Ad vocem - MOIPiP w Krakowie

ogłoszenia
Szanowna Pani Redaktor 23 listopada 2010 r.
Danuta Adamek
w różnych miejscach cierpi człowiek,
czasem bardzo cierpi i woła,
prosi o pomoc drugiego człowieka
Jan Paweł II, Gdańsk 1987
Jako Wasz stały i wierny czytelnik pragnę złożyć na Pani ręce, Szanowna Pani Redaktor serdeczne podziękowanie
za pamięć, dzięki której, w skali całego minionego roku otrzymywałem każdorazowo egzemplarz nowego,
czasem jeszcze pachnącego farbą drukarską, nowego wydania „Ad vocem”, który… „od deski do deski”
czytałem.
Ładna szata graficzna, ciekawe reportaże, artykuły, zdjęcia, sprawozdania czynią Wasze pismo bardzo ciekawym
i interesującym, które z przyjemnością się czyta!
To dobrze, to bardzo dobrze, że Wasze, tak przecież liczne środowisko pielęgniarskie ma dzięki Wam możliwość
przekazania szerszemu ogółowi społecznemu wielu waszych problemów, które nasza „nieszczęsna władza”
uważa za mało znaczące, czy wręcz nieistotne i spycha je na boczny, czasem ślepy tor…
Patrzę na zawód pielęgniarki z pozycji, z perspektywy pacjenta, zwykłego pacjenta, nie VIP-a… i po dziś
dzień nie rozumiem, dlaczego nie jest on należycie doceniony i wyceniony przez kolejną ekipę rządową! Nie
ma na świecie takiego drugiego zawodu, w którym pracuje się: okiem, uchem, rękami, rozumem i… sercem.
Zastanawiam się, czy właściwym określeniem jest użycie w tym przypadku sformułowania – „zawód pielęgniarki”.
Dlaczego? Bo każda z Was idąc na dyżur, idzie na służbę – służyć ludziom; chorym, niedołężnym,
niezdolnym nieraz do samodzielnego funkcjonowania, poharatanym przez życie, los…
Nie możecie być w swojej pracy ponure, opryskliwe, złe, niekompetentne jak wielu biurokratów i urzędasów
m.in. w Ministerstwie Zdrowia, czy NFZ i jego oddziałach, biorących wysokie pensje, za nic nieodpowiedzialnych.
Wy w swej pracy czy to na dziennym, czy też nocnym 12-godzinnym dyżurze, kiedy zmęczenie coraz dotkliwiej
daje znać o sobie, musicie być: ciepłe, miłe, serdeczne, czułe, tkliwe, energiczne, delikatne i rozważne.
Musicie zachować jasność myśli, mieć dobry humor i silną wolę. Jak trzeba, to rozweselić przygnębionego,
i potrzymać za rękę umierającego; musicie być powiernicami naszych chorych ciał i… dusz.
Takie jest pielęgniarstwo z prawdziwego zdarzenia, inspirowane kochającym sercem, które ma na względzie
jeden cel – dobro pacjenta.
Każda z Was Drogie Panie, tworzy w swej pracy, na każdym dyżurze dzieło, o którym można powiedzieć
śmiało że: „ludzkość tworzy ludzkość”.
Florencja Nightingale, która stworzyła zorganizowane formy pielęgniarstwa, powiedziała ponad 100 lat
temu: „najszczęśliwszymi ludźmi, najbardziej kochającymi swój zawód, najwdzięczniejszymi za dar życia, są
kobiety, które poświęciły się pielęgniarstwu”.
Jakże piękne i po dzień dzisiejszy aktualne są te słowa, gdy w pogoni za dobrami doczesnymi gubimy gdzieś
po drodze swego życia takie wartości, jak odrobina dobroci, współczucia czy chęć pomocy bliźniemu…
Piszę te słowa z potrzeby serca. Przelewam je na papier i kieruję do całego środowiska pielęgniarskiego, aby
w ten skromny sposób wyrazić swe uznanie i podziękowanie za Wasz trud i wysiłek, jaki wkładacie w opiekę
i pomoc dla nas – pacjentów.
Wielokrotnie byłem w swoim życiu pacjentem. Przebywałem w różnych szpitalach i placówkach rehabilitacyjnych.
Jednak szczególnie w mojej pamięci zapisał się Ośrodek Rehabilitacji Narządu Ruchu w Krzeszowicach,
który gorąco polecam każdemu, kto ma jakiekolwiek problemy ruchowe lub reumatologiczne.
Dwukrotnie przywracano mnie do normalnego życia w Krzeszowickim Ośrodku: pierwszy raz po urazie
kręgosłupa, za drugim razem po udarze mózgu.
Dziś dzięki lekarzom i pielęgniarkom z Krzeszowic mogę utrzymać pióro w ręce i przekazać im za Waszym
pośrednictwem serdeczne podziękowania za opiekę i pomoc w odzyskaniu zdrowia i sprawności ruchowej.
19