EYLÜL 2016 Dijital

2 çocuklu Pelin
Anne blogger Pelin Balkır aile ve çocuk üzerine yazıları ile sizler için Galata Mecmua’da.
Hangimizin hayali değildi ki evlenip bir çocuk sahibi
olmak? Belki cinsiyetimizin farkına vardığımızdan
itibaren çevresel faktörlerin de etkisi altında kalarak
baskısı kurulan, belki de daha doğum adında bedenimize
kodlanan duygu yoğunluğu… Benim de hayallerim
böyle başladı… Şimdiki zamana göre oldukça küçük
bir yaşta evlenmeye karar verdim, eşim hayal ettiğim
gibi bir insandı. Doğru insansa evlenecektim ya, başka
ne yapacaktım? İşte bunlar da hep kodlama. Evlendim.
Sonra dedim ki hayır, 1-2 sene gezeceğim, çocuk falan
istemiyorum. Evliliğimin üzerinden tam 2 ay geçmişti ki
hamileydim. Plansız bir gebelik değildi, sadece evde
sıkılıyordum ve öyle olması gerektiğini düşündüm.
Evet, çocuk doğurmaya karar vermek benim için bu
kadar kolay olmuştu. Şimdi fark ediyorum, büyük
cesaret! Çok kolay bir gebelik geçirdim. Hamileydim,
düzenli kontoller altında gebeliğim normal seyrinde
ilerliyor, ben de doktorumun tavsiyelerini dinleyerek bu
zamanların tadını çıkarıyordum. Biliyordum, hamilelik
bir hastalık değildi, doğal akışına bırakılması gereken
bir süreçti. Derken zaman ilerliyordu, hiç beklemediğimiz
kadar erken bir zamanda bebeğimizin
cinsiyetini öğrenmiştik, bir kızımız olacaktı. Ne yalan
söyleyeyim, ilk çocuğumu hep erkek hayal etmiştim,
şöyle yaramaz tatlı bir erkek çocuğu... Hamileliğim
süresince odaklandığım tek bir nokta vardı. Normal
doğum yapacaktım. Çünkü normal doğumun hem
anneye hem de bebeğe önemli faydaları var.
Derken Derin doğdu. Tam da tahmin ettiğim şekilde.
Sorunsuz… Onu ilk gördüğüm anda ben birçok anne
gibi ağlamadım, şaşkındım, onun benim olduğuna
inanamıyordum, o nasıl bir mucizeydi, nasıl bir kokuydu,
nasıl bir aşktı… Aslında hikayeler işte tam da o
anda başlıyordu. Aylarca sürecek uykusuz günler,
bitmeyecek gaz sancıları, depresif haller ve sadece
yorgunluk… Sevmediğin kim için bu kadar zorluğu
arkana alabilirsin ki? Zaman zaman şikayet etmedim mi
tabii ki ettim, ama gözlerine baktığımda hepsi geçti,
sağlıklı olsun yeterdi bir anne başka ne isteyebilir ki?
Derken Derin büyüdü. 5-6 yaşlarına geldiğinde “Ben
kardeşim olsun istiyorum!” demeye başlamıştı. Bence
bu da kodlama;) Çocuk doğar, büyür ve bir kardeşi olur.
Fakat ben Derin’i çok zorluklar çekerek büyüttüğüm
için 2. çocuk fikrine sıcak bakamıyordum. Eşim kararı
bana bırakmıştı, nasılsa bakacak olan bendim. Ama ya
bu da uyumazsa, ya bu da yemezse fikri beni biraz
karamsarlığa sokuyordu. Nitekim Derin 6 yaşındayken
kararımı vermiştim. Onun bir kardeşi olmalıydı. O da
planlı bir gebelikti.
Derin’e nazaran biraz daha zor bir hamilelik geçirdim.
Kızım bir kız kardeşi olmasını çok istiyordu. Fakat
kardeşinin erkek olacağını öğrendiğinde de çok
sevindi, hepimiz çok sevindik, tabii ki kız erkek fark
etmeyecekti, ama sanırım değişikliği her anne bana
istiyor… Derken oğlum Yamaç yine normal bir
doğumla dünyaya geldi. Hamileliğim boyunca sürekli
kafamı kurcalayan sorular vardı. Bebek doğunca
sanki Derin’e haksızlık yapacakmışım gibi geliyordu.
Ya kıskanırsa, ya içine kapanırsa, ya ona yeterli ilgiyi
gösteremezsem gibi korkularım vardı. Ben aslında
Derin kadar ikinci çocuğumu sevemem diye
düşünüyordum bu sefer de ikinci çocuğa haksızlık
olursa ne yaparım diyordum. Bunlar hep annelik
evhamı. Bir de lohusalık sendromu var ki ondan daha
sonra bahsederim… Doğdu. Hepimiz ona aşık
olmuştuk. Hani diyorlar ya ilkinde bir şey anlamıyorsun.
Ne kadar doğru, ne bir eksik, ne bir fazla. Hala
anlayamıyorum. Bir insan aynı anda nasıl iki kişiyi
sevebilir? Doğum sonrası tıpkı korktuğum gibi (artık
evrene nasıl bir enerji göndermişsem) aynı zorluklarla
karşılaştım. O da uyumuyor, o da gaz sancısı çekiyor
ve asla kucağımdan inmiyordu. Lohusalık çok
başka bir şey. Geçiyor. Fakat bu dönemde bir
yakınınızdan yardım almanız çok önemli. Benim zor
zamanlarımda aile büyüklerimiz yanımda olsa da
genel olarak iki çocuğumu da tek başıma büyüttüm.
Yamaç şu an 2 yaşında, Derin de 9. Aralarındaki ilişki
gerçekten çok iyi boyutta. Bana insanların en çok
sordukları sorulardan biri iki kardeş arası yaş farkının
kaç olması gerektiği. Bence bu cevap tamamen her
aile için farklı. Benim ideal yaş aralığım 7. Çünkü ilk
çocukta çok zorlandığım için ikinciye karar vermekte
çok zorlandım. Bence bir anne etrafında ona yardım
eden birisi varsa tıpkı büyüklerimizin eski zamanlarda
yaptıkları gibi, çocuklar arası yaş farkını fazla
uzatmamalılar. İkisi üçü bir anda büyümeli. Ya da tam
bizimki gibi olmalı ilk çocuk tamamen kendini bilip
gerçek bir abi-abla olmaya hazır olana kadar beklenmeli.
Derin benim sağ kolum. Ona ağır yükler asla
yüklemiyorum. Aileler ablaları genelde küçük anne
olarak kullanıyorlar. Çok kızıyorum! O çocuk sizin
çocuğunuza bakmak için dünyaya gelmedi. Tabii ki
Derin’in de bana ufak tefek faydaları oluyor, kardeşiyle
çok güzel ilgilenebiliyor gerektiğinde. Benim
ailelere bu konudaki tek tavsiyem bunu asla bir görev
haline getirmemeleri. Unutmayın, o bir abla ya da
abi, ve yine unutmayın ki onlar da daha cocuk.
42
EYLÜL 2016