"Wokół strajku głodowego jesienią 2012 r." M. Burza [w:] "Nr 56. Pamiętaj, nazywam się Ekaterina"

też sekcję, w której poruszana jest kwestia stosowania środków
przymusu bezpośredniego przez strażników obozowych 21 .
Tymczasem oddolny opór jest czymś o wiele skuteczniejszym
niż wszystkie raporty ngo-sów razem wzięte. Uwidacznia
to fakt, że samozorganizowany i skoordynowany strajk głodowy
z 2012 r., w którym wzięło udział 78 osadzonych, a najbardziej
wytrwali odmawiali jedzenia przez 7 dni, zdołał kwestię
więzienia migrantów podnieść do rangi debaty publicznej. Następnie
wywołał efekt lawinowy, doprowadzając do poprawy
warunków w obozach i inspirując pracowników najniższych
szczebli w białostockiej straży granicznej – głównie kobiet – do
własnego buntu wobec hierarchii. Zmusił nawet dwóch najbardziej
uwikłanych, twardogłowych pułkowników sg do rezygnacji
22 . W dalszej części tekstu postaram się pokazać, jak w istocie
strajk głodowy z 2012 r. nadał moc także ngo-som i ich raportom.
Strajk na jesieni 2012 r. nie stanowi żadnej anomalii.
Więźniowie do dziś organizują w obozach strajki i angażują
się w inne formy sprzeciwu. Wyróżnia się on jedynie tym, że
osadzeni koordynowali działania protestacyjne pomiędzy obozami
i że grupie wsparcia z zewnątrz udało się pomóc im przełamać
izolację, nagłośnić i zinterpretować politycznie przebieg
protestu. Nie wszystko jednak udało nam się osiągnąć. Fakt, że
karmienie przymusowe zalegalizowano bez żadnego sprzeciwu
publicznego oddaje również zaniedbanie w naszej własnej
organizacji. Pod koniec niniejszego tekstu skupię się na przedstawieniu
strategii naszej grupy i jej niedociągnięć. Mimo że
192
AE 00000192