Μελωδίες του ονείρου (Άθως Αγαπητός)

1

Κι αν άφηνα τα παράθυρα ανοιχτά
ήταν για να βρουν το δρόμο τους
όλα τα χαμένα όνειρα...

Όταν φοβάσαι,
θα σου στέλλω μια αγκαλιά να σε κρατά.
Κι όταν κρυώνεις,
θα σε σκεπάζω μ' ένα όνειρο...
Θα σε περιμένω.
Ακόμα και για δυό ζωές,
ίσως και τρεις, αν χρειαστεί...
Κι όσο εσύ ζορίζεσαι να μετράς τις ώρες
αυτές βγάζουν φτερά,
κι αμολιούνται στο άγνωστο.
Κι άντε να τις ξαναμαζέψεις...
Ξοδεύουμε τις ζωές μας
προσμένοντας εκείνο που ονειρευτήκαμε
και που στο βάθος είμαστε σίγουροι
πως δεν θα 'ρχότανε ποτέ...

Και ξαφνικά ανακαλύπτεις πως μπορείς.
Να περπατήσεις στους ίδιους δρόμους
με άλλα μάτια, με άλλες σκέψεις
και μ΄ όνειρα αλλιώτικα...
Και κάθε που ξημέρωνε
ήτανε σαν γιορτή.
Οι ψυχές δεν θέλουνε πολλά.
Έναν ήλιο, ένα καρβέλι κι ένα όνειρο...
Μα πως να φυλακίσεις τα όνειρα
μέσα σε τοίχους;
Πως να κλείσεις τη ψυχή σου
σε κλουβί;
"Έλα", της είπε.
"Μη φοβάσαι...
Θα ονειρεύομαι εγώ και για τους δυό μας..."

Γι αυτό γράφονται οι στίχοι.
Για να ταξιδεύουν τις ψυχές,
να σου ταράζουν τα νερά,
να σε βάζουν να ονειρεύεσαι,
να σου θυμίζουνε πως ζεις....
Όχι, δεν γράφονται για να πεθαίνουν
πάνω σ΄ ένα άψυχο χαρτί...
Ένα κομμάτι της καρδιάς μου
να το κρατάς. Κρύψ' το καλά.
Θα το θες όταν αυτό που σε κρατούσε ζεστό,
θα το ‘χεις χάσει.
Κάτι θα θέλεις να ρίξεις στη φωτιά
να ζεσταθεί η ψυχή σου...
Και καθώς τρέχεις,
ο χρόνος δίπλα σου
προσπαθεί να σε φτάσει.
Και κυλά η ζωή, και μαζί της τα όνειρα.
Και ξυπνάς κάθε πρωί
κι ονειρεύεσαι τους δρόμους που περπάτησες.
Κι όσους ακόμα σου χρωστά να περπατήσεις....

Ήταν φορές που έχανα το δρόμο μου
και τριγυρνούσα άσκοπα σε δρόμους αλλιώτικους,
σε αταξίδευτες θάλασσες
και σ' όνειρα αδιάβατα.
Το 'ξερα όμως. Κάπου ήταν ένα ξέφωτο
ένα λιμάνι, μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο.
Εκεί θα ξόδευα το υπόλοιπο που έμενε....
Κι όταν χωρίζουν αυτοί που αγαπιούνται
ποτέ δεν λέν΄ αντίο.
Έτσι, σαν μια αιώνια υπόσχεση,
σαν ένα υποσυνείδητο συμβόλαιο
πως κάποια μέρα θα ξανασυναντηθούν...
Δεν θυμάμαι πια
πως έμοιαζε το πρόσωπο σου.
Κι όμως κάθε αυγή
σου λέω καλημέρα...

Μόνο όταν έρθει η νύχτα
κι ανάψουν όλα τ' ουρανού τ' αστέρια
τότε μπορώ να θυμηθώ
πως έμοιαζαν τα μάτια σου...
Κι αφού όσα σου έλεγα
δεν τ΄ άκουσες ποτέ,
πια θα μιλώ με τις σιωπές σου...
Στην απουσία της θάλασσας,
χωρίς τα φουντωμένα κύμματα,
παραμένω μετέωρος,
προσμένοντας την παλλίρροια
να μου δώσει το νόημα...
Και καλά που φρόντιζα που και που
κι έγραφα αυτούς τους στίχους.
Δυό από ΄δω, τρεις από ΄κει.
Έτσι, για να τους έχω σκαλοπάτι
όποτε έχανα τη γη κάτ΄ απ΄ τα πόδια μου...

Στη ζωή σου πρέπει να φτιάξεις μια ιστορία.
Μικρή, μεγάλη δεν έχει σημασία.
Μια καλή ιστορία να ΄ναι,
να ΄χεις να την πεις στο τέλος...
Η αληθινή αγάπη
δεν μετριέται με χρόνια,
ούτε με μήνες, ούτε με μέρες.
Μόνο με την απουσία μετριέται η αγάπη.
Εκείνη την βασανιστική,
την ανυπόφορη απουσία
με την καρδιά να αιμορραγεί,
να κλαίει με λυγμούς.
Και να συνεχίζει ν΄αγαπάει
πιο πολύ,
πιο βαθιά,
πιο δυνατά...
Κράτα μου έλεγαν.
Όπου να ΄σαι ξημερώνει.
Και τι να την έκανα εγώ τη μέρα
αφού πια, δεν θα ΄βλεπα τα μάτια σου...

Κι' εκεί που όλα ήταν σκοτεινά,
κι οι μαύρες σκιές μου κρύβανε τον ήλιο,
άναψες την ψυχή σου
και μέσα από τα μάτια σου
πλημμύρισα με φως...
Ονειρευόμουν να κατακτούσα μια κορφή,
ένα μακρινό σημείο στον ορίζοντα...
Απέτυχα, έλεγα μέσα μου.
Μετά αντίκρισα τα μάτια σου…
Σου το 'χα τάξει, θυμάσαι;
Την πιο γλυκιά μπαλάντα,
και μια αγκαλιά με στίχους
π' αγγίζουν την καρδιά.
Μα όσο κι αν το πάλεψα
πνιγόταν η φωνή μου
και δεν τ' άκουσες ποτέ.

η συνέχεια στο...
http://www.easywriter.gr/ebooks/item/80