Број 30 26.07.2013 - Град Скопје

14 |Скопје се сеќава...ЗАГИНА ЦЕЛОТО МОЕ СЕМЕЈСТВО„Мојот татко беше свештеник, тој по чи на во 1959 година.Останавме да живеемесо мај ка ми, сес тра ми Ру жа сосин че то Вла до и брат ми Јо ванкој бе ше пом лад од ме не. Другатасестра Драгица, со ќеркичкатаБети живееше посебно,со сопругот Цеве. Сестра миРужа, која работеше како наставничкапо француски јазикво училиштето „11 Октомври“зема кредит и со материјалнапомош од мајка ми уплативместан во но ва та згра да штосе градеше на улицата 29 Ноември, број 46, во бли зи на наденешната Универзална сала.Зградата ја ѕидаше приватенпретприемач.Во но ва та згра да се вселивме е ден ме сец пред скопскиот зем јот рес од 26 ју ли 1963го ди на, на четвртиот кат. Ни којод нас не мо же ше ни ту да претпоставикаква трагедија ќе нисе слу чи и кол ку таа згра да, којане била солидно градена, ќебиде фатална за нас. Вечерта,на 25 ју ли, сес тра ми Дра ги цасо ќеркичката и зетот шеталеЉупчо Поповво Градскиот парк и навратијаво но ви от стан, кај нас, на гости.Бидејќи се задржаа долго,сестра ми со ќерката остана даспи е кај нас, а зе тот Це ве за мина,за ние да би де ме по ко мотни,бидејќи бевме повеќемина.Изутрината, ме разбудистраотен удар од земјотресот,најпрвин вертикален, а потоаи хоризонтален. Зградата какода е од хар ти ја про пад на вотемелите, а јас се струполив заедносо неа. Бидејќи зградатасе изместила од силата на ударите,главната плоча не паѓаланадолу вертикално, туку подкос а гол. Тој а гол ме спа сил, бидејќисе создал празен просторме ѓу ѕи дот и кре ве тот на којспиев. Но, затоа, таа фаталнаплоча, како што паѓаше надолу,покоси се под себе.По земјотресот, останаасамо купишта урнатини, не повисо ки од два мет ра. Ко га паднавсе нај дов во гор ни от делод урнатините, и со натчовечкисили успеав да излезам наповршината. Бев полесно повреден и и мав проб ле ми со дишење то. За жал, це ло то мое семејствозагина во урнатините.Тоа беше ужасна трагедија којане мо же со ниш то да се о пи ше,и чи ја цр на сли ка на смрт та доден денес ме прогонува.Колку човек требаше даби де си лен за да ја издр жи таанесреќа. Загинаа мајка ми Велика (51), сес тра ми Дра ги ца(27), нејзината ќерка Бети (2),брат ми Јо ван (21) и сес тра миРужа (31). Додека другите веќебеа починати, Ружа беше поклопенасо плочата, но се уштедаваше значи на живот. Своетосинче Владо (6,5) таа мајчинскиго беше стиснала на градите иго заштитила овозможувајќиму да ди ше. Ко га со спа су вачите им приј дов ме за да ги извлечемена површина, сестрами се о би де неш то да ми ка же,изусти нешто нејасно и почина.Вла до и го зе мав ме од ра це те изаедно со неа ги извлековме одпод урнатините.Потоа, целиот животВла до бе ше со ме не, го из раснавзаедно со моите две деца.Заврши медицина и стана почитуванхирург по интерна медицина.Успешно се занимавашесо спор т, иг рај ќи те нис".(раскажува Љупчо Попов, пензионер, електро-инженер )