Wergiliusz, Eneida KSIĘGA I 1-405 Oręż opiewam i męża, co ...

Tam wybrał Teukrom dom, zbudował miasto
Patawium, oręż trojański tam złożył
I nadał miano swojemu plemieniu.
Teraz w pokoju żyje. A my, twoje
Potomstwo, którym niebiańską wyżynę
Przeznaczasz, jakżeśmy zdradzeni! Aby
Gniew jednej mógł się nasycić, tracimy
Okręty, ciągle od italskich brzegów
W dal odpędzani. Taka za pobożność
Nagroda? Tak nam przywracasz królestwo?”
Twarz ojca ludzi i bogów rozjaśnił
Uśmiech, co koi burze i rozchmurza
Niebo. Całując córkę, rzecze Jowisz:
„Wyzbądź się, Pani Cyterejska, trwogi!
Niezmienne trwają losy twego ludu.
Zobaczysz miasto, obiecane mury
Lawinium. W górę, aż do gwiazd niebiańskich,
Wielkodusznego Eneasza wzniesiesz.
Nie cofam woli. Syn twój (muszę teraz,
Kiedy cię dręczy ten lęk, dłużej mówić
I zwoje losów tajemne rozwinąć)
Wielką w Italii będzie toczył wojnę
I zmiażdży ludy srogie, nada mężom
Prawa i mury, gdy już trzecie lato
Przeminie w Lacjum pod jego władaniem
I trzy od klęski Rutulów jesienie.
Chłopię Askaniusz zaś, on, który teraz
Nosi przydomek Julus (a Ilusem
Był, póki trwała władcza rzecz iliońska)
Napełni rządów swoich miesiącami
Trzydzieści długich lat, a tron z Lawinium
Do Alby Longi przeniesie, potężnie
Ją obwaruje. Tu przez trzy stulecia
Przetrwa królestwo pod rządami rodu
Hektora. Potem królewna kapłanka,
Ilia, z nasienia Marsa dwoje bliźniąt
Powije. Władzę nad narodem przejmie
Romulus, dumnie okrywszy się płową
Skórą wilczycy-piastunki. Marsowe
Wydźwignie mury, a od swego miana
Lud Rzymianami nazwie. Im w przestrzeni
I w czasie żadnej granicy nie kładę:
Bezkresne dałem panowanie. Nawet
Junona, która dziś gniewem i grozą
Udręcza morze i ziemie, i niebo,
Zmieni zamysły na lepsze i ze mną
Będzie serdecznie piastować ten naród
Odziany w togi, Rzymian, władców świata.
Postanowione tak jest. W pór obrocie
Przyjdzie czas, kiedy i Ftyję, i świetne