ks. Tomasz Dawidowski FSSP Rozważania o Mszy świętej

Słowo Wstępne
Czy Kościół zezwala oficjalnie na rzymską liturgię tradycyjną? Alfons kard.
Stickler SDB na konferencji dla „The Latin Mass Society”, zorganizowanej w New York
w maju 1995, powiedział: „Papież Jan Paweł II w roku 1986 postawił komisji złożonej
z dziewięciu kardynałów dwa pytania. Po pierwsze, czy papież Paweł VI lub inna prawowita
władza prawnie zabroniła powszechnej celebracji Mszy trydenckiej w czasie obecnym? To pytanie
Papieża skierowane zostało także do kardynała Benelli [głównego odpowiedzialnego za reformę
liturgii](...). On nie odpowiedział ani tak ani nie. Dlaczego? On nie mógł powiedzieć: ‘Tak, Papież
zabronił’, bowiem Papież nie mógł zabronić Mszy, która była od początku ważna i obowiązująca,
i która była Mszą tysięcy świętych i wiernych(...) Odpowiedź udzielona przez ośmiu kardynałów
stwierdzała, że Msza św. Piusa V nigdy nie została zakazana. Mogę doprecyzować tutaj jeszcze
jedno: byłem jednym z tych kardynałów. Tylko jeden był przeciw. Wszyscy pozostali byli przychylni
pełnemu zezwoleniu: aby każdy mógł wybrać starą Mszę (...). Drugie pytanie było bardzo
interesujące: czy jakiś biskup może zabronić kapłanowi, znajdującemu się w stanie uregulowanym,
celebrowania Mszy trydenckiej? Dziewięciu kardynałów uznało jednomyślnie, że żaden biskup nie
może zabronić żadnemu księdzu katolickiemu odprawiania Mszy trydenckiej. Nie ma oficjalnego
zakazu, i myślę, że żaden papież nigdy go oficjalnie nie zadekretuje”.
Za pozwoleniem Stolicy Apostolskiej liczne opactwa, konwenty, instytuty kapłańskie
oraz wielu księży diecezjalnych na całym świecie sprawują liturgię według ksiąg
liturgicznych z r. 1962. Zachętą do starań o możliwość regularnego uczęszczania na Msze
święte trydenckie, także w naszych polskich diecezjach, stały się niewątpliwie dwa
znaczące dokumenty Watykanu. Pierwszy z nich to Quattuor abhinc annos wydany
3 października 1984 r. 2 , w którym papież Jan Paweł II przychyla się życzeniom ludu
katolickiego, wyrażając swoją zgodę, a co za tym idzie, upełnomocniając biskupów
ordynariuszy na całym świecie do udzielania zezwoleń kapłanom i wiernym, pragnącym
korzystać z odprawianych nabożeństw w obrządku łacińskim według rubryk z 1962 r.
Drugi dokument to motu proprio Ecclesia Dei, który ukazał się cztery lata później
(2 lipca 1988) w związku z bolesnym wydarzeniem, jakim były święcenia biskupie bez
mandatu papieskiego udzielone 30 czerwca 1988 przez arcybiskupa Marcela Lefebvre’a
czterem księżom z założonej przez niego konfraterni. Obok wyrażenia smutku przez
Następcę Piotrowego i ogólnej analizy owego nielegalnego czynu, padają pod koniec
tegoż listu apostolskiego następujące słowa: „Tym wszystkim katolikom, którzy żywią
przywiązanie do niektórych dawnych form liturgii i dyscypliny tradycji łacińskiej, pragnę wyrazić
moją wolę – i proszę, by podjęli ją także biskupi oraz osoby pełniące w Kościele posługę
duszpasterską – ułatwienia im komunii kościelnej poprzez decyzje mające na celu zagwarantowanie
szacunku dla ich słusznych życzeń” 3 . Zaś poniżej czytamy: „Ponadto wszędzie należy uszanować
2 AAS 76 / 1984, ss. 1088–1089
3 „Eccl. Dei” nr 5c
Katecheza o Mszy Świętej 3