ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

μου βέβαια ήταν μεγάλη όταν κέρδιζα και μου επιστρέφονταν διπλάσιες.
Έτσι ζούσαμε εμείς οι προνομιούχοι στην Γαλλία του 2040 που μετά
από μία πραγματικά χρυσή οικονομική εποχή μαζί με όλη την Ευρώπη
είχε αρχίσει να κατρακυλάει και πάλι στην ύφεση.
Πολλοί ήταν εκείνοι που πήγαν να ζήσουν στην εξοχή προσπαθώντας
να γλιτώσουν από την πείνα που είχε αρχίσει να απλώνει τα μαύρα
χέρια της πάνω από τις πόλεις.
Η Κίνα ήταν η μόνη χώρα που άντεχε ακόμη αλλά είχε πλέον κλείσει
τα σύνορα της για πάντα.
Τα "φοβερά" προνόμια μου δεν ήταν άλλα από μια σχεδόν σίγουρη
δουλειά και μια στέγη που την είχα όσο κατάφερνα να κρατήσω την
δουλειά. Θα με ρωτήσετε, τι δουλειά είναι αυτή; Και πια ήταν αυτά τα
φοβερά προσόντα μου;
Η ευχέρεια που είχα από μικρός στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές
ήταν το ένα και μοναδικό μου προσόν.
Βέβαια και η τεράστια αντοχή και ανοχή στην πολύωρη διαδραστική
εργασία πίσω από τα ειδικά γυαλιά με τα χέρια στα ευαίσθητα
χειριστήρια του τελευταίου τύπου ηλεκτρονικού υπολογιστή που τα έ-
κανε σχεδόν όλα, έπαιζαν και αυτές το ρόλο τους.
Άλλοι έλεγαν πως φορτώναμε δεδομένα και άλλοι πως κρατούσαμε
αυτόν τον κόσμο ζωντανό.
Εγώ είχα φτάσει να κάνω μηχανικά την δουλειά μου καθώς σκεφτόμουν
τις ταχτικές που θα εφάρμοζα για να κερδίσω στα παιχνίδια που
έπαιζα ζωντανά με άλλους παίχτες από διάφορα μέρη της γης και να
αποκτώ έτσι τους πολυπόθητους πόντους, το νέο νόμισμα μιας πραγματικά
μίζερης εποχής.
ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ
Α
ντικρύσαμε την πόλη των προνομιούχων από ψηλά καθώς πλησιάζαμε
στο κεντρικό της πάρκο. Η Ιταλίδα άφηνε μικρά επιφωνήματα
θαυμασμού. Ο Αυστραλός με την χαρακτηριστική προφορά