DUA LIPA KRENARE ME KOSOVËN

opinion www.facebook.com/thealbanian.co.uk faqe 20
ARTEMISA NESTURI BUSHI
Mënyra e të menduarit që flak
në koshin e plehrave si pa të
keq një intervistë të realizuar,
një tematikë të trajtuar (në media
apo në televizion), gjoja se në tërësi
ajo qenka “plehrë”; “shpërfillja” ndaj
mesazhit apo qëllimit pse ky transmetim,
apo pse kjo trajtesë problemi në
media, ndoshta përligjet nga bindja e
ngulitur te shumica prej nesh se
mungon përcjellja e vlerave nga mjetet
masive të komunikimit.
Përligjje që s’janë gjë tjetër
veçse anë të së njëjtës medalje të nihilizmit.
Dhe, pa diskutim, kjo medalje
bart në vetvete një mori paragjykimesh
dhe marrëzish.
Nga njëra anë qëndron kultura
elitare, nga ana tjetër ajo e
masave; midis tyre nuk ekziston
barasvlerë kuptimi dhe komunikimi
(nga pikëpamja e mënyrës së shprehjes,
temave, pikësynimeve). Kjo vlen
si në rastin kur si pikë referimi shërben
kultura e traditës, ashtu dhe kur si e
tillë shërben kultura progresisto-iluministe.
Dikush mund të pyeste:
“Mos ndodhemi përpara një snobizmi
të një shoqërie ende provinciale dhe se
bezdia ndaj gjithçkaje të shkruar (në
media dhe televizion – si një mjet i
mirëfilltë për masivizimin e çdo
mesazhi) është karakteristikë e
mënyrës së të menduarit të atij që
kërkon të duket, të shfaqet, sepse e
sheh trajtesën e një tematike të caktuar
thjesht për të mbushur minutazhin televiziv
apo faqet e një gazete?!
Apo të dikujt që pështjellon edhe
çështjen më të thjeshtë apo diçka që
duhet thënë sa më troç, vetëm e vetëm
që tematika të zgjatet e tejzgjatjet për
ditë të tëra, si një “ushqim mediatik e
shoqëror, derisa të dalë diçka tjetër”?!
Në të vërtetë, televizioni (nga pikëpamja
kohore), s’është veçse hallka e
fundit e zinxhirit të gjatë të
paragjykimeve të së ashtuquajturit
problem i ngritur. Ngjarja ka ndodhur,
tematika është e pranishme. Vendimet
dhe ecuria për to, nuk varet aspak nga
ajo që mediat dhe televizioni do të trajtojë.
(Me përjashtim të rasteve të
rralla kur zëri i masës ka çuar në
ndryshimin e rrjedhës së një problemi.)
Duket sikur fundi (zgjidhja sido që të
jetë) është i paracaktuar, përpos dilemave,
ideve apo zgjidhjeve që këto
mekanizma (media dhe televizioni) u
kanë dhënë.
Ndoshta e vërteta është se
KUR DO TË RRESHTIM SË
PARAGJYKUARI?!
gazeta të mundëson një përthellim më
të madh në krahasim me televizionin;
një rubrikë e përjavshme ofron një
mundësi më të madhe reflektimi lidhur
me çështjet që duhen trajtuar, ndërsa
koha e shtrënguar televizive s’krijon
mundësi për një mendim më të thellë.
Po, kjo është e vërtetë! Por në të dyja
format e trajtesës (si në media dhe në
TV), jemi të prirur vetëm të fyejmë, të
gjykojmë e të zhvlerësojmë.
Thelbi i gjithë kësaj është se,
përpos mënyrës së të menduarit dhe
përdorimit të mjeteve të komunikimit
masiv, ne jemi një shoqëri
paragjykuese. Që kurrë s’kënaqemi.
Që vetëm përbaltim çdo iniciativë,
vetëm e vetëm se kështu jemi gatuar
në thelb.
Ndoshta sepse ekziston një
hendek shumë i madh midis kulturës
së lartë dhe asaj të ulët, sipas shtresave
shoqërore?! Jo, kurrsesi.
Kjo, sepse nuk ndryshojmë dot! T’u
hapim portën vlerave dhe të dalim nga
guaska. Të shohim, të lexojmë dhe të
mbushim kohën me pasuri gjykimi,
kritike dhe (ri)interpretimi.
Dhe përgjigjja është: fluksi i gjithçkaje
të trajtuar në median e shkruar dhe
televizion përcakton sistemin tonë të
gjykimit ose, thënë më troç, është
modeli i jetës shoqërisht mbizotërues
me të cilin pajtohemi.