Ad vocem - MOIPiP w Krakowie

More documents

Recommendations

Info

zawodowo i przygnębienia, które jednak coraz częściej ustępują miejsca emocjom pozytywnym. Zamiast dręczyć się pytaniem: „Dlaczego my?”, rodzice zastanawiają się, jak zorganizować swoje życie i rodziny, aby stworzyć swojemu choremu dziecku najlepsze warunki do rozwoju i szczęścia. Postawy rodzicielskie wobec dziecka niepełnosprawnego Wychowanie dziecka jest dla rodziców źródłem wielu zarówno pozytywnych, jak i negatywnych emocji, będących przyczyną postaw pożądanych lub niepożądanych wychowawczo. Ze względu na trudności, jakie towarzyszą wychowywaniu dziecka niepełnosprawnego, jego rodzice częściej przejawiają postawy negatywne. Do grupy postaw niewłaściwych (negatywnych) należy m.in. ta nadmiernie chroniąca. Charakteryzuje się tym, że rodzice praktycznie nie stawiają dziecku żadnych wymagań, natomiast starają się usunąć z pola jego aktywności wszystkie trudy wymagające wysiłku fizycznego czy psychicznego, a także duchowego. Wyręczanie we wszystkich czynnościach dnia codziennego dziecka niepełnosprawnego może spowodować, iż już na zawsze będzie ono zależne od swoich opiekunów. Nadmierny dystans emocjonalny oraz dominacja rodziców są przejawem postawy odtrącającej dziecko. Charakteryzuje ją niechęć rodziców do opieki nad potomkiem. Bardzo często zdarza się, iż rodzice opiekę nad dzieckiem niepełnosprawnym fizycznie lub intelektualnie przekazują obcym ludziom, oddając go do specjalnego zakładu opiekuńczego. Tłumacząc się ciężarem, niewygodą oraz ryzykiem przekreślenia kariery zawodowej. Rodzice nie lubią dziecka, żywią do niego urazę, głównie za to, że nie spełniło ich oczekiwań. Postawa zbyt wymagająca cechuje się brakiem poszanowania indywidualności podopiecznego. Rodzice pragnąc mieć idealne dziecko, narzucają nowe wymagania, nie licząc się z jego możliwościami. Charakterystyczne jest stosowanie przez opiekunów sztywnych reguł, narzucanie autorytetu i ograniczanie swobody. Niepełnosprawne dziecko odczuwa silną presję, pomimo wysiłku nie jest w stanie dorównać zdrowym rówieśnikom. Gdy rodzice mało interesują się swoim dzieckiem i jego problemami, mamy do czynienia z postawą unikającą. Rodzie charakteryzują się biernością w nawiązywaniu i utrzymywaniu kontaktu z potomkiem. Swój brak troski o dobro dziecka maskują poprzez obdarowywanie go dobrami materialnymi, bez wglądu na sferę i więź emocjonalną. Zauważyć można niedbałość o bezpieczeństwo, dobro dziecka oraz brak angażowania go w życie rodzinne. Oprócz postaw negatywnych istnieją również te pozytywne. Postawa akceptująca charakteryzuje się uznaniem przez rodziców dziecka takim, jakie ono jest. W rodzinie wychowującej dziecko niepełnosprawne jest to szczególnie ważne. Wspomniana akceptacja nie odnosi się tylko do cech osobowości dziecka, ale również do odmiennego wyglądu czy rozwoju psychomotorycznego. Przyjęcie takiej postawy przez rodziców jest szczególnie trudne, ale i też niezmiernie ważne dla rozwoju młodego człowieka. Akceptujący rodzie darzą swoją pociechę lawiną pozytywnych uczuć i nie obawiają się ich okazywać. W przypadku negatywnego postępowania dziecka dają mu odczuć, iż jego zachowanie jest naganne, a nie ono same (jego osobowość). Tak postępujący rodzice okazują tolerancję i miłość, starając się zaspokajać potrzeby dziecka, których może być o wiele więcej z powodu np. choroby. Do grupy postaw tzw. „właściwych” zaliczmy postawę uznania praw dziecka. Opiekunowie zapewniają odpowiedni zakres swobody i indywidualności. Z jednoczesnym uwzględnianiem poziomu rozwoju i umiejętności, co jest szczególnie ważne w wychowaniu dziecka niepełnosprawnego. Rodzice kierują poprzez sugerowanie, a nie narzucanie czy wymuszanie. Uznając prawa dziecka, rodzice stawiają jasne, wyważone wymagania oraz starają się zaspokajać obiektywnie dostrzeżone potrzeby ich pociechy. Postawa współdziałania opiera się na świadomym i racjonalnym włączaniu dziecka w sprawy rodzinne. W zależności od możliwości rozwojowych specyficznych w zależności od niepełnosprawności, opiekunowie uczą samodzielności i aktywności. Uczą swoje dziecko, jak współdziałać w zabawie oraz w czynnościach dnia codziennego, w stopniowym przekazywaniu dziecku inicjatywy współdziałania. Ostatnią z postaw pozytywnych przejawianych przez rodziców w stosunku do dziecka jest postawa rozumnej swobody. Wraz z rozwojem, każde dziecko poszukuje nowych doświadczeń i staje się coraz bardziej samodzielne. Rolą opiekunów jest ochrona dziecka przed niebezpieczeństwami z jednoczesnym niehamowaniem jego aktywności poznawania 14
zawodowo świata. Poczucie wzajemnego zaufania, wypracowanego przez lata wspólnego życia rodzinnego, tworzy więź porozumienia pomiędzy rodzicami i dzieckiem. Człowiek od najmłodszych lat wychowywany przez rodziców, którzy nie dojrzeli emocjonalnie do jego kalectwa, nie będzie się czuło bezpieczne i kochane we własnym domu. To, w jaki sposób rodzice wychowują swoje dziecko, wpłynie na jego późniejsze stosunki z otoczeniem oraz na jego możliwości pokonania własnych słabości podyktowanych niepełnosprawnością. Jak zatem postępować, aby kontakt z dzieckiem był prawidłowy i postawy pozytywne? Według Marii Ziemskiej rodzice powinni dążyć do autonomii wewnętrznej i zrównoważenia emocjonalnego, gdyż jest to fundamentem kształtowania prawidłowych postaw rodzicielskich. Opiekunowie powinni traktować dziecko jako indywidualną, godną istotę, niezależnie od tego, czy jest zdrowe, czy nie. Pomoc rodzicom w akceptacji dziecka chorego jest wyzwaniem skierowanym w stronę personelu medycznego, gdyż to jego członkowie niejednokrotnie są świadkami trudu, jakim jest bycie rodzicem dziecka niepełnosprawnego. Literatura: 1. Obuchowska I.: Dziecko niepełnosprawne w rodzinie, Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1999. 2. Minczakiewicz E.: Dziecko ryzyka a wychowanie, Impuls, Kraków 2005. 3. Zabłoci J. K.: Dziecko niepełnosprawne, jego rodzina i edukacja, Żak, Warszawa 1999. 4. Ziemska M.: Postawy rodzicielskie, Wiedza powszechna, Warszawa 1973, 2009. Pacjent wentylowany w domu Marzena Pęgiel Pacjenci leczeni na oddziałach intensywnej terapii to osoby w stanie bezpośredniego zagrożenia życia. Trafiają tam z różnymi schorzeniami: niewydolnością oddechową, we wstrząsie, po reanimacji, z chorobami nerwowo-mięśniowymi, udarami, po ciężkich i skomplikowanych operacjach szczególnie torako- i kardiochirurgicznych, po urazach itp. Wszyscy potrzebują wysokospecjalistycznego sprzętu oraz profesjonalnej opieki zespołu terapeutycznego. Potrzebują tego, aby przeżyć. Nierzadko brakuje na oddziale intensywnej terapii wolnych miejsc. Wtedy dla pacjenta w najcięższym stanie zdrowia trzeba szukać innego szpitala. Z okresowym brakiem miejsc borykają się wszystkie oddziały intensywnej terapii w Małopolsce. Bywa tak, że przebywają na nich pacjenci niewymagający intensywnego leczenia, a tylko wentylacji mechanicznej, pacjenci, którzy z powodzeniem mogliby przebywać w zakładzie opiekuńczo-leczniczym, a nawet w domu. Niestety, w naszym województwie funkcjonuje obecnie tylko jeden taki – wyposażony w respiratory – zakład, który ma możliwość wentylowania pacjentów wymagających podłączenia do urządzenia, ale nie – oddziału intensywnej terapii. Znajduje się on w Rabce, posiada tylko cztery stanowiska do przewlekłej wentylacji. Kolejka pacjentów oczekujących na takie miejsce jest długa, w związku z czym i oczekiwanie chorych na miejsce w tej placówce nie trwa krótko. W tym czasie chorzy zajmują respirator i miejsce na oddziale intensywnej terapii. Jedną z możliwości rozwiązania problemu jest stosowanie wentylacji domowej. Podstawą do objęcia opieką chorego wentylowanego mechanicznie w domu przez zespół długoterminowej opieki domowej jest zakończone leczenie szpitalne. Wentylacja domowa stanowi bowiem bezpośrednią kontynuację leczenia szpitalnego. Opieką może być objęty pacjent, który wymaga wentylacji mechanicznej stałej lub okresowej. Musi on spełniać następujące kryteria: ▷ on sam musi wyrazić zgodę na objęcie domową wentylacją mechaniczną; ▷ jego leczenie szpitalne musi być zakończone; ▷ nie istnieje możliwość stosowania u niego innej formy leczenia niż wentylacja; ▷ musi być ubezpieczony w NFZ. Należy stworzyć odpowiednie warunki domowe 15
Page 1 and 2: ISSN 1640-6307 Kraków, nr 95, list
Page 3 and 4: w numerze aktualności Spotkanie pi
Page 5 and 6: aktualności pamiętajmy o tych, kt
Page 7 and 8: aktualności ze środków Europejsk
Page 9 and 10: wspomnienia kształcenia mogą prac
Page 11 and 12: zawodowo Konferencja „Trendy w op
Page 13: zawodowo Wpływ niepełnosprawnośc
Page 17 and 18: zawodowo Informacje Komisji Kształ
Page 19 and 20: ogłoszenia Szanowna Pani Redaktor
Page 21 and 22: ogłoszenia Na ręce Kierownika Kli
Page 23 and 24: ogłoszenia Anna Rydlówna, Maria W
Page 25 and 26: na wesolo - Panie doktorze, każdej
Page 27 and 28: pożegnania Pani Felicji Morawiec W

Ad vocem - MOIPiP w Krakowie

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?