Praca dyplomowa - AGH

terenu [2]. Ortofotomapa posiada takie same informacje, jakie zawarte są na zdjęciu z
moŜliwością kartometrycznego pomiaru współrzędnych płaskich odfotografowanych
szczegółów. Podstawową formą ortofotomapy jest postać cyfrowa, moŜe być ona
jednak plotowana z atrybutami mapy tradycyjnej. W zaleŜności od potrzeb i celów,
jakim mają słuŜyć, ortofotomapy mogą mieć dowolną postać edytorską, a dołączone do
nich elementy wektorowe oraz elementy legendy mapy mogą być dowolnie
modyfikowane i przyjmować róŜny charakter.
W zaleŜności od skali obrazu ortofotomapy sporządzane ze zdjęć lotniczych,
dzielą się na [1]:
• drobnoskalowe (od 1: 100 000 do 1: 25 000 ), umoŜliwiają badanie
środowiska naturalnego i jego zmian na duŜych obszarach,
• średnioskalowe (od 1:25 000 do 1:10 000), stosowane do sporządzania map
tematycznych,
• wielkoskalowe ( od 1:10 000 do 1:500), wykorzystywane do studiów
urbanistycznych i projektowych.
2.2.1 Ortorektyfikacja
Ortorektyfikacja jest to proces przetworzenia obrazu mający na celu usunięcie
jego zniekształceń powodowanych róŜnicami wysokości powierzchni terenowej oraz
nachyleniem zdjęcia [5]. Polega ona na cyfrowym przetworzeniu kaŜdego piksela
zeskanowanego zdjęcia z wykorzystaniem NMT do nowego połoŜenia na
ortofotoobrazie w przyjętym odwzorowaniu. Podczas generowania ortoobrazu następuje
powtórne przepróbkowanie (resampling), którego wynikiem jest obraz o nowej
geometrii, posiadający georeferencje i nowe wyinterpolowane jasności pikseli.
Ortorektyfikacja polega więc na cyfrowej korekcji geometrycznej, czyli zmianie
połoŜenia piksela, jego wielkości i gęstości optycznej. Do określenia połoŜenia piksela
na ortoobrazie wykorzystuje się elementy orientacji wewnętrznej i zewnętrznej zdjęcia
[2].
MoŜemy wyróŜnić dwa sposoby generowania ortoobrazów:
• projekcja „wprzód”,
• projekcja „wstecz”.
W projekcji „wprzód” korzystając z orientacji zdjęcia wyznacza się przebicie
promienia rzutującego przechodzącego przez środek piksela z powierzchnią NMT,
10