EYLÜL 2016 Dijital

BEYOĞLU
Ankara Berber Salonu / Hayri Bey
Merhaba Hayri Bey. Bize öncelikle kendinizden
bahseder misiniz? Ne zamandan beri Beyoğlu’nda
ikamet ediyorsunuz? Berberlik mesleği ile ne zamandan
beri meşgulsünüz? Müşteri-esnaf ilişkileri hakkında
bize ipuçları verebilir misiniz?
Ben Berber Hayri, 1965 senesinde Tepebaşı’nda başladım
berberlik mesleğine. Tabii birçoğumuz gibi ben de çırak
olarak girdim bu dükkana. Etrafın büyüsü, tiyatronun
cazibesi derken çocukluğumda öyle başladım, 51 senedir
de yapıyorum bu işi. Muhit çok müstesna bir muhitti.
Müşterilerimiz çok kaliteli müşterilerdi. Çok iyi müşterilerimiz
vardı haliyle o zamanlar. Her biriyle müşteri-esnaf
ilişkisinden ziyade, dostluk ilişkimiz vardı. Şimdilerde ne
yazık ki eski müşterilerimiz kalmadı Beyoğlu’nda... Hatta
eskiden müşterilerimizle ailece görüştüğümüz bile oluyordu.
O insanlarla dertleşmek, güzel gününü, kederli gününü
paylaşmak çok özeldi. Bugün baktığınızda müşteri geliyor
ve gidiyor sadece... Dediğim gibi 51 senedir Beyoğlu’ndayım
ve şu son bir senedir gördüğüm kadar ruhsuz bir
Beyoğlu daha hatırlamıyorum. Mesela Beyoğlu’nun
ihtişamlı o eski mağazaları kalmadı, alışveriş hanları
kalmadı. Hep yiyecek ve eğlence sektörüne döndü. Hatta
öyle ki geçmişe nazaran eğlence sektörünün içi boşaltıldı.
Ezcümle, kaliteli bir eğlence mekanı kalmadı artık. Bu tarz
eğlence mekanlarına gelen insanların profilleri ne yazık ki
fazlasıyla değişime uğradı. Kaliteli, nazik insan göremez
olduk. Derler ya hani ‘’Beyoğlu’na kravatsız çıkılmazdı.’’
diye... Evet, aynen öyleydi, ama hiç zorlama yoktu. İnsan
kendini ister istemez Beyoğlu’nun o atmosferine uyduruyordu.
Şu anda Pera Müzesi’nin olduğu yerde Şehir Tiyatrosu
vardı eskiden. Tabii şu anda siz onu bilemezsiniz çünkü
yandı gitti ne yazık ki. Tamamı ahşaptı. Zaten biri
Fransa’daydı bir Türkiye’de… İşte o zamanlar Beyoğlu çok
müstesna bir yerdi. İstanbul dışından gelenler
Tepebaşı’ndaki otellerde kalırdı. Gece hayatı ayrı, gündüz
hayatı ayrıydı bu şehirde. Değişirdi yani... gündüz iş piyasası,
gece eğlence sektörü yaşanırdı Beyoğlu’nda.
Ustama geldi söyledi ve ustam büfeci abiye karşı çıkmak
yerine destek çıktı... Tam anımsayamıyorum ancak haksız
yere yemiştim o dayağı sanırım. Buna rağmen ustam, ‘’O
senin büyüğündür, bir bildiği vardır.’’ diyordu bana. Çünkü
ilgi alaka vardı. Sahipleniyordu seni çevrendeki büyüklerin.
Sen hata yapmayasın diye dikkat kesiliyorlardı.
Düşünsenize her bir dükkan sahibi seni ustan kadar
sahipleniyor... Artık öyle bir şey yok maalesef buralarda.
Şimdilerde böyle bir şey mümkün mü! En ufak eleştiriyi
bile kabul etmiyor yeni çocuklar... Bakın bizim dükkanın
kökü 1930’dan 1970’e, o zamanlardan da bugüne kadar
uzanıyor. Bundan sonra da ayakta kalmak daha zor, çünkü
arkadan yetişen yok. Eskiden küçük çocuklar iş öğrensin,
hayatı tanısın diye esnafların yanlarına çırak olarak
verilirlerdi. Günümüzde artık tamamen tüketim toplumuna
dönüşmüşüz. Çırak olmak için gelen bir çocuk bile
daha merhaba demeden kaç lira maaş alacağını soruyor.
Tabii onlarda da kabahat yok. Alım gücü düştü insanların...
Peki ya iş prensibi nasıldı?
Yazılı olmayan kurallara kaidelere bağlıydı eskinin
esnafları. Mesela yanındaki bir dükkanla aynı işi yapıyorsan
ilk siftahı yapan, yeni bir müşteri geldiğinde yanındaki
dükkana yönlendirdi. Ne yazık ki bugün tam tersi... İnsanlar
müşteri kapmak için birbirlerini yer olmuşlar, çok yazık. Bir
de para mesele tabii, fahiş fiyatlar var bazı yerlerde. Bilhassa
yabancılara karşı çok yapılıyor, olmaması lazım bu tür
can sıkıcı şeyler. Bu işin normalinde sizlere verilen hizmetle
turiste verilen hizmet arasında fiyat ve kalite farkı
olmamalıdır. İnsanımızın kültürü, bakış açısı, görünüşü, her
şeyi değişti artık.
Esnaf ilişkileri nasıldı peki?
Eskiden komşular, esnaflar birbirlerine çok yakındı, aile
gibiydi diyebilirim. Hiç unutmam, bir gün bir büfeci abi bir
hatamı görmüş... Beni bir temiz dövdü. (Gülüşmeler)
ÇAY SOHBETLERİ
29
EYLÜL 2016