MEDENİYET e.dergi NİSAN

iÇiNDEKiLER
1. Allah’a Karşı Samimiyet - Halil PINAR ........................................................................................................................................ 05
2. Allah’ın Kitabı’na Karşı Samimiyet - Erdem AKKOÇ ............................................................................................................ 06
3. Müslümanların İmamına Samimiyet - İsMail AKYÜZ ........................................................................................................... 07
4. Allah’ın Rasulü’ne Samimiyet - Salih ŞİRİN ............................................................................................................................. 09
5. Müslümanlara Samimiyet - Ahmet TUĞLU.............................................................................................................................
11
6. Gündem DÜNYA - Hakan ÇİMEN..............................................................................................................................................
12
7. Kaybedilmiş Samimiyet - Ömer DOĞAN..................................................................................................................................
13
8. Tarihe de Geleceğe Sahip Çıkacağız - Mustafa Baki KAVURMACIOĞLU ...................................................................... 14
9. Sünnet Alışkanlıktır Bir Bakıma - Ömer Tayyip ILICA ......................................................................................................... 15
10. Bir Orman Uçsuz Bucaksız - Nurullah POSLU ..................................................................................................................... 16
11. Bir Ayet - Esra ADAK........................................................................................................................................................................
17
12. Bir Hadis - Beyza ÖZDEMİR........................................................................................................................................................
18
13. Çanakkale Geçildi mi? - Mustafa GÜLDAĞI ......................................................................................................................... 19
14. Birey Olmak Ya da Kul Olmak - İsa ARI .................................................................................................................................. 20
15. Çocuk ve Dua - İdris GÖKALP....................................................................................................................................................
21
16. Aziz-i Vakt İdik -Mehmet KÜLAHLIOĞLU .............................................................................................................................. 22
17. Kitap Tanıtımı -Yunus ÇİMEN........................................................................................................................................................
24
18. Sağlık - Ümit DURAN ...................................................................................................................................................................... 25

EDiTÖR’DEN
BiHi
Selamün Aleyküm Değerli Okuyucular.
Mutlaka farkı göreceksiniz. Daha önce demiştik “Bu dergiye müsaade etmelisiniz”
diye. 4. sayımızla kendimizi farkettirdik.
Dergimiz, gerek içeriğiyle gerekse görselliğiyle arzu ettiği kaliteyi yakalamış gözüküyor.
Kontrollü bir şekilde büyüyecek ve dijital ortamda, her yerde okunabilen bir dergi
hüviyeti kazanacağız. Bu noktada sizlerin öneri ve eleştirileri bizler için çok önemli. Bu
nedenle e.postamedeniyet@gmail.com adresini oluşturduk. Düşüncelerinizi bizlere
yazabileceksiniz.
Peki bu sayıda neler var?
Dosyamız “samimiyet”. Halil PINAR “Allah’a karşı samimi olmak: Allah’a iman etmek
ve ona hiçbir şeyi ortak koşmamaktır” derken; Erdem AKKOÇ “Kur’an okurken sahip
olduğumuz geleneksel “kutsal” algısı maalesef ki Kur’an’ın kendisi için tanımladığı asıl
fonksiyonunu ortaya koyması, yani insanları karanlıklardan aydınlığa çıkarması için
yeterli değildir” diyor samimiyet köşesinde. Salih ŞİRİN “O’na samimiyet; Onun söz
ve uygulaması olan sünnetine sıkı sıkıya bağlı olmanın insanların kendi tasavvurları
neticesinde yapacağı amellerden daha faziletli olduğunu bilmektir” derken peygamber
için; İsmail AKYÜZ “Halife aslında tüm ümmetin vücut bulmuş şekli olup, temsilcisidir.
Müslümanlar halifenin şahsında kendilerini görürler” diyor halife ekseninde. Ahmet
TUĞLU ise dosyasında “Müslümanlar birbirleriyle daima dayanışma içindedir” diyor
Müslüman kardeşlerine…
Ömer DOĞAN, Nurullah POSLU, Mustafa Baki KAVURMACIOĞLU ve Ömer Tayyip
ILICALI deneme yazılarıyla güç verdiler bu sayıda dergimize.
Ve diğer tüm içeriğiyle NİSAN ayında da karşınızdayız alnımızın akıyla.
Allah’a emanet olunuz.

ALLAH’A KARŞI
SAMiMiYET
Rasûlüllah sallallahu aleyhi ve sellem:
Allah’a, Kitabına, Rasûlüne, Müslümanların önderlerine ve bütün
Müslümanlara karşı” buyurdu.
Müslim, İman 23/95-55

DOSYA
ALLAH’A KARŞI
SAMİMİYET
Halil PINAR
Temim bin Evs ed-Dâri radıyallahu anh’ den
rivayet edildiğine göre, Rasûlüllah sallallahu
aleyhi ve sellem:
“Din, samimi olmaktır.” buyurdu. Biz kendisine:
Kime karşı samimi olmaktır? diye sorduk.
Rasûlüllah sallallahu aleyhi ve sellem:
“Allah’a, Kitabına, Rasûlüne, Müslümanların
önderlerine ve bütün Müslümanlara karşı” buyurdu.
Müslim, İman 23/95-55
Hadis-i şeriften, insanları dünya ve ahiret saadetine
ulaştıran imanî ve amelî hükümler içeren İslam dininin
özünü, samimiyetin oluşturduğunu öğreniyoruz.
Yani dinin kişiye yüklediği sorumluluk ve gerçek
dindarlık samimiyetle başlamaktadır. Samimiyet,
kişinin niyetiyle amellerinin aynı olmasıdır. Niyet
amellerin esası olduğuna göre kişi, amellerinin
zahirine aldanmamalıdır. İhlas ve samimiyeti bozan
iç ve dış etkenlere karşı her zaman uyanık olmalıdır.
Samimiyetin olmadığı yerde ikiyüzlülük, riya,
bencillik, ihanet, yalan, aldatma vardır. Bundan dolayı
Müslüman, sadece sözlü olarak “Ben samimiyim!”
demenin yeterli olmadığını bilmeli ve Rabbine,
kitabına, elçisine, Müslümanlara ve önderlerine karşı
gerçek samimiyetini ortaya koymalıdır.
Müslüman, ilk önce Allah’a karşı samimi olmalıdır.
Allah’a karşı samimi olmak ise Allah’ın kendini
Kur’an’da belirttiği, Rasûlullah sallallahu aleyhi ve
sellem’in sahih sünnetinde bize açıkladığı, isim
ve sıfatlarını bilmek ve bu doğrultuda hayatını
şekillendirmekle olur. Çünkü kişi, Allah’ın gücünü,
kudretini, rubûbiyet ve ulûhiyetini gereği gibi anladığı
oranda O’nu sever, O’na kulluk eder O’nun emir ve
yasaklarına uyar.
Allah’a karşı samimi olmak, Allah’a kulluk ve ibadette
ihlas ve samimi olmaktır. Dilin, kalbin ve bedenin
amelleri ve bu amellere olan niyet, sadece Allah
için olmalıdır. Çünkü Allah’tan başkası adına yapılan
amellerin, kıyamet günü kişiye hiçbir faydası
olmayacaktır. Bunun için Müslüman kişi, namazı
sadece Allah için kılmalı, sadakayı sadece Allah
için vermeli, hastayı sadece Allah için ziyaret etmeli,
akraba, komşu ve diğer insanlarla her türlü ilişkisini
sadece Allah için yapmalıdır.
Allah’a karşı samimi olmak, Allah’a iman etmek ve ona
hiçbir şeyi ortak koşmamaktır. İslam dini, hem inançta,
hem amelde tevhit dinidir. Bunun için Müslüman,
sadece Allah’a sığınmalı, ona tevekkül etmeli, yardım
istenilecek yegâne merci olarak Allah’ı bilmeli, en
çok Allah’ı sevmeli ve bu sevginin gereğini söz ve
amellerle yerine getirmeli, O’nu yegâne hüküm
koyan olarak kabul edip, hükmüne itaat etmelidir.
Allah’a karşı samimi olmak, Allah’ı yegâne Rab
kabul etmeyi gerektirir. Rab demek hayata
program çizen ve bu yetkiyi elinde bulunduran
varlık demektir. Allah’a karşı samimi olan Müslüman
yemesinde, içmesinde, oturmasında, kalkmasında,
kazanmasında, harcamasında, anne baba, akraba,
komşu ve tüm insani ilişkilerinde, Allah’ın denetim
ve gözetim altında olduğunun şuuruyla hareket
etmelidir.
Allah’a karşı samimi olmak: Her zaman ve zeminde
Allah’ı hatırlayıp, gündemde tutmayı, Allah’ın
rahmetinden ümit kesmeden korku ve ümit arasında
bulunmayı, Allah’ın takdirine boyun eğip, Allah’tan
gereğince hayâ etmeyi gerektirir.
Allah’a karşı samimi olan Müslüman, Allah’ın
sevdiklerini sevmeli. Onun buğzettiklerine
buğzetmeli, dost edindiklerini dost edinmeli,
düşmanlık ettiklerine düşmanlık etmelidir. O razı
olduğu için o da razı olmalı, O gazaplanırsa ondan
dolayı o da gazaplanmalıdır. O’nun emirlerini
emretmeli, yasaklarını yasaklamalıdır. Kısacası her
durumda, sevdiğine uygun tutum sergilemeli, dünya
ve ahiretle ilgili bütün konularda, tek olan Allah’a
kapsamlı bir şekilde boyun eğerek, Rabbiyle yaptığı
kulluk sözleşmesine uymalıdır.
5

DOSYA
ALLAH’IN KİTABINA KARŞI
SAMİMİYET
Erdem AKKOÇ
Allah Rasûlü, “Din samimiyettir.” buyurdu.“Kime
Yâ Rasûlallah?” diye sorduk.
O da “Allah’a, Kitabına, Peygamberine,
Müslümanların yöneticilerine ve bütün
Müslümanlara.” diye cevap verdi. - Müslim, İmân, 95
İnsanın içinde olduğu her türlü ilişkide samimi ve
doğal olanın daha doğru olduğunu düşünürüz.
Samimiyet ve doğallık her durumda hem ilişkilerimizin
uzun soluklu olmasını hem de tarafların birbirlerinden
pozitif anlamda faydalanmalarını sağlar. Rasulullah’ın
el-Kitab’a karşı samimi olunmasının dinin bir parçası
olduğunu ifade etmesini de bu çerçeveden
değerlendirmek hadisi anlamamızı kolaylaştıracaktır.
Bir Müslümanın Kitab’a samimiyeti kişinin Kitap’la
olan ilişkisinin şekliyle alakalıdır. Kur’an’ın indiriliş
amacı dikkate alındığında kişinin Kitap’la ilişkisinin
nasıl olması gerektiği de aslında ortaya çıkıyor. Ebu
Abdurrahman es-Sulemî’nin dediğine göre Ashab,
Kur’ân-ı Kerim’den on âyet-i kerime öğrendiler mi,
o on âyetin helalini, haramını, emir ve nehiylerini
öğrenmedikçe bir sonraki on âyeti öğrenmeye
geçmezlermiş. İnsanları hidayete erdirmek, doğru
yolu ve hak ile batılı ayırt eden hükümleri açıklamak,
Allah’ın rızasını arayan insanları dosdoğru yola
iletmek ve muttakilere yol göstermek üzere Allah
tarafından indirildiğinde şüphe olmayan bir kitabın
da ancak Ebu Abdurrahman’ın dediği tarzda
okunması gerekmektedir. Ashabın bahsi geçen bu
hassas yaklaşımı Kur’an’ın ne olduğunun farkında
olmalarından kaynaklanmaktadır. Bu farkındalık
Ashabın Kitab’a karşı samimiyetlerinin de temelini
oluşturmuş ve cahili bir toplumdan Rasulullah’ın
insanların en hayırlıları olarak tanımladığı bir örnek
nesle dönüşmelerini sağlamıştır.
Yüzyıllardan beri İslam toplumlarının belki de en
temel sorunu Kur’an’a yaklaşımlarıdır. Çok uzun
zamanlardan beri Kur’an, çok okunan ama nedense
ne dediği çok da önemsenmeyen bir kitap hâline
gelmiştir. Tam da bu nedenle Kur’an’ın Ashab
döneminde gördüğü işlev maalesef genel itibariyle
kaybolmuştur. Abdullah b. Ömer’in Bakara Sûresi’ni
sekiz yılda öğrendiği bir zamandan; günübirlik
hatimlerin okunduğu, birçok gün ve gece için hatta
çok özel durumlar için bile rezerve edilmiş sure ve
ayetlerin olduğu ve hafızlık eğitimlerinin neredeyse
aylarla ifade edildiği bir döneme evrilmiş durumdayız.
Kur’an okurken sahip olduğumuz geleneksel “kutsal”
algısı maalesef ki Kur’an’ın kendisi için tanımladığı
asıl fonksiyonunu ortaya koyması, yani insanları
karanlıklardan aydınlığa çıkarması için yeterli değildir.
Kur’an okumanın kendi başına bir ibadet olduğunu
göz ardı etmeksizin şunu ifade edelim ki Kur’an’ın
temel amacı bireyin ve toplumun Allah’ın muradı
çerçevesinde dönüşmesidir. Bu nedenle Kur’an’a
karşı samimiyet; mutlak suretle Kur’an’ın, indiriliş
misyonuna uygun olarak okunması ve elbette ki
hayattaki temel rehber olarak kabul edilmesidir.
Kur’an hiç şüphesiz Ebu Abdurrahman es-
Sulemî’nin okuduğu kitabın aynısıdır ve yine o günkü
toplumu dönüştürme potansiyelinden hiçbir şey
kaybetmemiştir, yeter ki okuyan Ebu Abdurrahman
gibi okuyabilsin.
“Ya açar bakarız Nazm-ı Celil’in yaprağına,
Ya da üfler geçeriz bir ölünün toprağına.
İnmemiştir hele Kur’an bunu hakkıyla bilin,
Ne mezarda okunmak, ne de fal bakmak için.”
Mehmet Akif ERSOY
6

DOSYA
MÜSLÜMANLARIN İMAMINA
SAMİMİYET
İsmail AKYÜZ
GECE
19. yüzyıl ile birlikte çözülmeye başlayan imam/
halife, devlet ve siyaset sarmalımız 21. asra büyük
bir enkaz devretti. Mağlubiyetin ve başarısızlıkların
ortaya çıkardığı iç hesaplaşma, yerini taklide
bıraktı. Zira mağlubiyetteki sefalet veya (bir başka
açıdan) galibiyetteki keramet galibin kavuğunda
aranmalıydı(!).
Gariptir ki taklit etmek de ehliyet ister. Meczub gönüller
taklidi “batının bilimini alıp, ahlakını reddetmek”
şarkılarıyla gönüllerince eğlenerek yaşadılar.
Necip Fazıl “Vatan Dostu Sultan Vahidüddin” adlı
eserinde o günleri şöyle anlatır:
“1255 sayılı yıl… İkinci Mahmut’un öldüğü,
Abdülmecid’in tahta çıktığı ve Tanzimat Fermanı’nın
Gülhane Meydanı’nda okunduğu netameli sene…
Şairin:
Bir, iki; iki delik
Abdülmecid oldu melik
diye tarih düşürdüğü, Türk tarihini ikiye bölücü
meşhur 1839 yılı…
Abdülmecid 16 yaşında, yeni büluğa ermiş bir
delikanlıdır ve babasından miras, aynı ciğer
yarasının narin ve nahif vücudunda istidadını
taşımakta, fakat beyninde şuur ve ıstırabını
duymamaktadır. İkinci Abdülhamid devrine kadar
padişahlarca duyulmayacak, ondan sonra Sultan
Reşad’da tam bir idrak kütlüğüne çarpacak,
arkasından son Osmanlı padişahı Altıncı Sultan
Mehmed Vahidüddin’in ruhunda en derin, fakat sesi
çıkmaz ve eseri görülmez şekilde yuvalaşacak olan
büyük acı…
Abdülmecid bu acıya en yabancı mikyasta, kollarını
Avrupalılık ve Alafrangalılığa açtı ve yirmi küsür
yıl maddede ve manada, ciğerlerindeki oyukları
derinleştirici bir hayat sürmekten ileriye geçemedi.”
O dönemin genel fotoğrafı bu şekilde. Peki ya
yapılanlar? Necip Fazıl’ı dinlemeye devam ediyoruz:
“Sahte inkılapçıların dürtüsüyle getirdiği yeniliklerin
başında Batı kasasına ilk defa el açmak ve yine ilk
defa kağıt para çıkararak yerli iktisat nizamını altüst
etmek vardır.”
“…İstanbul ve Üsküdar sokaklarında İngiliz, Fransız
ve İtalyan üniformalarının sırmalı cümbüşlerine
meydan açtı ve (la belle epoque – güzel çığır)
ikliminin bütün renk ve çizgilerine bürünmeye can
attı.”
“…Kız kardeşinin dillere destan ziyafetlerinde,
kafes arkasından, yarı bellerinden yukarısı
çırılçıplak sefarethane madamlarını seyretmeler…
İslam Halifesi ve Osmanlı Padişahı olarak ilk
defa Frenklerin nişanlarını kabul etmeler ve
göğsünde murassa (Lejyon donör) nişanı, Fransız
sefarethanesinde baloya katılmalar… Hasılı, altında
ve karanlığında vatan cüsseli bir hasta yatan
semadan, güneş, ay ve yıldız yerine türlü suni ve
havai Avrupa fişeklerinin sahte ve aldatıcı ışık
serpintileri…”
Ümmetin kalbi, hilafetin merkezi bu halde iken bu
tabloyu Avrupalı bir gazeteci şöyle resmetmektedir:
“Kilise ihtilaflarını o türlü himayelerle idare etti ki,
Şark Meselesi muharriri Avrupalı, şöyle konuşmak
zorunda kaldı:
- Halifenin Hristiyan kiliselerinin banisi olduğunu
görmek, doğrusu garip manzara!..”
7. yüzyılı aydınlatan büyük nur, ziyaını kaybederek 20.
yüzyılda bu şekilde hem son kalede hem de gönül
coğrafyalarında etkisini kaybetti. Rasul’e itaat ile
başlayan nizam son kalede hilafet adıyla, dirileceği
güne kadar uykuya daldı.
GÜNDÜZ
İslam’ın hakimiyet paradigması ana hatlarıyla
“uluhiyyet, rububiyyet, İslam, halife, ümmet, vatan,
hüküm, fetih” kavramlarından oluşur. Yegane yaratıcı
ve yarattığına hakim olan Allah Teala, kendi katında
tek din olan İslam ile kullarını terbiye eder. Buna
göre İslam ümmeti belli bir toprak parçası üzerinde,
aralarından seçtiği lideri ile Allah Teala’nın hükümlerini
uygular. Bunun böyle olmadığı yerlere de yine Din-i
Mübin-i İslam’ı ulaştırmak için gayret eder.
İslam, bireyi her zaman bir toplumun parçası olarak
7

DOSYA
görür. Bireysellik ve egoizm İslam’ın öngördüğü
toplum yapısına terstir. Toplumu ayakta tutacak
yapının kurulması da bu aşamada doğal süreç
içerisinde lider vasıflı insanların öne çıkmasıyla
mümkün olabilecektir. Bu bağlamda İslam ümmeti
Hz. Peygamberden sonra asla halifesiz kalmamıştı.
Ta ki 20. yüzyılın hemen başlarındaki yıkıcı etkisiyle
Dünya Savaşı ve sonrası gelişmelerine kadar.
Ümmet, adını koyduğu bir toprak parçası üzerinde,
biat ettiği halifesiyle Allah’ın istediği hayatı yaşama
gayreti içinde olmuştur. Bugün de, dünyanın dört
bir köşesinde, tek bir liderin etrafında toplanacak
ve kendisine biat ederek ilahi iradeyi yaşamaya
çalışacak milyonlarca Müslüman bunun arzusunu
çekmektedir.
İmam tayin etmenin, belirlenen hedeflere ulaşmada
büyük bir moral oluşturacağı inkar edilemez. Hatta
lidersiz kalmanın İslam toplumu üzerindeki olumsuz
etkisi de inkar edilemez. Bu nedenledir ki sahabe
henüz Allah Rasulü’nün cenazesi ortadayken bir
araya gelip Ebu Bekir’i kendilerine imam tayin
etmişlerdir. Liderin toplum için önemini işte bu ruhta
aramak gerekir.
Halife aslında tüm ümmetin vücut bulmuş şekli
olup, temsilcisidir. Müslümanlar halifenin şahsında
kendilerini görürler. Liderin gücü, karizması ve
becerisi kendisine tabi olan cemaatin bağlılıktaki
samimiyetiyle doğru orantılıdır. Lider, cemaati kadar
güçlüdür; cemaatinin samimiyeti oranında özgüvene
sahiptir.
Sağlam İslam toplumu, bey’at ettiği liderine sahip
çıkar; onu asla yalnız bırakmaz. Din de budur.
8

DOSYA
ALLAH’IN RASULÜ’NE (SAV)
SAMİMİYET
Salih ŞİRİN
Din nasihat, nasihat ise samimiyettir. Alimlerimiz
tarafından Efendimizin (sav) bu sözü İslam’ın
temeli, merkezi olarak kabul edilmiştir.
Rehberimiz, örneğimiz (sav)’e samimiyet; O’nu
“üsve-i hasene” kabul etmektir. Hayat verecek
şeylere çağırdığı zaman O’na kayıtsız, şartsız itaat
etmektir. Çünkü O’na itaat etmek bizzat Rabbimize
itaat etmektir. Rabbimizin, Peygamberimize (sav)
ve O’nun sünnetine teslimiyet gösterilmesini
emretmesi, sünnetin temelinde ilahî iradenin
olmasından kaynaklanmaktadır. O’nun her türlü
tasavvuru ilahî iradenin kontrolünden geçmekte,
böylece Allah’ın razı olmayacağı bir fiil O’ndan sadır
olmamaktadır. İşte O’na itaat etmek Rabbimizin bizi
sevmesine ve günahlarımızın bağışlanmasına, ilahi
rahmete mazhar olmaya ve nihayetinde cennete
girip sonsuz kurtuluşa ermeye, Allah’ın kendilerine
nimet verdiği peygamberlerle, sıddıklarla, şehitlerle
ve salih kimselerle birlikte olmaya sebeptir. O’na
itaat etmemek, O’na karşı âsi olup sınırı aşmak ise,
amellerin boşa gitmesine, ebediyen cehennem
ateşine girmeye, birbirimizle çekişmeye, gevşemeye,
rüzgarımızın, gücümüzün, devletimizin elden
gitmesine sebeptir.
O’na samimiyet; siyaset, ticaret, eğitim, hukuk, insani
ilişkiler velhasıl hayatın her alanında O’nun sözlerine
yer vermek, O’nun hayat tarzı olan sünnetinin
önüne hiçbir siyasi ya da dini lideri, yazarı, kitabı
geçirmemek, sünnetini Allah’ın insanlık için yazgısı
olan Kitab’ından ayrı düşünmemek, herhangi bir
konuda hüküm verdiğinde kalbimizden en küçük bir
tereddüt geçirmeden uygulamaya geçirmek, O’nun
verdiği hükümde seçme hakkımızın olmadığını,
bunun bir iman meselesi olduğunu bilmek, O’nun
verdiklerini almak, nehyettiklerinden kaçınmak, O’nu
her platformda gündeme getirerek şanını yüceltmek,
gündemde tutmaktır.
O’na samimiyet, sözlerinin heva ve heves kaynaklı
olmadığını, bilakis vahye dayandığını göz önünde
bulundurarak sünnetini dünya görüşü, ideal bir yaşam
biçimi olarak benimsemektir. Çünkü O’nun sünnetini
teşkil eden sözleri ve uygulamaları Yüce Allah’ın
şeriatının bir parçasıdır. İmanın varlığı ve yokluğu bu
şeriata ittibanın varlığına ya da yokluğuna bağlıdır.
O’na samimiyet, O’nun İslam’ı bütün dinlere, beşeri
ideolojilere üstün kılmak için gönderildiğini kabul
edip yeryüzüne Allah’ın dini hakim oluncaya kadar
var gücümüzle çalışıp çabalamaktır.
O’na samimiyet, O’nun kendisine gönderilen ayetleri
duyurmak (tebliğ), açıklanması gerekli olanlarını
insanlara açıklamak (tebyin) ve insanların ihtiyaç
duyduğu Kitabımızda da çözümü sunulmamış
meselelerde de hükümler beyan etmek (teşri)
görevlerinin olduğunu tereddütsüz kabul etmektir.
Çünkü problemlerin O’na götürülmesi çözümlerin en
güzeli, sonuçların en hayırlısıdır.
O’na samimiyet, O’na dost olanları dost bilmek
düşmanlık edenlere düşmanlık beslemektir. Çünkü
Allah’a ve ahiret gününe iman iddiasında bulunan bir
toplum; babaları, oğulları, kardeşleri ya da soy sopları
bile olsalar Allah’ın Rasulü’ne (sav) düşman olan
kimselere asla sevgi beslemezler.
O’na samimiyet, O’nun ahlâkını teşkil eden Kur’an
ahlâkı ile ahlâklanmaktır.
O’na samimiyet, Onun söz ve uygulaması olan
sünnetine sıkı sıkıya bağlı olmanın insanların kendi
tasavvurları neticesinde yapacağı amellerden daha
faziletli olduğunu bilmektir.
O’na samimiyet; O’nun söz ve uygulamalarına karşı
“Kur’an’a dönüş”, “Kur’an İslam’ı”, “rivayet kültürü”
ve de “indirilen din uydurulan din” gibi söylemler
ortaya çıkaran ya da O’nu hayattan uzaklaştırırcasına
yücelten hadsiz ve çapsızların bu tür hezeyanlarına,
bid’atçi yaklaşımlarına karşı uyanık olmak,
Müslümanları onlara karşı uyarmak, onlara maddi
manevi hiçbir destekte bulunmamaktır.
Hâsılı dün olduğu gibi bugün de bid’adlere, sapmaya,
yozlaşmaya ve bozulmaya karşı İslam ümmetini
koruyacak olan yegâne düstur O’na karşı samimi
olup sünnetine sımsıkı sarılmaktır.
9

MÜSLÜMANLARA
SAMiMiYET
“Sizden biriniz kendisi için istediğini Müslüman kardeşi için de
istemedikçe iman etmiş olmaz.” (Buhari ve Müslim)

DOSYA
MÜSLÜMANLARA
SAMİMİYET
Ahmet TUĞLU
Samimiyet için dışa, imanın amele, özün
söze uyumluluğudur. Samimi olmak, karşılık
beklememektir. Samimiyet, fedakârlıktır.
Hucûrat Suresi’nde Rabbimiz Mü’minler’in ancak
kardeş olduğunu ifade etmiştir.
Bununla beraber Rabbimiz ve onun sevgili elçisi
Müslümanlara bu kardeşlikte samimiyeti test edecek
ölçüler bildirmiştir. Müslüman, kardeşini Allah için
sever.
“Şu üç şey kimde bulunursa o imanın tadını alır.
Kendisine Allah ve Rasûlü her şeyden daha sevgili
olmak, sevdiğini yalnızca Allah için sevmek, Allah
kendisine iman nasip ettikten sonra tekrar küfre
düşmekten ateşe atılmaktan hoşlanmadığı gibi
hoşlanmamak.” (Buhari ve Müslim)
Müslüman, kendisi için istediğini Müslüman kardeşi
için de ister, onun ayıbını örter ve sıkıntılarını giderir.
“Sizden biriniz kendisi için istediğini Müslüman
kardeşi için de istemedikçe iman etmiş olmaz.”
(Buhari ve Müslim)
“Müslüman Müslüman’ın kardeşidir. Ona zulmetmez
ve onu zalime teslim etmez. Kim kardeşinin
yardımına koşarsa Allah da ona yardım eder. Kim
bir Müslüman’ın sıkıntısını giderirse Allah da ahiret
gününde onun sıkıntısını giderir. Kim bir Müslüman’ın
ayıbını örterse Allah da ahiret gününde onun ayıbını
örter.” (Buhari ve Müslim)
Kardeşleriyle irtibatı koparmaz.
“Nefsim (kudret) elinde olan (Allah)a yemin
ederim ki, iman etmedikçe cennete giremezsiniz.
Birbirinizi sevmedikçe iman etmiş olamazsınız.
Size yaptığınızda birbirinizi seveceğiniz bir şey
göstereyim mi? Aranızda selamı yayınız.” (Müslim)
Onlara karşı affedici ve hoşgörülüdür.
“Onlar bollukta ve darlıkta Allah yolunda harcayanlar,
öfkelerini yenenler, insanları affedenlerdir. Allah,
iyilik edenleri sever.”
(Ali İmran/134)
Birbirlerini hakka, doğruya ve iyiliğe teşvik ederler.
“Andolsun zamana ki, insan gerçekten ziyan
içindedir. Ancak, iman edip de sâlih ameller
işleyenler, birbirlerine hakkı tavsiye edenler,
birbirlerine sabrı tavsiye edenler başka (Onlar
ziyanda değillerdir). (Asr Suresi)
“Mü’min erkekler ve mü’min kadınlar birbirlerinin
dostlarıdır. İyiliği emreder, kötülükten alıkoyarlar.
Namazı dosdoğru kılar, zekâtı verirler. Allah’a ve
Rasûlüne itaat ederler…” (Tevbe/71)
Müslümanlar birbirleriyle daima dayanışma içindedir.
“Birbirinizi çekememezlik etmeyin, satın
alamayacağınız malın fiyatını artırmayın, birbirinize
buğzetmeyin, birbirinize küsmeyin. Birbirinizin
satışı üzerine satış yapmayın. Ey Allah’ın kulları
kardeş olun! Müslüman Müslüman’ın kardeşidir.
Ona zulmetmez, ona yardımdan elini çekmez
ve onu küçük görmez. Takva iste buradadır.
(Üç defa göğsünü işaret eder.) Kişiye şer olarak
Müslüman kardeşini hakir ve küçük görmesi yeter.
Müslüman’ın üç şeyi Müslüman’a haramdır: Kanı,
malı ve namusu.” (Müslim)
Kardeşine karşı güler yüzlüdür.
“Kardeşini güler yüzle karşılamak dahi olsa iyilikten
hiçbir şeyi küçük görme!” (Müslim)
11

GÜNDEM
DÜNYA
Hakan ÇİMEN
Bilin ki, dünya hayatı ancak bir oyun, bir eğlence,
bir süs, aranızda karşılıklı övünme, çok mal ve evlat
sahibi olma yarışından ibarettir (Nihayet hepsi yok
olur gider). Tıpkı şöyle: Bir yağmur ki, bitirdiği bitki
çiftçilerin hoşuna gider. Sonra kurumaya yüz tutar da
sen onu sararmış olarak görürsün. Sonra da çer çöp
olur. Ahirette ise (dünyadaki amele göre) çetin bir
azap ve (ya) Allah’ın mağfiret ve rızası vardır. Dünya
hayatı, aldanış metaından başka bir şey değildir
[Hadid:20]
ALLAH KATINDAKİ DEĞERİ:
Sehl ibn-i es-Sâidi’den (ra) rivayet olunduğuna göre
şöyle dedi: ‘’ Allah Resulü (sav) şöyle buyurdu: Eğer
dünya, Allah katında sivrisineğin kanadı kadar bir
değere sahip olsaydı , Allah hiçbir kafire dünyadan
bir yudum su bile içirmezdi’’ [Tirmizi rivayet etti].
ALLAH RASULÜNÜN(SAV) BU KONUDAKİ ZÜHDÜ:
Abdullah ibn-i Mes’ud’dan (ra) rivayet olunduğuna
göre şöyle dedi: Allah Resulü (sav) bir hasır üzerinde
yatıp uyumuştu. Uyandığında hasır vücuduna iz
bırakmıştı. Bunun üzerine biz: Ey Allah’ın Resulü! Sizin
için bir yatak edinsek dedik. Bunun üzerine Allah
Resulü (sav):’’Benim dünya ile işim ve ilgim ne? Ben
bu dünyada bir ağaç altında gölgelenip de bırakıp
giden bir yolcu gibiyim’’[Tirmizi rivayet etti]
MÜSLÜMANLARIN CEMAATİNE YÖNELİK
TEHLİKESİ:
Amr İbn-i Avftan (ra) rivayet olunduğuna göre, Allah
Resulü şöyle buyurdu : ‘’ … Allah’a yemin ederim
ki, sizler için fakirlikten korkmuyorum. Fakat ben,
sizden öncekilerin önüne serildiği gibi dünyanın
sizin önünüze serilmesinden, onların dünya için
yarıştıkları gibi sizinde yarışa girmenizden, dünyanın
onları helak ettiği gibi sizi de helak etmesinden
korkuyorum’’[Müslim rivayet etti]
SEVME KONUSUNDA DİKKATLİ OLMAK:
Sevbân’dan (ra) rivayet olunduğuna göre, Allah
Resulü şöyle dedi: ‘’ … Ve sizin kalbinize de vehn
atacaktır. Birisi dedi ki ; Vehn nedir , ey Allah’ın
Rasulü?’’ Dedi ki; Dünyayı sevmek ve ölümü kerih
(çirkin) görmektir.’’[Ebu Davud rivayet etti]
MÜSLÜMANIN DÜNYAYA KARŞI TUTUMU:
Abdullah bin Ömer’den (ra) rivayet olunduğuna göre
şöyle dedi : ‘’ Allah Resulü (sav) omuzumu tutarak
şöyle buyurdu: Dünyada tıpkı bir garip hatta bir
yolcu gibi davran! İbni Ömer(ra) şöyle derdi: Akşamı
ettiğinde, sabahı bekleme! Sabaha çıktığında,
akşamı bekleme! Sağlıklı günlerinde, hastalanacağın
vakit için; hayatın boyunca da öleceğin zaman için
tedbir al!’’ [Buhari rivayet etti]
12

DENEME
KAYBEDİLMİŞ
SAMİMİYET
Ömer DOĞAN
Allah Teala:
“Onlar cehennemde, ‘Ey Rabbimiz! Bizi
buradan çıkar ki dünyada iken işlemekte
olduğumuzdan başka ameller, salih ameller
işleyelim.” diye bağrışırlar. (Onlara şöyle denilir:)
“Sizi, düşünüp öğüt alacak kimsenin düşünüp öğüt
alabileceği kadar yaşatmadık mı? Size uyarıcı da
gelmişti. Öyle ise tadın azabı. Çünkü zalimler için
hiçbir yardımcı yoktur.” (Fatır,37) buyuruyor!
Düşünelim!
Kendi yaşamımızdaki işleyişe bakalım. Sadece,
“samimiyetsizliğimiz” konusunda “samimiyiz”! Diğer
bütün konularda davranışlarımız çelişiyor. Tek tutarlı
olduğumuz nokta samimiyetsiz oluşumuz. Örneğin
İslam’ın dayandığı temel esas, yani “La İlahe İllallah”
hükmüne şahitlik yapmak zorundayız. Dilimiz ile
bu samimiyeti sağlıyoruz ama fiillerimizde? Her
işte hakimiyetin Allah’a ait olduğunu kabul etmek
zorundayız. Peki bu samimiyetsizlikle nereye
varacağız?
Dışarıya çıkmadan önce gerekli hazırlıkları yapıp,
kokular sürerek, en iyi elbiseleri giyerek “Allah’ın
yarattığı kulun” yanına gidiyoruz. Peki, bizi “yaratan”
Allah’ın yanına-huzuruna nasıl çıkıyoruz?
Allah Teala düşünmemizi emrediyor! Düşünelim!
“Hangimiz uyumadan önce Kur’an okuyup uyuyor?
Ama sosyal medyaya bakmadan uyuyamıyoruz öyle
değil mi?”
İbadete, iyiliğe, yardımlaşmaya vaktimizin olmadığını
söylerken zamanımızı kahvelerde, günlerde, evlilik
programlarında heba ettik…
İnfak edecek kadar paramızın olmadığını söylerken
giyime, kuşama, süse ve sigaraya harcadık paramızı.
Hatta yardımlaşmadan bahsederken Suriyelilerin
sığınmasından şikayetçi olduk. Hicret edenlere
Medineliler de mi şikayetçi oldu acaba bizim gibi?
Allah Teala:
“Kişiyi ve onu şekillendirene sonra da ona iyilik ve
kötülük kabiliyeti verene and olsun ki, kendini arıtan
saadete ermiştir. Kendini fenalıklara gömen kimse
de zarara uğramıştır.” (Şems, 7-10) buyuruyor. Bizler,
düşünmeyi bir kenara bırakıp kendimizi arıtmayı
unuttuk.
Samimiyetin bilerek, isteyerek ve farkında olarak
yapmak olduğunu unuttuk. Vücudumuzda çok
çetin bir kavga var. Dilimiz bir şey söylerken diğer
uzuvlarımız başka bir şey yaptı. Kendimize küstük,
samimiyetimizi kaybettik. Samimiyetini kaybeden
insan ahlakını da kaybetti…
İnsanlık kendini kaybetti…
13

DENEME
TARİHE DE GELECEĞE DE
SAHİP ÇIKACAĞIZ
Mustafa Baki KAVURMACIOĞLU
İmam Şafii’ye sorarlar:
- Fitne zamanı Hak ehlini nasıl bulabiliriz?
Cevap verir:
- Düşman oklarını takip edin, sizi Hak ehline
götürecektir.
İmam Şafii, bulunduğu ortamda yanlışları eleyerek
doğruya ulaşmaya değiniyor bu sözünde. Hak tek
olduğu için (dolayısıyla) batıl çoktur. Batıl karanlık, Hak
ise aydınlıktır. Hakk’a giden yol yorucu, zor, dikenlidir
ama sonucundaki mükafatlar çekilen her sıkıntıya
değerdir. Bizde Allah için Allah’ın izniyle Hakk’a
yürüyenlerden olalım inşallah. (Amin.)
Tıpkı Abdülhamit Han’ın yaptığı gibi...
Bir devlet işini yapacağı zaman onu herkesle paylaşır
ve herkesin görüşünü beklerdi. Bu işe karşı çıkanlar
Yahudiler, Hristiyanlar, siyonistler olursa hemen o işi
yapmaya koyulurdu. Bilirdi ki İslam düşmanlarının
kabul edemeyeceği işlerin sonu hayra çıkardı Allah’ın
izniyle. Abdülhamit Han, zekası ve liyakatıyla İslam
düşmanlarına birçok yenilgiler yaşattı...
Geçmişimizle övünürüz ama yaşayamayız. Adaleti
ve liyakatı yeniden devlet yönetimimizde uygularsak,
gelecekte geçmişimize ulaşabiliriz...
Günümüze geldiğimiz zaman da durum farklı değil.
Bütün dünya üzerinde oluşturulmaya çalışılan bir
İslamofobi hareketi var. İslam’ın dünyaya yanlış
anlatılmaya çalışıldığı bir hareket var.
İslam’ın son kalesi olan bu güzel ülkemiz karşısında
birleşiyor tüm kafir orduları. Yeniden Haçlı birliği
oluşturuluyor. Ama biz Türkiye’miz liderliğinde bir
İslam birliği oluşturduğumuz zaman Haçlılar ne
yapsalar boş.
Osmanlı’nın kurduğu İslam birliğinin dünyaya
hükmetmesi gibi, Allah’ın izniyle, biz de Türkiye olarak
vazifemizi yerine getireceğiz. Onların bıraktığı mirasa
sahip çıkacağız. Atalarımıza olan vefa borcumuzu
ancak böyle ödeyebiliriz.
İslam için çalışarak, çabalayarak...
14

DENEME
SÜNNET ALIŞKANLIKTIR
BİR BAKIMA
Ömer Tayyip ILICA
Allahu Teâlâ buyuruyor ki: “Mal, mülk ve çocuklar
dünya hayatının çekici süsüdür. Sürekli olan salih
davranışlar ise Rabbinin katında sevap bakımından
daha hayırlıdır, umut etmek bakımından da daha
hayırlıdır.” ( Kehf 46 )
Ziynet, insanoğlunun onunla süslendiği, güzelleştiği
veya bir yerleri süsleyip güzelleştirdiği eşyaya
(şeylere) verdiği isimdir. Kişi bu süsle kendini daha
özel ve daha güzel hisseder. Rabbimizin buyurduğu
üzere evladu ıyalimizin durumu da bizim için böyledir.
Çoluk çocuğumuz, mal ve evladımız dünya hayatında
bizim için bir süs ve övünç vesilesi olmakla birlikte aynı
zamanda bir imtihan vesilesidir. Rabbimiz tarafından
verilen bu nimetlerin şükrü kolay olmamakla birlikte,
bunu başarabilmek de biz kullara verilmiş büyük bir
lütuftur.
Bu nimetlerin salih amellere dönüştürülmesi ise
Rabbimizin üzerimizdeki en büyük haklarından biridir.
İşte bu sebepledir ki Ashab-ı Kiram ve sonraki hayırlı
nesiller yaşam tarzlarının odağına sünnete ittibayı
yerleştirmişler ve çocuklarının yetiştirilmesinde,
pratiği ve doğasıyla en güzel şekilde anlaşılan ve
ayrıntılı bir şekilde hayatı yönetebilen bir eğitim
sistemini uygulamışlardır.
Hayatımızın vazgeçilmezi olarak tanımladığımız dünya
nimetlerinin bizi Rabbimizden uzaklaştırdığı bir gerçek
olmakla birlikte “Acaba hayatımızın vazgeçilmezi
nedir?” sorusu herkesin cevabını araması gereken
bir soru olsa gerektir. Evet, hayatımızın vazgeçilmezi
nedir? Her insanın kendi kimlik ve kişiliğine göre
cevaplar verebileceği bu sorunun tek yanıtı
“alışkanlıklarımız” olmalıdır kanımca. Yani insanlar
hayatlarında rutine bağladıkları şeylerden kolay
kolay vazgeçemezler. Özellikle çocukluk edinimleri
insanların bir ömür boyu bırakamadıkları alışkanlıkları
arasında olabilmektedir. Bu sebeptendir ki ağaç
yaşken eğilir… Ve bu sebeptendir ki İslâm toplumunda
namaza başlama yaşı buluğa erme yaşı değil bilakis
çocukluk dönemidir. Peygamber Efendimiz (sav) en
fazla on yaşına kadar özel bir terbiye ile çocuklarımızı
namaz kılar hâle getirmemizi istemiştir bizden. Bu
biz müslümanlar için itaat edilmesi gereken kesin
bir emirdir. Az da olsa devamlı olan ameller teşvik
edilmiştir hep. Çok ve devamsız olanı değil.
Bu mânâda sünnet, alışkanlıklarımızı Allah’ın
dinine ve Peygamber Efendimizin (sav) yaşantısına
uydurmamızdan başka bir şey değildir. Yani günün
tamamını Allah için, Allah rızası için yaşamaktır
sünnet. Hayata renk katmak ve hayatı tatlandırmaktır
sünnet… Kuran’ı yaşama biçimidir sünnet… Ve
dinin salih amelleridir, yaşamın hikmetidir sünnet…
Kişi Rabbinin mağfiretini umarak ve salih amellere
tutunarak cennete gidebilir ancak. Çünkü Müslüman,
sünneti uygulayarak hem dünya huzurunu hem de
ahiret mutluluğunu arayan kişidir. Ve bir yaşam tarzı,
bir duruş çıkar ortaya. Zaten herkes kendi yapısına
‘şakile’sine uygun iş yapmayacak mıdır dünyada
ve bu işlerle gitmeyecek midir cennete veya
cehenneme? Bizleri ebedi mutluluğa veya sonsuz
bedbahtlığa götüren de zaten bu yaşam tarzımız ve
vazgeçemediğimiz alışkanlıklarımız değil midir?
Ne dersiniz durup şöyle bir düşünsek ve bunu
alışkanlık hâline getirsek mi?
15

DENEME
BİR ORMAN,
UÇSUZ BUCAKSIZ
Nurullah POSLU
Bir orman, uçsuz bucaksız. Kime göre uçsuz, neye
göre bucaksız?
Genç, bakışlarını gökyüzüne yöneltiyor. Gençliği bile
anlamsızken, havanın anlamsızlığı daha da karıştırıyor
kafasını.
Güneş var havada, ısıtmak için mi? Bulutlar da sıralı,
yoksa ışığı kesmek için mi?
Genç biraz daha bakınıyor etrafına. Tuhaf, orman
sanki bir koridor. Sağı, solu birbirine kenetlenmiş
ağaçlarla dolu. Birden düşünüyor genç. Her başarının
bir planı, her binanın bir temeli olmalı. Elbette bir
koridora bir kapı...
Genç arkasını dönüyor. Yanılmıyor, devasa bir kapı
fakat kapının kolu yok. Kolsuz kapı ne işe yarar?
Genç düşünmek istiyor. Düşünülecek , düşünülmesi
gerekecek o kadar mesele var ki... Bir yandan
düşünmeye devam etmek istiyor, diğer yandan
ormanı keşfetmek. Bir seçim yapmalı.
Boğuluyor genç, düşüncelerinde boğuluyor.
Tutunacak bir sayfa arıyor, boğuşanları kurtarabilmek
için. Bir dakika! Yüzmeyi biliyor muydu acaba? Aklına
geliyor, her doğan bebek, konuşmayı denemek için
ağzını açmalı. Bir kulaç atıyor...
Düşüncelerinden sıyrılıp yürümeye başlıyor, nedensiz
bir tuhaflık var ormanda.
Bir serçe acı içinde ötüyor, kanadı ağacın dalına
sıkışmış. Genç uzanıp kırıyor ağacın dalını. Dal kırılıyor,
serçe uçuyor...
Devam ediyor. Üç kurt birleşmiş, bir yavru aslana
saldırıyor. Bu esnada gencin gözü arkadaki çalılıklara
takılıyor. Orada, ayrı ayrı duran aslanlara bakıyor.
Devam ediyor...
Bir sincap görüyor, yorgun ve bitkin. Ağzında onlarca
fındık var. Bir çukur kazıp, fındıkları gömmeye çalışıyor.
Son kez toprak attığında, gözleri kararıyor, bacakları
titriyor, takati kalmadı. Açlıktan ölüyor...
Acı içinde gülümsüyor genç, bir nebze olsun acı
çekmese de... Ormanın sonuna geliyor. Tıpkı ilk
baştaki gibi bir kapı çıkıyor karşısına. Hızlanıyor,
koşmaya başlıyor, besbelli, kurtulmak istiyor bu
ormandan. Kapıya ulaşıp kapının kolunu sıkıca
kavrıyor, bir kez bulamamıştı o kolu, bu kez
kaybetmekten korktuğundan daha da sıkıyor.
Bu esnada gökyüzüne bakıyor. “O” serçe neşe
içinde uçuyor. Elini koldan çekiyor, kollarını sıvıyor.
Genç, geri dönüyor.
Genç ormana dönüyor, daha nice ağaçları kırmak,
sayısız serçeyi kurtarabilmek umudu ile...
16

BİR AYET
A’RÂF SÛRESİ
79. ÂYET
Esra ADAK
Rahmân ve Rahîm olan Allah’ın adıyla…
“O da onlardan yüz çevirdi ve (şöyle) dedi: “Ey
kavmim! And olsun size Rabbimin risâletini
tebliğ ettim ve size öğüt verdim. Ama siz öğüt
verenleri sevmiyorsunuz.” (A’râf Sûresi 79. âyet)
Bu ayette bahsedilen Hz. Salih’tir. Ubeyt’in oğlu olan
Hz. Salih Semud kavmine mensuptur. Semud kavmi;
Ad kavminin de helak olduğu Hicr (Günümüzde: Suudi
Arabistan’ın Hicaz bölgesi ile Suriye’nin Şam kenti
arasında yer alır.) bölgesinde yaşamıştır. Burada uzun
bir müddet ve zenginlik içinde yaşamışlar. Görkemli
binalar yapmışlardır. Zamanla hak dinlerinden
uzaklaşan Semud kavmi putlara tapmaya başlamış.
Fesat çıkarmaya çalışmışlardı. Allahu Tealâ Semud
kavmi tarafından güzel ahlakıyla bilinen Hz. Salih’e
peygamberlik görevini verdi. Kavmi, Hz. Salih’teki
fazileti gördüğü için Hz. Salih’in putlara tapmamasına
karışmıyordu.
Hz. Salih ayette de geçtiği üzere hak dine tebliğe
başladı ve onlara öğütler verdi. Onlara içinde
bulundukları zenginliğin geçici olduğunu, bu
dünyada ebedi hayatın olmadığını, kendilerini
isyana düşürenlerin onları ahiretteki azaptan
kurtaramayacağını, kendisine tâbi olup doğru yola
gelmeleri gerektiğini anlattı onlara. Ancak Semud
kavminden pek az insan anlatılanlara inanmış, çoğu
muhalefete devam etmiştir. Hz. Salih’i müminlerin
önünde küçük düşürmek için bahaneler arıyorlar,
çeşitli iddialarda bulunuyorlardı.
Allahu Tealâ Semud kavminin sularını keserek onları
cezalandırdı. Sadece bir kaynaktan su geliyordu. Bu
kaynak içmek için yeterli olsa da bağ ve bahçeler için
yeterli olmuyordu. Kavmi de Hz. Salih’in kendilerine
bela getirdiğini düşündü. Bu yüzden onu eleştirmeye
başladılar ve buna devam ettiler. Onun peygamber
olduğuna inanmadıklarını, bir insanın peygamber
olamayacağını söylediler. Peygamberliğini kanıtlaması
için kayadan kızıl tüylü ve on aylık hamile bir deve
çıkarmasını istediler. Bu takdirde ona inanacaklardı.
Hz. Salih Allah’a dua etti ve iki rekat namaz kıldı.
Ardından Allah’ın izniyle kayadan istedikleri gibi bir
deve çıktı. Ancak bu mucizeyi görenlerden pek azı
iman etti. Diğerleri muhalefete devam ettiler. Hz. Salih
Semud kavmine sularının bir gün devenin bir gün bir
onların nöbetinde olacağını, bu devenin içmesine
ve kırlarda otlamasına mani olmamalarını, ona zarar
verdikleri takdirde felakete uğrayacaklarını söyledi.
Semud kavmi ayette de geçtiği üzere kendilerine
öğüt verilmesini sevmiyordu çünkü Hz. Salih’in
tebliğini ve öğütlerini kabullenince hayatlarının
değişmesinden korkuyorlardı. Bu yüzden bu
mucizeye, kendileri için acı olan bu gerçeğe,
öfkelenip, Hz. Salih’in bu öğüdünü de dinlemeyerek
deveyi boğazladılar. Deveyi boğazlamalarıyla Semud
kavmine felaketler gelmeye başladı. Hz. Salih ve
iman edenler Allah’ın verdiği emir üzerine o kentten
ayrıldılar. Onlar kentten ayrıldıktan sonra gökten pek
müthiş bir ses geldi. Bunun etkisiyle bu münkir kavim
kalpleri parçalanarak helak olup gitti.
Hz. Salih Semud kavmine tebliğ etmiş, hak yola
gelmeleri için öğütler vermiş. Semud kavmi tüm bu
tebliğ ve öğütlere rağmen sapıklıktan vazgeçmeyip
Hz. Salih’in Allah’a olan davetine icabet etmemiştir.
Bu sapık kavim kayadan deve çıkmasına rağmen Hz.
Salih’i sihir yapmakla suçlayıp mucizeyi inkar etmiştir.
Deveyi boğazlayarak felaketin gelmesine sebep
olmuştur. Deveyi boğazlayan bir kişi de olsa diğerleri
onun arkasında oldukları için helak tüm kavme
gelmiştir. Hz. Salih de tebliğ görevinin gereği olarak
onlara yüzünü çevirmiş, onları terk etmiştir.
17

BİR HADİS
MÜ’MİNİN
MÜ’MİN ÜZERİNDEKİ HAKLARI
Beyza ÖZDEMİR
Rasûlullah (s.a.v.) şöyle buyurdu: “Mü’minin
mü’min üzerinde altı hakkı vardır:
Hastalandığında ziyaret eder, öldüğünde
cenazesinde bulunur, çağrıldığında davetine icabet
eder, karşılaştığında ona selam verir, aksırdığında
‘elhamdülillah’ derse ‘yerhamükallah’ der,
varlığında ve yokluğunda onun hakkında samimi
olur ve nasihate devam eder.” (Nesai)
Geçen cumadan beri aklını kemiren kelimeler onu
harekete geçirememişti. Kendini sorgulamaktan
yorgun düştü. Sorgusunu da tamamlayamıyordu
aslında. Vicdanı rahat değildi. Mü’minin mü’min
üzerinde altı hakkı olduğunu duymuştu hutbede.
Kendisini mü’min olarak nitelendiriyordu. Altı tane
iman esasını çocukluğundan beri bilirdi. Allah’a,
meleklerine iman etmişti. Bunlar tam bir mü’min
olmak için yeterli miydi? Hastalandığında onu
(hastayı) ziyaret etmek, demişti imam. Amcasının
hasta olduğunu, durumunun kötü olduğunu
duyduğunda onu ziyaret etmek niye zor gelmişti ki,
belki de gereksiz görmüştü. Yine geçenlerde bir
komşusu vefat ettiğinde babasına “Senin gitmen
yeterli olur herhalde.” demişti. Ama hadiste öyle
demiyordu. “Öldüğünde cenazesinde bulunur.”
diyordu. Sağlığında, hastalığında yanında olduğumuz
kişiye karşı son görevimiz de cenazesinde bulunmak,
ona olan saygımızın ve sevgimizin göstergesidir, diye
anlatılmıştı hutbede.
Cumaya gittiği gün liseden bir arkadaşıyla karşılaştı.
Düğünüm var dedi, eline bir davetiye tutuştururken.
Gelirim müsait olursam diye karşılık verdi. Düğün
günü geldiğinde kendini çok yorgun hissettiği için
düğüne katılamadı. Hadiste ise davete icabet etmek
gerekir buyruluyordu. Mü’min miydi gerçekten,
hangisini yapmıştı hadiste belirtilen özelliklerden?
Günde kaç kişiyle karşılaşıyordu anıdık, yabancı?
Niye hiç konuşmadan geçip gidiyorlardı? Sadece
bir saniyemizi alan selam vermek… Hem karşılığında
birçok sevap, hem de kardeşine bir dua… Mü’min
kardeşinle arada oluşacak sıcaklık, sevgi, merhamet
bir selam ve tebessüm ile olacak şeyler değil mi?
Bunları yapmadığını düşünürken bir şeyin de farkına
vardı. Dinimiz merhametli, kardeşine karşı düşünceli,
saygılı insanlar olmamızı istiyordu. Ki aksırdığında bile
ona dua etmemizi istemişti.
Dinimiz aynı zamanda mü’minler arasında
güven duygusu oluşturmayı da amaçlıyordu. Hz.
Peygamber’in “Varlığında ve yokluğunda onun
hakkında samimi olur.” buyurması bunun göstergesi
olmalıydı. İki yüzlülükten, gıybetten de sakındıran bir
ifadeydi bu. Varlığında da yokluğunda da… Sevmediği
bir iş arkadaşı vardı. Annesine anlatırdı hep bazı
huylarını. Ertesi gün işe gidince de konuşurdu tüm
samimiyetiyle (!) yapmacık samimiyetiyle… Oysa
Müslüman Müslümanın samimiyetine inanmalıydı.
Kendini ve davranışlarını düzeltmesi gerekiyordu.
Mü’min kardeşlerine karşı görevleri vardı. Gözünde
büyüttüğü bu vazifeler ne kadar zor olabilirdi ki?
İşe giderken gördüğü insanlara selam vermişti. Bir
huzur hissetmişti sanki. Akşam da arkadaşını aramıştı,
davetine katılamadığı için üzgün olduğunu belirtmiş,
ziyaretine geleceğini söylemişti. Bir haftadır sıkışan
vicdanında biraz gevşeme olmuştu.
18

TARiH
ÇANAKKALE
GEÇİLDİ Mİ?
Mustafa GÜLDAĞI
-Kurtuluş Savaşı’ndan sonra Müslümanları birlik içinde
tutan “Hilafet ”1924’te İngilizlerin baskısı ile kaldırıldı.
-1925’te “Şapka Kanunu” çıkarılarak İngiliz şapkasını
giymeyen asıldı, gerici, yobaz ilan edildi.
-1925’te kabul edilen yasa ile Hicri Takvim kaldırıldı
ve yerine Hristiyanların takvimi olan “Miladi Takvim”
kabul edildi. Her takvimin bir kültürü vardır. Takvim
kültürünü de beraberinde getirir. Miladi takvimin
kabulü ile Noel Bayramı kutlama geleneği oluştu.
Bir takvim değişikliği bu geleneğin bizde oluşmasını
sağladı. Hicri Takvim’in ayları unutulmasın diye
halkımız yeni doğan çocuklarına Ramazan, Şaban,
Recep isimlerini verdi.
- Kurtuluş Savaşı’ndan sonra kendi inanç ve
kültürümüze uygun kanun ve yasaları bırakıp
İsviçre’den Medeni Kanunu, Almanya’dan Ticaret
Kanunu’nu İtalya’dan Ceza Kanunu’nu aldık.
-1928’de Osmanlı Alfabesi kaldırılarak yerine “Latin
Alfabesi” konuldu. Kültür ve mazi katledildi. Yüz yıl
önce yazılan eserleri okuyamaz hâle geldik.
- 1932’de ezanın aslını yasaklandı, “Tanrı Uludur…”
şeklinde güya Türkçesi okutuldu.
- Atatürk’ün teşviki ile 1932’de dünya güzellik
yarışması için Belçika’ya Keriman Halis adında
bir kız gönderdik. Sütyen ve mayo ile Avrupalı
jürinin karşısına çıkınca, jüri bir Türk kızını bu halde
karşılarında gördükleri için Avrupa’nın zaferidir diye
sevinip kızı birinci seçtiler. Atatürk de buna sevinip
Keriman Halis’e ECE soyadını verdi. Keriman Halis
ECE oldu. ECE kraliçe demektir.
- İlerleyen yıllarda dini neşriyat, elifba ve Kur’an
yasaklandı. Millet bunları gizli saklı yerlerde öğrenmek
zorunda kaldı.
-Ülkemizdeki vergi rekortmenlerinden bir tanesi
birçok genelevin sahibi olan “Matild Manukyan’dır.”
Şu an hayatta olmayan Ermeni kökenli Türk genelev
patroniçesi, işlettiği genelev sayısını 37’ye çıkarmıştı.
Genelevlerden kazandığı paraları gayrimenkule
dönüştürerek ailesinden kalan gayrimenkul sayısını
artıran Manukyan altı kez vergi rekortmeni olarak
çeşitli ödüller aldı.
- Faizli bankalar, alkol satan dükkan ve mağazalar,
resmi ve gayrı resmi fuhuş arttı. Şu anda Türkiye’de
60 genelev bulunmaktadır.
SONUÇ: Çanakkale Geçilmez geçilmedi de!
Ah “duygusallık” sen yok musun? Bir asırdır bizi esir
eden sensin ey duygusallık! Ve sen ey esir edici!
Seninle de hesabımız bitmedi.
19

BiREY VE TOPLUM
BİREY OLMAK YA DA
KUL OLMAK – 3
İsa ARI
Önceki yazılarımızda İslam, insana üç yönlü
üstünlük tanımıştır:
1. İsmet ve Himayede Üstünlük:
Bu üstünlük üstünlüklerin en genişi, en eskisi, en
kapsayıcısı ve en devamlısıdır. İnsan bu üstünlüğü
doğuştan, hatta ana rahminde cenin hâlinde iken
kazanmıştır. Bu öyle bir üstünlük ki, onun kazanılması
için ne maddi ne de manevi bir karşılık ödenmez. O,
kuluna Allah tarafından bir bağıştır.
2. İzzet ve Efendilikte Üstünlük:
İslam’ın insana tanıdığı, bu ikinci mertebe üstünlük
de, birinci üstünlük gibi insanda fıtraten/doğuştan
mevcuttur, umumi ve doğuştandır. İnsanın
yeryüzündeki ve yer altındaki tüm varlıklardan üstün
olma şerefi, ona ne bir cin, ne de bir melek, ne de
bir peygamber tarafından verilmiştir. Bu ancak Allah
tarafından verilen bir nimet ve ikramdır. Ancak bu
üstünlüğün kadri kıymetini herkes takdir edemez.
Allah’ı gereği gibi tanıyamayan insanlar, Allah’ın
kendilerini üstün kılmasının farkına varamazlar.”
demiştik. Bu yazımızda da İslam’ın insana kazandırdığı
üstünlüklerin 3. yönünü izah etmeye çalışacağız.
3. İstihkak/Kazanılan ve Kazançta Üstünlük:
“Bilsin ki insan için kendi çalışmasından başka bir
şey yoktur. Ve çalışması da ileride görülecektir.
Sonra ona karşılığı tastamam verilecektir.” (Necm,
39-40-41) İslam’ın insana tanıdığı üçüncü mertebe
üstünlük, insanın kendi çalışma ve başarısının
karşılığı olarak verilmiş bir üstünlüktür. İnsan kendi
kişisel kudretlerini kullanarak, plan ve programlarını
gerçekleştirmedeki ciddiyet ve gayreti ölçüsünde,
dünyevi güç ve isteklere karşı direnerek, Rabbinin
emirleri ve hidayeti doğrultusunda, şeytanın aldatma
ve vesvesesine karşı uyanık bulunarak yüksek insani
mertebelere erişecektir.
İnsanın ancak çalıştığı çabaladığı ve yaptığı şeyler
hesaplanır. Bunun dışında başkasının amelinden
onun payına hiçbir şey işlenmez. Başkasına verilmek
üzere onun amelinden hiçbir şey de eksiltilmez.
Ancak üç amel müstesna: kendisi için dua eden
salih bir evlattan, ardında kalan devamlı hayırdan,
faydalanılan ilimden. Bu üç amel kişinin kendi eliyle
yaptığı amelleridir. Hiçbir çalışma, amel ve kazanç
kaybolmaz.
Kuran-ı Kerim’de Rabbimizin bizi uyarıp hatırlattığı,
insanı/bireyi, mü’minleri uyanık kılan amellerden
bazıları:
İman edip, salih amellerde bulunurlar.
(Bakara Suresi, 25)
Allah’tan korkup sakınırlar. (Al-i İmran Suresi, 15)
Bollukta ve darlıkta Allah yolunda harcayanlar.
(Al-i İmran Suresi, 134)
Öfkelerini yenenler. (Al-i İmran Suresi, 134)
İnsanları affedenlerdir. (Al-i İmran Suresi, 134)
Allah iyilik edenleri sever. (Al-i İmran Suresi, 134)
Çirkin bir hayâsızlık işledikleri ya da nefislerine
zulmettikleri zaman, Allah’ı hatırlayıp, hemen
Günahlarından dolayı bağışlanma isterler.
(Al-i İmran Suresi, 135)
Yaptıkları (kötü şeylerde) bile bile ısrar etmezler. (Al-i
İmran Suresi, 135)
Allah’a ve elçisine itaat ederler. (Nisa Suresi, 13)
Namazı kılarlar, zekâtı verirler, elçilere inanır, onları
savunup desteklerler. (Maide Suresi, 12)
Doğru sözlüdürler. (Maide Suresi, 119)
İman edip de hicret edenler ve Allah yolunda
mallarıyla, canlarıyla cihad edenler, rütbe
bakımından Allah katında daha üstündürler.
Kurtuluşa erenler de işte onlardır. (Tevbe Suresi, 20)
Ve şüphesiz en son varış Rabbinedir. (Necm, 42)
Son varışın Rabbimize olduğu bilinci ile yaşamamız
duası ile….
20

EĞiTiM TERBiYE
ÇOCUK VE
DUA
İdris GÖKALP
Dua, bir ibadettir, dua kulluğun özüdür, dua Rabb’e
dönüş ve yönelişin adıdır. Kulluktan bahsedilen
bir yerde, duadan bahsetmemek mümkün
değildir. Zaten, Allah (cc) da “Duanız olmazsa ne
ehemmiyetiniz var!” (Furkan, 77) buyurmuyor mu?
Ve “Dua edin kabul edeyim.” (Mü’min, 60) diyen de
bizzat Kendisi değil mi?
İnsan için fıtri bir kaynak olan dua, çocuğun iç ve dış
dünyasında ona farklı bakış açıları kazandırabilecek
olan bir ritüeldir. Dua etmek çocuğun dini bilincini
besler ve onu din eğitimine hazır hâle getirir. Dua
eden çocukta, Allah inancı ve dine dair soyut
kavramlar aklında belirmeye başlamıştır.
Çocuk eğitimi dua ile başlar. Dua eğitimine, Yüce
Allah’ın (cc) çocuklara tanıtılması ve sevdirilmesi ile
başlanabilir. Allah’a imanın temel bir tezahürü olarak
dua etmenin önemi üzerinde durulabilir. İnsanın
isteklerine cevap verebilecek yegâne güç ve kudret
sahibinin Allah olduğu, yetişmekte olan çocuklara
ve gençlere güzel bir şekilde verilmelidir. Bir çocuk,
yöneldiği kapının yüce, kendinin de oldukça zayıf
olduğunun farkında olursa, duanın mahiyetini daha
iyi idrak eder. Dua eğitiminin vazgeçilmez temel şartı
Allah’a imandır.
Çocuklara ezberletilen çeşitli dualar onların Allah’a
yaklaşımını sağlayacaktır INCLUDEPICTURE “http://
www.mumsema.org/images/smilies/nokta.gif”\*
MERGEFORMATINET İnanmanın temelini sağlam
atmak ve çocukta dini kavramları oluşturmak açısından
dua çok önemli bir yer tutar INCLUDEPICTURE
“http://www.mumsema.org/images/smilies/nokta.gif”
\* MERGEFORMATINET
Bilinçli bir dua eğitimi, çocuklarımızda tevhidî bir
anlayışın oluşmasını sağlayacaktır. Fatiha Suresi’ni
anlamıyla öğrenen bir çocuk, Allah’tan başka
kimseden yardım istenmeyeceğini ve sadece O’na
dua edileceğini bilir. Duada tevhid önemli bir konudur.
Kur’an-ı Kerim’de “Rabbini, içinden yalvararak ve
korkarak, yüksek olmayan bir sesle sabah aksam
zikret ve gafillerden olma.” (Araf 205) ayetinde
samimiyetle ve sesini yükseltmeden dua edilmesi
tavsiye edilmektedir.
Çocukların küçük yaştan itibaren başkaları için de dua
etmeye yönlendirilmesi gereklidir. Anne-babaları,
arkadaşları, sevdiği insanlar ve tüm insanlar için dua
etmeye yönlendirilmeleri onların sosyal gelişimlerine
katkıda bulanacaktır.
Sonuç olarak çocuğumuzun eğitiminde ve manevi
terbiyesinde önemli bir öneme sahip olan duanın ilahi
bereketinden kendimizi ve çocuklarımızı mahrum
etmemeliyiz. Ne mutlu Bize şahdamarımızdan
daha yakın olan Allah’a her daim samimi dua ile
yaklaşanlara…
Çocuğumuza dua etmenin adabını öğretmeliyiz.
21

EDEBiYAT
AZİZ-İ VAKT İDİK
A’DÂ ZELİL KILDI BİZİ
Mehmet KÜLAHLIOĞLU
Yıkılıpdur bu cihan sanma ki bizde düzele
Devlet-i çerh-i denî verdi kamu müptezele
Şimdi ebvâb-ı saâdette gezen hep hezele
İşimiz kaldı hemân merhamet-i Lem Yezel’e
Adı: III. Mustafa
Babası: Üçüncü Ahmed
Annesi: Mihrimah Sultan
Doğumu: 28 Ocak 1717
Vefatı: 21 Ocak 1774
Saltanatı: 1757 - 1774 (17 Sene)
III. Mustafa’nın yukarıdaki dörtükte söylediği şudur:
Osmanlı devlet düzeni (Cihan dediği Osmanlı
Devleti olmalı!) iyice bozuldu, benim zamanımda da
(benim yönetimim altında da) bunun düzeleceğini
sanmıyorum. Çünkü:
Felek, memleket işlerini ehil olmayan, değersiz
insanların eline verdi.
Şimdi saadet kapısında gezenler (devlet işlerinde
çalışanlar) hep o yüzsüzlerdir.
İşimiz Allah’ın merhametine kaldı.
III. Mustafa’ya yukarıdaki mısraları yazdıran
sebepleri çok düşünmüşümdür. Devletin geriye
gittiğinin farkındadır. Olayların Müslümanların lehine
gelişmediğinin farkındadır. Etrafında güvenebileceği
insanların az oluşunun farkındadır. Bir çaresizlik
içinde kıvranmaktadır.
Peki Osmanlı’yı bu duruma düşüren nedenleri
müsteşrik gözüyle yorumlamak zorunda mıyız?
Osmanlı Batı’daki gelişmeleri iyi izleyememiş
geri kalmış ve yıkılmıştır. Bu ifade, içinde Batı’ya
köleliği barındıran bir anlam içermekten öteye
geçmez. Görünen o ki toplumda samimiyet azalmış,
İslam’ın ancak adı kalmış, toplumun bir kısmı
Yahudileşme temayülü ile dünyevileşmiş bir kısmı
da dünyadan el etek çekerek Hristiyanlaşmıştır.
İfadeler ağır olabilir. Ama doğrudur. III. Mustafa’nın
anlattıkları De ki: “Eğer babalarınız, oğullarınız,
kardeşleriniz, eşleriniz, aşiretiniz, kazandığınız
mallar, kesada uğramasından korktuğunuz bir
ticaret ve beğendiğiniz meskenler size Allah’tan,
peygamberinden ve O’nun yolunda cihattan daha
sevgili ise, artık Allah’ın emri gelinceye kadar
bekleyin! Allah, fasık topluluğu doğru yola erdirmez.”
(Tevbe, 24) âyetinin mücessem hâlidir
III. Mustafa’nın vefatından yaklaşık on yıl sonra
dünyaya gelen Keçecizâde İzzet Molla
“Bir mevsim-i bahârına geldik ki âlemin
Bülbül hamûş havz tehî gülistan harâp”
“Artık dünyanın öyle bir bahar mevsimine vardık ki:
Bülbül susmuş, havuz tenha, gül bahçesi harap
olmuş.”
diye feryat edecektir. Sonrası mâlum. Osmanlı
Devleti’ne 1923’te kendi ellerimizle son verdik.
Amacımız dünyaya cenneti getirmek değil. Dünyada
bir cennet kurmak değil. Kötüler ve kötülük her
zaman var olacak, imtihan da sürüp gidecek. Ancak
bu dünyada kötülüğü en aza indirmek, adaleti tesis
etmek de Müslümanın vazifesi: “Baskı ve şiddet
kalmayıncaya ve din tamamen Allah’ın oluncaya
kadar onlarla savaşın. Eğer (küfürden) vazgeçerlerse,
şüphesiz ki Allah onların yaptıklarını hakkıyla görendir.
(Enfal, 39)
Bu duruma düşmemek için ne yapmalı? Cevap belli.
Hayallerimize bile Kur’an (İslam) libasını giydirmeliyiz.
Hayatımız, günlük yaşamımız, hayallerimiz,
imgelerimiz İslam libasını giymeli. Ölçümüz, ölçütümüz
öncelikle J. J. Rousseau, Voltaire, Dostoyevski, Van
Gogh, Shakespeare… olmamalı.
Andelîb-i zârı berg-i gülle tekfîn ettiler,
Bir Gülistân beytini üstüne telkîn ettiler.
İzzet Molla
Son söz:
Allah’a dayan sa’ye sarı hikmete râm ol,
Yol varsa budur bilmiyorum başka çıkar yol!
Mehmet Âkif Ersoy
22

UYANDIRMA SERViSi
Abdullah bin Ömer (r.a) diyor ki :
“Bizlere Kur’an verilmeden önce iman verildi.
Size ise iman verilmeden önce Kur’an verildi.
Bu sebeple sizler bu Kur’an’ı değersiz hurma taneleri gibi
saçıp duruyorsunuz.”
(Hakim, Müstedrek, I, 91.)
23

KiTAP TANITIM
ŞAHSİYET
MESELESİ
Yunus ÇİMEN
Değerli okurlar bu ay size Müslümanların
şahsiyetini âyet ve hadislerle anlatan
“MÜSLÜMAN ŞAHSİYETİ” adlı kitabı
tanıtacağım.
“İlim talep etmek her Müslümana
farzdır.”
(İbn-i Mace)
Safvan b. Assal el-Muradi (r.a.), Peygamber (s.a.)
mescitteyken ona geldi ve dedi ki:
-Ben ilim öğrenmeye geldim.
Rasulullah:
Merhaba ilim talebesi, hiç şüphe yok ki melekler ilim
talep edeni kanatlarıyla örterler. Sonra da onun talep
ettiğine (ilmi) sevgilerinden üzerine dünya semasına
ulaşıncaya kadar birbirlerinin üzerine yığılırlar.
(Ahmed, Taberani) İlmin faziletine ve teşvikine işaret
eden birçok deliller vardır. Bu yüzden de gerçek
Müslüman ya öğreten ya da öğrenendir.. (kitaptan
bir bölüm)
Kuran ve sünnette insanın Rabbi kendisi ve yaşadığı
topluma yönelik bütün ilişkilerini ve yaşam tarzını
kuşatan temel prensipler bulunmaktadır. İslam’ın bu
hükümler ile şekillendirdiği Müslüman şahsiyeti eşsiz
ve örnek bir insan tipidir. Bu değerler ile donanan
Müslüman, toplum içinde üstün değerlere sahip bir
birey olarak seçkin bir konuma sahip olur….
Bu eser bir Müslümanın Rabbine, kendisine, ailesine,
yakın çevresine ve içinde yaşadığı topluma karşı
olan sorumluluklarını dile getirmekte, diğer insanlara
sevgi ve saygıya dayalı ilişkiler kuran bir şahsiyete
sahip olması için gerekli hususları kuran ve sünnetten
hareket ederek açık ve yalın bir şekilde sunmaktadır…
Prof. Dr. M.Ali Haşimi’ye ait olan eser Risale
Yayınları’ndan çıkmış ve 300 sayfa, çevirisini Resul
Tosun’un yaptığı bu eseri keyfle okuyacağınızdan
eminim.
İlmiyle ilimlenmeniz temennisiyle…
Kitabın bir çeviri ancak çeviri eserlerde görülen
bunaltıcı dil bu kitapta hiç hissedilmiyor. Ayrıca bu
eserin İngilizceye de çevrilmiş olması kitabın değerini
gösteriyor…
24

SAĞLIK
BEL
FITIĞI
Ümit DURAN
Fıtık, iç organlardan bir parçanın, genellikle
bağırsak bölümünün karın çeperlerini geçip
deri altında ur gibi bir şişkinlik yapması, kavlıç,
yarımlık olarak adlandırılır. Bel fıtığı ise omurganın bel
kısmında bulunan beş adet omur ve dişten oluşur. Bu
kısım vücut ağırlığının en fazla yük taşıyan bölgesidir.
Omurların arasında bulunan disklerin herhangi birinin
zorlanması sonucu diskin dış kısmının yırtılarak iç
kısımda bulunan çekirdeğin dışarı doğru çıkarak
buradan bacaklara doğru giden sinirlere bası yapması
sonucunda belde kalçada ve bacakta karıncalanma,
uyuşukluk, halsizlik ve ağrı oluşturmasıdır.
Nedenleri
1.Obezite
2.Hareketsizlik
3.Sigara Kullanımı
4.Günlük Yaşamda Omurga Fizyolojisine Uygun
Şekilde Hareket Etmemek
5.Meslekle İlgili Faktörler
- Masa başında iş yapan kişilerin öne doğru veya
yana doğru sürekli olarak eğik durmaları
- Otobüs, kamyon, tır gibi uzun yol şoförlerinin
sürekli direksiyon başında durdukları için bel
bölgesine aşırı derecede yük binmesi sonucu vücut
postürlerinin bozulması
- Ağır iş yükü olan meslek alanları
- Futbol, halter, kürek ve güreş gibi spor dalları
Bel Fıtığına Yol açabilecek Pozisyonlar
• Yerdeki cisimleri dizleri kırmadan eğilerek
kaldırmak
• Dizleri kırmadan eğilerek ağır cisimleri itmek,
çekmek
• Masa başında bel desteği olmadan uzun süre
oturmak
• Elde uzun süre ağır yük taşımak
Korunmak İçin
• Günlük egzersiz
• Kilo vermek
• Uzun süre oturuyorsak eğer belirli aralıklarla
kalkılarak gezinerek hafif kuvvet egzersizleri
yapılmalı
• Bel korsesi kullanılmalı
• Ağır işlerden kaçınılmalıdır.
25

iKTiBAS
Osmanlı’nın son dönem aydınları ve hatta
âlimleri Devlet-i Aliyye’yi kurtarmak adına
sahip oldukları zihni birikim ve zenginlikleri
küçümsemekten, hatta reddetmekten kaçınmamışlar,
buna mukabil Avrupa pazarında fikir adına tedavüle
sokulan değerli – değersiz ne varsa (ulaşabildikleri
kadarıyla) onları önemseyip öne geçirmeyi ihmal
etmemişlerdi. Mehmet Akif merhumun, devrinin klasik
Arapçayı çok iyi bilen dört kişiden biri olduğu, hatta bu
hakikatı o bildik bütün tevazuuna rağmen bizzat itiraf
ettiği hâlde, kendisinin bu meziyetinin neredeyse
bir hiç mesabesinde görüp sırf gündelik Arapçayı
konuşmadığı için klasik eğitimi Birgivi Arapçası deyu
hafife alması gibi, o dönem münevveranı da mensubu
bulundukları ilim ve kültür geleneğinin kendilerine
kazandırdığı vasıflarla öğünmek yerine, kazandır(a)
madığı vasıfların mahrumiyeti ile dövünüyorlardı.
O en çetin Arapça klasikleri kolaylıkla okumayı
mümkün kılan Emsile-Bina-Avamil külliyatı suçlu idi;
zira imparatorluğu kurtarmak isteyenlerin hiçbir işine
yaramıyordu. Onların işine yarayacak olan mesela bir
lügat-ı Fransevi idi.
Bir müessese iflas ettiğinde, herhalde o müessesenin
akl-ı selimini yitirmiş hâlde bulunan sahibini çileden
çıkaracak yegâne tavsiye, kendisinden namuslu ve
ahlaklı olmaya devam etmesini istemek olacaktır.
Çünkü lafı hazırdır:
“Bugüne kadar namuslu olduk da ne oldu sanki?”
Dücane CÜNDİOĞLU / Keşf-i Kadim
26

ACI
seni de vururlar bir gün ey acı
uçuşup durduğun kanatlarından
sazın, sözün, türkülerin tükenir
ellerin koynunda kalakalırsın
şakaklarına kar yağıyor bilesin ey acı
gül açan yüzlerimizde
göğeriyor rengin senin de
biz seni
tâ eskiden tanırız
hani göğüslerimize taş olur inerdin
avuçlarımızda hira dağıydın
al atların tan yerine ayarlanmış yelelerinde
akdeniz rüzgarlarına karışan sendin
biliyorum
hiçbir tarih yazmayacak ve bir
sır gibi kalacak yakılan kitaplarda
göbek bağı anasından henüz çözülmemiş
bebelerimize
mitralyözlerin washingtondan ayarlandığını
seni de yakarlar bir gün ey acı
bir taptuk kul gözlerinden vurursa
parmakların eğri ağaç tutmaz
çığlıkların çağlar aşar duymazsın
ve ben biliyorum
örümceği, mağarayı, güvercini, asâyı
ve ibrahim’in baltasını
biliyorum
nereden başladı bu kesik dans
ve bu dansa karşı afyonlanmış hecin yüzlü
insanlar kim
kim kimin yanında
kim kimin karşısında
meclis kürsüsünden konuşan bu adam kim
üsküdür kız lisesinde okuyan genç kız
çantasında kimin fotoğrafını taşıyor
kadıköy vapurunda sigara tüttüren delikanlılar
neden gülüyorlar ki
seni de vururlar bir gün ey acı
filistin’de sapan taşlı çocuklar
dalın, kolun, fidelerin budanır
kuru bir kütükle kalakalırsın
öyle bakmayın balkonlarınızdan
fırat nehri ayrılık çıbanına tutuldu,
damarlarımızı yırtıyor
tuna nehri, onulmaz boşnak sızıları
pompalıyor yüreğimize
pilevne türküleri ağıtlara dönüşürken,
çeçenyada yiğitler
inancın emeğin / ve aşkın
kılcal damarlarına ulanıp sustular...
ve ne bağdattan
ne şamdan
ne mekkeden
ne diyarıbekirden
ne istanbuldan
ne buharadan
bunca telefon direğine rağmen kimse kimseyi
duymuyor
seni de vururlar bir gün ey acı
halepçede soldurulmuş gül gibi
bu sevdaya düşsen, sen de yanarsın
suskun, sıcak, uzun yaz geceleri
ve siz
ey analar,
hani siz, gecelerinizi böler, çocuklarınıza ninniler
söylerdiniz
hani siz, fatihler doğururdunuz...
gelin kızların giysileri kirletildi
çocuklar hep yetim kaldı
‘elem yecidke yetimen feava’
ve ben biliyorum
ben biliyorum
istanbulun
bağdatın
diyarıbekirin
mekkenin
buharanın
birbirine nasıl bağlandığını, nasıl çözüldüğünü; sonra
ey insan
ey insanlık
ayağa kalk
kolları ve bacakları budanmış delikanlıları
boyunları gövdelerinden ayrılmış insanları
gözleri uyur gibi kapanmış, kan pıhtıları içindeki bu
çocukları
gelişmiş laboratuvarlarınızda dikkatle inceleyin
ve bir gün
bu dünya
gül bahçesine dönecek
bunu böyle bilin; ve
unutmayın…
Ferhat KARAÇAM