Okladka VIP 11 (Page 1) - Klub Integracji Europejskiej

UPADŁE MITYZ szuflady ekspertaSłowo „wariat” pochodzi od łacińskiego „varius” tj. „inny, różny” i bardziejodnosi się do indywidualności, niepowtarzalności człowieka niż szaleństwa.Warto rozprawić się z mitem,jakoby ludzie chorujący psychiczniepopełniali więcej przestępstwniż ludzie zdrowi.Izabella WłodarczykIzabella Włodarczyk– magister psychologii, ukończyła m. in.4-letnie szkolenie w zakresie psychoterapii integratywnejw rekomendowanym przez PolskieTowarzystwo Psychologiczne OśrodkuIntra. Na co dzień pracuje jako terapeutaw Środowiskowym Domu Samopomocy, prowadzonymprzez Stowarzyszenie „Azaliowa”(www.st-azaliowa.org.pl). Od kilku lat współpracujetakże z Poradnią StowarzyszeniaOPTA, gdzie zajmuje się psychoterapią dzieci.Człowiek chorujący na serce czywalczący z nowotworem zazwyczajwzbudza w nas współczuciei smutek. Osoba chorującapsychicznie - nierzadko lęk i grozę.Wokół ludzi cierpiących na różne zaburzeniapsychiczne panuje wiele mitów.Często się słyszy, że na takiego człowiekamówi się „wariat”, co kojarzy się z kimśnieprzewidywalnym, niebezpiecznymi nieuleczalnym. Bywa, że taka etykietaprzylega do tej osoby do końca życiai uniemożliwia jej powrót do świata społecznego,pracy czy nawiązania nowychzwiązków przyjacielskich i partnerskich.Co ciekawe, słowo „wariat” pochodzi odłacińskiego „varius” tj. „inny, różny” i bardziejodnosi się do indywidualności, niepowtarzalnościczłowieka niż szaleństwa.Warto rozprawić się z mitem, jakoby ludziechorujący psychicznie popełnialiwięcej przestępstw niż ludzie zdrowi.Większości czynów agresywnych i zabronionychprzez prawo, zwłaszcza przeciwkomieniu i życiu, dopuszczają się zdrowi,a nie chorzy.Ci ostatni najczęściej zmagają się z poczuciemzagrożenia, przez co izolują się odinnych, a ryzyko samobójstwa znacznieprzewyższa ryzyko agresji z ich strony.Jednak dzięki odpowiedniemui wczesnemu leczeniu mogą one całkowiciewyzdrowieć i nie mieć kolejnychepizodów choroby. Jeśli chory regularniezażywa leki zalecane przez lekarza, możeprowadzić całkiem satysfakcjonujące, samodzielneżycie we własnym środowisku,ma nawet szansę na powrót do pracy zawodowej.To, co z pewnością utrudnia rehabilitacjęi leczenie, to stygmatyzowaniechorego, jego dyskryminacja, traktowaniego jak nieuleczalnie chorego szaleńca.Chciałabym jeszcze dokonać rozróżnieniapomiędzy upośledzeniem umysłowyma chorobą psychiczną, gdyż ludzieczęsto uważają je za tożsame sobie.Upośledzenie umysłowe nie jest chorobąpsychiczną. Dotyczy ograniczonychmożliwości rozwoju i funkcjonowania intelektualnego,któremu towarzyszą trudnościz przystosowaniem się do obowiązującychwymogów społecznych i środowiskowych.Diagnozuje się je w stopniu:lekkim, umiarkowanym, znacznymi głębokim. Upośledzenie umysłowe,zresztą tak jak i zaburzenia psychiczne,mogą wystąpić w każdej rodzinie, niezależnieod jej statusu społeczno-ekonomicznego.Obecnie dąży się do tego,by określać je terminem „niepełnosprawnośćintelektualna”. Niezmiennypozostaje fakt, że dzieci niepełnosprawneintelektualnie rosnąc, stają się dorosłymiludźmi z niepełnosprawnością intelektualną.Poprzez uczestnictwo w różnychformach aktywności, dzięki wczesnejstymulacji rozwoju, adekwatnejopiece medycznej i edukacji zgodnej z ichmożliwościami, wzrasta ich potencjałi szanse na sprawne funkcjonowaniew społeczeństwie.■przedsiebiorcy@eu 21