nr 24 - Pismo Studenckie PDF

Naczelna strona
dziennikarstwo | Na wejściu
dziennikarstwo
raport
public relations
kultura & społeczeństwo foto
staże
euro
Ale
numer!
03 - Na wejściu: Grand Press znów
podzielił środowisko. Tym razem
z innych powodów.
04 - Na wejściu: Kodeks karny orężem
w walce z wolnością słowa.
Kanały tematyczne rosną w siłę.
05 - Puls redakcji: kulisy redakcji
dwutygodnika "Cogito".
06-07 Nowelizować czy likwidować
Dyskusje nad przyszłością prawa
prasowego.
08 - PR na świecie, to nadal inny
public relations niż polski.
Różni się. Jak bardzo
09 - Case study: Kampania Toaleta
2012 wskazuje miejsca, gdzie lepiej
niekorzystać z ubikacji.
PR produktów farmaceutycznych w
autorskiej rubryce Euro RSCG Sensors.
10 - W praktyce: Warsztaty Mediashake
sposobem na zdobywanie
doświadczenia.
Kuba Kalinowski – własny portal
zamiast pracy na etat.
I - IV: Ile kosztuje ten sam t-shirt w
różnych krajach Kiedy przyjmiemy
euro Karta czy gotówka za granicą
11 - Polecamy: Kultowa giełda
fotograficzna.
12 - Warsztat: fotografia otworkowa.
13 - Kolumna Zygmunta: Co jest piękne
14 - Kino XXI wieku - 3D czy coś więcej.
15-16 Co warto zobaczyć, obejrzeć,
posłuchać, przeczytać
Subiektywny (jak w każdej gazecie)
przewodnik po świecie muzyki,
teatru, filmu i książki.
17 - Miejsce niezwykłe - Lokal użytkowy.
18 - Sport: Judo w wykonaniu
studentów... to nie rzadkość.
Pilates lekiem na stres.
19 - Książę i żebrak wydarzeń
kulturalnych lutego.
20 - Warszawa / Warszawa - wystawa
studentów Pracowni Fotografii
Prasowej.
Europejski konkurs
Do 28 lutego trwa konkurs o Europejską
Nagrodę dla Młodych Dziennikarzy 2010
(EYJA). To już trzecia edycja konkursu, w
której nagrodzeni zostaną najlepsi młodzi
dziennikarze europejscy zajmujący się problematyką
rozszerzenia UE. Konkurs skierowany
jest do dziennikarzy i studentów
dziennikarstwa w wieku 17–35 lat, którzy
mają za zadanie przedstawić rozszerzenie
Unii Europejskiej w twórczy i prowokujący
do myślenia sposób. Zgłaszane teksty
prasowe lub publikowane w Internecie
oraz materiały radiowe muszą ukazać się
pomiędzy 1 października 2007 a 28 lutego
2010. W każdym z 36 krajów uczestniczących
w konkursie zwycięzcą zostania jedna
osoba. Dodatkowo w maju 2010 roku wszyscy
krajowi zwycięzcy EYJA 2010 odwiedzą
Europejską Stolicę Kultury 2010 – Stambuł
(Turcja). Szczegóły: EUjournalist-award.eu.
Na wejściu
PLUS
Anita Krajewska
REDAKCJA
redaktor naczelny:
Zbigniew Żbikowski
Zbigniew Żbikowski
EKG, głupcze
To plus absolutnie zaległy, który powinien pojawić się dawno temu.
Tadeusz Mosz, autor i prowadzący audycję radiową w TOK FM „EKG Ekonomia
Kapitał Gospodarka” [ma też autorski program w telewizji – przyp.
red.] to mój zdecydowany kandydat do tytułu Dziennikarza Roku.
Ekonomia nigdy nie była moją mocną stroną. Na studiach nudziła
mnie. Dziś wiem, że dlatego, gdyż nic z niej nie rozumiałam. Dopiero
dzięki „EKG” zaczęłam orientować się w gospodarce, a nawet trochę się
nią interesować. Wszystko dlatego, że Tadeusz Mosz w swoich codziennych
rozmowach z ekspertami udowadnia, że jest to dziedzina, która ma
rzeczywisty wpływ na moje i twoje życie. Gani swoich rozmówców, gdy
ci używają zbyt eksperckiego języka, albo mówią coś, co mąci w głowach
„zwykłym Polakom”. Uwielbiam, gdy poprawia swoich gości, kiedy np.
operacje giełdowe nazywają „grą na giełdzie”. Tu Mosz jest niezawodowy.
Od razu ripostuje: „grać można na skrzypcach, na giełdzie się inwestuje”.
Ale jego prawdziwym konikiem jest walka z szarą strefą. I wcale nie
robi tego, przytaczając jakieś hermetyczne dane z Ministerstwa Gospodarki.
Radzi po prostu, żeby zawsze brać paragon albo fakturę, bo to
gwarancja, że usługodawca uczciwie zapłaci podatek. Dzięki temu będzie
na dziury w drogach, lekcje w szkołach i pomoc dla biednych.
Banały Może, ale codziennie powtarzane wchodzą do głowy i nawet
czasem można zrobić z nich pożytek. Ostatnio przekonałam się o
tym na małej stacji benzynowej, na której nie było nikogo
prócz mnie i pracownika stacji. Długo ociągał się,
by dać mi paragon za zatankowane
paliwo. Dawniej pewnie machnęłabym
ręką i pojechała
dalej. Ale przypomniało mi
się, co mówi Mosz i poprosiłam
o ten rachunek. I wiecie
Poczułam się znacznie lepiej.
z-ca redaktora naczelnego
Paweł H. Olek
szefowie działów:
dziennikarstwo: Tomasz Betka
fotografia: Ewelina Petryka
PR: Piotr Zabiełło
kultura & społeczeństwo:
Emil Borzechowski
Żurnalista o dwóch głowach
Profesor Maciej Mrozowski, którego studenccy
autorzy publikujący w „PDF” szczególnie sobie
upodobali jako eksperta w sprawach, o których
piszą (i coś w tym musi być, a co, wiedzą sami
studenci), ogłasza na naszych łamach nową
kategorię żurnalistów: dziennikarzy-celebrytów.
Celne i bolesne trafienie. Raz, że stanowi wkład
w dyskusję o tym, czy osoby prowadzące programy
telewizyjne są prawdziwymi dziennikarzami
(celne), dwa, że osobom tym odmawia statusu
„dziennikarza-pełną-gębą” (dla nich bolesne).
Termin został ukuty, upubliczniony, nawet spersonifikowany
i żyje własnym życiem, przyjmując
niezależne od pomysłów autora znaczenia. Daje
się zdefiniować na dwa sposoby. Ponieważ nie
ma w nazwie przymiotnika, oba rzeczowniki
można traktować równoważnie. Albo więc to
taki celebryta, który pozwala nazywać się redaktorem,
albo dziennikarz, który zamiast wykonywać
swój zawód, głównie „bywa”: zaprasza
i jest zapraszany, w dodatku (a właściwie przede
wszystkim) na oczach milionów. W jednym
i w drugim przypadku chodzi w zasadzie nie
o dziennikarstwo, a o dziennikarski sztafaż.
Czym jest sztafaż w tym przypadku Prosta,
słownikowa definicja powie wszystko, wystarczy
w miejsce „dzieła” podstawić „dziennikarza-celebrytę”.
Jest to zatem zestaw pobocznych elementów
(postaci, zwierząt, motywów), ożywiający
kompozycję dzieła artystycznego, nieodciągający
jednak uwagi odbiorcy od głównej treści
zespół redakcyjny:
Roksana Gowin, Magdalena
Grzymkowska, Dominika
Jędrzejczyk, Marcin Kasprzak,
Paulina Pawlak, Julian Tomala,
Julia Steffen, Magdalena
Wasyłeczko, Wioletta Wysocka
współpraca:
Jakub Baliński, Cezary Biernat,
Jan Brykczyński, Maria Dek, Oliwia
Dusińska, Małgorzata Januchowska,
Patryk Juchniewicz, Maciej Puchała,
Maria I. Szulc
autorskie cykle:
Gdzie sie zaczęłam
- Magdalena Karst-Adamczyk
Zapisz to, Kisch!
- Agnieszka Wojcińska
Kolumna Zygmunta
- Andrzej Zygmuntowicz
Książe i Żebrak – Szczepan
Orłowski, Kajetan Poznański
dzieła. „Sztafaż nie nawiązuje bezpośrednio do
głównego motywu dzieła, a jedynie uatrakcyjnia
tło, które mogłoby się wydać puste, monotonne
lub zbyt nudne. Sztafaż zastępuje tło czymś ciekawszym,
spełniając jednak nadal podstawowe
funkcje tła, tak więc użycie sztafażu odbywa się
jedynie w warstwie formalnej, a nie znaczeniowej”.
Tyle Wikipedia i inne źródła. „Dziennikarz-celebryta”
tworzy dzieło, np. show stylizowane na
dyskusję, którego centralną postacią jest on sam,
a dla uatrakcyjnienia tła zaprasza do udziału
w nim postacie życia publicznego, bywa, że
innych celebrytów, które zwykle tylko wypełniają
pustkę, bo ich wypowiedzi są absolutnie przewidywalne.
Niestety, zdarza się, i to nierzadko, że
elementy tła wprowadzają taki chaos, iż odciągają
uwagę odbiorcy od centralnej postaci
i „główny motyw dzieła” musi je uciszać.
Propozycja wydaje się interesująca. Teraz tylko
trzeba by we wszelkich konkursach i plebiscytach
dziennikarskich wprowadzić dwie odrębne kategorie:
„dziennikarzy-dziennikarzy” i „dziennikarzy-celebrytów”.
I kłótni środowiskowych będzie
mniej, i nagród więcej.
MINUS
Alicja Bachleda a sprawa polska
Kiedy zrobiłam podsumowanie tego, co w mediach w ostatnich
tygodniach wybitnie mi się nie podobało i z największym przekonaniem
stwierdziłam, że na minus zasługuje medialna histeria wokół aktorki Alicji Bachledy-Curuś.
Nie ma bowiem dnia, by „SE”, „Fakt” albo któryś z plotkarskich
serwisów nie napisał, co przed chwilą robiła nasza celebrytka. Oczywiście
nie sama Alicja jest w tym interesująca, ale jej relacja z irlandzkim aktorem
Colinem Farrellem, ojcem jej urodzonego kilka miesięcy temu dziecka.
Powiem wprost – uważam za upokarzające, że tabloidy związek Alicji
z hollywoodzkim gwiazdorem kreują na wydarzenie, dzięki któremu wszyscy
mamy poczuć się lepiej i pozbyć narodowych kompleksów. Oto wielki
aktor wybrał na swoją towarzyszkę życia i matkę swego dziecka Polkę,
góralkę, naszą Mickiewiczowsko-Wajdowską Zosię! Tytuły mówią same
za siebie: „Colin pokazał Alicji wielki świat”, „Bachleda i Farrell chodzą po
Hollywood i się całują”.
To naturalne, że nasze kolorówki podchwyciły temat takiego gwiazdorskiego
związku. Przesadziły jednak ze skalą euforii i niedowierzaniem, że
dziewczyna z Polski może odnaleźć się w świecie wielkiego filmu i nawet
znaleźć tam miłość. Bo kiedy wszystko oblane jest właśnie takim sosem
taniej sensacji, łatwo o niewybredne komentarze pod adresem bohaterki.
Okazuje się, że związkiem aktorki zainteresował się nawet europoseł
Marek Siwiec, który uraczył swoich czytelników następującym wpisem na
blogu: „W Polakach dokonała się rewolucja moralna, ponieważ hollywoodzki
gwiazdor filmowy, Colin Farrell, nie dość, że bez ślubu zrobił dziecko
polskiej gwiazdeczce, nie dość, że ma brata homoseksualistę (który niedawno
wziął ślub ze swoim partnerem), to na dodatek ochrzcił swojego
potomka w krakowskim kościele. I wcale nie chodzi mi tu o Farrella – na
wszystko zgodził się Kościół!”.
Czy media dadzą aktorce spokój Skoro już w jej sprawie głos zabrały
nawet największe autorytety w dziedzinie moralności, typu całujący
ziemię kaliską Marek Siwiec, to może w końcu młodzi rodzice będą mogli
nacieszyć się sobą i dzieckiem
Chociaż pewnie nie… Jutro znów trzeba wydać gazetę.
grafika, okładka i skład DTP:
Karol Grzywaczewski / kaarol@o2.pl
korekta: Dominika Jędrzejczyk
WYDAWCA:
Instytut Dziennikarstwa
Uniwersytetu Warszawskiego
koordynator wydawcy:
Grażyna Oblas
druk: Polskapresse Sp. z o.o.,
nakład: 10 tys. egz.
adres redakcji:
PDF pismo warsztatowe
Instytutu Dziennikarstwa UW
ul. Nowy Świat 69, pok. 51,
(IV piętro), 00–046 Warszawa,
tel. 022 5520293,
e–mail: redakcja@redakcjapdf.pl
Więcej tekstów w portalu
internetowym: www.redakcjaPDF.pl
współpraca z serwisem foto:
stała współpraca:
Teksty na stronach 4, 10, 18 powstały
pod kierunkiem redaktora stażu
redakcyjnego, prowadzonego przez
redakcję PDF, w ramach przedmiotu
Podstawy informacji dziennikarskiej
w Instytucie Dziennikarstwa UW.
dz
dziennikarstwo
w kraju
Igrzyska w telewizji i Internecie
Telewizja Polska pokaże Zimowe Igrzyska
Olimpijskie w Vancouver na pięciu antenach
i w Internecie. Najważniejsze wydarzenia Igrzysk
oraz występy Polaków będzie można zobaczyć
w dwóch głównych kanałach TVP: „Jedynka”
i „Dwójka” przeprowadzą łącznie 130 godzin
transmisji (ponadto Olimpiada będzie transmitowana
w TVP Sport, TVP HD i TVP Info). Dla
widzów przygotowano także multimedialny
serwis internetowy Vancouver.tvp.pl, gdzie na
sześciu równoległych kanałach transmisyjnych
zaplanowano ponad 600 godzin relacji „na żywo”
i „na żądanie”. Olimpiada w Vancouver odbędzie
się w dniach 12-28 lutego.
Trybuna pod ścianą
Wbrew zapowiedziom prezesa wydającej gazetę
spółki Ad Novum, dziennik nie wrócił na rynek
z początkiem lutego. Arkadiusz Ostrowski deklarował
taki powrót w grudniu ubiegłego roku,
gdy Trybuna przestała się pojawiać w kioskach.
Redaktor naczelny gazety Wiesław Dębski przekonuje,
że trwają rozmowy z potencjalnymi inwestorami,
ale ich efekt oraz ewentualny termin
zakończenia pozostają tajemnicą. Potencjalny
inwestor musiałby kupić większościowy pakiet
udziałów w wydawnictwie Ad Novum.
Trzynastka Charakterów
Miesięcznik Charaktery obchodzi w lutym
trzynastą rocznicę wejścia na rynek. Magazyn
zadebiutował w kioskach w 1997 r. w nakładzie
15 tys. egzemplarzy. Obecnie czasopismo
ukazuje się w 70-tysięcznym nakładzie,
a w 2008 r. Media&Marketing Polska uznał
Charaktery za „Magazyn Roku”. Z okazji
jubileuszu w gazecie pojawi się specjalny
dodatek opisujący trzynaście najważniejszych
wydarzeń i wpadek w historii psychologii.
Niedźwiecki wraca do Trójki
Z początkiem lutego Marek Niedźwiecki kończy
współpracę z należącym do Agory Radiem
Złote Przeboje. Dziennikarz prowadził piątkową
listę przebojów rozgłośni i był twarzą kampanii
reklamowych stacji. Niedźwiecki zdradził, że już
niebawem powróci do Programu III Polskiego
Radia, z którym był związany przez większość
swojej kariery. Dyrektor Trójki – Jacek Sobala
– póki co nie potwierdza wiadomości o powrocie
dziennikarza na antenę stacji.
Odpis od podatku zamiast abonamentu
Odpisywanie określonej kwoty od podatku PIT
i CIT w miejsce comiesięcznej opłaty dla TVP
– tak wygląda jeden z pomysłów nowego projektu
ustawy medialnej autorstwa SLD. Zdaniem
autorów projektu media publiczne mogą w ten
sposób corocznie otrzymywać nawet 900 mln zł,
a więc mniej więcej tyle, ile wyniosły wpływy
z abonamentu w 2009 r. Inną propozycją Sojuszu
jest wprowadzenie licencji programowych
przyznawanych przez KRRiT, co ma zapewnić
apolityczność i profesjonalność mediów.
W obecnej kadencji Sejmu posłowie już dwukrotnie
próbowali zmienić prawo medialne,
ale obydwie ustawy zawetował prezydent.
Tomasz Betka
Grand Press: bitwa „SE” z Lisem
Elżbieta Wójcik, Agata Żurawska
Nagroda miesięcznika „Press” nie
po raz pierwszy budzi kontrowersje.
Jednak aktualny spór dotyczący
tytułu Dziennikarza Roku stawia
w cieniu samą istotę konkursu,
a na pierwszy plan wysuwa
prywatną wojenkę naczelnego
„Super Ekspresu” i Tomasza Lisa.
Na początku stycznia Sławomir Jastrzębowski,
redaktor naczelny „Super Expressu”,
wystosował list otwarty do redakcji miesięcznika
„Press”, w którym apelował aby odebrać
Tomaszowi Lisowi nagrodę Dziennikarza
Roku 2009. Naczelny „SE” przekonywał,
że niesłuszną wygraną zapewniła Lisowi
zmowa redakcji „Poradnika Restauratora”
oraz „Poradnika Handlowca”, co oznaczało
pogwałcenie regulaminu konkursu. Jak
dodaje Jastrzębowski, Lis wcześniej pojawił
się na komercyjnej imprezie wydawcy tych
dwóch pism, co ma potwierdzać nieczystą
grę wymienionych redakcji.
Zdaniem redaktora „SE”, nagroda nie powinna
była znaleźć się w rękach Lisa nie tylko
z tego powodu, że została zdobyta w sposób
niezgodny z regulaminem. – Lis nie tylko nie
zrobił w roku 2009 niczego, co dawałoby mu
prawo do tytułu, ale też był głośno krytykowany
w środowisku mediów. To nie „SE” nazwał
go „sługusem Palikota” i nie „SE” nazwał jego
program „dnem” – przypomina Jastrzębowski.
Z naczelnym tabloidu nie zgadza się Andrzej
Skworz, redaktor naczelny miesięcznika
„Press”, który w odpowiedzi na list otwarty
Jastrzębowskiego zapewnia, że do złamania
regulaminu nie doszło, a przyczyn całego
zamieszania dopatruje się w personalnym
konflikcie Jastrzębowskiego z Lisem. – „SE”
zauważa problem tylko tam, gdzie występuje
jego wróg numer jeden - tłumaczy i dodaje,
że krytykowanie po fakcie wyborów,
w których samemu nie wzięło się udziału,
jest brakiem zrozumienia demokracji.
„Przecież to lipa”
Redaktor Jastrzębowski nie tylko skrytykował
wybór Dziennikarza Roku 2009, ale i sam
regulamin Grand Press. Jak tłumaczy, nie
brak chęci, a ułomność zapisów regulujących
wybór laureata spowodowała, że jego
redakcja nie wzięła udziału w głosowaniu.
- Przecież to lipa. Pracuję w dużej korporacji,
która skupia wiele różnych redakcji. Przy
obowiązującym w Grand Press regulaminie,
mógłbym spróbować dla żartów, albo i nie
dla żartów, namówić te redakcje do wspólnego
głosowania na wylosowanego przez nas
stażystę. I ten stażysta by wygrał, bo taki jest
regulamin. Wygrał Tomasz Lis. Dla mnie nie
ma różnicy - przekonuje Jastrzębowski.
Różnica istniałaby natomiast, gdyby
nagrodę otrzymał nie Tomasz Lis, a druga
w kolejności osoba z największą ilością
przyznanych głosów – Ewa Ewart. Gdyby
redakcja „SE” zdecydowała się wziąć udział
w plebiscycie, głosowanie mogłoby potoczyć
się zupełnie inaczej, a obecna dyskusja wokół
tegorocznych nagród nie miałaby miejsca.
Pytanie tylko, czy redaktor Jastrzębowski
chciałby aby całej sprawy nie było. Kontrowersyjny
jego zdaniem wybór Dziennikarza
Roku dał mu bowiem nowy instrument do
kontynuowania osobistej walki z Lisem.
– Gdyby nie ten konflikt, w ogóle bym
się sprawą nie zajął. „Press” niewiele mnie
obchodzi i ta nagroda w obecnym kształcie też
– otwarcie mówi Sławomir Jastrzębowski. Lis
prowadzi bowiem wojnę z „SE” już od półtora
roku. Żąda od tabloidu 400 tys. złotych odszkodowania
za zarzuty dziennikarskiej stronniczości
oraz za prywatne publikacje dotyczące Lisa
i jego żony. Dyskusja, jaka rozgorzała po liście
otwartym redaktora Jastrzębowskiego, jest
kolejną bitwą w wojnie, jaką toczy SE z Lisem.
Tomasz Lis został Dziennikarzem Roku po raz trzeci. Wygrał jednym głosem z dziennikarką pracującą dla BBC - Ewą Ewart.
Całą sytuację za pozbawioną logiki uważa
Magdalena Jethon, członek jury konkursu
Grand Press. – Skoro Tomasz Lis dostał tyle
głosów, to znaczy, że taka była wola, czy też
ocena, głosujących redakcji – argumentuje.
– Akurat moja redakcja głosowała inaczej,
ale to nie zmienia faktu, że Lis dostał tych
głosów najwięcej – dodaje.
Dziennikarze
jak stado wilków
– Jestem rozczarowany powtarzalnością,
małym krytycyzmem i wybiórczością środowiska
dziennikarskiego – przyznaje profesor
Maciej Mrozowski. – Tomasz Lis zdobył tę
nagrodę już po raz trzeci. Należy się jednak
zastanowić, czy nie wynika to z faktu, że
jest on absolutnym autorytetem, a później
długo, długo nie ma za nim nikogo – stawia
kwestię medioznawca.
Krytycy laureatów Grand Press pozostają
jednak w zdecydowanej mniejszości. Jak
powiedział Andrzej Skworz, to pasterze, do
których inni dziennikarze nie chcą dołączyć.
I to pomimo tego, że ludzie ze środowiska
mediów lubią egzystować w stadzie. W tym
przypadku dzieje się tak dlatego, ponieważ
dziennikarze wyczuwają w całej sytuacji „autopromocję
podszytą niezdrową konkurencją”.
Natomiast Maciej Mrozowski ubolewa, że
środowisko dziennikarskie, zamiast wspierać
się wzajemnie, budować silną pozycję, zachowuje
się jak „stado wściekłych wilków”.
Bardziej celebryci
niż dziennikarze
Zarówno Tomasz Lis, jak i Bogdan Rymanowski
to prezenterzy i autorzy własnych
programów. To, w jaki sposób widzowie
postrzegają tych dziennikarzy, nie jest jednak
wyłącznie efektem pracy Lisa i Rymanowskiego.
– Na nich pracuje cała machina, dlatego
szalenie ciężko oddzielić to, co zrobił sam
dziennikarz, od tego, co zrobiły osoby z jego
otoczenia – zauważa Mrozowski.
Mogłoby się wydawać, że prezenterzy
telewizyjni to przedstawiciele głównego nurtu
dziennikarstwa w naszym kraju. Pomaga
im przy tym efekt medialności. Docierają
do najszerszej liczby odbiorców. To właśnie
ich telewidzowie znają i cenią. Są to, jak to
określa profesor Mrozowski „dziennikarze
celebrities”. Oznacza to, że np. Lis obecnie
bardziej jest celebrytą niż dziennikarzem,
tworzącym swego rodzaju show. Nie oznacza
natomiast, że obaj laureaci są guru dziennikarstwa,
poza którymi nie istnieje już nic.
„Nowa jakość” GRAND PRESS
Debata na temat formuły przyznawania
tytułu Dziennikarza Roku wydaje się być
bardzo potrzebna konkursowi. – Każda
dyskusja mu pomaga. Po trzynastu latach do
polskich dziennikarzy dociera wreszcie, że
jakość oddanych głosów przez redakcję ma
wpływ na to, kto zostaje Dziennikarzem Roku
– zauważa Skworz.
Już w roku 2008, kiedy Bogdan Rymanowski
został zwycięzcą w Grand Press,
wicenaczelny „Gazety Wyborczej” napisał
krytyczny artykuł „Niedziennikarz roku”,
w którym zadawał retoryczne pytania: „Co
takiego ważnego Bogdan Rymanowski ma
do przekazania Polakom Na czym się zna
Jakich wartości broni Co ujawnia, czego
byśmy nie wiedzieli”.
Myśląc jak publicysta „Gazety”, w tym
roku moglibyśmy zadać bardzo podobne
pytania i przypuszczalnie uzyskalibyśmy
te same odpowiedzi. Profesor Mrozowski
uważa, że nagroda ta powinna mieć bardziej
ogólnopolski charakter. – W Grand Press
powinna być widoczna nie tylko sama „warszawka”.
Bardziej szukałbym dziennikarza
roku wśród mniej znanych postaci – wśród
miejskich i regionalnych reporterów
– tłumaczy medioznawca.
Z samej dyskusji wokół Grand Press na
pewno należy się cieszyć, bo być może
skłoni ona do refleksji nad jakością polskiego
dziennikarstwa. Szkoda tylko, że nie jest
to dyskusja merytoryczna o poziomie tego
dziennikarstwa, a raczej personalna kłótnia,
której podłożem są wzajemne animozje.
reklama
www.cyklady.com.pl
fot. Press
| 02 |
| 03 |