W pustyni iw puszczy - eBooks

— Ale nie będziemy jechali z powrotem na wielbłądach?
— Nie. Dojedziemy tylko do Nilu, a Nilem do El-Wasta.
— To dobrze, oj, dobrze!
Biedna Nel, która tak lubiła poprzednio tę jazdę, miała jej teraz widocznie dosyć.
— Nilem… do El-Wasta i do tatusia! — poczęła powtarzać sennym głosem.
I ponieważ na poprzednim postoju nie wyspała się należycie, więc usnęła znowu
głębokim snem, takim, jakim po wielkim zmęczeniu śpi się nad ranem. Tymczasem
Beduini pędzili wielbłądy bez wytchnienia i Staś zauważył, że kierują się w głąb
pustyni.
Więc chcąc zachwiać w Idrysie pewność, że zdołają ujść przed pogonią, a zarazem
pokazać mu, że sam liczy na nią niezawodnie, rzekł:
— Odjeżdżacie od Nilu i od Bahr-Jussef, ale nic wam to nie pomoże, bo przecie
nie będą was szukali nad brzegiem, gdzie wsie leżą jedna przy drugiej, ale w głębi.
A Idrys zapytał:
— Skąd wiesz, że odjeżdżamy od Nilu, skoro brzegów nie możesz stąd dostrzec?
— Bo słońce, które jest po wschodniej stronie nieba, grzeje nas w plecy; to
znaczy, że skręciliśmy na zachód.
— Mądry z ciebie chłopiec — rzekł z uznaniem Idrys.
Po chwili zaś dodał:
— Ale ani pogoń nas nie doścignie, ani ty nie uciekniesz.
— Nie — odnekł Staś — ja nie ucieknę… chyba z nią.
I ukazał na śpiącą Nel.
Do południa pędzili prawie bez wytchnienia, ale gdy słońce wzbiło się wysoko
na niebo i poczęło przypiekać, wielbłądy, które z natury mało się pocą, oblały się
jednak potem i bieg ich stał się znacznie wolniejszy. Karawanę otoczyły znowu skały
i osypiska. Wąwozy, które w czasie deszczów zmieniają się w łożyska strumieni, czyli
tzw. khory, zdarzały się coraz częściej. Beduini zatrzymali się na koniec w jednym
z nich, całkiem ukrytym wśród skał. Lecz zaledwie zsiedli z wielbłądów, podnieśli
krzyk i rzucili się naprzód, schylając się co chwila i ciskając przed siebie kamieniami.
Stasiowi, który jeszcze nie zsunął się z siodła, przedstawił się dziwny widok. Oto
spośród suchych krzaków porastających dno khoru wysunął się duży wąż i wijąc się
z szybkością błyskawicy między okruchami skał, umykał do jakiejś znanej sobie kryjówki.
Beduini ścigali go zaciekle, a na pomoc im poskoczył Gebhr z nożem w ręku.
Ale z powodu nierówności gruntu zarówno trudno trafić było węża kamieniem, jak
przygwoździć go nożem — wkrótce też wrócili wszyscy trzej z widocznym w twarzach
przestrachem.
I zabrzmiały zwykle u Arabów okrzyki:
— Allach!
— Bismillach!
— Maszallach!
Następnie obaj Sudańczycy poczęli spoglądać jakimś dziwnym, zarazem badawczym
i pytającym wzrokiem na Stasia, który nie rozumiał wcale, o co chodzi.
Tymczasem Nel zsiadła także z wielbłąda i jakkolwiek mniej była zmęczona niż
w nocy, Staś rozciągnął dla niej wojłok w cieniu na równym miejscu i kazał się jej
położyć, by mogła, jak mówił, rozprostować nóżki. Arabowie zabrali się do południowego
posiłku, który jednak składał się tylko z sucharów i daktyli oraz z łyku wody.
Wielbłądów nie pojono, albowiem piły w nocy. Twarze Idrysa, Gebhra i Beduinów
były wciąż asobliwe i postój odbywał się w milczeniu. Na koniec Idrys odwołał
Stasia na bok i począł wypytywać go z twarzą zarazem tajemniczą i niespokojną:
— Widziałeś węża? Czary, Omen, Wąż
34