W pustyni iw puszczy - eBooks

I tak mówiąc uderzył ją korbaczem, strasznym batem arabskim, który przecina
nawet skórę wielbłąda. Nel, lubo owinięta w gruby pled, krzyknęła z bólu i ze strachu,
lecz Gebhr nie zdołał uderzyć jej po raz drugi, gdyż Staś skoczył w tej chwili jak żbik,
uderzył go głową w piersi, a następnie chwycił za gardło.
Stało się to tak niespodzianie, że Sudańczyk upadł na wznak, a Staś na niego
i obaj poczęli przewracać się po ziemi. Chłopak na swój wiek był wyjątkowo silny,
jednakże Gebhr prędko dał sobie z nim radę. Naprzód oderwał od swego gardła jego
dłonie, po czym obrócił go twarzą do ziemi i przycisnąwszy mu pięścią kark począł
smagać korbaczem jego plecy.
Krzyk i łzy Nel, która chwytając ręce dzikusa błagała go jednocześnie, by Stasiowi
„darował”, nie byłyby się na nic przydały, gdyby nie to, że Idrys przyszedł niespodzianie
chłopcu z pomocą. Był on starszy od Gebhra, daleko silniejszy i od początku
ucieczki z Gharak-el-Sultani wszyscy stosowali się do jego rozkazów. Teraz wyrwał
korbacz z rąk brata i odrzuciwszy go daleko zawołał:
— Precz, głupcze!
— Zaćwiczę tego skorpiona! — odpowiedział zgrzytając zębami Gebhr.
Lecz na to Idrys chwycił go za opończę na piersiach i popatrzywszy mu w oczy
począł mówić groźnym, choć cichym głosem:
— Szlachetna²⁶ Fatma zakazała tym dzieciom czynić krzywdy, albowiem wstawiały
się za nią…
— Zaćwiczę! — powtórzył Gebhr.
— A ja ci powiadam, że nie podniesiesz na żadne z nich korbacza. Jeśli to uczynisz,
za każde uderzenie oddam ci dziesięć.
I począł nim trząść jak gałęzią palmy, po czym tak dalej mówił:
— Te dzieci są własnością Smaina i gdyby które z nich nie dojechało żywe, sam
Mahdi (niech Bóg przedłuży dni jego nieskończenie) kazałby cię powiesić. Rozumiesz,
głupcze!
Imię Mahdiego sprawiało tak wielkie na wszystkich jego wyznawcach wrażenie,
że Gebhr opuścił natychmiast głowę i jął powtarzać jakby z przestrachem:
— Allach akbar²⁷! — Allach akbar!
Staś podniósł się zziajany i zbity, ale czuł, że gdyby ojciec mógł go w tej chwili
widzieć i słyszeć, byłby dumny z niego, albowiem nie tylko skoczył był bez namysłu na
ratunek Nel, ale i teraz, choć razy korbacza paliły go jak ogniem, nie myślał o własnym
bólu, a natomiast począł pocieszać dziewczynkę i wypytywać, czy uderzenia nie zrobiły
jej krzywdy.
A następnie rzekł:
— Com dostał, tom dostał, ale on się więcej na ciebie nie porwie. Ach, gdybym
miał jaką broń!
Mała kobietka objęła go obu rękoma za szyję i mocząc mu łzami policzki jęła
zapewniać, że nie bardzo ją bolało i że płacze nie z bólu, tylko z żalu nad nim. Na to
Staś przesunął usta do jej ucha i rzekł szepcząc:
— Nel, nie za to, że mnie zbił, ale za to, że ciebie uderzył, przysięgam, że mu nie
daruję.
Na tym skończyło się zajście. Po pewnym czasie Gebhr i Idrys, pogodzeni już
z sobą, porozciągali na ziemi opończe i pokładli się na nich, a Chamis poszedł wkrótce
za ich przykładem. Beduini zasypali wielbłądom durry, po czym wsiadłszy na dwa
luźne, pojechali w stronę Nilu. Nel oparła główkę o kolana starej Dinah i usnęła.
²⁶szctn — wszyscy krewni Mahdiego nosili tytuł szlachetnych.
²⁷c — okrzyk ten znaczy tylko: „Bóg jest wielki”, ale Arabowie wydają go w chwilach
trwogi, wzywając ratunku.
28