzymać
się i zwyczajnie zasnąć.
– Mówiłam ci. Między nami nie ma jakiegoś fizycznego pociągu.
Może kiedyś, gdy znaliśmy się tylko z widzenia było inaczej, ale teraz…
Przepraszam. Możemy zmienić temat? – Hipi nagle oderwała
się od wspomnień.
– Dobra. Zaproponuj coś. Mnie pasuje każdy temat – chłopak był
otwarty na wszystkie propozycje.
– O co chodziło z tą pilną sprawą, która wygoniła naszych łobuzów
w te ciemności? Ty oczywiście wiesz co jest grane, prawda?
– Nie wydaje mi się, abym mógł ci powiedzieć. Przynajmniej nie
teraz. To dziewczyny ci powiedzą, jak już nadejdzie odpowiedni mo-
20