Nowy numer Aurory - Instytut Kulturoznawstwa UAM

More documents

Recommendations

Info

1 AURORA muzycznie i literacko jakiego wyrazu użyć, żeby zbudować napięcie albo to napięcie rozładować. Ja nie jestem raczej takim filozofem muzycznym. A: Jak przebiega standardowy dzień Andrzeja Olejniczaka? A.O.: Mieszkam w mieszkaniu. Dosyć dużym. Standardowy dzień to niestety zwykła rutyna. To znaczy niestety, ciągle niestety, uczę. Jak nie gram, to uczę. Uczę nawet w dwóch konserwatoriach, więc daję sporo lekcji, udzielam się jako profesor. Normalny dzień – jestem w szkole i daję lekcje. Mój wolny czas poświęcam na to, żeby ćwiczyć. Ćwiczyć i pracować nad moimi projektami. A: Dlaczego właściwie wyjechałeś do Hiszpanii? A.O.: To był przypadek. To znaczy, to był mój pomysł, żeby wyjechać z Polski. Wtedy w Polsce grałem dużo i ze wszystkimi. Ale to były takie czasy, że z Polski można było wyjechać może na dwa tygodnie i trzeba było oddać paszport. Chciałem mieć możliwość bycia w innym kraju dłużej, poznać innych muzyków. Nie jechać tylko na jakiś festiwal i wrócić albo jechać na koncert i wrócić. Ale nie myślałem o Hiszpanii. Przypuszczam, że gdybym wiedział co się działo w Hiszpanii, to bym pewnie nie pojechał. A: Masz na myśli to, co się działo na rynku muzycznym? A.O.: Tak. Ale z drugiej strony też nie mogę narzekać, chociaż pewnie gdybym Pierwszy utwór – „If I ain’t got you” Alicii Keys, rozbudził ciekawość publiczności – spokojna piosenka pozwalająca przekazać dużo emocji. W podobnym tonie brzmiały covery Jilli Scott, Eryakha Badu, czy stylowe „Maybe” Angie Stone. Dużą sympatią darzę Arethę Franklin, miło, że na koncercie pojawiło się „I Say a little prayer” – utwór bardzo dobry, choć do prostych nie należy. Daga poradziła sobie świetnie, zaprezentowała spore możliwości wokalne. Dla odmiany było też trochę swingu. „Fever” Raya Charlesa – klasyka swingującego rytmu, w interpretacji grupy Daga Band zabrzmiał świeżo i lekko. Solówka Mazzolla wzbudziła wśród słuchaczy mieszane uczucia. Mimo podziwu i uznania dla artysty klarnetowe wiedział, to bym nie pojechał. Szukałem jakiegoś miejsca. Byłem wtedy żonaty a moja była małżonka jest skrzypaczką, więc powiedziałem jej – słuchaj załatw sobie jakąś pracę stałą, bo ty pracujesz na stałe, a ja nie chcę tak pracować. Jak ty znajdziesz jakiś kontrakt to pojedziemy. – I akurat zadzwoniła jej koleżanka, że jest miejsce w Bilbao na skrzypce. Pojechaliśmy. A: Znałeś hiszpański? A.O.: Nie, nigdy wcześniej nie byłem w Hiszpanii. Jak poznałem tam ludzi to bardzo szybko doszedłem do takiego punktu, że znowu przestałem pracować, bo już nie było po co. W Hiszpanii jest niewielu muzyków, więc bycie najlepszym saksofonistą w Hiszpanii wcale nie jest takie trudne. A: Jeszcze trochę fantazjując – gdybyś mógł przenosić się w miejscu i czasie, gdzie byś się udał? Powiedzmy, na jeden dzień… A.O.: To zależy od nastroju. Trudno jest mi odpowiedzieć jednoznacznie. Bo czasami mam wszystkiego dosyć i najbardziej lubię ciszę. Mam ochotę nic nie robić albo poczytać książkę. Nie słuchać niczego. Ale np. ja uwielbiam Steviego Wondera. W zeszłym roku byłem na jego koncercie w Londynie i bardzo to przeżywałem. Gdybym miał taką możliwość, żeby raptem znaleźć się na koncercie Steviego Wondera, mógłbym cię zaprosić. Uwielbiam jego piosenki, kiedy go słucham, rozpływam się. Soul & jazz w auli UAM A: Masz świadomość tego jak wiele zrobiłeś dla muzyki? A.O.: Niby się o tym pisało i niektórzy ludzie o tym mówią, ale ja nie mam takiej świadomości. Mnie to raczej zaskakuje. W tamtych latach ze String Connection zrobiliśmy wielką rzecz, ale ja jakoś nie zdawałem sobie sprawy, że to wywiera jakiś wpływ na kogoś. Aczkolwiek czasami słyszę, że ktoś ściągał jakieś moje solo i uczył się grać w moim stylu na saksofonie. To mnie to jakoś tak... Nigdy mi się nie wydawało, że ludziom mogłoby się to aż tak podobać, żeby chcieli się tego nauczyć. Tak samo jak mi jakiś saksofonista powiedział w Hiszpanii, że po moim przyjeździe tam saksofoniści, którzy zaczynali grać, zmienili w ogóle styl grania i uczenia się gry na saksofonie itd., że wywarłem taki wpływ, że zmieniło się patrzenie na styl saksofonu jazzowego w Hiszpanii... A: Może powinieneś napisać książkę o swojej technice? A.O.: Ja nie nadaję się do pisania. Wielu moich przyjaciół pisze książki. Jakieś nowe techniki grania na saksofonie. Mnie po pierwsze chybaby się to zanudziło, a po drugie wydaje mi się to strasznie trudne. A poza tym, tyle jest tych książek… rozmawiała Julita Urbaniak (WN) 8 marca 2011 r. w murach Auli UAM rozbrzmiewały ciepłe, soulowo-jazzowe dźwięki. Na II Koncercie Rektorskim z cyklu „Po Chopinie, przed Wieniawskim” wystąpił zespół Daga Band, wraz z wybitnym klarnecistą – Jerzym Mazzollem. Wokalistką zespołu jest Dagmara Górna, która wraz z towarzyszącymi jej instrumentalistami tworzy formację Erijef Massiv. intermezzo szczególnie mnie nie zachwyciło. Oczywiście, na koncercie nie mogło zabraknąć polskich piosenek. Największe wrażenie zrobiła na mnie „Sutra” Grażyny Łobaszewskiej. Daga pokazała piękne emocje wokalne, można było po prostu pozwolić muzyce brzmieć. Dagę Band słyszałam po raz pierwszy i muszę przyznać, że wokalistka zaczarowała mnie swoim głosem. Choć nigdy nie przepadałam za „Nie ma, nie ma Ciebie” Kayah i Bregovica, uważam, że piosenka w interpretacji tego zespołu wypadła nieźle. Natomiast cover Justyny Szafran, bardzo nostalgiczny, jakoś nie pasował do klimatu koncertu. Z kolei aranżacja piosenki „Śniłeś” zespołu incarNations w wykonaniu Dagi Band nabrała nowego wymiaru. Magią „Cyganerii” były nastrojowe dźwięki skrzypiec, na których grał Kuba Linowski. Nie można zapomnieć o pianiście (Rafał Karkosz), gitarzyście (Paweł Kosicki), basiście (Marcel Nowakowski) oraz znakomitej perkusji, na której grał Piotr Jaraszkiewicz. Jazzujący klimat podkreślały instrumenty dęte – Maciej Sokołowski na saksofonie, trąbka – Filip Walczak. Dagę wspomagały chórki w wykonaniu: Marty Dziamskiej oraz Jolanty Puzdrowskiej. Z pewnością koncert był dużym sukcesem. Podczas bisów zespół powtórzył utwory, chociaż spodziewałam się usłyszeć coś nowego. Ale może lepiej, że grupa pozostawiła lekki niedosyt? Magdalena Nowicka (WFPiK) 10 luty AURORA
AURORA luty muzycznie i literacko AURORA „W” jak Wieniawski, „V” jak Vengerov W październiku Aulę poznańskiego UAM przepełniała muzyka. Po raz czternasty odbył się tu Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego. Najstarszy na świecie, organizowany w Poznaniu od 1952 roku, pojedynek skrzypcowy stanowi najważniejsze po Konkursie Chopinowskim wydarzenie muzyczne w Polsce. Odbywa się co pięć lat. Po raz pierwszy został zorganizowany w Warszawie w 1935 roku, a jego laureatką była Francuzka – Ginette Neveu. W następnych latach nagrody zdobywali późniejsi wirtuozi skrzypiec, m.in. Dawid Ojstrach, Wanda Wiłkomirska, Vadim Brodski, Sidney Harth, Charles Treger. Tegorocznemu konkursowi przewodniczył światowej sławy muzyk – Maxim Vengerov – jeden z najwybitniejszych współczesnych artystów młodego pokolenia. Światową karierę skrzypcową rozpoczął w Polsce. Już jako 10-latek zdobył I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Młodych Skrzypków im. Karola Lipińskiego i Henryka Wieniawskiego w Lublinie, w 1984 roku. Obecnie gra na wszystkich estradach świata. Koncertował też z polskimi orkiestrami: Sinfonia Varsovia, Sinfonietta Cracovia i orkiestrą Filharmonii Bałtyckiej. Od 2005 roku jest profesorem Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie. Udział Maxima Vengerova w pracach konkursowych w dużym stopniu przyczynił się do wielkiego sukcesu, jakim był tegoroczny konkurs. Wirtuoz, podczas tak zwanych preselekcji, osobiście przesłuchał ponad 120. skrzypków w ośmiu miastach świata. Było to wydarzenie bezprecedensowe, gdyż dotychczas preselekcja odbywała się tylko na podstawie nadesłanych nagrań. Natomiast osobista rozmowa Vengerova z każdym z kandydatów spowodowała, że konkurs dla uczestnika rozpoczął się już w dniu pierwszego przesłuchania. Ostatecznie wystartowało 46. muzyków z 16. krajów, w tym 17. z Polski. Należy podkreślić ogromny wysiłek i zaangażowanie dyrektora konkursu – Andrzeja Wituskiego, wieloletniego prezesa i dyrektora towarzystwa im. Henryka Wieniawskiego, który prowadził konkurs już jedenasty raz. Dzięki pracy i staraniom dyrektora, konkurs udało się zorganizować z prawdziwym rozmachem, przede wszystkim maestro Vengerov zgodził się przewodniczyć XIV edycji konkursu, co w decydującym stopniu podniosło jakość i prestiż tego wydarzenia. Skład jury, w większości wybierany przez Vengerova, stanowili wybitni muzycy, będący jednocześnie świetnymi nauczycielami. Z pewnością, wprowadzenie zmian zaproponowanych przez przewodniczącego zapewniło zwiększenie poziomu i atrakcyjności konkursu. Jedną z nowości był występ skrzypka, jako kameralisty w symfonii koncertującej. Dzięki temu uczestnik prezentował się nie tylko w roli solisty, któremu orkiestra towarzyszy, musiał również wykazać umiejętność współpracy z zespołem muzyków. Dodatkowo, w III etapie, ocenę skrzypkom wystawiała siedmioosobowa Kapituła Krytyków, w skład której weszli recenzenci, komentatorzy oraz dziennikarze muzyczni – m.in. Jolanta Brózda, Jacek Hawryluk, Marcin Majchrowski, Adam Rozlach i Dorota Szwarcman. Ich nagrodę otrzymała Polka – Aleksandra Kuls. Ponadto, od II etapu grę uczestników oceniało także Jury Młodych, składające się z uczniów i studentów poznańskich szkół muzycznych. Przyznało ono dodatkową nagrodę Erzahanowi Kulibaevowi. Fakt, że w gronie finalistów nie znalazł się żaden z naszych rodaków, był dla melomanów dużym zaskoczeniem, tym bardziej, że w 2006 roku zwyciężczynią konkursu została Agata Szymczewska. Z drugiej strony, finał bez Polaków podkreśla międzynarodowość konkursu. Należałoby dodać, że Nagroda Specjalna Maxima Vengerova, czyli 12 indywidualnych lekcji z Mistrzem, przypadła właśnie Polce, 20-letniej Marii Włoszczowskiej. Poziom współzawodnictwa od samego początku był bardzo wysoki i niezwykle wyrównany. Watro zauważyć, że finaliści podczas konkursu rozwijali się, przechodzili do kolejnego etapu z nowymi doświadczeniami. Maxim Vengerov osobiście spotkał się z każdym uczestnikiem, który nie zakwalifikował się do dalszego etapu. Porażka w rozgrywce nie świadczy o braku talentu, tylko o tym, że byli lepsi. Dlatego Vengerov każdemu z „przegranych” gratulował i dawał wskazówki, mówił co w ich grze było dobre, a nad czym trzeba jeszcze popracować. Takie doświadczenia są elementem budowania własnej osobowości muzycznej. Sam udział w konkursie, konfrontacja umiejętności bywa często en.wikipedia.org Maxim Vengerov bardziej owocnym doświadczeniem niż lata ćwiczeń w zamkniętej sali. Ci młodzi skrzypkowie wcale nie walczą o nagrody. W życiu muzyka ważne są kontakty, osoby, które zauważą potencjał młodego artysty i będą go rekomendować dalej. Udział w tak prestiżowym konkursie daje te możliwości. Trochę jak w show biznesie. Każdy miał swój styl gry, każdy dysponował innym instrumentem, co powodowało dużą różnorodność wykonań nawet tych samych utworów. Oczywistym jest, że jury przy ocenie uczestników nie brało pod uwagę brzmienia samych skrzypiec. Werdykt nie wzbudził wielu kontrowersji. Zwyciężczyni konkursu, Koreanka – Soyoung Yoon od samego początku grała rewelacyjnie. Zaraz za nią, na podium znalazła się Japonka – Miki Kobayashi, która ujmowała precyzją i lekkością. Niemiec – Stefan Tarara zdobył trzecią nagrodę, natomiast faworyt publiczności, wyróżniający się oryginalnością interpretacji, Erzhan Kulibaev tylko wyróżnienie, podobnie jak Aylen Pritchin z Rosji oraz Japończyk – Arata Yumi. Konkurs zakończył się wspaniałym akcentem – Koncertem Nadzwyczajnym, podczas którego sam maestro zagrał Koncert Skrzypcowy D-dur Ludwika van Beethovena. Pierwszy raz miałam okazję śledzić zmagania uczestników na żywo. Słuchając konkursowych przesłuchań, czułam się jak na prawdziwych koncertach – profesjonalne wykonania, oryginalne interpretacje, a jednocześnie wielkie emocje tworzyły niepowtarzalną atmosferę. Konkurs skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego to przede wszystkim duża dawka dobrej muzyki. Szkoda tylko, że ograniczona ilość miejsc i drogie bilety utrudniały studentom Uniwersytetu uczestnictwo w tak ważnym i wspaniałym wydarzeniu kulturalnym. Magdalena Nowicka (WFPiK) 11
Page 2 and 3: 1 AURORA początek AURORA W numerze
Page 4 and 5: 1 AURORA temat numeru Alternatywny
Page 6 and 7: 1 AURORA temat numeru Wczytując si
Page 8 and 9: 1 AURORA auroris activitis Oto czł
Page 12 and 13: 1 AURORA muzycznie i literacko Goni
Page 14 and 15: 1 AURORA muzycznie i literacko Popi
Page 16: Petersburg - przełamać stereotypy

Nowy numer Aurory - Instytut Kulturoznawstwa UAM

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?