W pustyni iw puszczy - eBooks

tych, którym nie szczędzisz dobrodziejstw i łaski, nie zaś po ścieżkach grzeszników,
którzy ściągnęli na się gniew Twój i którzy błądzą. Amen.”
A Staś słuchając tych głosów podniósł oczy w górę — i w tej dalekiej krainie,
wśród płowych, głuchych piasków, począł mówić: „Pod Twoją obronę uciekamy się,
święta Boża Rodzicielko…”
Noc bladła. Ludzie mieli już siadać na wielbłądy, gdy nagle spostrzegli pustynnego
wilka, który wtuliwszy ogon pod siebie przebiegł wąwóz o sto kroków od karawany
i wydostawszy się na przeciwległe płaskowzgórze biegł dalej z wszelkimi oznakami
strachu, jakby uciekał przed jakimś nieprzyjacielem. W egipskich pustyniach nie masz
takich dzikich zwierząt, przed którymi wilki czułyby trwogę, i dlatego widok ten
zaniepokoił wielce sudańskich Arabów. Cóż by to być mogło? Czyżby nadchodziła już
pogoń? Jeden z Beduinów wdrapał się szybko na skałę, ale zaledwie spojrzał, zsunął
się z niej jeszcze prędzej.
— Na proroka! — zawołał zmieszany i przelękły — chyba lew bieży ku nam i jest
już tuż!
A wtem spoza skał ozwało się basowe: „wow”, po którym Staś i Nel zakrzyknęli Pies
razem:
— Saba! Saba!
Ponieważ po arabsku znaczy to: lew, więc Beduini przestraszyli się jeszcze bardziej,
lecz Chamis roześmiał i się i rzekł:
— Ja znam tego lwa. Pies
To powiedziawszy gwizdnął przeciągle — i w tejże chwili olbrzymi brytan wpadł
między wielbłądy. Ujrzawszy dzieci skoczył ku nim, przewrócił z radości Nel, która
wyciągnęła do niego ręce, wspiął się na Stasia, następnie skowycząc i poszczekując
obiegł oboje kilkakrotnie, znów przewrócił Nel, znów wspiął się na Stasia i wreszcie,
ległszy u ich stóp, począł ziać.
Boki miał zapadłe, z wywieszonego języka spadały mu płaty piany, machał jednak
ogonem i podnosił oczy pełne miłości na Nel, jakby jej chciał powiedzieć: „Ojciec
twój kazał mi cię pilnować, więc oto jestem!”
Dzieci siadły przy nim z jednej i drugiej strony i poczęły go pieścić. Dwaj Beduini,
którzy nie widzieli nigdy podobnej istoty, spoglądali na niego ze zdumieniem,
powtarzając: „Allach! o kelb kebir!” (Na Boga, to wielki pies!) — on zaś leżał przez
jakiś czas spokojnie, następnie podniósł jednak łeb, wciągnął powietrze w swój czarny,
podobny do ogromnej trufli nos, zawietrzył i skoczył ku wygasłemu ognisku,
przy którym leżały resztki pożywienia.
W tej samej chwili kozie i baranie kości poczęły trzaskać i kruszyć się jak słomki
w jego potężnych zębach. Po ośmiu ludziach, licząc ze starą Dinah i z Nel, było tego
dosyć sporo nawet dla takiego kelb kebir.
Lecz Sudańczycy zakłopotali się jego przybyciem i dwaj wielbłądnicy odwoławszy
na bok Chamisa poczęli z nim rozmawiać z niepokojem, a nawet ze wzburzeniem.
— Iblis przyniósł tu tego psa! — zawołał Gebhr — i jakim sposobem trafił tu za
dziećmi, skoro do Gharak przyjechały koleją?
— Zapewne śladem wielbłądów — odpowiedział Chamis.
— Źle się stało. Każdy, kto zobaczy go przy nas, zapamięta naszą karawanę
i wskaże, którędy przechodziła. Trzeba się go pozbyć koniecznie.
— Ale jak? — spytał Chamis.
— Jest strzelba, weź ją i strzel mu w łeb.
32