Programowanie obiektowe C++ Informatyka/Automatyka i ...

Instytut Sterowania i Systemów Informatycznych
Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji
Uniwersytet Zielonogórski
Programowanie obiektowe C++
Informatyka/Automatyka i Robotyka 1
stopień pierwszy – tytuł inżyniera – Semestr II rok I
Zbiór zadań
1 Zadania powtórkowe z iteracji i rekurencji
1. Opracować funkcję do obliczania wartości kombinacji według wzoru:
C k n = V k
n
P k
=
n!
(n − k)! · 1
k! . (1)
2. Opracować krótki program, który za pomocą metody całkowania prostokątów, obliczy
wartość następującej całki, która przybliża wartości liczby π:
∫ 1 1
π = 4 dx. (2)
0 1 + x2 3. Napisać funkcję obliczającą iteracyjnie wartość symbolu Newtona:
( n n!
=
k)
k!(n − k)! . (3)
4. Napisać funkcję obliczającą rekurencyjnie wartość symbolu Newtona:
( { n 1
= ) ( ) gdy k = 0 lub k = n
k)
+
n−1
. (4)
0 < k < n
( n−1
k−1
k
5. Napisać funkcję obliczającą iteracyjnie wartość symbolu Newtona, według wzorów:
( ∏ n ki=1
n − i + 1
k∏ n − i + 1
= ∏
k)
ki=1
=
. (5)
i
i
6. Opracować krótki program, który za pomocą funkcji iteracyjnej oraz rekurencyjnej, narysuje
choinkę o zadanej wysokości n o następujacym kształcie, jeśli n = 3:
+
+++
+++++
1 Zbiór zadań dotyczy kierunku informatyki/automatyki i robotyki w trybie stacjonarnym (studia dzienne)
oraz w trybie niestacjonarnym (studia zaoczne).
i=1

2 „Małe co nieco o wskaźnikach”
1. Napisać deklaracje następujących zmiennych:
(a) wskaźnik do znaku,
(b) referencja do dziesięcioelementowej tablicy liczb całkowitych,
(c) tablica pięciu wskaźników do liczb rzeczywistych,
(d) wskaźnik do stałej całkowitej,
(e) referencja do wskaźnika znaku,
(f) stały wskaźnik do stałej znakowej,
(g) wskaźnik pięcioelementowej tablicy liczb rzeczywistych,
(h) wskaźnik funkcji o parametrze i wartości w postaci referencji do liczb całkowitych.
2. Napisać deklaracje oraz zainicjalizować wskaźniki następujących funkcji:
(a) int fun(char znak,int *wsk_int),
(b) float* fun2(float,float),
(c) funkcja o parametrze typu całkowitego, zwracająca wskaźnik do tablicy znaków
[3][3],
(d) funkcja o parametrach typu int i int*, której rezultatem jest referencja do znaku.
3. Co oznaczają następujące deklaracje?
(a) char (*r)[];,
(b) char *r[10];,
(c) char q(char *);,
(d) char (*q)(char[]);.
4. Wykorzystując notację wskaźnikową opracować funkcje:
(a) strlen() - przekazującą długość napisu,
(b) strcpy() - kopiującą jeden napis na drugi,
(c) strcmp() - porównującą dwa napisy,
(d) strcat() - łączącą dwa napisy przyjmowane jako argumenty w jeden,
(e) strrev() - sprawdzającą czy dany znak występuje w napisie.
5. Narysować struktury powstałe po wykonaniu poniższych ciągów instrukcji:
class elem {
public:
data : integer;
link : *elem;
};

(a) elem *p = new elem; (*p).data=4; (*p).link=NULL;
(b) elem *p = new elem; p->data=7; p->link=p;
(c) elem *q = new elem; (*q).data=2; q->link=NULL;
elem *p = new elem; p->data=1; (*p)->link=q;
(d) elem *p = new elem; p->data=5;
p->link = new elem; *p->link=*p;
6. Napisać program, który odwzoruje w pamięci operacyjnej następujące struktury:
p
(a)
1 5
7
(b)
p 1 5
7
(c)
NULL
p 0 2
„A”
3 Wstęp do klas
1. Zdefiniowano następujący zalążek klasy, reprezentujący punkt 2D:
class Punkt2D {
private:
float x,y;
public:
char symbol;
...
};
Zadeklarować oraz zdefiniować:
• funkcję składową, która wyświetli symbol punktu oraz jego współrzędne na ekranie
(funkcja ma mieć charakter inline),
• funkcję składową inicjującą współrzędne wartościami losowymi,
• konstruktor inicjujący,
• funkcję składową, która znajdzie współrzędne odbicia symetrycznego punktu względem
środka symetrii, który jest dany jako argument funkcji i wyświetli je na ekranie,

• funkcję składową, która doda współrzędne dwóch punktów i zwróci je jako punkt
wynikowy.
Zdefiniować obiekty i podać przykładowe wywołania metod. Jaka będzie różnica jeśli typ
obiektu zadeklarowany zostanie jako struktura, a nie klasa?
2. Zaprojektować klasę punktNd będącą uogólnieniem klasy z ćwiczenia (1) na punkty n-
wymiarowe (współrzędne przechowywane powinny być w dynamicznie rezerwowanej tablicy).
Zadeklarować oraz zdefiniować:
(a) konstruktor inicjujący,
(b) uzupełnić definicję klasy o składnik statyczny, który ma za zadanie przechowywać
liczbę istniejących obiektów klasy, a następnie dokonać jego inicjalizacju,
(c) funkcję składową o nazwie dodaj, realizującą dodawanie dwóch punktów,
(d) funkcję globalną o nazwie dodaj, realizującą dodawanie dwóch punktów,
(e) destruktor uwzględniający zwalnianie dynamicznie przydzielonej pamięci.
3. Zadeklarować unię mogącą przechowywaæ elementy typu float, int i char, a następnie:
(a) napisać krótki program, w którym należy zainicjalizować unię oraz zrealizowaæ operacje
przypisania jej wartości różnych typów,
(b) napisać funkcję składową wyświetlającą zawartość struktury,
(c) rozbudować unię o pole bitowe w wielkości 2 bitów i zrealizować przypisanie wartości
inicjalizującej,
(d) zadeklarować unię jako anonimową, oraz zrealizować operacje z punktu (a).
4. Dane są następujące definicje:
class X {
int i;
float j;
public:
int fun(int i,float j){return i;};
};
int fun(int i, float j){return i;};
X A;int i;float j;
Ocenić poprawność poniższych instrukcji:
• int fun(int i,int j){return i;};
• int fun(int i,float j){return i;};
• int fun(float j,int i){return i;};
• void fun(int i,float j){};
• int fun(int i,float j);

• int fun(int i,float j,float k=0){return i;};
• A.fun(i,j);
• A.X::fun(i,j);
• ::fun(i,j);
5. Skonstruować klasę wektor do przechowywania współrzędnych trójwymiarowych punktu
przestrzennego, a następnie napisać funkcje składowe realizujące podstawowe działania
na wektorach (suma, różnica, iloczyn skalarny, iloczyn wektorowy). Ponadto wyposażyć
klasę w funkcje służące do pobierania wektora z klawiatury, generowania losowego współrzędnych
oraz wyświetlania wartości na ekranie.
6. Dana jest klasa o następującym szkielecie:
class PascalString {
char t[256];
public:
//... definicje konstruktorów
//... pozostała część interfejsu
};
Zakłada się, że element zerowy łańcucha przeznaczony jest na przechowanie jego długości.
Zadeklarować i zdefiniować:
• definicję konstruktora: standardowego i domniemanego,
• funkcje interfejsu: zwracającą długość łańcucha, wycinającą jego wybrany fragment
i składajacą dwa łancuchy w jeden.
7. Rozważyć następujące definicje:
class nr_tel{
char nr_tel[20];
char nazwisko[20];
char imie[12]; ...
};
class ksiazka_tel {
static int licznik;
nr_tel numery[50]; ...
};
Dodać niezbędne funkcje dotyczące obsługi książki telefonicznej (dodawanie nowych i
usuwanie istniejących numerów, wyszukiwanie po nazwisku). Jak również klasa powinna
posiadać składnik statyczny, którego zadaniem będzie sprawdzanie wolnego miejsca w
książce.
8. Dla następujących struktur:

union element { char a; int b; float c; };
class zbior { element *wsk_liczba; ... };
rozbudować klasę zbiór o metody wykonujące podstawowe operacje na zbiorach (∪, ∩, \,
∈) których elementami mogą być zmienne znakowe, całkowite lub rzeczywiste.
9. Napisać definicję klasy "krzywa" zawierającą dynamiczną tablicę punktów (zastosować
klasę punkt z ćwiczenia (1)) na płaszczyźnie, które tworzą krzywą łamaną. Klasa ma
posiadać metody dotyczące generowania krzywych losowo, wyświetlania w trybie graficznym,
realizacją skalowania oraz translacji o zadany wektor, dodawania i usuwania
punktów krzywej.
10. Opracować klasę „Liczba”, która będzie przechowywać liczbę całkowitą, klasa będzie także
zawierać informację, o dziedzinie liczby. Klasa „Liczba” powinna posiadać metody do
realizacji podstawowych operacji arytmetycznych.
11. Niech będzie dany typ złożony reprezentujący liczbę zespoloną:
class fLiczbaZespolona {
private:
float Re,Im;
public:
// uzupełnić we własnym
// zakresie ;-)
};
Zadeklarować i zdefiniować:
(a) konstruktor inicjalizujący (zastosować listę inicjalizacyjną),
(b) konstruktor domniemany,
(c) metodę dodaj umożliwiającą dodanie dwóch liczb zespolonych,
(d) funkcję operatorową „+” wykonującą zadanie z punktu (11c) w wersji globalnej oraz
jako składową klasy,
(e) funkcję operatorową „+” wykonującą dodawanie wartości rzeczywistej do liczby zespolonej,
tak aby możliwa była notacja przemienna (a dokładniej: float + fLiczbaZespolona
oraz fLiczbaZespolona + float), zdefiniować obiekty i napisać przykładowe
wywołania funkcji.
12. Dany jest przykład klasy:
class wizytowka {
public:
char *nazw; char *imie; char *tel;
};
Zadeklarować i zdefiniować:

(a) konstruktor inicjalizujący (domniemany),
(b) konstruktor kopiujący,
(c) operator przypisania „=” umożliwiający skopiowanie zawartości obiektu,
(d) destruktor.
Zdefiniować obiekty i napisać przykładowe wywołania funkcji.
13. Dla następującej struktury:
class Macierz2D {
static int pamiec;
int (*T)[n][m];
};
Zrealizować następujące ćwiczenia:
(a) zdefiniować konstruktor domniemany,
(b) przeładować operator „-” w wersji jednoargumentowej oraz dwuargumentowej,
(c) przeładować operator preinkrementacji oraz postinkrementacji,
(d) przeładować operatory new i delete, tak aby prowadzić statystykę zużywanej pamięci.
14. Przeanalizować poniższy fragment kodu
#include
class samochod {
int filtr_powietrza;
public:
int akumulator, zbiornik_paliwa;
//...
};
samochod A,B;
int *wsk1;
int samochod::*wsk2=&samochod::akumulator;
void main() {
wsk1 = &(A.akumulator);
cout

(b) wsk1=&(B.filtr_powietrza);
(c) wsk2=samochod::filtr_powietrza;
(d) wsk2++;
(e) wsk1++;
15. Określić poprawność następujących deklaracji, podać również przyczyny dla których są
poprawne bądź nie?
(a) f(int i,int j,int k=0); f(int i,int j);
(b) f(int i,char j); f(int j);
(c) f(const int k); f(int k);
(d) f(const int &k); f(int &k);
16. Określony został zalążek następującej klasy wektor zdefiniowanej jako
class wektor{
int x,y,z;
public:
// ... pozostały interfejs
};
Dodać implementację następujących elementów:
(a) konstruktor domniemany,
(b) konstruktor inicjujący z listą inicjalizacyjną,
(c) składowe funkcje operatorowe „+”, „-”, „*” umożliwiające dodawanie, odejmowanie i
mnożenie wektorów,
(d) funkcje z punktu (c) w wersji globalnej.
17. Dla klasy string:
class mystring {
int roz;
char *wsk;
public:
//...metody
};
Dokonać implementacji:
(a) następujących konstruktorów: standardowy (z listą inicjalizacyjną), domniemany i
kopiujący,
(b) metody: zwracające rozmiar łańcucha, sklejające dwa łańcuchy w jeden, odwracające
kolejność liter w łańcuchu i porównującą zawartość dwóch łańcuchów,

(c) destruktor,
(d) funkcje operatorowe „«”, „»” oraz „=”.
Czy poniższe definicje konstruktorów są poprawne? Odpowiedź uzasadnić.
(a) string::string(char t[]) :
wsk(new char[roz+1]),
roz(strlen(t))
{
strcpy(wsk,t);
}
(b) string::string(string);
18. Niech będzie dana klasa macierz zdefiniowana nastąpująco :
class macierz{
int liczba_wierszy, liczba_kolumn;
public:
float *tablica;
...
};
Zdefiniować:
(a) konstruktory inicjujący (domniemany) i kopiujący,
(b) składowe funkcje operatorowe „+”, „-”, „*”, umożliwiające dodawanie, odejmowanie i
mnożenie macierzy,
(c) funkcje „+”, „-”, „*” realizujące przemienne dodawanie, odejmowanie i mnożenie macierzy
przez skalar,
(d) operator przypisania „=” umożliwiający skopiowanie macierzy,
(e) funkcję składową obliczającą wyznacznik macierzy kwadratowej,
(f) destruktor.
19. Stosując wskaźniki do składowych klasy posortować 50 elementową wygenerowaną losowo
tablicę obiektów z ćwiczenia (12) według zadanego pola (do porównania łańcuchów
znaków można zastosować funkcję strcmp z pakietu string.h).
20. Zaprojektować specjalny wskażnik do wartości typu całkowitego, który będzie zapamiętywać
10 ostatnio wskazywanych przez niego adresów oraz 20 adresów ostatnio utworzonych
egzemplarzy takiego wskażnika. Następnie przeładować operatory inkrementacji i dekrementacji
dla tej klasy obiektów.

4 Podstawy techniki dziedziczenia
1. Podać deklaracje klasy podstawowej oraz klas pochodnych (przeanalizować również, czy
poszczególne nazwy klas są odpowiednie, czy istnieje możliwość ich zmiany na bardziej
adekwatne), tak aby odzwierciedlały poniższy digraf relacji pomiędzy klasami:
Każda z klas ma posiadać zadeklarowaną funkcję wyświetlającą figurę o nazwie rysuj().
Zdefiniować obiekty i napisać przykładowe wywołania z zastosowaniem funkcji rysuj().
2. Zadeklarować klasę podstawową oraz klasy pochodne, tak aby odzwierciedlały następujący
digraf relacji pomiędzy klasami:
Zrealizować ćwiczenie bez oraz ze uwzględnieniem klas wirtualnych. Zdefiniować obiekty i
napisać przykładowe wywołania funkcji. Jaki jest dostęp do pól klas podstawowych bądź
poprzednich w klasach pochodnych?
3. Dane są klasy:
class A { private: int a;};
class B { protected: int b;};
class C { public: int c;};
class D : protected A, public B {};
class E : public D, protected C {public: A::c;};
class F : private E, public A {};
Zrealizować następujące ćwiczenia:
(a) odtworzyć diagram dziedziczenia,
(b) określić kolejność wywoływania konstruktorów dla każdej z klas,
(c) określić rodzaj dostępu do zmiennych a, b, c w klasach D, E oraz F .
4. Dane są szkielety klas:

class motocykl { /*...*/ } M, *wsk_M;
class Honda: public motocykl {
/*...*/} H, *wsk_H;
class Ducati: public motocykl {
/*...*/} D, *wsk_D;
class Składak: public Honda, public Ducati {
/*...*/} S, *wsk_S;
Wskazać które z poniższych zestawów instrukcji są błędne, a które poprawne odpowiedź
uzasadnić?
(a) M=H;wsk_H=wsk_M;
(b) D=M;wsk_D=wsk_M;
(c) M=H;wsk_M=wsk_H;
(d) H=S;wsk_M=wsk_S;
(e) D=H;wsk_H=wsk_S;
(f) M=S;wsk_S=&D;
5. Dana jest klasa:
class fLiczbaZespolona {
private:
float Re,Im;
public:
// uzupełnić we własnym
// zakresie ;-)
};
oraz funkcja operatorowa:
fLiczbaZespolona operator+( fLiczbaZespolona, fLiczbaZespolona);
Zdefiniować konstruktor konwertujący tak, by poprawne były wyrażenia:
licz_zesp z1,z2;
float a=2.5;
z1=z2+a; z2=a+z1;
6. Uzupełnić klasę string:
class string
int roz;
char *wsk;
public:
// ...metody
};

o funkcję operatorową:
ostream& operator

Dodatkowo obiekt każdej klasy zawiera w sobie po jednym obiekcie klas, od których
bezpośrednio dziedziczy. Przykładowo, obiekt klasy E, dla której klasami podstawowymi
są A, B oraz C, posiada jako komponenty po jednym elemencie typu A, B i C. Dla
każdej z klas zdefiniować konstruktor i destruktor, a następnie w programie głównym
przetestować kolejność ich wywoływania dla obiektu każdego z zadeklarowanych typów.
10. Niech będzie dany następujący typ danych:
class Tablica1D {
protected:
int rozmiar1;
int *tab;
};
reprezentujący dynamiczną tablicę jednowymiarową. Do klasy dodać następujące elementy:
(a) domniemany konstruktor inicjalizujący, destruktor, operator przypisania, oraz metody:
wyprowadzającą zawartość tablicy na ekran, wyznaczającą wartości minimalną0
i maksymalną, sortującą tablicę,
(b) wykorzystać powyższą klasę i stosując mechanizm dziedziczenia napisać definicję
klasy Tablica2D, która będzie posiadała takie same metody operujące na tablicy
dwuwymiarowej, przy czym sortowanie oraz szukanie minimum i maksimum będzie
realizowane dla każdego wiersza osobno, a wynik w przypadku wartości minimalnych
oraz maksymalnych zwróci jako tablicę wartości,
(c) wykorzystując klasę Tablica1D oraz Tablica2D zrobić to samo co w punkcie (b),
tylko dla tablicy trójwymiarowej (sortowanie i szukanie min/max zrealizować w odniesieniu
do pierwszego wymiaru tablicy).
11. Zdefiniować klasę bazową Subject zawierającą trzy funkcje f(), g() i h(). Następnie z
klasy tej wyprowadzić klasy Implementation1, Implementation2 oraz Proxy. Ta ostatnia
powinna zawierać wskaźnik do obiektu typu Subject, a wszystkie jej metody powinny
zwracać i być wywoływane na rzecz wskaźnika takiego właśnie typu obiektu. Konstruktor
klasy Proxy powinien inicjalizować wskaźnik do typu Subject zainstalowanego w jej
wnętrzu. W programie głównym zdefiniować dwa różne obiekty Proxy, posiadające inną
implementację. Następnie zmodyfikować klasę Proxy w sposób umożliwiający dynamiczną
zmianę implementacji tej klasy.

5 Polimorfizm oraz funkcje wirtualne
1. Dla schematu dziedziczenia A → B → C:
(a) zdefiniować klasy przy założeniu, że klasa A ma być klasą abstrakcyjną,
(b) wyposażyć wszystkie klasy w wirtualną metodę nazwa zwracającą nazwę klasy,
(c) dodać destruktory wirtualne,
(d) dodać funkcję globalną zaprzyjaźnioną z klasą A, tak aby mogła wykonać to samo
co funkcje z podpunktu (b).
2. Napisać definicję klasy z trzema przeładowanymi funkcjami wirtualnymi. Stworzyć nową
klasę dziedzicząca po pierwszej, z tylko jedną przeładowaną funkcją wirtualną. Utworzyć
obiekt klasy pochodnej i odpowiedzieć na następujące pytania:
(a) Czy można wywołać wszystkie trzy bazowe funkcje poprzez obiekt klasy pochodnej
i ewentualnie w jaki sposób?
(b) Czy po zrzutowaniu adresu klasy pochodnej na adres klasy bazowej można wywołać
wszystkie funkcje?
(c) Czy po usunięciu definicji funkcji w klasie pochodnej można wykonać podpunkt (a)?
3. Poprawić błędy w programie, a następnie przeanalizować jego działanie.
#include |
| void main() {
using namespace std; | X ob1;Y ob2; Z ob3;
| ob2.fun1; ob2.fun2;
class X { |
public: | X *wsk = &ob2;
static int x1; | wsk->fun1(); wsk->fun2();
void virtual fun1() | wsk->X::fun1(); wsk->X::fun2();
{ coutfun2();
| wsk->X::fun1(); wsk->Z::fun2();
class Y: public X { | }
public: |
void virtual fun1() |
{ cout

Każda z klas powinna posiadać funkcje wirtualne rysuj(), przesun() oraz obrot().
Dokonać wirtualnego wywołania tych funkcji dla różnego typu obiektów.
6. Napisać klasę zawierającą dwie metody wykonujące to samo zadanie, jedną w wersji
wirtualnej, a drugą niewirtualnej. Dodać nową klasę dziedziczącą ze wspomnianej klasy,
a następnie porównać czasy wywołania każdej z funkcji (posłużyć się np. funkcją clock()
— plik nagłówkowy time.h).
7. Napisać krótki program obrazujący róźnicę pomiędzy wywołaniem funkcji wirtualnej wewnątrz
normalnej funkcji składowej klasy, a wywołaniem funkcji wirtualnej wewnątrz
konstruktora. Program powinien pokazać, że takie dwa wywołania generują róźne wyniki.
8. Dane są klasy bazowe rezystor, kondensator i cewka. Wyprowadzić z nich klasy pochodne:
cewka rzeczywista i kondensator rzeczywisty, a z nich z kolei układ RLC. Mając do dyspozycji
tak przygotowany zestaw elementów prostych, zdefiniować układ_rez zawierający
dynamiczną tablicę wskaźników do takich obiektów. Wyznaczyć charakterystykę rezonansową
w zadanym przedziale częstotliwości dla szeregowego i równoległego połączenia
elementów.
6 Formatowanie strumieni
1. Dana jest następująca definicja klasy:
class X { int a[2]; };
Przeładować operatory aby możliwe się stało wczytywanie i wysyłanie do standardowego
strumienia obiektów klasy X.
2. Napisać manipulatory dla klasy iostream:
(a) bezargumentowy mający za zadanie dorzucenie przed wyświetlaną zmienną napisu
„zmienna :”,
(b) jednoargumentowy lin(n), który ma za zadanie przejść n razy do nowej linii.
3. Otworzyć strumień wejściowy dla pliku i przepisać go do strumienia wyjściowego skojarzonego
z innym plikiem.
4. Dla przykładowych strumieni:
ifstream in; ofstream out;
(a) powiązać strumień wejściowy z wyjściowym, tak aby każda zmiana w strumieniu
wejściowym odzwierciedlona była w strumieniu wyjściowym,
(b) zlikwidować wiżzanie pomiędzy standardowymi strumieniami wejściowym i wyjściowym,
(c) przemianować standardowe strumienie wejścia i wyjścia tak, aby dane z cin płynęły
do out, a dane z in płynęły do cout.

5. Otworzyć plik poprzez utworzenie obiektu typu ifstream o nazwie in. Następnie utworzyć
obiekt os typu ostrstream i przekopiować do niego całą zawartość otwartego pliku (użyć
metodę rdbuf). Zamienić wszystkie litery w os na duże i zachować wynik w nowym pliku,
po czym zwolniæ pamięć zajętą przez ten strumieñ.
6. Napisać program, który dopisze na początku i na końcu wszystkich plików żródłowych z
rozszerzeniem *.h komentarz dotyczący praw autorskich.
7. Otworzyć plik o nazwie podanej jako argument programu. Następnie wyświetlić wszystkie
jego linie zawierające jedno ze słów podanych jako następne argumenty wraz z numerami
wierszy odpowiadającymi im w pliku.
8. Dodać nowe manipulatory dla standardowego strumienia wyjściowego:
(a) bin(x) wyświetlający liczbę całkowitą x w systemie binarnym,
(b) bin2(x) wyświetlający liczbę zmiennoprzecinkową x w systemie binarnym,
(c) convert(x, n) wyświetlający liczbę całkowitą x w systemie o podstawie n,
(d) convert2(x, n) wyświetlający dziesiętnie liczbę całkowitą x podaną w systemie o
podstawie n.
9. W oparciu o strumienie napisać program, który podzieli plik o dużych rozmiarach na
zestaw mniejszych plików. Następnie opracować program, odwracający ten proces tzn.
skleić z powrotem pliki w jeden wynikowy.
7 Szablony
1. Opracować szablon funkcji do wyznaczania iloczynu dwóch argumentów:
(a) zrealizować funkcję szablonową w wersji normalnej i operatorowej,
(b) dodać funkcję wyspecjalizowaną dla tablic jednowymiarowych reprezentujących wektory
(np.: 3,4,5,... elementowe),
(c) wprowadzić domniemany parametr szablonu określający rozmiar tablicy.
2. Przeanalizować poniższe deklaracje:
int i1;
const int i2;
float f1,f2;
template int fun(T, T*);
template U fun (T, T*,U);
int fun(int, int*);
int fun(double, double*,double=0.0);
Rozstrzygnąć, która z funkcji zostanie wywołana, gdy w programie pojawia się polecenie:
(a) i1=fun(i2,&i1);

(b) f1=fun(f2,&f2);
(c) f1=fun(f2,&f2,0.0);
(d) i1=fun(i2,&f2);
3. Zdefiniować szablon klas, przechowujący wskaźnik do pewnego obiektu. Wyposażyć go w
metodę show() wyświetlający wartość tego wskaźnika oraz konstruktor rezerwujący dla
niego pamięć. Pokazać przykładowe deklaracje obiektów wykorzystujących ten szablon.
4. Zrealizować na prostych przykładach dziedziczenie:
(a) klasy szablonowej przez zwykłą klasę,
(b) szablonu klas przez zwyklą klasę,
(c) klasy szablonowej przez szablon klas,
(d) szablonu przez inny szablon,
(e) zwykłej klasy przez specjalizowaną klasę szablonową,
(f) klasy szablonowej przez inną klasę szablonową.
5. Stworzyć szablon funkcji fibonacci() umożliwiający wyznaczanie kolejnych elementów ciągu
Fibonacciego dla różnego typu argumentów (np.: long, float etc.).
6. Stworzyć szablon funkcji sortującej tablicę liczb. Dodać możliwość sortowania także tablic
łańcuchów.
7. Opierając się na szablonie klasy z zadania 2 wyposażonej dodatkowo w funkcje liczenia
sumy oraz sumy kwadratów elementów, wyprowadzić dwuwymiarową tablicę liczb dowolnego
typu z przeładowanymi metodami z klasy bazowej. Sprawdzić działanie polimorfizmu
dla tych klas.
8. Zaprojektować szablon klasy przechowującej dane w postaci listy, z metodami dotyczącymi
dodawania oraz usuwania elementu, przeładowanym operatorem [] pozwalającym
na pracę z listą tak jak z tablicą i wyświetlaniem zawartości. Ponadto zrealizować metodę
znajdującą adres ostatniego elementu na liście w taki sposób, by mogła pracować z
dowolnym typem przez nią zwracanym.
8 Wyjątki
1. Stworzyć klasę z odpowiednią funkcją składową, zgłaszającej wyjątk. Utworzyć także klasę
celem wykorzystania jej jako obiektu wyjątku. Ma ona zawierać pojedynczy wskaźnik
char* reprezentujący komunikat opisujący wyjątek. Wyposażyć ją w inicjalizujący konstruktor
domniemany, uzupełniający treść komunikatu. Napisać blok obsługujący wyjątek
poprzez wyprowadzenie na ekran treści komunikatu.
2. Przeanalizować poniższy fragment programu i wyjaśnić jaka będzie wartość zmiennej i w
przypadku, gdy obiekt E, jest typu:

(a) const int E,
(b) int *E,
(c) int &E,
(d) float E,
(e) int *&E,
(f) const float & const E
//...
int i=1;
try{
try{
throw E;}
catch(int &){i++;throw;}
catch(const int){i+=2;}
catch(float *){i-=2;}
catch(int *){i--;throw;}}
catch(int *){i*=2;}
catch(int){i--;}
catch(...){i--;}
//...
3. Dany jest następujący schemat dziedziczenia klas: A → B → C. W każdej z nich znajdują
się wirtualne metody nazwa wyświetlające nazwę typu obiektu na rzecz którego są
wywoływane. Opisać efekt działania następujących operacji:
(a) try {C ob1;throw ob1;} catch(B ex1) {ex1.nazwa();}
(b) try {C ob2;throw ob2;} catch(B &ex2) {ex2.nazwa();}
(c) try {static C ob3;throw &ob3;} catch(A *ex3)
{ex3->nazwa();}
4. Utworzyć klasę z własnym operatorem new. Operator ten ma przydzielić pamięć dla
wybranej losowo liczby obiektów (z przedziału od 5 do 50), a następnie zasymulować ”bląd
wyczerpania pamięci” i zasygnalizować sytuację wyjątkową. Dodać statyczną metodę,
która odzyska przydzieloną pamięć. Następnie utworzyć blok instrukcji programu odporny
na wystąpienie tego typu wyjątku.
5. Utworzyć destruktor zgłaszający wyjątęk a następnie opracować program udowadniający,
że takie rozwiązanie może prowadzić do niekontrolowanego zakończenia programu przez
funkcję terminate(). Wykorzystać funkcję set terminate() do prawidłowego zamknięcia
programu. Następnie wykazać to samo w przypadku konstruktora kopiującego.
6. Prześledzić proces zgłaszania i obsługi wyjątku przy użyciu własnej klasy z konstruktorami
inicjującym oraz kopiującym dostarczającymi możliwie wyczerpujących informacji
o tym jak obiekt został utworzony. Pokazać, że obiekty zgłoszonych wyjatków są odpowiednio
likwidowane, natomiast gdy rzucany jest wskaźnik do obiektu dynamicznego to
nie jest zwalniana przypisana mu pamięć. Zaproponować rozwiązanie tego problemu.