Nowy numer Aurory - Instytut Kulturoznawstwa UAM

More documents

Recommendations

Info

1 AURORA temat numeru Wczytując się w słowa z książki „Odpowiedni trup” Jorga Sempruna, który twierdzi, że – „akordeon to niewinna namiastka opium dla ludu” – należy pamiętać jednak, aby nie dać się ponieść kuszącemu estetyzowaniu sztuki. Spłyca to jej sens, a nas czyni ślepym i próżnym tworem. Ulokowanie tak wielu kreatywnych dziedzin w miejscu, zwłaszcza takim jak chłodna w swojej formie przestrzeń Starej Rzeźni, stwarza warunki obcowania z samym sobą w innym wymiarze. Pojawia się możliwość oglądu i dokonania wyboru. Co wydaje się bardziej interesujące? Poprzemysłowa, niszczejąca architektura, czy anektująca jej wnętrza kreatywna działalność młodych? Między tą całą wybujałą, współzależną strukturą mieszczą się odwiedzający. Ci, stanowią punkt równowagi dla całego festynu szukania tożsamości. Wykazują oni potrzebę skupiania się w takich miejscach, wymiany doświadczeń, poglądów i gustów. Natomiast dzięki sygnałom jakie wysyłają eksponowane obiekty, mogą oni udoskonalać własną zdolność do świadomej obserwacji. Interakcja, często zachodząca wyłącznie w warstwie umysłowej, w relacji obraz-obserwator, skłania nie tylko do cichej kontemplacji i zatrzymania. Uwalniane emocje prowokują swojego rodzaju grę. ARTenalia są miejscem, gdzie, przede wszystkim, powinno się wypowiadać własne zdanie a tylko przy okazji dobrze bawić. Sprawdzając granice własnych możliwości wystawienia oceny, można więc (w dosłownym sensie) rzucić mięsem, nikomu nie robiąc tym krzywdy. Cali, w pełni i na luzie zmierzamy do celu. Grzegorz Bożek (UAP) Każde miasto ma swoją własną historię graffiti O graffiti jako medium alternatywnym mówi dr Piotr Forecki, adiunkt na Wydziale Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM. Aurora: Dlaczego zdecydował się Pan mówić o graffiti na zajęciach z historii mediów? Przecież często są tylko aktami wandalizmu… P.F.: Z treści Pani pytania mogłoby wynikać, iż historia graffiti nie przynależy do historii mediów, a przecież ma w niej swoje bardzo głębokie korzenie. Rozumiem jednak Pani intencję. Otóż, po pierwsze, graffiti jest niesamowicie demokratycznym medium masowym, które odgrywa istotną rolę w przestrzeni miejskiej. Po drugie, zawsze interesowała mnie historia mediów alternatywnych, która w dominującej narracji historycznej jest z reguły pomijana. Graffiti zaś, w potocznej świadomości, utożsamiane bywa właśnie z aktem chuligańskim, co w moim przekonaniu jest absolutnie niesłuszne i wymaga odczarowania. A: Czy na przestrzeni kilku miesięcy zauważył Pan wzrost aktywności grafficiarzy? Jeśli tak, czy może to być wynikiem kryzysu gospodarczego oraz braku realizacji potrzeb kulturalnych mieszkańców? „Miasto to nie firma” – taki napis pojawił się na kilku murach po przegraniu przez Poznań rywalizacji o tytuł Europejskiej Stolicy Kultury 2016. Poza meczami piłki nożnej i kilkoma festiwalami, działania skierowane na rozwój kultury cieszą się małym wsparciem władz miasta. P.F.: Polityka państwa, w tym polityka władz lokalnych, wobec szeroko rozumianej kultury i związanych z nią rozmaitych inicjatyw, to oddzielny i złożony temat. Najogólniej mógłbym powiedzieć, że póki co wyraża się ona głównie we wsparciu dla, wybiórczo i pragmatycznie traktowanych, inicjatyw o jedynie słusznym, pronarodowym przesłaniu. Wystarczy przyjrzeć się temu, jakie produkcje filmowe są przez państwo wspierane finansowo. To, co dziś w kulturze ciekawe, dzieje się – powiedzmy umownie – poza państwem. Jeśli zaś chodzi o aktywność grafficiarzy, o którą Pani pyta, to chyba nie jestem aż tak bacznym obserwatorem, by odnotować jakieś wzmożenie ich działalności w ostatnich miesiącach w Poznaniu. Jedno jest natomiast pewne – graffiti jest medium szybkiego reagowania i natychmiastowo wpisuje się w toczące się debaty publiczne. Hasła typu: „Miasto to nie firma”, czy „Rozbrat zostaje”, doskonale o tym świadczą. Podobnie, jak świadczą o tym rozmaite graffiti odwołujące się do katastrofy smoleńskiej, czy dyskusji o narkotykowej polityce państwa. A: Czy istnieje zależność między graffiti, a cechami ludzi, którzy mieszkają w danej dzielnicy czy na danej ulicy? P.F.: Możemy wyróżnić pewien typ graffiti określany mianem „gazetki ściennej”, bardzo silnie zakorzeniony lokalnie. Za jego sprawą opisuje się życie mieszkańców ulicy, bloku, kamienicy, ludzi z jednego podwórka etc. Tym samym, z pewnością graffiti takie wiele mówi o podmiotach, których losy opisuje – o ich emocjach, namiętnościach, problemach. Daleki byłbym jednak, od jakichś pochopnych generalizacji. Pod napisem – „Witajcie w krainie, gdzie obcy ginie” widniejącym, powiedzmy, gdzieś na Wildzie, niekoniecznie przecież podpiszą się wszyscy mieszkańcy tej części Poznania. A: Kiedy i gdzie pojawiło się pierwsze graffiti w Polsce? P.F.: Trudno jednoznacznie stwierdzić, kiedy graffiti pojawiło się w Polsce. Językiem murów wyrażano emocje i walczono pod zaborami, w czasie nazistowskiej okupacji, a i dużo wcześniej posługiwano się tą formą komunikacji. Jednakże historia graffiti, w dzisiejszym rozumieniu tego słowa, rozpoczyna się w USA i Europie mniej więcej w latach 60. W Polsce Ludowej graffiti politycznie zaangażowane, jako forma komunikacji jest naturalnie stosowane i ma wymowę jednoznacznie antysystemową, natomiast artystyczne graffiti na polskich murach pojawia się znacznie później. Ciekawą odsłoną w jego historii są lata 80. i działalność Pomarańczowej Alternatywy oraz innych grup, parających się sztuką społecznie i politycznie zaangażowaną. Pod koniec lat 80. i na początku lat 90. pojawiają się w Polsce pierwsze fanziny poświęcone graffiti i stanowiące ich swoiste archiwa. W Poznaniu ukazują się dwa z nich: „Maluj Mur” i „Nie daj się złapać” a w mojej rodzimej Pile ukazuje się „Spray”. Początek lat 90., to w historii graffiti wielkie otwarcie. A: W których miastach Polski pojawiło się pierwsze graffiti? P.F.: W których miastach pojawiło się w pierwszej kolejności? Na to pytanie nie znam odpowiedzi, ale jedno jest pewne – historia graffiti w Polsce, to w istocie jego „mikrohistorie”, w odniesieniu do różnych polskich miast. Każde miasto ma swoją własną historię graffiti i graficiarzy. rozmawiała Joanna Przybylska (WNPiD) 6 luty AURORA
AURORA luty temat numeru Takiego Poznania nie znacie, czyli przewodnik inny niż wszystkie! Sięgającego po ten przewodnik ma zaskoczyć już wstęp, który czytelnik... winien sobie napisać sam. Także tytuł nie należy do banalnych. „Zrób to w Poznaniu/ Do it in Poznań!” to wydany w 2010 roku „przewodnik alternatywny” po Grodzie Przemysława, powstały dzięki współpracy czworga autorów, związanych z poznańską „Gazetą Wyborczą”: Natalii Mazur, Michała Danielewskiego, Radosława Nawrota i Michała Wybieralskiego. „Alternatywny” nie oznacza jednak w tym wypadku „niekomercyjny, niszowy”, raczej „nietypowy, niesztampowy”. Przede wszystkim jednak stawiający na głowie nasze pojęcie o tradycyjnym przewodniku po polskim mieście. Nie znajdziemy w nim zatem zarysu historii miasta, zaledwie w paru zdaniach zostaną nam przedstawione poznańskie muzea. Nie poczytamy o najważniejszych hotelach i ekskluzywnych restauracjach. Poznamy za to magiczne schody przy ul. Koziej, niezależne teatry, jeżyckie zakątki, czy wreszcie graffitti z Myszką Miki na śródmiejskim podwórzu. Listę tych zaskoczeń można by ciągnąć w nieskończoność. Nic dziwnego: główną cechą przewodnika jest jego wyrywkowość, nie dający się przewidzieć układ kolejnych stron. Nie mamy tutaj planu miasta z zaznaczonymi atrakcjami. Nic z tego! Wędrówkę zaczynamy od ratuszowych koziołków, a kończymy na kontrowersjach wokół pośladków Apollina z fontanny na Starym Rynku. Książka to zatem mozaika intrygujących felietonów, ukazujących najróżniejsze oblicza Poznania. Mozaika tym ciekawsza, że autorzy nie stronią od własnych komentarzy i ocen poznańskiej rzeczywistości – niekiedy nawet ironicznych, czy złośliwych, ale zawsze ciekawych. To kryterium „ciekawości” daje unikatowy efekt: na kartach przewodnika sąsiadują ze sobą anarchistyczny Rozbrat i prawicowa „Naszość”, czy też Poznań niemiecki, żydowski i masoński. Autorzy z równym zapałem przedstawiają rozrywki dla ciała i dla duchu. Nie zapominają o zarekomendowaniu paru ciekawych adresów kulinarnych, klubowych, czy kulturalnych. Polecają nietypowe miejsca na zakupy, a nawet zdobycie „korony Poznania”. Jako przerywnik zaś serwują nam wypowiedzi nietuzinkowych poznaniaków, opowiadających o swoim mieście. Przewodnik zatem zdecydowanie można oznaczyć jako „lubię to!”. Nie da się w nim znaleźć ani jednego nudnego artykułu. O części opisywanych w nim atrakcji pewnie już słyszeliśmy, wiele nowych poznamy wraz z jego lekturą. W jego formie przewodnika alternatywnego kryje się tylko jedno zagrożenie: ulotność. Przewodniki tradycyjne przedstawiają kanon głównych i niezmiennych atrakcji, nie starają się nawet często uchwycić „żyjącego” charakteru miasta. Opisane natomiast w „Zrób to w Poznaniu” miejsca, wydarzenia i atrakcje są charakterystyczne dla Poznania A.D. 2010. A przecież miasto wciąż się zmienia, przybywa powodów do zadziwień. Za parę lat konieczna (i wyczekiwana przeze mnie!) stanie się aktualizacja przewodnika. Przybysz w Poznaniu na pewno będzie wtedy liczył na przybliżenie mu „nowego” Zamku na Górze Przemysła, czy sfinalizowanych wreszcie po wieloletnich bojach Term Maltańskich. Może w 2015 roku znikną już kurczaki z pechowego narożnika Kupca Poznańskiego, a Morasko stanie się prawdziwym sercem uniwersyteckiego Poznania? Last but not least: przewodnik jest dwujęzyczny. Można go więc wykorzystać jako modny prezent dla odwiedzającego Poznań turysty, poszukującego czegoś poza sztampą tradycyjnych opracowań. Można też samemu zasiąść do angielskich wersji tekstów i dać się pozytywnie zaskoczyć choćby tym, że edytorzy zadbali, by zdjęcia w obu częściach książki różniły się od siebie. Sama szata graficzna jest zresztą świetnym dopełnieniem tej udanej pozycji. Szymon Paciorkowski (WH, WPiA) N. Mazur, M. Danielewski, R. Nawrot, M. Wybieralski Zrób to w Poznaniu! Do it in Poznań! Biblioteka „Gazety Wyborczej” Poznań 2010 AURORA II Konkurs Literacki „Aurory” 18 stycznia zorganizowaliśmy II edycję Konkursu Literackiego. Z niekłamaną przyjemnością informujemy, że pisarskie zmagania w dwóch kategoriach: wiersz oraz short (krótki utwór narracyjny) cieszyły się niemałym zainteresowaniem. Wszyscy uczestnicy, dzięki ogromnej pasji, mogą czuć się zwycięzcami, ale jury musiało podjąć się trudnego zadania, aby wyłonić grono osób nagrodzonych. Nagrodzeni zostali: W kategorii wiersz: I miejsce Monika Ziobro, „Dekatalog”, UAM, prawo, III rok II miejsce Jagoda Dzida, „Nec stultis solere succuri”, UAM, prawo, I rok III miejsce exaequo: 1) Hubert Brychczyński, ***, UAM, filologia angielskia, III rok 2) Jędrzej Krystek, „Pan pogrzebacz”, UAM, filologia polska, I rok Wyróżnienia: 1) Mateusz Paszkiewicz, „Antinoos”, UAM, filologia słowiańska i polska, I rok 2) Radosław Jaworowicz, „Zaginiona wyspa retro”, UMK, filozofia, I rok W kategorii short: I miejsce Bernard Szymanowski, „Moneta niema”, UAM, filologia polska, I rok II miejsce Marta Kostecka, „Imperator”, UAM, pedagogika spec. resocjalizacja, II rok III miejsce Mateusz Antczak, „Lekcja polityki”, UAM, geologia, I rok Serdecznie dziękujemy fundatorom nagród konkursowych: • Wydawnictwu Zysk i S-ka, • Towarzystwu Muzycznemu im. H. Wieniawskiego w Poznaniu, • Stowarzyszeniu Absolwentów UAM, • Teatrowi Polskiemu w Poznaniu, • Teatrowi Wielkiemu w Poznaniu, • Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej w Poznaniu. 7
Page 2 and 3: 1 AURORA początek AURORA W numerze
Page 4 and 5: 1 AURORA temat numeru Alternatywny
Page 8 and 9: 1 AURORA auroris activitis Oto czł
Page 10 and 11: 1 AURORA muzycznie i literacko jaki
Page 12 and 13: 1 AURORA muzycznie i literacko Goni
Page 14 and 15: 1 AURORA muzycznie i literacko Popi
Page 16: Petersburg - przełamać stereotypy

Nowy numer Aurory - Instytut Kulturoznawstwa UAM

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?