Wergiliusz, Eneida KSIÄGA I 1-405 OrÄÅ¼ opiewam i mÄÅ¼a, co ...

More documents

Recommendations

Info

Gnani losami. Trud to był bezmierny: Dać narodowi rzymskiemu początek. Zaledwie z oczu stracili Sycylię I ku pełnemu morzu rozpostarli Żagle, radośni, tnąc spiżowym dziobem I rozbryzgując słoną pianę, oto Junona, wieczną ranę niosąc w sercu, Tak medytuje: „Czyż mam, pokonana, Poniechać mego zamiaru i więcej Już się nie silić, żeby króla Teukrów Precz od Italii odegnać? Wiem, losy Wiążą mi ręce, o, tak! A Pallada Mogła za winę jednego Ajaksa Oszalałego, syna Ojleusa, Spalić argiwską flotę, a żeglarzy Potopić! Sama z chmur płomień Jowisza Cisnęła nagły i rozmiotła nawy Po morzu, całą toń rozkołysała Wichurą. Jego, ogniem ziejącego Z piersi przebitej, chwyta w wir zamieci, Rzuca i wbija na pal ostrej skały. A ja, co krocze jako wielka bogów Królowa, jako i siostra, i żona Jowisza, z jednym plemieniem przez tyle Już lat wojuję! Któż tę moc Junony Uwielbi teraz? Któż ołtarze moje Uczci ofiarą składaną pokornie?” Tak w rozżarzonym sercu medytując, Oto wstępuje bogini w ojczyznę Ciemnych chmur, szałem orkanów brzemienną Eolię. W mroku wielkiej tam pieczary Rwące się wichry i dudniące burze Eol król dławi przemocą i kiełzna Więzami. Wściekle się szamoczą, w kraty Biją zażarcie, aż cała w posadach Trzęsie się góra i jęczy. Wysoko Siedzi na zamku Eol z berłem w ręce, Zajadłość wichrów miękczy i poskramia. Gdyby nie czuwał, w bezmiar by porwały, W locie poniosły szalonym i morze, I ziemie wszystkie, i niebo ogromne. Tego się bojąc, ojciec je wszechmożny Zepchnął do czarnych lochów i przywalił Brzemieniem wielkich gór. Nadał im króla, By ten, ugody strzegąc niewzruszonej, Umiał na każdy rozkaz je powściągnąć Albo popuścić im wodzy. Do niego Tak przemówiła błagalnie Junona: „Eolu! Ojciec bogów i król ludzi
Tobie dał przecież tę moc, żebyś fale Ciszą wygładzał i wichrem rozburzał. A lud mi wrogi po tyrreńskich wodach Żegluje, wioząc ku Italii Troję I jej Penaty pobite. W orkanach Roznieć moc, niech tam runą! Nawy wciśnij W toń lub rozegnaj śród wałów skłębionych! Po całym morzu trupy ludzi rozrzuć! Mam ja czternaście nimf pięknego ciała. Najurodziwszą, Dejopeję — wdzięczna Za tę przysługę — trwałymi ślubami Połączę z tobą, byś ją miał na zawsze, By obdarzyła cię potomstwem pięknym.” Eol jej na to: „Twoja rzecz, królowo, Powiedzieć, czego pragniesz. Jam powinien We mgnieniu oka spełnić, co nakażesz. Bo jakiekolwiek jest królestwo moje, Ty mi je dajesz: i berło, i łaskę Jowisza, miejsce też u stołu bogów. Chmur i wichury ty mnie czynisz władcą.” Tyle jej odrzekł. Odwróconym berłem W bok wydrążonej góry trzasnął. Wichry, Jakby w ordynku, przez dany im wylot Pędzą, zamętem przewiewają ziemie. Eurus i Notus, i burzą brzemienny Afrykus, razem przywarły do morza I całą topiel ode dna zgarnęły, By gnać ku brzegom bałwany szerokie. Bucha krzyk ludzi, zgrzyt osprzętu. Niebios Blask dzienny chmury porywają Teukrom Sprzed oczu. Morze noc zalega czarna. Grzmot się przetoczył ogromny, przestworze Miga błyskawic dreszczem. Z każdej strony Śmierć patrzy w ludzi bliska. Zimna trwoga Zatrzęsła nagle ciałem Eneasza. Jęknął, ku gwiazdom odwrócone dłonie Wznosząc, tak woła: „O, trzykroć, czterykroć Szczęśliwi, którym było dane umrzeć U wielkich murów Troi, przed oczami Ojców! Z Danaów wszystkich najdzielniejszy Synu Tydeja! Czemuż z twojej ręki Nie padłem na tym polu pod Ilionem, Gdzie srogi Hektor od Eacydesa Włóczni, gdzie poległ Sarpedon olbrzymi, Gdzie wartkim nurtem Symois tak wiele Porwał i toczy hełmów, tarcz, ciał krzepkich!” Kiedy to krzyczy, nawała z północy
Page 1: Oręż opiewam i męża, co pierwsz
Page 5 and 6: Królewskim niech się panoszy, nie
Page 7 and 8: Zdzierają skórę, obnażają mię
Page 9: Miceny Assarakowy ród ugnie Pod ja

Wergiliusz, Eneida KSIÄGA I 1-405 OrÄÅ¼ opiewam i mÄÅ¼a, co ...

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?

Wergiliusz, Eneida KSIÄGA I 1-405 OrÄÅ¼ opiewam i mÄÅ¼a, co ...