W pustyni iw puszczy - eBooks

More documents

Recommendations

Info

z leżącego w Sudanie miasta El-Faszer, gdyż mahdyści w ogóle z początku nie dopuszczali do siebie kupców, a tych, których mogli złapać, rabowali i zatrzymywali w niewoli. Było to też rzeczą niemal pewną, że opowiadanie o chorobie Smaina jest kłamstwem. Lecz ponieważ oczki Nel patrzyły wciąż błagalnie na tatusia, więc ten nie chcąc zasmucać ǳiewczynki rzeki po chwili do Fatmy: — Fatmo, pisałem już do rządu na twoją prośbę, ale bez skutku. A teraz słuchaj. Jutro z tym oto mehendysem (inżynierem), którego tu wiǳisz, wyjeżdżamy do Medinet-el-Fajum; po droǳe zatrzymamy się przez jeden ǳień w Kairze, albowiem chedyw chce rozmówić się z nami o kanałach prowaǳonych od Bahr-Jussef i dać nam co do nich polecenia. W czasie rozmowy postaram się przedstawić mu twoją sprawę i uzyskać dla ciebie jego łaskę. Ale nic więcej uczynić nie mogę i nie przyrzekam. Fatma podniosła się i wyciągnąwszy obie ręce na znak ǳiękczynienia, zawołała: — A więc jestem ocalona! Zdrada — Nie, Fatmo — odpowieǳiał pan Rawlison — nie mów o ocaleniu, albowiem powieǳiałem ci już, że śmierć nie grozi ani tobie, ani twoim ǳieciom. Czy jednak chedyw pozwoli na twój odjazd, nie ręczę, albowiem Smain nie jest chory, ale jest zdrajcą, który zabrawszy rządowe pieniąǳe nie myśli wcale o wykupieniu jeńców od Mohammeda-Achmeda. — Smain jest niewinny, panie, i leży w El-Faszer — powtórzyła Fatma — a gdyby on sprzeniewierzył się nawet rządowi, to ja przysięgam przed tobą, moim dobroczyńcą, że jeśli pozwolą mi wyjechać, póty będę błagać Mohammeda-Achmeda, póki nie wyproszę waszych jeńców. — A więc dobrze. Obiecuję ci raz jeszcze, że wstawię się za tobą do chedywa. Fatma poczęła bić pokłony. — ǲięki ci, sidi! Jesteś nie tylko potężny, ale i sprawiedliwy. A teraz błagam cię jeszcze, abyś pozwolił służyć nam sobie jak niewolnikom. — W Egipcie nikt nie może być niewolnikiem — odpowieǳiał z uśmiechem pan Rawlison. — Służby mam dosyć, a z twoich usług nie mogę korzystać jeszcze i dlatego, że jak ci powieǳiałem, wyjeżdżamy wszyscy do Medinet i może być, że pozostaniemy tam aż do ramazanu¹³. — Wiem, panie, albowiem powieǳiał mi to dozorca Chadigi, ja zaś, dowieǳiawszy się o tym, przyszłam nie tylko błagać cię o pomoc, ale by ci powieǳieć także, że dwaj luǳie z mego pokolenia Dangalów, Idrys i Gebhr, są wielbłądnikami w Medinet i że uderzą przed tobą czołem, gdy tylko przybęǳiesz, ofiarując na twe rozkazy siebie i swe wielbłądy. — Dobrze, dobrze — odpowieǳiał dyrektor — ale to sprawa kompanii Cooka, nie moja. Fatma ucałowawszy ręce obu inżynierów i ǳieci wyszła błogosławiąc szczególniej Nel. Dwaj panowie milczeli przez chwilę, po czym pan Rawlison rzeki: — Biedna kobieta… ale kłamie tak, jak tylko na Wschoǳie kłamać umieją — i nawet w jej oświadczeniach wǳięczności brzmi jakaś fałszywa nuta. — Niezawodnie — odpowieǳiał pan Tarkowski — ale co prawda, to czy Smain zdraǳił, czy nie zdraǳił, rząd nie ma prawa zatrzymywać jej w Egipcie, gdyż ona nie może odpowiadać za męża. ǲiecko, Ojciec Sługa, Służalczość Kłamstwo, Kobieta ¹³zn (tur.; arab.: n) — dla wyznawców islamu jest to okres wielkiego postu, obchoǳony jest zawsze w ǳiewiątym miesiącu księżycowego kalendarza muzułmańskiego, przypadającym na sierpień i wrzesień zachodniego kalendarza gregoriańskiego. 10
— Rząd nie pozwala teraz nikomu z Sudańczyków wyjeżdżać bez osobnego pozwolenia do Souakimu i do Nubii, więc zakaz nie dotyka tylko Fatmy. W Egipcie znajduje się wielu, przychoǳą tu bowiem dla zarobku, a mięǳy nimi jest pewna liczba należących do pokolenia Dangalów, to jest tego, z którego pochoǳi Mahdi. Oto na przykład należą do niego, prócz Fatmy, Chadigi i ci dwaj wielbłądnicy w Medinet. Mahdyści nazywają Egipcjan Turkami i prowaǳą z nimi wojnę, ale i mięǳy tutejszymi Arabami znalazłoby się sporo zwolenników Mahdiego, którzy by chętnie do niego uciekli. Zaliczyć trzeba do nich wszystkich fanatyków, wszystkich dawnych stronników Arabiego paszy i wielu spośród klas najuboższych. Biorą oni za złe rządowi, że poddał się całkiem wpływom angielskim, i twierǳą, że religia na tym cierpi. Bóg wie, ilu uciekło już przez pustynię, omĳając zwykłą drogę morską na Souakim, więc rząd dowieǳiawszy się, że Fatma chce także zmykać, przykazał ją pilnować. Za nią tylko i za jej ǳieci, jako za krewnych samego Mahdiego, może bęǳie można oǳyskać jeńców. — Czy istotnie niższe klasy w Egipcie sprzyjają Mahdiemu? — Mahdi ma zwolenników nawet w wojsku, które może dlatego bĳe się tak źle. — Ale jakim sposobem Sudańczycy mogą uciekać przez pustynię? Przecie to tysiące mil? — A jednak tą drogą sprowaǳono niewolników do Egiptu. — Sąǳę, że ǳieci Fatmy nie wytrzymałyby takiej podróży. — Chce też ją sobie skrócić i jechać morzem do Souakimu. — W każdym razie biedna kobieta… Na tym skończyła się rozmowa. A w dwanaście goǳin później „biedna kobieta” zamknąwszy się starannie w domu z synem dozorcy Chadigiego szeptała mu ze zmarszczonymi brwiami i ponurym spojrzeniem swych pięknych oczu: — Chamisie, synu Chadigiego, oto są pieniąǳe. Pojeǳiesz ǳiś jeszcze do Medinet i oddasz Idrysowi to pismo, które na moją prośbę napisał do niego świątobliwy derwisz Bellali… ǲieci tych mehendysów są dobre, ale jeśli nie uzyskam pozwolenia na wyjazd, to nie ma innego sposobu. Wiem, że mnie nie zdraǳisz… Pamiętaj, że ty i twój ojciec pochoǳicie także z pokolenia Dangalów, w którym uroǳił się wielki Mahdi. Obaj inżynierowie wyjechali nazajutrz na noc do Kairu, gǳie mieli odwieǳić rezydenta angielskiego i być na posłuchaniu u wicekróla. Staś obliczał, że może im to zająć dwa dni, i pokazało się, że obliczenia jego były trafne, gdyż trzeciego dnia wieczorem otrzymał od ojca, już z Medinet, następującą depeszę¹⁴: „Namioty przygotowane. Macie wyruszyć z chwilą rozpoczęcia twoich wakacji. Fatmie daj znać przez Chadigiego, że nie mogliśmy dla niej nic zrobić…” Podobną depeszę otrzymała również pani Olivier, która też zaraz rozpoczęła przy pomocy Murzynki Dinah przygotowania podróżne. Sam ich widok rozradował serca ǳieci. Lecz nagle zaszedł wypadek, który poplątał wszelkie przewidywania i mógł nawet całkiem powstrzymać wyjazd. Oto w dniu, w którym zaczęły się zimowe wakacje Stasia, a w wigilię wyjazdu, panią Olivier ukąsił podczas jej drzemki popołudniowej w ogroǳie skorpion. Jadowite te stworzenia nie bywają zwykle w Egipcie zbyt niebezpieczne, tym razem jednak ukłucie mogło się stać wyjątkowo zgubnym. Skorpion pełznął po górnym oparciu płóciennego krzesła Podstęp List, Podróż Trucizna Choroba, Lekarz ¹⁴psz — telegram. 11
Page 2 and 3: Utwór opracowany został w ramach
Page 4 and 5: śmierci. Tylko w miarę jak słoń
Page 6 and 7: Ponieważ zbliżały się święta
Page 8 and 9: ców, przemocą. Przeważnie jednak
Page 12 and 13: i ukłuł panią Olivier w szyję,
Page 14 and 15: — Rawlison? — czy nie jeden z d
Page 16 and 17: — Jutro — pamiętajcie — jest
Page 18 and 19: szczęścia, a Staś, lubo sąǳił
Page 20 and 21: i ku ogrodom położonym za miastem
Page 22 and 23: Staś był rad, że spęǳą noc na
Page 24 and 25: — Żałuję jednakże, że zamias
Page 26 and 27: Nie mogą umknąć. Wysyłam w tej
Page 28 and 29: I tak mówiąc uderzył ją korbacz
Page 30 and 31: — Mahdi ześle nam anioła, któr
Page 32 and 33: tych, którym nie szczęǳisz dobro
Page 34 and 35: — Ale nie bęǳiemy jechali z pow
Page 36 and 37: w dłonie, i okrzyki: yalla!… Na
Page 38 and 39: nimi olbrzymią piaszczystą mogił
Page 40 and 41: czony ptaszek — i dopiero gdy zdj
Page 42 and 43: Chwila nadeszła. Chłopak wygiął
Page 44 and 45: Nastała chwila milczenia — po cz
Page 46 and 47: — Chyba. Ale on nie jest winien,
Page 48 and 49: Nel podniosła się i na razie zami
Page 50 and 51: wojskiem angielskim. Derwisze Mahdi
Page 52 and 53: Miał tylko jeszcze naǳieję, że
Page 54 and 55: z taką siłą, że myślał, że m
Page 56 and 57: — Jak? co się stało? — pytał
Page 58 and 59: Staś, który wyobrażał sobie, ż
Page 60 and 61:
— Nie zimno ci? — Nie — odpow
Page 62 and 63:
od dawna i który w Port-Saiǳie ok
Page 64 and 65:
stwo lub przekroczenie praw ogłasz
Page 66 and 67:
która zmienia twarz w plaster miod
Page 68 and 69:
Gdy weszli do izby, Mahdi leżał n
Page 70 and 71:
także dobrze i mnie za to, żem si
Page 72 and 73:
tej wycieczce wieǳąc, że z Omdur
Page 74 and 75:
mogli do niej żywi dojechać. Licz
Page 76 and 77:
ukochaną panienkę i umrzeć. Gebh
Page 78 and 79:
ǲiewczynka skinęła swoją płow
Page 80 and 81:
I znowu zapadła cisza. Słychać b
Page 82 and 83:
Jakoż byli istotnie wolni, ale i z
Page 84 and 85:
Gdyby to był jednak jaki odǳiał
Page 86 and 87:
mu tam Chamis! Możemy przy tym nie
Page 88 and 89:
gów lub osad miejscowych Kali i Me
Page 90 and 91:
z obrzyǳeniem, nie przestawał mi
Page 92 and 93:
— Kali zabrał miecz Gebhra — r
Page 94 and 95:
— To są papugi, które najłatwi
Page 96 and 97:
Ognisko pociemniało. Próżno Kali
Page 98 and 99:
krótki charkot, następnie głuche
Page 100 and 101:
— Ale my tu nie bęǳiemy nocowal
Page 102 and 103:
się z pnia na pień, tworząc jakb
Page 104 and 105:
— Wa-hima rzucać dużo oszczepó
Page 106 and 107:
— Stasiu, nie rób tego! Stasiu,
Page 108 and 109:
Nel pomiarkowała, że Staś stroi
Page 110 and 111:
uważnie, zbadał wszystkie jej pę
Page 112 and 113:
— Jeśli się oswoi — rzekł St
Page 114 and 115:
apetytu, albowiem prócz porcji wę
Page 116 and 117:
odwrócony tyłem do niej, z trąb
Page 118 and 119:
Tymczasem spadły pierwsze krople d
Page 120 and 121:
wyrażał: pod trąbą słonia —
Page 122 and 123:
— Hej, mała ćmo! czemu tak lata
Page 124 and 125:
ptaki te sadowiły się zwykle na n
Page 126 and 127:
nawet kiedyś uciekł, co mu po ży
Page 128 and 129:
i na czym ona sama pojeǳie? Po tej
Page 130 and 131:
— Dobrze, dobrze. Nazywam się Li
Page 132 and 133:
Po czym wszedł do drzewa. Nel rozb
Page 134 and 135:
i południowej granicy kręcą się
Page 136 and 137:
Linde posiadał znaczne zapasy wsze
Page 138 and 139:
dołu, a resztki nie wyskrobanego p
Page 140 and 141:
— To i ja będę w geografii? —
Page 142 and 143:
tawców z błon, to tylko dlatego,
Page 144 and 145:
„Ach! — pomyślał Staś — wi
Page 146 and 147:
Wyruszyli jednakże dopiero w kilka
Page 148 and 149:
pewno, że z jednej strony tego jez
Page 150 and 151:
I zwróciwszy konia ku pracującym,
Page 152 and 153:
— Więc zbliżcie się i padnĳci
Page 154 and 155:
pały się gliniane ściany chaty i
Page 156 and 157:
— Niech go rozedrze wobo! — Wob
Page 158 and 159:
ciw podróżnikom wymierzona. Murzy
Page 160 and 161:
— Mój Stasiu, pójdę sama jak k
Page 162 and 163:
Stasiowi przyszło do głowy, że g
Page 164 and 165:
dowieǳieli się, że prowaǳił on
Page 166 and 167:
słonia w służbie człowieka, na
Page 168 and 169:
tak pognębioną i smutną, że ju
Page 170 and 171:
— Kali wybić, ach, wybić czarow
Page 172 and 173:
Ale Samburowie nie umieli mu powie
Page 174 and 175:
— Kali kazać, albowiem Kali jest
Page 176 and 177:
niechętnie, i gdyby nie znaczna il
Page 178 and 179:
że Faru każe im poucinać głowy,
Page 180 and 181:
Sam został, albowiem obawiał się
Page 182 and 183:
podniósł karawanę na nogi i rusz
Page 184 and 185:
się, wietrząc i poszczekując, we
Page 186 and 187:
— Trzeba. Może się dowiemy, sk
Page 188 and 189:
kwasem węglowym. Jednakże woda po
Page 190 and 191:
Wa-himów i uczyni z nich nie tylko
Page 192 and 193:
śmierć połączy ich z tymi najdr
Page 194:
Ten utwór nie jest chroniony prawe
show all

W pustyni iw puszczy - eBooks

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?