gimnazjalista 5/2012/2013 - Gimnazjum nr 2 im. Henryka ...

Więcej informacji na naszej szkolnej stronie: www.gm2lubartow.pl
LUBARTÓW
moje miasto
Numer 5/2012/2013
„Do Lubartowa mojej młodości
wracam myślą Lubelską ulicą:
Ową najważniejszą i jedyną arterią,
Gdzie puls miasta - wszystko i wszyscy się liczą.
[…]”
Halina Bartek-Johnson
Wszystkim Uczniom, Nauczycielom, Pracownikom Szkoły życzymy, by
tegoroczne wakacje były ciepłe i radosne.
Cieszcie się z każdego słonecznego dnia i z każdej przeżytej przygody.
Bawcie się dobrze, leniuchując w przydomowych ogródkach, na złocistych
plażach, w górach i nad jeziorami.
Wierzymy, że wszyscy spotkamy się zdrowi, wypoczęci, opaleni i w doskonałych
humorach w nowym roku szkolnym.
Już wakacje się zaczęły,
Redakcja
do widzenia szkoło!
Nie ujrzymy cię przez lato,
bawiąc się wesoło.
W kąt czytanki, w kąt rachunki,
książki i zeszyty!
Z nami czerwiec, z nami lipiec,
złotym słońcem szyty!
A gdy skończą się wakacje,
jak nam będzie miło,
że do ciebie, miła szkoło,
znów się powróciło.
W numerze:
Z ŻYCIA SZKOŁY str. 2, 3
LUBARTÓW WCZORAJ I DZIŚ str. 4
WIANUSZEK DOBRYCH ŻYCZEŃ str. 5, 6
SŁAWNI LUBARTOWIANIE WCZORAJ I DZIŚ str. 7
GIMNAZJALIŚCI PISZĄ str 8
WARTO PRZECZYTAĆ, OBEJRZEĆ str. 9
ROZRYWKA, HUMOR str. 10

Z ŻYCIA SZKOŁY
EGZAMIN GIMNAZJALNY - EGZA-
MINEM DOJRZAŁOŚCI?
Jak co roku, nastał czas
egzaminów w gimnazjach.
Tym razem przypadły
one na 23-25
kwietnia. Także uczniowie
klas trzecich Gimnazjum
nr 2 w Lubartowie
przystąpili do tego testu,
nazywanego często egzaminem
dojrzałości. Chcąc otrzymać promocję
do kolejnej szkoły, trzeba go napisać. Wystarczy
zakodować swoją pracę, by go zdać, jednakże
powinniśmy mieć na uwadze, że chcąc
podjąć dalszą naukę, powinno postarać się
napisać go jak najlepiej. Punkty, które otrzymamy,
są potem przeliczane podczas rekrutacji.
Pomyślne napisanie egzaminu może zadecydować
o przyszłości wielu. Wydawałoby
się, że może spowodować to pewne zdenerwowanie
wśród uczniów. Nic bardziej mylnego.
To nauczyciele bardziej obawiali się
o wyniki swoich podopiecznych niż oni sami.
- Nie stresowałem się za bardzo, tym bardziej
po pierwszym dniu, gdy zobaczyłem ogólny
poziom trudności testu - powiedział jeden
z uczniów. Egzamin przebiegł sprawnie
i obyło się bez incydentów.
Dodatkowy stres
wśród komisji egzaminacyjnych,
mógł spowodować
przyjazd wizytatora z
Kuratorium Oświaty w
Lublinie, który pojawił się
trzeciego dnia egzaminów.
Pierwsze go d n ia
uczniowie mierzyli się
GIMNAZJUM, I CO DALEJ?
Wielu gimnazjalistów z miasta Lubartów ma problem z wyborem
dalszej szkoły. Na pytanie: „Gdzie dalej się wybieracie?” odpowiadają:
„Jeszcze nie wiem… może Chopin albo Trójka”. Są niezdecydowani,
a decyzję należy podjąć już niedługo. Od 20 maja do 7 czerwca
należy składać papiery do wybranych szkół.
- Tylko gdzie je złożyć? - pytają gimnazjaliści. Gdzie je złożyć, skoro
nie podjęło się jeszcze decyzji? Zobaczymy, co o swoich szkołach
mówią uczniowie z różnych liceów.
O II Liceum Ogólnokształcącym im. Piotra Firleja w Lubartowie,
czyli „trójce” uczniowie, którzy chodzą do tej szkoły mówią: II LO
jest fajną szkołą. Nauczyciele też w większości są fajni i dobrzy. Wymagają,
ale też czasem wrzucają na luz.
Uczniowie z I Liceum Ogólnokształcącego, czyli „Chopina” także
zachęcająco opowiadają o swojej szkole: Polecam „Chopina”. Wiadomo,
trzeba się uczyć jak w każdej innej szkole. Atmosfera panująca
z historią, wos-em oraz językiem polskim,
kolejnego zaś z przedmiotami przyrodniczymi,
a także z matematyką. Całość została zakończona
egzaminem z języków obcych, które
pisane były ostatniego dnia. Wtedy też
pojawiły sie skargi na część słuchową, ponieważ
odbywała się ona w sali gimnastycznej,
w której, jak wiemy, pojawia się pogłos. Opinie
na temat trudności poszczególnych części
są podzielone. Mało kto jednak uważa, że
były one trudne, większość ocenia je na łatwy
-średni.
- Część z historii i wos-u były średniej trudności,
tak samo język angielski, pozostałe przedmioty
były dla mnie łatwe - ocenia kolejny
z pytanych przeze mnie uczniów. Uczniowie
z liceum twierdzą, że za ich czasów mieli
trudniejsze testy. Jak jednak oceniają trudność
nauczyciele? Ci zazwyczaj wstrzymują się
z takimi opiniami. Tak też było i w tym przypadku.
Co jest celem egzaminów? Niektórzy
uczniowie bez wahania odpowiedzieliby:
Aby utrudnić nam życie. Ktoś mógłby śmiać
się z takiej odpowiedzi. Patrząc z drugiej
strony, ma ona sens. Ilość punktów, które
zdobędziemy, może odegrać kluczową rolę,
do jakiej szkoły trafimy później. Tak więc
w pewien sposób utrudnia ona życie
uczniom. Następuje selekcja najlepszych
uczniów do najlepszych klas, szkół. Jest ona
naturalna i oczywista, jednakże jej sposób
może budzić kontrowersję. Dlaczego? Egzaminy
krytykowane są często za ocenianie
według klucza, który, o ile może sprawdza się
w takich przedmiotach jak matematyka, historia,
wos, angielski, to jeśli chodzi o język
polski jest dla wielu porażką. Interpretacja
utworu dla każdego może być inna, uczucia,
które towarzyszą podczas czytania, mogą być
kompletnie odmienne niż te, według których
jesteśmy oceniani. Jest to obecne również na
teście maturalnym.
Wisława Szymborska, rozwiązując zadania
z matury, w której wykorzystane zostały
jej utwory, zdołała uzyskać jedynie 60% trafnych
odpowiedzi. Egzaminy według klucza to
parodia, która może zadecydować o czyjejś
przyszłości. Czy egzaminy są zatem tak dobre,
jak uważa Centralna Komisja Egzaminacyjna?
Zawsze można stwierdzić, że to
uczniowie szukają wymówki dla swojej niekompetencji.
Jak jest naprawdę? Te przemyślenia
zostawię Wam, jednakże każdy z nas
wie, jak wygląda to teraz i musimy pamiętać,
że to my będziemy stanowić przyszłość naszego
narodu i będziemy mogli to zmienić. Zastanawia
jednak, że większość ludzi zauważa
niedoskonałości obecnego systemu, a nikt
z tym nic nie robi. Może tak wygodniej? Zostaje
jeszcze kwestia tego, że egzaminy gimnazjalne
nazywane są egzaminem dojrzałości.
Niekoniecznie można się z tym zgodzić, mając
przed oczami obrazek wychodzących
uczniów kilka minut po zakodowaniu prac.
Wydaje się, że pewnych osób nie można zaliczyć
do ludzi dojrzałych, choć same twierdzą,
że nimi są.
Rafał Grambur, kl. 3a
w naszym LO jest bardzo fajna. Zapraszamy wszystkich do nas!
Wiadome jest, że każdy dobrze będzie mówił
o swojej szkole, ale gimnazjaliści nie patrzcie na to, co
mówią inni. Sami podejmujcie decyzję. Podoba wam
się „trójka”? To idźcie do „trójki” i nie zwracajcie
uwagi na osoby, które namawiają was na zmianę decyzji.
Wolicie uczęszczać do „Chopina”? Droga wolna.
Gdy sam podejmiesz decyzję, nie będziesz mieć potem
pretensji do innych.
Chcę wam tylko powiedzieć, że każda szkoła jest
dobra. Każda może was czegoś nauczyć. Jest tylko
jeden warunek: wy musicie tego chcieć. Chcecie się
czegoś nauczyć? Bez różnicy jest więc, czy wybierzecie
„trójkę” czy „Chopina”. Życzę wam, abyście podjęli
taką decyzję, której nie będziecie żałować. Pamiętajcie
- dla chcącego nic trudnego.
Agnieszka
WYSTAWA HISTORYCZNA
„Zaplute karły reakcji. Polskie podziemie
niepodległościowe 1944-1956”.
Po raz kolejny w naszej
szkole gościmy wystawę z IPN
poświęconą Żołnierzom Wyklętym.
Na planszach można
zobaczyć zdjęcia żołnierzy
oraz przywódców Polski Podziemnej
z okresu powojennego.
Wystawa jest interesująca,
bo opowiada o historii ludzi,
którzy zginęli za czasów komunistycznej Rosji
walcząc o niekomunistyczną Polskę. Ci
ludzie tyle wycierpieli, byli torturowani, bici
i nie tylko, a niektórzy
jeszcze żyją i wspominają.
Musimy szerzyć tę
wiedzę oraz ją rozprzestrzeniać,
bo jest cenna
i ważna dla przyszłych
pokoleń.
My jako przyszłe
pokolenie powinniśmy,
chociaż rzucić okiem na te informacje z historii
Polski. Ta wystawa może poszerzyć naszą
wiedzę o tych, którzy walczyli o naszą, wolną
Polskę, więc powinniśmy wiedzieć co nieco
o nich.
Robert Urban kl. IIIa
Katyń
Szary las owiany wspomnieniem przelanej krwi.
Czarna ziemia naznaczona pociskiem wroga.
Wyblaknięta chryzantema i lampka pamięci na grobie.
Ból zadanego ciosu przebijający się każdego dnia
przez gęstą mgłę niekończących się opowieści.
Już nigdy zieleń traw nie będzie taka sama.
Już nigdy nie będzie tak samo.
Paulina Woźniak, kl. 3d
Str. 2

Z ŻYCIA SZKOŁY
BAL Z POLONEZEM? - ROZTERKI TRZECIOKLASISTÓW
Wielu uczniów ma problem. Robią z igły widły. Tańczyć poloneza
na balu czy nie?
- Co za różnica, ja się pytam? Chcecie, to tańczcie. Wasz wybór. Nie
chcecie to nie, ale nie bądźcie egoistami. Dużo osób chce go zatańczyć.
Przez was, tak to przez was, nie będą mogli tego zrobić. Bo co?
Bo wam się nie chce? Pytam się więc was? Kiedy
ostatnio wam się cokolwiek chciało?...
- „Odrobiłeś lekcje? - Nie.
- Czemu? - Bo mi się nie chciało”.
Następny przykład:
- „Posprzątałeś swój pokój? - Nie.
- A to czemu? - Nie chciało mi się”.
Czyli mieszkacie w brudnym
pokoju, bo nie chce wam
się go posprzątać? Nie odrabiacie lekcji, bo jesteście
leniwi? Jak chcecie się dalej rozwijać edukacyjnie?
Leniuchując? Tak?... TO powodzenia w
dorosłym życiu życzę. Nikt za wami nie będzie
chodził i prosił o wszystko. Przykre jest jednak to,
że z pokolenia na pokolenie rosną coraz większe
LENIE. Tak. Mówię to o was i myślę, że wy o tym
wiecie.
MOJEMU MIASTU W ROCZNICĘ POWSTANIA...
W związku z rocznicą powstania naszego miasta braliśmy udział
w kilku konkursach. Jako pierwszy odbył się konkurs literacki „Moje
rodzinne miasto w 470. rocznicę powstania” , w którym 4 naszych
kolegów otrzymało nagrody. Fragmenty nagrodzonych prac publikujemy
w dziale „Gimnazjaliści piszą”. Nagrody otrzymali: Anna Romanek
z kl. Ia za wiersze: „Wspomnienie o moim mieście” i „Moje miasto”,
Paweł Zagojski z kl. IIa za wiersz „Moje rodzinne
miasto”, Katarzyna Karpińska
z kl. Ia za felieton
„Bez nich byłoby nudno…”
i Aleksandra Mazurek z kl.
Ia za opowiadanie „Moje
rodzinne miasto w 470. rocznicę
powstania”.
W maju rozstrzygnięto konkurs plastyczny
SESJA O LUBARTOWIE
20 marca 2013 r. grupa uczniów z koła historycznego wybrała się
do II LO w Lubartowie, gdzie odbyła się sesja naukowa z okazji 470.
rocznicy powstania naszego miasta.
Jej tematyka poświęcona była rodom, które najbardziej zasłużyły
się dla powstania i rozwoju Lubartowa. Są to mianowicie - Firlejowie
i Sanguszkowie.
Pierwszy z rodów został zaprezentowany przez pana Adama Sabata,
który przekazał najważniejsze informacje o powstaniu miasta i jego
początkowych latach rozkwitu oraz wiele innych ciekawostek, np.
o genezie herbu.
W kolejnej części pani Małgorzata Sabat z I LO przedstawiła zasługi
rodu Sanguszków, w swoim referacie przybliżyła okoliczności
zmiany nazwy miasta Lewartów na Lubartów, zaprezentowała zabytki
NIEPYTANY NUMEREK
Czy będąc w szkole zastanawiasz się, jaki jest
niepytany numerek? Liczysz na to, że może Ty
jesteś szczęściarzem i jesteś niepytany? Patrzysz na
tablicę z niepytanym numerkiem, a tam... pusta
kartka. Nie powinno tak być!!! Skoro jest ustalone,
że w szkole jest niepytany numerek, to niech on
będzie. Co prawda czasami jest, ale:
- jest zmieniony na czwartej lekcyjnej, albo później. Być może mógłby
się komuś przydać na pierwszej lekcji.
Czy tak trudno jest się poświęcić dla innych?
Zrobić coś, nie myśląc tylko o sobie?
Pomóc innym? Nie, nie jest trudno. Wystarczy
tylko chcieć. No tak... ale jak ma się
chcieć, jak się wam nie chce??? To jest dobre
pytanie. Może pomyślcie o tych osobach,
które chcą zatańczyć tego poloneza. Macie
przed sobą jedyną niepowtarzalną okazję.
Nigdy się taka już nie trafi... Być na balu
gimnazjalnym i tańczyć poloneza w pięknych
strojach możecie tylko raz w życiu. No, chyba
że nie zdacie, bo przecież nie chce wam
się uczyć. Wolicie grać w gry, oglądać telewizję
i robić inne rzeczy, które nie wniosą do waszego życia nic, co
by było pożyteczne.
Może zacznijcie coś robić w swoim życiu. Łatwiej jest leniuchować,
niż robić coś, w co trzeba włożyć choć odrobinę wysiłku ze swojej
strony. Pytam się więc was: Kto wam powiedział, że życie jest łatwe,
że nie wymaga od nas wysiłku i zaangażowania?
Mam dla was radę: ocknijcie się! Życie ma się tylko jedno i nie
warto je marnować na leniuchowanie. A co do balu i poloneza. Zachęcam
was, weźcie w tym udział, warto. Będziecie mieli co
wspominać za kilka lat. Pozdrawiam.
„Moje miasto dziś i jutro”. Okazało
się, że nasza koleżanka Ania Romanek
z Ia ponownie zdobyła nagrodę,
Agnieszka
tym razem za pracę „Staw
w lubartowskim parku” wykonaną
ciekawą techniką - wyklejanie na
papierze.
W konkursie historycznym
„Z przeszłości
Lubartowa” kolejny raz Anna Romanek z kl. Ia
zajęła I miejsce, Anna Humeniuk z kl. IIIb - III miejsce.
Wszystkie konkursy charakteryzował wysoki poziom.
Uczniowie mogli wykazać się, zarówno wiedzą
historyczną, jak i uzdolnieniami literackoplastycznymi.
Wszystkim biorącym udział
w konkursach serdecznie gratulujemy.
Redakcja
naszego miasta.
Cała uroczystość została uświetniona
występem muzycznym oraz
recytatorskim. Uczniowie II LO stanęli
na wysokości zadania. Ten aspekt
sesji wyszedł im bardzo dobrze.
Pod koniec sesji głos zabrała pani
Maria Kozioł z LTR, która podkreśliła
fakt, jak ważna jest wiedza o swoich
korzeniach, a rocznica powstania miasta jest doskonałą okazją do
tego, by ją pogłębiać. Następnie przekazała dyrektorowi II LO pamiątkowe
medale z wizerunkiem Piotra Firleja, patrona szkoły.
Jesteśmy zadowoleni, iż możemy uczestniczyć w tak ważnych
uroczystościach, upamiętniających powstanie miasta.
Rafał Grambur kl. IIIa
- jest ten sam przez 4 dni,
- jest ten sam numerek kilka razy w miesiącu, a przecież każdy ma
prawo być niepytany.
Powinno być tak, że ten numerek, który został wylosowany i był
cały dzień ważny, powinien zostać odłożony. Niektóre numerki, np.
11 były już kilkanaście razy niepytane, a inne dwa, trzy razy od początku
roku. Nie wiadomo kto jest za to odpowiedzialny. Najlepiej dla
wszystkich byłoby, aby była wybrana jakaś odpowiedzialna osoba,
która by się tym zajęła, może wtedy niepytany numerek zacząłby
w pełni funkcjonować.
Karolina Rybak, kl. Ib
Str. 3

LUBARTÓW WCZORAJ I DZIŚ
DAWNO, DAWNO TEMU…
GIMNAZJALISTO!
Mieszkasz w Lubartowie, lecz czy cokolwiek o nim wiesz? Przeczytaj
jego krótką historię:
W dniu 29 maja 1543 roku Piotr Firlej otrzymał przywilej zezwalający
na założenie miasta Lewartowa. Nazwa ta wywodziła się od
herbu Firlejów „Lewart”.
Miała ona przypominać
mieszkańcom właściciela
i stanowić wizytówkę.
Wygląd Lewartowa nie
był zbyt skomplikowany.
Centrum stanowił rynek
z ratuszem, a z rynku
wybiegały w cztery strony
świata ulice. Po śmierci
Piotra Firleja władze
przejął jego syn - Mikołaj
Firlej. Lewartów stał sie
sławny za jego czasów.
Wybudował Kościół
i gimnazjum kalwińskie. Na rynku powstały kamienice. Sprowadzał
CO WARTO ZOBACZYĆ? - ZABYTKI LUBARTOWA
Pałac Sanguszków - posiadłość
została założona ok. połowy XVIw.
przez Piotra Firleja, i miała ona
wtedy profil obronny. Obecny pałac
w stylu barokowym zbudowano
w drugiej połowie XVIIw.
W XIXw był on pod administracją
Banku Polskiego, jak również pełnił
funkcję szpitala wojskowego.
W dzisiejszych czasach pałac jest siedzibą Starostwa Powiatowego.
Bazylika św. Anny – budowana
w latach 1733-1738. Barokowa,
murowana, dwuwieżowa, ufundowana
przez Pawła Sanguszkę. Kościół
był wielokrotnie odnawiany,
w szczególności zaś po pożarze z
1792r., kiedy to częściowo spłonął.
Od 2008r. bazylika mniejsza.
Klasztor OO. Kapucynów –
budowany w latach 1737-1741.
Obejmuje: kościół św. Wawrzyńca, klasztor oraz ogród. Kościół został
ufundowany przez Pawła Karola Sanguszkę, a klasztor przez Mikołaja
Krzyneckiego. Jest to budowla jednonawowa, barokowa,
oszczędna w bryle i dekoracjach (zgodnie z regułami zakonu Kapucynów).
W 1867r. kościół przejęła diecezja lubelska, chociaż przez pewien
okres obsługiwał go kapelan zakonny. Dopiero w 1938 roku
LUBARTÓW DZIŚ
Cały czas w naszym mieście widzimy zmiany. Niektórych domów już
nie ma, zostały zlikwidowane niektóre zakłady pracy, powstają w ich
miejsce nowe sklepy. Oto zaobserwowane zmiany.
Na miejscu dawnej Huty Szkła w Lubartowie
powstał supermarket Kaufland. Po dawnej
hucie został jedynie pamiątkowy komin.
Natomiast na
miejscu starego targu
powstał deptak
z miejscami do odpoczynku.
Na czas mistrzostw Euro
2012 znajdował się tam telebim, gdzie
relacjonowano na żywo wszystkie
mecze.
Za lubartowskim parkiem powstał całkiem niedawno nowy
targ. Powstało tam wiele nowych stanowisk dla osób sprzedających.
Str. 4
rzemieślników i hodowców
bydła. W ciągu trzydziestu lat
miasto przeżyło okres swojego
największego rozkwitu. W czasie
„potopu szwedzkiego” Lewartów
został ograbiony i zniszczony
przez Szwedów oraz
przemarsze różnych wojsk.
Przez następne kilkadziesiąt lat
był uważany za dużą wieś. Ponownie
Lewartów rozwinął sie
za panowania Karola Sanguszki, który starał się podnieść miasto
z upadku. Dokonał przebudowy pałacu Sanguszków, wzniósł bazylikę
św. Anny oraz klasztor Ojców Kapucynów, które utrzymują się do
dzisiejszych czasów. W 1744 roku nazwa Lewartów została zmieniona
na Lubartów. Miasto posiadało swój herb. Po śmierci Karola jego
ciało spoczęło w katakumbach klasztoru Kapucynów, a jego język
i serce w bazylice św. Anny. Od końca XVII wieku Lubartów zaczął
pełnić rolę ośrodka władzy administracyjnej. W okresie wojen
(pierwszej i drugiej wojny światowej) miasto przeżywało swoje wzloty
i upadki, lecz wyszło z tego cało. Możemy być dumni z naszego
miasta, które wiele przeszło. Szanujmy go i kochajmy.
Natalia Robak
powrócili tutaj Kapucyni. Budynek
mieszkalny został oddany tylko częściowo
Kapucynom – resztę pomieszczeń
zajęły urzędy państwowe.
W 1978 roku oddano cały klasztor.
Kaplica Cmentarna - wybudowano
ją w 1. połowie XIXw. Kaplica
murowana z cegły, otynkowana.
Wnętrze: Ołtarz główny i dwa
boczne współczesne kaplicy. W
głównym - obraz Matki Boskiej
Bolesnej, w prawym rokokowy
krucyfiks z 2. poł. XVIIIw., w lewym
obraz św. Rozalii i krucyfiks z
1. poł. XIXw.
Muzeum Regionalne - mieści się w XIX-wiecznym dworku przy
ul. Kościuszki 28. Powstało z inicjatywy lubartowskich regionalistów.
Od 1970r. zostało udostępnione
społeczeństwu. Muzeum organizuje
wiele wystaw czasowych, czynna
jest również ekspozycja stała
„Z dziejów Lubartowa”, którą oglądali
też niektórzy nasi koledzy.
Muzeum posiada ponad 2500
eksponatów.
Dominika Czekierda
Teraźniejszy rynek Lubartowa.
Znajduje się tam wiele sklepów, między
innymi, sklepy jubilerskie, fontanna
oraz ratusz.
Na miejscu dawnego przystanku
PKS powstała „Twoja Galeria”.
Są w niej drogerie, okulista,
biuro podróży, sklep z zabawkami, odzieżą oraz obuwiem. Na
samej górze galerii znajduje się restauracja. Ostatnio otworzono
również nową lodziarnię.
Natalia Matyjaszczyk i Julia Rusinek

WIANUSZEK DOBRYCH ŻYCZEŃ
Jubileusz to dobry czas na składanie życzeń. W darze dla Miasta, my uczniowie,
składamy wiązankę najlepszych życzeń z okazji 470. rocznicy powstania.
„O Lubartowie”
Obok Lubartowa płynie Wieprz,
a w sklepach jest najlepszy pieprz.
Wszystko znajdziesz w Lubartowie,
tak każdy Ci powie.
To małe miasto
i czasem jest tu ciasno.
Są tu sportowe kluby,
co dają dużo chluby.
Film obejrzysz w kinie,
który szybko minie.
Jeśli chcesz uraczyć nas
swoją obecnością
my przyjmiemy Cię z radością.
Str. 5

WIANUSZEK DOBRYCH ŻYCZEŃ
Str. 6

SŁAWNI LUBARTOWIANIE WCZORAJ I DZIŚ
Dziś, coraz rzadziej, a może nawet i wcale nie pamiętamy o
ludziach, dzięki którym Lubartów stał się rozpoznawalny. Przedstawiam
Wam w wielkim skrócie sylwetki niektórych Lubartowian.
Ludwik Stanisław Liciński – (pseudonim Licyniusz) poeta, prozaik,
etnograf. Urodził się 17 kwietnia 1874 roku, w Lubartowie,
a wychowywał w Kamionce.
W 1900 roku krótko studiował filozofię na Uniwersytecie
Jagiellońskim w Krakowie. Prowadził tryb życia często na granicy
śmierci głodowej. Wcześnie nabawił się gruźlicy, która to stała się
przyczyną jego śmierci. W czasie pobytu w Warszawie zbliżył się do
kręgów ówczesnej lewicy. Poznał Zofię Nałkowską, Janusza Korczaka
(o tym wiemy z wystawy w bibliotece szkolnej), Lucjana Rygiera,
Ludwika Krzywickiego i innych. Debiutował w 1900r. cyklem wierszy
pt. „Z motywów sielskich”. W 1905 roku opublikował materiały
etnograficzne o powiecie lubartowskim. Współpracował z SDKPiL
(Socjaldemokracja Królestwa Polskiego i Litwy). Zmarł w 1908 roku
w Otwocku.
Dorobek literacki: „Z pamiętnika włóczęgi”, „Ksiądz Jan Jaskólski”
i „Halucynacje”.
Jako ciekawostkę mogę dodać, że od paru lat w czerwcu odbywa
się w Lubartowie Konkurs Literacki im. Ludwika Stanisława Licińskiego,
w którym niejednokrotnie zdobywaliśmy nagrody i wyróżnienia.
Klemens Junosza Szaniawski urodził się 23 listopada 1849 roku
w Lublinie, a zmarł 21 marca 1898 roku w Otwocku. Szaniawski był
powieściopisarzem, nowelistą i felietonistą. Po tym, jak stracił rodziców,
zaopiekował się nim dziadek Ludwik z Lubartowa. Szaniawscy
mieszkali przy ulicy Kościuszki, tuż przy parku,
za kościołem parafialnym.
Jako pisarz zadebiutował w 1874 r. W swoich
utworach chętnie portretował środowiska
chłopskie, drobnoszlacheckie, ale także mieszczan
i Żydów warszawskich.
Do Lublina nawiązuje opowiadanie „Cud na
kirkucie” oparte na miejscowej żydowskiej tradycji.
„Szpada Hamleta” jest wspomnieniem
o starym aktorze teatru lubelskiego, Zarębie.
WSPÓŁCZESNE POSTACIE LUBARTOWA
Agata Budzyńska (ur. 10 lutego 1964r. w Lubartowie, zm.
2 września 1996r.) - poetka, kompozytorka
i piosenkarka. Studiowała filologię polską na Katolickim
Uniwersytecie Lubelskim. Zmarła
tragicznie na Mazurach w wyniku
zatrucia czadem z piecyka, nocując
z przyjaciółmi na żaglówce, podczas
jednego z festiwali piosenki turystycznej.
Pozostawiła po sobie wiele
wierszy i piosenek. Jako ciekawostkę
mogę dodać, że pani Agata chodziła do Szkoły Podstawowej
nr 2, mieszczącej się w budynku naszego
Gimnazjum.
Do najbardziej znanych jej utworów należą: „Piosenka dla moich
przyjaciół” i „Aniołek” śpiewane często przy ogniskach lub podczas
imprez turystycznych. Co roku w Lubartowie jest organizowany Koncert
poświęcony pamięci Agaty Budzyńskiej.
Marek Danielkiewicz (ur. w 1958r. w Lubartowie).
Jest poetą, publicystą, recenzentem
teatralnym i literackim. Od 1989r. współpracuje
z lubelskim kwartalnikiem AKCENT. Opublikował,
m.in. Pochwałę domu, Powrót do Pustej
Doliny, Namiętności, Notatnik teatralny i literacki,
Chłopaka z prowincji. Jest laureatem
Warszawskiej Jesieni Poezji w 1987 i 1988r.
Jego wiersze przekładano na język angielski,
ukraiński, węgierski i rosyjski.
Często możemy spotkać pana Marka na
Kilka obrazów z miasta zawiera szkic zatytułowany „Lublin”.
W Lubartowie, chociaż nie użył nazwy naszego miasta, umiejscowił
akcję powieści „Pan sędzia” i opowiadania „Dworek przy cmentarzu”.
A ten tytułowy dworek, to budynek w Lubartowie przy ulicy
Cmentarnej 14.
Mogę również dodać, że w Lubartowie znajduje się ulica nazwana
jego imieniem. Co roku w listopadzie odbywa się też Konkurs Literacki
im. Klemensa Junoszy Szaniawskiego, w którym także i my bierzemy
udział. W tym roku zdobyliśmy aż 4 nagrody za wiersze, felieton
i opowiadanie.
Wanda Śliwina urodziła się 9 lutego 1891r. w Bystrzycy koło
Lublina. Studiowała w Konserwatorium Warszawskim. Kariery muzycznej
nie zrobiła, a zamążpójście 17-letniej wtedy dziewczyny
(towarzyszem życia został Władysław Śliwa)
odmieniło pewnie wszystkie jej początkowe plany.
Młodzi małżonkowie w poszukiwaniu lepszych
dla siebie warunków życia wyjechali
w 1915r. na Ukrainę, ale wybuch rewolucji rosyjskiej
zmusił ich wraz z synami do powrotu i osiedlili
się w Lubartowie, gdzie Władysław Śliwa
doszedł, m.in. do stanowiska burmistrza.
Wanda Śliwina pisała powieści, opowiadania,
wiersze, popularne prace historyczne (m.in. na
temat Lubartowa) i utwory sceniczne. W okresie
międzywojennym stała się autorką nadzwyczaj popularną. Początkowo
podpisywała swoje utwory jako Jagienka spod Lublina. Pseudonim
był wyrazem jej fascynacji bohaterką Sienkiewiczowskich
„Krzyżaków”. Później występowała zwykle jako Wanda Jagienka
Śliwina. Zmarła w Wambierzycach Śląskich 16 sierpnia 1962 roku.
Została pochowana, zgodnie ze swym życzeniem na cmentarzu parafialnym
w umiłowanym Lubartowie. Nagrobek Śliwiny, został poddany
renowacji w roku 2002r. z funduszy miejskich i Lubartowskiego
Towarzystwa Regionalnego, które nadal się nim opiekuje.
Niektóre jej utwory: „O własnych siłach”, „Żywot pana”,
„Bażanty”, „W mym białym pokoiku”, ale także „Ziemia Lubartowska.
Szkic monograficzny”, romanse: „Demon światła”, „W haremie
białego władcy”, ale rozgłos przyniosła jej komedia „Macierzyństwo
panny Jadzi”.
Zebrała: Oliwia Wrzos
ulicach naszego miasta. A nasi recytatorzy spotykają
go na konkursach literackich i recytatorskich.
Rafał Patyra (ur. 25 lipca 1974r. w Lubartowie)
– jeden z najbardziej znanych i lubianych
dziennikarzy sportowych TVP. Jego ulubioną dyscypliną
sportową jest piłka nożna, ale niewielu wie,
że ma za sobą grę w klubach piłkarskich. Grał
w Lewarcie Lubartów, Górniku Łęczna oraz AZS
AWF Warszawa. Jako dziennikarz pracował dla
TVN, TVN24 i Telewizji Puls. Aktualnie jest prezenterem
programu „Sport telegram” emitowanego na antenie TVP2.
Często jest gospodarzem studia telewizyjnego i przeprowadza wywiady
ze sportowcami.
Albert Osik (ur. 9 maja 1980r. w Lubartowie)
– polski aktor teatralny. Uczęszczał do II LO im.
Piotra Firleja w Lubartowie. Ukończył studia na
wydziale aktorskim PWFSTviT im. Leona Schillera
w Łodzi. Zagrał w kilku serialach telewizyjnych
i wielu przedstawieniach teatralnych. Pracował
w Nowym Teatrze w Słupsku, a od 2011 roku
można go oglądać
w Teatrze Syrena.
Możemy go także
zobaczyć w filmach: Nie ma takiego numeru
- Albi, Fala zbrodni, Generał, Generał
- zamach na Gibraltarze - mirandczyk,
Nie będziesz wiedział - Dr Siwiec, Ja to
mam szczęście - kierowca Klementewicz
i „Barwy szczęścia”.
Zebrała: Klaudia Ligęza
Str. 7

GIMNAZJALIŚCI PISZĄ
Rocznica nadania praw miejskich naszemu miastu u niektórych gimnazjalistów wywołała wenę twórczą. Oto jej rezultaty.
„Moje rodzinne miasto”
Lubartów to bardzo mała mieścina,
Mieszka w nim cała moja rodzina.
Chodzimy czasami do miejskiego parku,
Aby odpocząć od codziennego wrzasku.
Bardzo lubię to miasto,
Gdyż u pani Krysi można zjeść pyszne ciasto.
Można również napić się kawy,
I pooglądać młodych artystów wystawy.
W naszym Lubartowie sporty różne mamy,
„Lewart” Lubartów jest nam wszystkim znany.
Taekwondo ćwiczą chłopcy i dziewczęta,
Jest to dyscyplina bardzo rozwinięta.
Wszystkich serdecznie do nas zapraszamy,
W muzeum regionalnym
historię swoją przedstawiamy.
Każdy tu znajdzie dla siebie coś miłego,
I spotka człowieka uśmiechniętego.
Paweł Zagojski
„Moje miasto- mój Lubartów”
Naznaczone historią
spisaną w kartach pamiętnika.
Owiane podmuchem wiosennego wiatru.
Za dnia i w nocy otulone śpiewem ptaków.
Tętniące życiem w najmniejszej uliczce.
Tylko tutaj każda pora roku jest najpiękniejsza.
Tylko to miejsce przywołuje smaki dzieciństwa.
Tylko to miasto nigdy nie odejdzie
w zapomnienie.
Paulina Woźniak
„Na Lubartów”
Gdy wjeżdżasz do Lubartowa
żyć Ci się chce od nowa.
Jest tu pięknie
i każdy wraca tu chętnie.
Są tu szkoły, biblioteki i kościoły
nad Lubartowem czuwają anioły.
Będziesz czuł się tutaj bezpiecznie
do Lubartowa przyjedź koniecznie.
Karolina Rybak
„Fraszka o Lubartowie”
W mieście moim, Lubartowie,
jest przepięknie - każdy powie.
Ludzie chodzą uśmiechnięci
i do pracy pełni chęci.
Tu się możesz zrelaksować
oraz w parku wyluzować.
Jeśli kochasz smak natury,
przyjedź, zobacz nasze
chmury.
Sylwia Piątek
„Moje miasto”
Idę główną ulicą.
Mijam ludzi, sklepy,
fontannę, park i rynek.
Stąpam powoli
po lubartowskim chodniku.
Wspominam kiedy miałem siedem lat,
kiedy przechodziłem
dokładnie w tym miejscu, co teraz.
Rozglądam się
widzę pięknie odnowione stare,
lubartowskie kamienice.
Moje rodzinne miasto - Lubartów.
Przypominam sobie dawne lata
kiedy szedłem
po brukowanej ulicy.
Kiedy dookoła mnie były
stare, brudne kamienice.
To jedynie pozostałości
po dawnym Lubartowie.
BIEGALIŚMY DLA LUBARTOWA
470 lat Lubartowa i 470 przebiegniętych kilometrów -
taki prezent zgotowali Miastu jego mieszkańcy. Bieg
470 był biegiem sztafetowym, w którym jedno okrążenie
wynosiło 5km. Trasa prowadziła przez główne ulice
Lubartowa. Jednym z biegających był nasz kolega z 3a
Rafał Nitychoruk. Zapytaliśmy go o wrażenia.
- Na czym polegał Bieg 470 i z jakiej okazji
był organizowany?
- Na czym polegał? Na bieganiu. Polegał on
na uczczeniu 470. rocznicy założenia miasta.
Odbywał się metodą sztafetową do 5 osób na
trasie.
- Co to znaczy biegać metodą sztafetową?
- To znaczy zrobić okrążenie, a na koniec
podać pałeczkę kolejnej osobie .
- Ile musiał przebiec każdy zawodnik?
- Każdy zawodnik musiał przebiec minimum
5km. Do wyboru były trasy 5 lub 10km. Liczba
startów była nieograniczona.
Codziennie widzę to miasto inaczej.
Codziennie odkrywam w nim nowe,
ciekawe miejsca.
Lubartów – już nie jest małym miasteczkiem,
teraz staje się coraz piękniejszym
naszym rodzinnym miastem.
Anna Romanek
„O Lubartowie”
Piotr Firlej miasto nasze założył
I tym na nas obowiązek nałożył
Szanować, dbać o historię
Lubartowa każdy powinien
I nikt lekceważyć jej nie powinien
Natalia Matyjaszczyk
„W Lubartowie”
W Lubartowie wiele dzieci mieszka,
lecz nie znają do końca miasteczka.
Nie wiedzą, co się w Nim działo,
gdy Pałac Sanguszków stawiano.
Historia Lubartowa jest opisana,
chodź przez mało ludzi znana.
Więc śmiało!
Zaczerpnij ciut wiedzy,
a zapewniam Cię, poznasz Lubartowa
zalety.
Pochłonie cię magiczność tego miasta.
tak samo jak smak ciasta.
Natalia Robak
***
O Lubartowie Wam powiem!
Co zobaczyć, gdzie kasę stracić!
Rynek jest mały, sklepów rząd cały.
Fontanna - rosa poranna.
Dom kultury - wiesz pewnie który!
Centrum handlowe - zakupy gotowe!
Ciekawe wystawy; place zabawy,
stadion sportowy, do ćwiczeń gotowy!
Wspomnę o kinie, kwaśnej minie.
Co tam gadać tylko w auto wsiadać!
Sam ocenisz może się zmienisz!
Patryk Sędowski
„W Lubartowie”
W Lubartowie pięknym mieście
zrelaksować można się nareszcie,
pójść do parku i na ryby,
obok można zbierać grzyby.
Są atrakcje i festyny
gdzie zbierają się rodziny.
Klaudia Ligęza
„Lubartów to moje miasto”
Niechaj się każdy dowie,
że ja mieszkam w Lubartowie.
„Zalety Lubartowa”
Mamy światło i wodociąg,
przez Lubartów jedzie pociąg
„Moje miejsce na ziemi”
Ja nie mieszkam w Śmiechachowie,
tylko mieszkam w Lubartowie.
Aneta Chłopaś
- Jak długo przygotowywałeś się do biegu?
- Tak naprawdę się nie przygotowywałem, jest to bieganie dla relaksu,
zdrowia i pamięci.
- Jak długo biegasz?
- Biegam od dawna, ale stałe treningi prowadzę od stycznia.
- Jakie są twoje treningi, jak długie, co ile dni?
- Moje treningi zajmują mi około godziny biegu plus rozciąganie.
Staram się trenować regularnie co 2 dni. W tym czasie przebiegam
około 8km.
- Co trzeba, by zacząć biegać?
- Przede wszystkim trzeba chęci i motywacji, bez tego nikt nie zacznie.
Trening należy zacząć od rozgrzewki, a zakończyć rozciąganiem.
- Co daje bieganie?
- Trudne pytanie. Daje lepszą kondycję psychiczną i fizyczną, dużo
pozytywnej energii do życia, ale psują to zakwasy.
- Jak sobie radzisz z zakwasami?
- Bardzo dobrym i sprawdzonym sposobem jest zimna kąpiel.
- Dziękuje za wywiad.
Wywiad przeprowadził: Daniel Gaweł, kl. 3a
Str. 8

WARTO PRZECZYTAĆ, OBEJRZEĆ...
NIEKTÓRZY PISZĄ…
Opowiadanie „Moje rodzinne miasto – Lubartów
w 470. rocznicę powstania” zostało nagrodzone
w Konkursie Literackim im. Junoszy Szaniawskiego.
„[…] Przechodząc obok drzew, słyszałam jakby
szmery. Usiadłam przed stawem, oparłam się o drzewo i zaczęłam
rzucać chleb kaczkom. Nagle usłyszałam głos…
- Kolejne dziecko, które uważa, że to miasto, że Lubartów - jest
strasznie nudny. A to przecież nieprawda!
- Kto to powiedział?- spytałam przestraszona.
- O, matko, od tylu pokoleń nikt mnie nie rozumiał, a tu jakieś dziecko
mnie się o to pyta?[…]
- Słuchaj, powiedziałaś coś, że jestem kolejnym dzieckiem, które uważa,
że to miasto jest nudne. Czemu tak uważasz? […]
- A więc, drogie dziecko mam już sporo lat, a do tego wiele słyszałam
od różnych ptaków i różnych innych roślin. Wyrobiłam już sobie opinię
na temat tego miasta chcesz ją usłyszeć?
- Ależ, oczywiście!
- A więc najpierw trochę historii. Więc gdy nasz kochany Piotr Firlej
dostał zezwolenie na budowę miasta - to Lewartów wyglądał mniej
więcej tak: centrum miasta stanowił kwadratowy rynek z ratuszem.
Z rynku wybiegały w cztery strony świata ulice. W północnej części
miasta Piotr wybudował dwór mieszkalny, zwany także zamkiem,
otoczony pięknym ogrodem. W niewielkiej odległości od dworu zbudował
kościół drewniany pod wezwaniem św. Piotra Apostoła. Miasto
otaczał drewniany parkan z wejściem przez bramy: Lubelską, Kamieńską
i Syrnicką. Już wówczas znane były nazwy ulic: Lubelska,
Kamieńska, Zatylna, Poboczna, Krzywe Koło.
- No, no… bardzo interesujące – powiedziałam z sarkazmem.
- Cicho bądź! Daj mi dokończyć. Więc w XVII wieku miasto upada.
W czasie "potopu" Lewartów został ograbiony i zniszczony przez
A MOŻE TEATR?
A może tym razem do teatru??? Do odwiedzenia tego
przybytku zachęcają nas dziewczyny z klasy IIIb, które na
początku maja uczestniczyły w spektaklu w Teatrze im.
J. Osterwy w Lublinie.
Przedstawienie pt. „Komedia teatralna” w reżyserii
Grzegorza Kempinskiego jest polską prapremierą dzieła
szwedzkiego autora Bengta Ahlforsa. Spektakl opowiada
o przygotowaniach do wystawienia sztuki pt. ”Matka i córka”, napisanej
przez młodego pisarza Bengta (Krzysztof Olchawa). W rolę
Matyldy - reżysera i dyrektora teatru wcieliła się Jolanta Rychłowska
ustylizowana na Krystynę Jandę. Kobieta musi zapanować nad kłótniami
aktorów: Lotty (Lidia Olszak), Harry’ego (Wojciech Rusin)
i Pera (Wojciech Dobrowolski). Teatr zatrudnia również gwiazdę -
Lindę, którą rewelacyjnie gra
Grażyna Jakubecka. Intrygującą
postacią był Oskar (Jerzy
Rogalski), który pilnuje porządku
w teatrze.
Sztuka jest napisana współczesnym
i dosadnym językiem.
Już na początku pojawiają się
ZAMIAST LEKTURY…
A w wolnych od nauki chwilach proponujemy grę komputerową.
Jedną z najnowszych informacji ze świata gier jest
to, że Electronic Arts pracuje właśnie nad kolejną, czwartą
już, częścią kultowej gry The Sims. Z newsów podanych na stronie
www.gram.pl można wywnioskować, że
wstępnym terminem pojawienia się gry
jest rok 2014. Zapewne każdy miał styczność
z The Sims, ponieważ to jedna
z najbardziej rozpowszechnionych gier na
rynku z gatunku symulatorów. We wszystkich
częściach chodzi o to, by tworzyć
rodziny, a następnie przeprowadzić ich
Szwedów i przemarsze różnych wojsk, do tego stopnia, że przez następne
kilkadziesiąt lat egzystował na poziomie dużej wsi. Natomiast
w okresie drugiej wojny światowej Lubartów był jednym z ośrodków
ruchu oporu i walki z najeźdźcą!
- Trochę krótkie to opowiadanie, ale spoko; w sumie to świetnie, że
Lubartów poprzez wieki przeżywał i doświadczał różne historyczne
wydarzenia. Jednak dzisiaj jest inaczej... nie ma tu nic ciekawego –
powiedziałam
- Jak to nie ma? A pałac? A kościół św. Anny, oo. Kapucynów, nowe
kościoły na nowych osiedlach miasta? A pobliskie Muzeum Zamoyskich
w Kozłówce...? To się nie liczy? Przecież to bardzo ciekawe
miejsca!
- Skąd możesz to wiedzieć, jak nie masz nóg i nigdy tam nie byłaś? –
powiedziałam ze śmiechem.
- Dziecko, zaczynasz mnie irytować, przecież mówiłam, że mam znajomości
i różne ptaki mi to opowiadały. Może jesteś mądra, ale niestety,
tego nie widać – odpowiedziała Gertruda – Słuchaj, przecież ten
park i pałac jest przepiękny, a bazylika św. Anny jeszcze piękniejsza.
Wy na to nie zwracacie za bardzo uwagi, ale przecież wy się tu urodziliście,
spędziliście tu całe wasze młode życie i spotykacie się tu ze
znajomymi. I za bardzo wtedy chyba nie zwracacie uwagi na to, czy tu
fajnie czy nie, bo każdy może znaleźć tu coś dla siebie prawda?
- Masz nawet rację, wiele mnie dzisiaj nauczyłaś. Jestem ci wdzięczna.
Nie jesteś takim spróchniałym drzewem, jak na początku myślałam
– powiedziałam.
- Dzięki, ty też nie jesteś zła. Mam nadzieję, że choć trochę polubiłaś
to miasto – powiedziało drzewo.
- Tak, oczywiście, ale przede wszystkim rozumiałam, że i ode mnie
wiele zależy, jaki będzie Lubartów za kilka, a może i kilkadziesiąt
lat… „
Aleksandra Mazurek kl. Ia
niecenzuralne zwroty, które rzadko występują na deskach teatru. Nie
możemy dużo powiedzieć o scenografii, gdyż była skromna, Natomiast
muzyka, którą słyszeliśmy w pewnych momentach sztuki, tworzyła
atmosferę i kształtowała zabawny, ale też refleksyjny nastrój.
Przedstawienie było dynamiczne. Co chwilę naszą uwagę przykuwała
zagadkowa postać, wyglądem przypominająca hippisa, która pojawiała
się na scenie w tajemniczych okolicznościach i wygłaszała uwagi na
temat sztuki i życia. Kiedy wreszcie po wielu zmaganiach odbyła się
premiera przedstawienia pt. „Matka i córka”, pojawiły się elementy
refleksyjne. Pada wówczas stwierdzenie, że „tylko wariaci robią teatr”.
Te przemyślenia dotyczą, nie tylko sensu trudnego i żmudnego
przygotowywania sztuki i roli reżysera, ale również naszego życia
Na brawa zasługują Lidia Olszak i Wojciech Rusin, którzy wcielili
się w role Lotty i Harry’ego. Lotta znakomicie przedstawiła niezadowolenie
z powodu częstego bycia suflerką, chociaż została zatrudniona
jako aktorka. Natomiast Harry, który miał świetny kontakt z publicznością,
wcielił się w rolę podrywacza
Moim zdaniem, jest to świetna sztuka. Bardzo miło spędziłam
czas, mimo że na początku sceptycznie podchodziłam do sztuk teatralnych.
Ale zmieniłam zdanie. Zachęcam wszystkich do obejrzenia nie
tylko tego spektaklu, ale również innych. Jest to świetny sposób na
spędzenie czasu.
Agata Pudelska, kl. IIIb
członków przez poszczególne etapy życia, spełniając ich zachcianki,
potrzeby i marzenia. Gra ta wnosi również wiele cennych wartości.
Jest dopracowana technicznie, a grafika z każdą kolejną częścią bardzo
się poprawia. Dodawane są również nowe opcje, obiekty, meble
i przeróżne inne akcesoria. Do
gry dołączone są także oddzielne
dodatki, które mają na celu
urozmaicić ją, m.in. o zwierzaki
lub nadnaturalne stworzenia.
Wszystkim fanom simsowej
serii serdecznie polecamy The
Sims 4, ponieważ wydaje nam
się, że z części na część gra
Katarzyna Ozon i Iza Szczygieł, Ib
staje się coraz lepsza.
Str. 9

ROZRYWKA, HUMOR
KĄCIK SUCHARA
- Co się mówi żeby, upiec Arkadiusza?
- PieczARKA.
- Jaki jest ulubiony piosenkarz
urzędników?
- PITbull.
- Jak się nazywa brak porządku?
- ŁadNie.
- Dlaczego zima w tym roku tak
długo trzyma?
- Idzie pieszo, bo boi się fotoradarów.
- Czemu głodomór jest poważny?
- Bo nie na żarty.
- Czego szuka sprinter w samochodzie?
- Biegu.
- Co robi sprzątaczka na scenie?
- Wymiata!
- Dlaczego łąka jest mokra?
- Bo polana.
Co robi żołnierz na egzaminie?
- Strzela.
- Dlaczego Napoleon zszedł po
schodach?
- Bonaparter.
- Dlaczego blondynka wkłada zegarek
do wody?
- Bo chce, żeby czas szybciej płynął.
- Jaki jest ulubiony aktor Bin Ladena?
- Zamachowski.
- Jak nazywa się koza oblepiona
klejem?
- Glukoza.
- Jak nazywa się twarz matematyka?
- Oblicze.
- Co jest zielone i lata?
- SuperOgórek.
Julia Rusinek, Klaudia Ligęza, Sylwia
Piątek i Natalia Matyjaszczyk
O szkole na wesoło… nasze fraszki szkolne
Fajna szkoło
tu jest wesoło.
Uczniów jest wielu,
tak, jak w kościele.
Można pomruczeć,
coś się nauczyć,
a ta klasówka
jak łamigłówka!
Powiedzcie sami,
macie dość czasami?
Za oknem słońce,
a tu stać trzeba w kącie.
Głowa do góry
rozpędźcie chmury!
Wiosna już będzie,
zielono wszędzie.
Plecak pakuję,
dobrze się czuję.
Nauczyć się trzeba
bez tego bieda!
Trochę z tego hałasu,
ale do czasu.
Pani jest sroga,
a ze mnie noga.
Plączą się znaki,
nie jestem taki.
Wracam wesoły
z kochanej szkoły.
Patryk Sędowski
W murach naszej szkoły,
każdy staje się wesoły.
Katarzyna Ozon
Są miejsca przyjemne,
każdy nas tam woła,
lecz najprzyjemniejsza
jest nasza szkoła.
Klaudia Ligęza
Gdy uczeń w szkole
Pilnie pracuje,
To w jego ocenach
Nie znajdą się dwóje.
Czasem, gdy do szkoły wchodzę,
Nie wiem, dlaczego tu chodzę,
Lecz zawsze myśl mi świta,
Że mnie kiedyś dobra praca
przywita.
Natalia Matyjaszczyk
Ach, szkoło, szkoło -
tu tyle mądrości.
Miej dla swych uczniów
trochę cierpliwości!
Niech się nie dłuży
ten czas do lata.
Twoi uczniowie
są ciekawi świata.
Sylwia Piątek
Wszyscy do szkoły chcieliby
nie chodzić,
lecz kto by wiedział,
co w życiu robić?
Natalia Robak
1. Imię syna założyciela naszego miasta.
2. Czasopismo zawierające wiadomości z życia Lubartowa i powiatu.
3. Imię obecnego burmistrza.
4. Dawna nazwa Lubartowa.
5. Co trzyma w ręku rycerz na herbie Lubartowa.
6. Ile lat po założeniu Lubartowa zmarł Piotr Firlej?
7. Autor hymnu Lubartowa.
8. Jaki król zezwolił na założenie naszego miasta? Zygmunt I ………
9. Polska aktorka filmowa i teatralna, pochodząca z Lubartowa. Iwona …….
10. Na jakiej ulicy znajduje się Muzeum Regionalne w Lubartowie?
pa+ an+t+s ka
Natalia Matyjaszczyk, Julia Rusinek
~~Kupon na niepytanie~~
………………………… ……………………..
(przedmiot) (imię, nazwisko, klasa)
ś+as+ lefon+m trumenty+ t+cji
Hasło: .…………………………………………………………..
Dominika Czekierda
Kupon ma za zadanie chronić ucznia przed pytaniem
na ocenę. Zapobiega on TYLKO odpytywaniu, nie zwalnia
ucznia z pisania kartkówek lub sprawdzianów.
Należy wykorzystać do końca roku;-)
Kupon jest jednorazowy
Redaktor naczelny: Kinga Woźniak
Redakcja: S. Piątek, D. Czekierda, I. Szczygieł, O. Wrzos, N. Matyjaszczyk, J. Rusinek, N. Robak, K. Rybak, K. Ligęza, K. Ozon, K. Rozwałka, N. Augustyniak, K. Kusyk, K. Liszewski,
Skład komputerowy: Konrad Broniszewski, Sylwia Kostyła, Ewelina Ciesielska, Aneta Chłopaś
Opiekunowie: U. Dobosz-Chruścik, E. Abramek
Str. 10