Security Manager - ΤΕΥΧΟΣ 46

θέμα Το δάγκωμα “μοναχικών λύκων” στη σάρκα της Ευρώπης
ζητώντας την αθώωσή του, θεωρώντας πως απλά εκφράστηκε
πολιτικά, με «δραστικό» τρόπο… Υπάρχει μια ανακολουθία
σε όλη την υπόθεση, η οποία αφήνει ερωτηματικά
για το τι πραγματικά ισχύει και το αν αποδόθηκε τελικά Δικαιοσύνη.
Σε γενικές γραμμές και για να μην κουραστεί ο αναγνώστης
αυτών των γραμμών με δυσνόητες κλινικές έννοιες, ο μοναχικός
λύκος θεωρεί πως μέσα από τον προσωπικό του
«αγώνα» προάγει έναν κοινό σκοπό. Πιστεύει πως η «αυξημένη
ενσυναίσθησή του» για τα κακώς κείμενα στην κοινωνία,
του προσδίδει το ρόλο «παιδαγωγού», ενός κομματιού
της κοινωνικής βάσης που αντιλαμβάνεται «βαθύτερα»
τις συνθήκες και πως με τις «ειδικές δυνατότητες» που
διαθέτει «καλείται» επιτακτικά να «επαναφέρει» δραστικά
την εκτροπή. Τα tweets του Jahar Tsarnaev μας δίνουν ένα
δείγμα της σύγχυσης όσων πιστεύει, με όσα θέλει: “life here
in US is ill without a doubt but life elsewhere is surreal” –
“my last tweets felt too wrong, I don’t like to objectify women
or judge anyone for their actions” – “guys who allow
women to control them and make decisions for them are pathetic”.
Και ένα μήνα πριν τις εκρήξεις, καταθέτει πως «evil
triumphs when good men do nothing”. Και μετά, κάνει ό,τι
έκανε… Κατά έναν οξύμωρο τρόπο, φαίνεται πως ο λύκος
νιώθει όχι μόνο να αλληλεπιδρά με την κοινωνία, αλλά πως
νιώθει κι ένα πολύ ενεργό κομμάτι της. Σαν το σύμπτωμα
ενός αυτοάνοσου κοινωνικού νοσήματος, επιτίθεται σε ό,τι
θεωρεί ότι βλάπτει το «σώμα» που ανήκει, με στόχο να το καταστρέψει.
Άμεσα αναδεικνύεται και άλλη μια περίεργη διάσταση του
λύκου. Όλη αυτή η δυναμική που διοχετεύει στην επίτευξη
της ουδετεροποίησης του στόχου του, η μεθοδική δουλειά
στην αναγνώρισή-αποκωδικοποίησή του και η προσήλωση
στο αποτέλεσμα, θα μπορούσαν να τον κατατάξουν στην ομάδα
των «επιτυχημένων» για την κοινωνία και τις δομές της,
ενώ παράλληλα θα ήταν ίσως από τους πλέον παραγωγικούς
κα εύρωστους επιχειρηματίες. Αναρωτείται κανείς πάλι, τι
είναι αυτό που χαλάει τη συνταγή και τον ωθεί στην αντίπερα
όχθη, αν και για τον εννοιολογικό προσδιορισμό του «αντίπερα»
δεν θα πρέπει να αμελεί κανείς πως κατά τον
Φρόυντ «το φυσιολογικό Εγώ είναι ένας ιδεώδης μύθος»…
Δυστυχώς, οι μοναχικοί λύκοι είναι πραγματικά μοναχικοί -
και ίσως αυτό είναι ένα από τα λίγα σημεία που μπορούν να
ομαδοποιηθούν στην εξέταση του φαινομένου ως μια κατάσταση
προς αποδελτίωση. Αυτό όμως είναι και αποδομητικός
παράγοντας σε όποια προσπάθεια χτισίματος μιας τυπολογίας,
δηλαδή το ότι κάθε περίπτωση έχει μια μοναδική
ιδιοσύσταση, που απαιτεί εξατομικευμένη προσέγγιση και
εμβάθυνση. Η μοναχικότητα, ο κοινωνικός απομονωτισμός
και η διάθεση αποχής από τα κοινά αποτελούν ένα κομμάτι
της εικόνας. Είναι όμως ο κάθε κοινωνικά απέχων ή μοναχικός
άνθρωπος και ένας πιθανός μοναχικός λύκος;
Δυστυχώς, αυτή η κοινωνική πληγή γίνεται αισθητή και πονάει
μετά το δάγκωμα, ενώ κανείς δε μπορεί να αποτρέψει
αυτόν το λύκο από το να πλησιάσει. Με μια αλλόκοτη μορφή
ενέδρας που στήνει στο θύμα του, καταφέρνει να το εγκλωβίσει
και να το βλάψει μέσα στη βεβαιότητα και την
ασφάλεια της οργανωμένης φωλιάς του, της κοινωνίας. Και
όπως για να ανάψει μια φωτιά χρειάζεται καύσιμη ύλη, οξυγόνο
και κατάλληλη θερμοκρασία, έτσι και στην περίπτωση
των μοναχικών λύκων η κοινωνία και οι καιροί θα έχουν πάντα
να διαθέσουν αίτια, αφορμές, θύτες και θύματα σε αφθονία.
sm
34
ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2013