ks. Tomasz Dawidowski FSSP Rozważania o Mszy świętej

Znaki Święte w liturgii Mszy Świętej
Ceremonie, czy w ogóle symbole, jako znaki zewnętrzne ukrytej rzeczywistości, dają się
wywieść z samej natury ludzkiej. Liturgia jest kultem całkowitym, który obejmuje całego
człowieka, dlatego posługuje się ona symbolami – znakami wyrażającymi treści duchowe.
Bóg, ustanawiając np. sakramenty, też posłużył się widzialnymi znakami.
Człowiek składający się z duszy i ciała, w przeciwieństwie do Aniołów – duchów
czystych – w naturalny sposób dąży do uzewnętrznienia swych uczuć. Nasza natura
domaga się rzeczy zmysłowych, zewnętrznych, aby następnie móc wznieść ducha
do spraw boskich. Boga czcimy więc całą swoją istotą, tj. nie tylko duszą, ale i ciałem. Stąd
występujące w Mszy symbole, obrzędy, a w tym m.in. gesty takie jak: przyklękanie,
pochylanie głowy i ciała, składanie lub podnoszenie rąk, wznoszenie oczu ku niebu.
Obrzędowość pomaga ludziom lepiej pojąć i przeżyć dokonujące się na ołtarzu
tajemnice naszego zbawienia. Choć ustanowione przez Kościół zewnętrzne ceremonie nie
zawierają same w sobie doskonałości czy świętości, nie mniej jednak są one widzialnymi
czynnościami kultycznymi, dzięki którym budzi się w wnętrzu człowieka cześć dla rzeczy
świętych. Myśl wznosi się ku Niebu, wzmacnia się pobożność, rozpala miłość, rośnie
wiara i utwierdza się gorliwość o sprawy Boże.
Byłoby oczywiście błędem, gdyby poprzestać tylko na śledzeniu czy wykonywaniu
zewnętrznych rytuałów bez jednoczesnego wkroczenia w głębię i ducha liturgii,
w to co się rzeczywiście dokonuje. Liturgia święta wymaga, aby te dwa pierwiastki,
zewnętrzny i wewnętrzny, ściśle ze sobą były zespolone. W przeciwnym razie religia
może stać się czczym obrzędem i formą pozbawiona treści.
Symbolika liturgii klasycznej jest niezmiernie bogata i wymowna. Ma ona dużą wartość
dydaktyczną, dzięki niej wierni mogą nieustannie pogłębiać i utrwalać w sobie prawdy
wiary katolickiej. Ponadto zewnętrzne znaki liturgiczne mają wartość społeczną, gdyż
wiążą nas w wspólnotę, ułatwiając wspólną modlitwę.
Ofiara Mszy św. jest cudem nad cudami. Tu przychodzi do nas Trójca Przenajświętsza,
tu jest realny Jezus Chrystus, w obecności Aniołów i Świętych, tu dokonuje się coś
niezwykłego: chleb i wino przemieniają się w Ciało i Krew Pańską. Msza uobecnia całe
życie, cierpienia, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Stąd ceremonie Mszy muszą
odznaczać się pełnią uwielbienia, szacunku i adoracji Boga. Zawarte w liturgii – język,
słowa, gesty, śpiew, modlitwy – muszą być odpowiednie do Majestatu Bożego, podobnie
nasze zachowanie w czasie Mszy. Katolicka Msza św. chce wyrażać możliwie
najdoskonalej całą tajemnicę zbawienia, ukazywać ludziom w sposób jasny i czytelny
prawdy wiary, przedstawiać najpiękniej i najwznioślej wielkość ofiary Chrystusowej
i Majestat Boży.
28 Katecheza o Mszy Świętej