Nowy numer Aurory - Instytut Kulturoznawstwa UAM

More documents

Recommendations

Info

1 AURORA muzycznie i literacko Goniąc za mistrzostwem Uwagi o Konkursie Skrzypcowym im. Henryka Wieniawskiego i jego krytykach. Czy mamy w Polsce przyzwoitą krytykę muzyczną? XIV Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego zdumiewał nie tylko poziomem gry poszczególnych kandydatów, ale także dużymi rozbieżnościami w opinii krytyków. Nie dziwi mnie przypadek, w którym publiczność i słuchacze różnią się między sobą w ocenie występów poszczególnych muzyków. Sytuacja staje się jednak co najmniej niezrozumiała, gdy pomiędzy dwoma zespołami komentatorów telewizji publicznej, występujących cyklicznie co drugi dzień, pojawia się radykalny dysonans przy ocenie werdyktów jury. Pierwszy zespół, pod batutą redaktora „starej szkoły” – Adama Rozlacha, wielokrotnie wyrażał dezaprobatę dla decyzji gremium, kierowanego przez przewodniczącego jury Maksima Vengerova. Inaczej wypowiadał się drugi zespół, pod wodzą Jacka Hawryluka – dziennikarza związanego na co radiem dzień z publicznym, który w zasadzie podzielał zdanie sędziów konkursu oraz, co należy podkreślić, wyraźnej większości słuchaczy. Uważam, że rozdźwięk ten, z pozoru mało istotny, pozostaje w ścisłym związku z dużo groźniejszym i przemilczanym zjawiskiem w polskim świecie muzycznym, jego konsekwencją są mało satysfakcjonujące występy i słabe wyniki polskich reprezentantów, tak na Konkursie im. Henryka Wieniawskiego, jak i na innych liczących się konkursach muzycznych. Tegoroczny Konkurs im. Wieniawskiego wygrała południowokoreańska skrzypaczka So Young Yoon. Jej zwycięstwo było bezdyskusyjne i oczekiwane już od II etapu. Gra Koreanki ocierała się o prawdziwą wirtuozerię, ale co najważniejsze, w przeciwieństwie do swoich rywali, okupiła ją stosunkowo niewielką liczbę popełnionych błędów. W dodatku te drobne wpadki nie drażniły słuchu – to również było wyjątkowe. Swoją klasę pokazała szczególnie podczas finału, do którego przystąpiła ostatnia szóstka zawodników. Wówczas trudy konkursu dały się grającym na tyle we znaki, że często zamiast muzyki słyszało się „skrzypienie”. Tylko So Young Yoon wydawała się nie do zdarcia. Koreanka zostanie zapamiętana jako ta, która z gracją poradziła sobie z mniejszymi formami muzycznymi, sprostała Mozartowskim rygorom oraz utrzymała wysoki poziom aż do ostatniego koncertu (d-moll Sibeliusa). Była bezkonkurencyjna. Na sukces zwyciężczyni Konkursu im. Wieniawskiego kładzie się jednak pewien cień. Do poziomu, na który się wspięła, pretendowali też pozostali uczestnicy. Koreanka jako jedyna grała na tym poziomie całkowicie płynnie. Ale czy był to rezultat wyłącznie jej niespotykanego talentu, czy też raczej wieloletniego doświadczenia, koncertowego obycia i rutyny? Można mieć wątpliwości. 27-letnia So Young Yoon była najstarszą finalistką konkursu. Od najmłodszego – Yumiego Araty – zwyciężczynię dzieli osiem lat. Koreanka w odróżnieniu od swoich rywali ma ogromne doświadczenie koncertowe. I właśnie nabyte umiejętności, a w mniejszym stopniu wrodzony talent, otworzyły So Young Yoon drogę do zwycięstwa. Jej gra jako całość była niemal perfekcyjna, niemniej jednak brakowało w niej umiejętności wydobywania tego, co suwerenne w każdym indywidualnym dźwięku. Nie można wykluczyć, że gdyby So Young Yoon była młodsza i mniej doświadczona, to i tak wygrałaby konkurs. Wydaje się, że miałaby na to szanse. Jednak dopuszczanie do konkursu w pełni ukształtowanych muzyków sprawia, że już na starcie zyskują przewagę nad resztą, nierzadko zdolniejszych, uczestników, . Drugie miejsce w tegorocznej edycji Konkursu Wieniawskiego przypadło 21-letniej Miki Kobayashi. Finałowy występ Japonki był największą niespodzianką konkursu. O ile jej dotarcie do finałowej szóstki nie mogło być zaskoczeniem, o tyle wydawało się, że do ostatecznej rozgrywki z So Young Yoon będą zdolni wyłącznie mężczyźni. Tymczasem finał przebiegł bezapelacyjnie pod dyktando płci pięknej. A wykonane przez Kobayashi koncerty d-moll Wieniawskiego oraz a-moll Szostakowicza nie spotkały się z zasłużoną owacją na stojąco, czym mogły poszczycić się jedynie laureatki obu pierwszych miejsc konkursu. Jak się okazało, o trzecie miejsce w konkursie stoczyli walkę sami mężczyźni. Co prawda jury sklasyfikowało pierwszą trójkę finalistów, zaś pozostałą trójkę wyróżniło w porządku alfabetycznym, to na najniższy stopień podium zasługiwali tylko Stefan Tarara oraz Erzahan Kulibaev. Obaj przez długi czas należeli do faworytów, pretendujących nawet do zwycięstwa. Notowania Stefana Tarary spadły nieco po III etapie, w którym daleko od oczekiwań wykonał utwory Mozarta. Niemiec, którego kariera od czwartego roku życia jest starannie prowadzona przez rodziców, zaprzepaścił tym samym szansę na drugie miejsce. Finałowe koncerty w jego wykonaniu okazały się bardzo nierówne. Zagrał on dokładnie ten sam repertuar i w tej samej kolejności, co So Young Yoon. Ciekawostką jest, że gdy Stefan Tarara grał swój pierwszy koncert – fis-moll Wieniawskiego – na widowni, w drugim rzędzie usiadła właśnie późniejsza zwyciężczyni, która ledwie dzień wcześniej zakończyła swój spektakularny udział w finale. Koreanka zajęła miejsce na tyle blisko Stefana Tarary, że podczas jego gry ich wzrok musiał się niejednokrotnie skrzyżować. Czy ta okoliczność mogła mieć deprymujący wpływ na niemieckiego skrzypka? To wie tylko on sam. Faktem jest, że koncert fis-moll zagrał stosunkowo słabo, a późniejszy Sibeliusa (Koreanki na widowni juz nie było) bardzo przyzwoicie, momentami całkiem udanie starając się nadać mu efektownego rozmachu. 12 luty AURORA fot. www.wieniawski.pl So Young Yoon D. Część II tekstu zostanie opublikowana w następnym numerze „Aurory”
Dusza na ramieniu muzycznie i literacko O emocjach towarzyszących XIV Międzynarodowemu Konkursowi Skrzypcowemu im. Henryka Wieniawskiego pisze Lucyna Eich. Czy na pewno ta kobieta jest człowiekiem? Może swą duszę musiała zaprzedać diabłu? Jak wysoka jest cena światowego sukcesu? Ile westchnień, cierpienia, pasji i szału trzeba poświęcić, aby taki niepowtarzalny dźwięk uleciał w eter? Morze. Ocean. Niepoliczalną ilość zapomnienia. Inaczej żałość pochłonęłaby człowieka. Wydarzenie, na które czeka się z niecierpliwością. Gdy już nadejdzie – niepokój sięga zenitu. Ku uciesze publiczności i światłych jurorów. Te niepowtarzalne chwile, które czekają zarówno na wytrawnych koneserów, jaki i początkujących entuzjastów muzyki skrzypcowej. Gdy Wieniawski, raz na pięć lat, dotyka stopami tego ziemskiego padołu – budzą się demony Stradivariusa. Cały Poznań przestaje oddychać, a kiedy przechadzamy się koło filharmonii czujemy wibrujące struny i pędzące smyczki. Mistycznie, przepięknie, zawsze niepowtarzalnie. Tegoroczna laureatka pierwszej nagrody Konkursu im. Henryka Wieniawskiego nie pozostała dłużna tradycji. Dialog człowieka, ze skrzypcami może zadziwić swą zawiłością. Jest wymagający, ale dla muzyka to wartość nad wartościami. To chwila niezwykła, bez niej byłby „jak miedź brzęcząca, albo cymbał brzmiący”. Koncert samego mistrza Vengerova wybrzmiał podczas gali laureatów z całą mocą i wręcz bolesną precyzją. Koreanka – Soyoung Yoon może być podejrzewana o kontakty z Lucyferem i korzystanie z nieczystych Życie na skraju pisarstwa Barwną osobowość oraz nieszablonową twórczość Virginii Woolf przybliża Bogumiła Hyla. Najdroższy, To pewne, znowu ogarnia mnie szaleństwo. Czuję, że nie możemy przejść razem przez ten straszny czas. I tym razem nie wyzdrowieję. Zaczynam słyszeć głosy, i nie mogę się skoncentrować. Więc robię to, co wydaje się najbardziej odpowiednie. Dałeś mi całą możliwą radość. Byłeś tak bardzo, jak tylko ktokolwiek mógłby. Nie wierzę, by dwoje ludzi mogłoby być bardziej szczęśliwych, dopóki nie pojawiła się ta straszna choroba. Nie mogę już dłużej walczyć, wiem że psuję twoje życie, że beze mnie mógłbyś pracować. I będziesz, wiem. Widzisz, nawet nie potrafię tego poprawnie napisać. Nie mogę czytać. Co chcę powiedzieć, to to, że zawdzięczam ci całą radość mojego życia. Byłeś niewiarygodnie cierpliwy i niezwykle dobry. Chcę powiedzieć – wszyscy to wiedzą. Jeśli ktokolwiek mógłby mnie uratować, byłbyś to ty. Wszystko mnie opuściło prócz przekonania o twojej dobroci. Nie mogę dłużej psuć twojego życia. Nie wierzę, by dwoje ludzi mogło być bardziej szczęśliwi niż my. I. Malcolm, Wirginia Woolf’s psychiatric history fot. en.wikipedia.org AURORA mocy, będących towarem przetargowym wieczystego cyrografu. Zresztą nie tylko ona. Gdy Niemiec – Stefan Tarara wszedł na scenę, opuszczając na chwile trzeci stopień mistrzowskiego podium, widownia została zmrożona. Podczas gdy grał koncert Sibeliusa czuć było północny wiatr, który wtargnął na salę wprost znad Skandynawii i przyprawił wszystkich o ciarki. Choć atmosfera na Auli UAM była gorąca, każdy przez chwilę czuł chłód krainy, z której pochodził kompozytor. Olimpiada z tylko jedną konkurencją. Wyścig na lotne dusze i przebiegłe palce. Bezlitosna technika, absolutny słuch i interpretacja, która myśl i nutę zamienia w muzykę. To wspomnienie musi wypełnić pięć lat oczekiwania na następne zmagania. Karta tegorocznego konkursu zastała zapisana, a przyszli laureaci z pewnością już rozpoczynają swój bieg po przyszłe mistrzostwo. Lucyna Eich (WNPiD) Ten list napisała 28 marca, w wieku 59. lat, po czym opuściła dom, napełniła kieszenie kamieniami i weszła w toń zimnej wody rzeki Ouse. Feministka, dziwaczka, snobka, molestowana seksualnie intelektualistka, błyszczała na salonach, kryła się w swoim domu kiedy pojawiały się „głosy”. Poza tym pisała, pisała i pisała. Mowa oczywiście o Virginii Stephen – znanej powszechnie jako Virginia Woolf, wybitnej angielskiej pisarce. Urodzona w 1882 r. w Londynie, jako trzecie z kolei dziecko Julii Prinsep Duckworth i znanego pisarza, Lesliego Stephena. W młodości towarzyszy jej czarna nitka śmierci. Najpierw umiera AURORA jej matka, później przyrodnia siostra Stella. Te, jak zapewne i inne, być może ważniejsze powody zaciążą na psychicznym stanie zdrowia pisarki. Zaczyna słyszeć głosy, dopada ją depresja, częste poczucie niespełnienia, a sama Virginia jest niezdolna do jakiegokolwiek działania. Owe dolegliwości w języku medycznym nazwano psychozą dwubiegunową. Załamania nerwowe pojawiają się w chwilach presji duchowej i po jakimś czasie, dzięki długotrwałemu leczeniu usuwają się w cień. Życie Virginii Woolf wypełnia nieustanne pisanie. Poświęca mu tyle czasu, że niejednokrotnie mdleje z wyczerpania. Jej pierwszy artykuł na temat Haworth luty Virginia Woolf pojawia się w 1905 r. w „Times Literary Supplement”. Dom Woolf przy Gordon Square staje się miejscem spotkań grupy Bloomsbury – tworzonej przez artystów i intelektualistów. Maynard Keynes, Saxon Sydney-Turner, Duncan Grant, Edward Morgan Forster, Clive Bell, Lytton Strachey, to tylko niektóre osobowości, dyskutujące w salonie pisarki. Bywa u niej również Leonard Woolf, wydawca i znany dziennikarz, którego Virginia poślubia w 1912 r. Państwo Woolf zakładają wspólnie wydawnictwo. Oprócz tekstów Maynarda Keynesa, czy Thomasa Stearnsa Eliota, drukuje przede wszystkim dzieła samej 13
Page 2 and 3: 1 AURORA początek AURORA W numerze
Page 4 and 5: 1 AURORA temat numeru Alternatywny
Page 6 and 7: 1 AURORA temat numeru Wczytując si
Page 8 and 9: 1 AURORA auroris activitis Oto czł
Page 10 and 11: 1 AURORA muzycznie i literacko jaki
Page 14 and 15: 1 AURORA muzycznie i literacko Popi
Page 16: Petersburg - przełamać stereotypy

Nowy numer Aurory - Instytut Kulturoznawstwa UAM

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?