GWS NR 11 / 2008 - Gorzów

GORZOWSKIE WIADOMOŚCI SAMORZĄDOWE nr 11 (123) LISTOPAD 2008 r.
Nie jestem pazerny
Z Muńkiem Staszczykiem, wokalistą zespołu T. Love, rozmawia Maja Danisewicz
l O T. Love mówi się ,,Fajne
chłopaki, bo warszawiaki”. Jesteście
fajni
- Jesteśmy fajni i normalni. Przez
26 lat grania nie staliśmy się idiotami
z gwiazdorskimi odpałami.
Zakładaliśmy zespół w ciężkich
politycznie czasach, chodziło wtedy
o to, żeby coś od siebie powiedzieć.
Stąd mamy dystans do
sukcesu i popularności. Jesteśmy
normalnymi facetami, którzy
zęby na tym zjedli. Nie wytwarzamy
bariery między sceną a widownią.
Jeśli ktoś podchodzi po
autograf, to dostaje. Nigdy nie
miałem głowy w chmurach.
l Gracie już 26 lat. Chcecie
być rockandrollowcami, którzy
będą na scenie do końca, jak
grający od prawie 50 lat Rolling
Stones czy myślicie o emeryturze
i w przybliżeniu potraficie
określić moment, w którym powiecie
,,stop”
- Fajnie by było mieć długo coś
do powiedzenia. Rock and roll to
już bardzo stary dziadek. Pierwsze
płyty Elvisa Presleya, Boba
Dylana czy Davida Bowiego powstawały
w latach 60. Ja mam 45
lat, jest więc jeszcze czas, by
grać. Nie zamierzam jednak tylko
odcinać kuponów od starych płyt
i szukać aplauzu. Na razie jest
OK. Mamy sporo pomysłów. Za
chwilę wychodzi składanka podsumowująca
26 lat zespołu. Na
pewno wyjdzie kolejna płyta, bo
ona jest już w głowie. Dopóki
będę miał coś do powiedzenia,
chciałbym grać, bo łączę pasję z
zawodem. Nic lepszego nie przydarzyłoby
mi się w życiu, gdyby
nie rock, mimo że dostałem od
niego sporo całusów, ale i kopniaków.
l Ostatnia płyta ,,I hate
rock’n’roll” określana jest jako
powrót do korzeni grupy, kwintesencja
T. Love. Jaka będzie
kolejna
- Nie będziemy zaskakiwać.
Trzymamy się tradycji, bazy, muzyki
źródłowej, rock and rolla. Ale
w nim jest też blues, folk, country,
reggae. Nowa płyta będzie szła w
kierunku ,,I hate rock’n’roll”, tylko
będzie bardziej optymistyczna i
oparta na muzyce bluesowofolkowej.
Dużo teraz słucham czarnej
bluesowej muzyki. Nie będę
udawał czarnego bluesmana, ale
następna płyta będzie szorstkim
ujęciem tej muzyki. Raczej to nie
będzie modna muzyka.
l Kiedy płyta może się ukazać
- Długo pracujemy nad płytami.
Zygmunt Staszczyk (Muniek, Ziggy). Jako jedyny z obecnego składu gra w T. Love od początku, czyli
od 1982 roku. Jest współzałożycielem, liderem, wokalistą, autorem tekstów, a na początku był także
basistą zespołu. Urodził się w 1963 r. w Częstochowie. Absolwent tamtejszego IV LO i polonistyki
Uniwersytetu Warszawskiego. Jest autorem wspomnieniowej książki ,,Dzieci rewolucji” i tomiku poezji
,,Ganja”. Żona Marta, ma dwoje dzieci – 18-letniego Janka i 15-letnią Marysię.
Jest pewien problem, bo planuję
płytę solową, na którą czekam 20
lat. Myślę, że solówka będzie w
2010, a T. Love w 2011 roku.
l Z kim chciałbyś zagrać,
jeśli nie byłoby ograniczeń w
tym zakresie
- Na pewno z Cliffem Richardem,
Johnnym Cashem, Bobem
Marleyem, Davidem Bowie. Zawsze
chciałem zaśpiewać z Markiem
Grechutą, ale nie udało się.
Z Tomkiem Stańko. Z kolegami,
których cenię, już grałem - z Kaśką
Nosowską, Manaamem, Korą,
Myslovitz, Krawczykiem, hip-hopowcami.
l Co „po godzinach” robi
Muniek Staszczyk
- Staram się mieć czas na
wszystko. Czytam dużo książek –
ostatnio wspomnienia Orhana Pamuka
,,Stambuł: wspomnienia i
miasto”, byłem zresztą w tym roku
w Stambule – mega fascynujące
miasto. Czytam też Mariusza
Szczygło o Czechach. W kolejce
czeka zawsze dużo książek. Lubię
kino, piłkę nożną, oglądam
mecze reprezentacji, zresztą rozgrywane
z różnym skutkiem.
Jeżdżę na nartach. Mam rodzinę,
dwa psy i kota. Słucham płyt,
podróżuję. Mam normalne, standardowe
zajęcia.
l Co chciałbyś robić za 10-
20 lat
- W ogóle nie planuję. Planuję
tylko swoje płyty. T. Love zajmuje
mi bardzo dużo czasu, mimo że
od stycznia do kwietnia nie gramy.
Muszę mieć czas na normalne
życie. Jesteśmy popularni tylko
w kraju, a i tak jest dużo
roboty.
l Chcieliście zaistnieć na rynku
muzycznym w Europie
- Kiedyś tak. Gdybym wtedy
miał dzisiejszą świadomość, to
bym to zrobił. Dziś musiałbym
mieć 18 lat i wyjechać na przykład
od Londynu czy Nowego
Jorku i tam kuć swoją historię.
Teraz gramy w Europie, na Wyspach
Brytyjskich, ale głównie dla
Polaków. Mam świadomość bardzo
dużej średniości naszego zespołu
w skali światowej, nie jesteśmy
ani mega oryginalni, ani wybitni,
natomiast jeśli byłoby zainteresowanie,
to czemu nie. Podjąłbym
wyzwanie. Z drugiej strony
jestem za stary na robienie
kariery na świecie, bo trzeba się
bardzo na niej skupić i wszystko
jej podporządkować. Kiedy byłem
młodszy, zazdrościłem takim
facetom, jak Bono. W tej chwili
bym tego nie chciał. Ważna jest
prywatność, a ja nie jestem pazerny
na sławę. Jest fajnie, jestem
spełniony w zespole.
l Podobno mężczyźni robią
pierwsze podsumowanie życia,
gdy przekraczają 40. Jak oceniasz
swoje
- Nagraliśmy 15 płyt, kilkaset
piosenek, jedne są lepsze, drugie
gorsze, ale te gorsze też miały
swoje znaczenie. Tak jak w życiu -
można popełniać błędy, ale trzeba
z nich wyciągać wnioski. Słucha
nas publiczność w wieku mojego
syna i starsza. Myślę, że
jesteśmy dla ludzi wiarygodni, bo
jesteśmy szczerzy. Jasne, wszystko
można zrobić lepiej, ale nie
będę nagrywał nowych wersji starych
utworów. Wtedy byłem taki,
tak myślałem. Kiedy dziś gram
stare kawałki, jest to dla mnie
taka podróż w czasie. Poza tym
zawsze miałem dystans do show
biznesu. Oceniam przeszłość bardziej
na plus niż na minus.
l Dziękuję za rozmowę.
11