2017-05 GrkMay

12 ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ
Θεού. Και ξαναπαίρνοντας την πέτρα
στο χέρι του, κατέληξε.
--Χθες κάποιος έκλεψε το τσεκούρι
του φτωχού αυτού ανθρώπου.
Δεν ξέρουμε ποιος είναι, όμως
ο Θεός το ξέρει. Θα προσευχηθώ,
λοιπόν, ο Θεός να οδηγήσει το χέρι
μου, ενώ θα πετάξει τώρα την πέτρα
αυτή. Να χτυπήσει τον κλέφτη.
Πριν τελειώσει τα λόγια του αυτά,
παρατήρησε έναν από τους α-
κροατές του που ασυναίσθητα είχε
τρομαγμένος σκεπάσει το κεφάλι
του με τα χέρια του. Ήταν ο κλέφτης.
Αλήθεια η συνείδηση μοιάζει με
ένα ρολόι. Σ’ έναν άνθρωπο χτυπάει
δυνατά και προειδοποιεί. Στον άλλον
οι δείχτες σημειώνουν σιωπηλά
τις ώρες. Εν τω μεταξύ ο χρόνος
περνάει, ο θάνατος έρχεται και «μετά
θάνατον κρίσις» (Εβραίους θ/27).
**
Ένας μάγος των παραμυθιών,
πρόσφερε στον βασιλιά του, ένα
δαχτυλίδι, που είχε ανυπολόγιστη
αξία. Εφήρμοζε τελείως στο δάκτυλο,
αλλά μόλις κάποια μοχθηρή
σκέψη έμπαινε στο μυαλό του, ή
όταν σχεδίαζε να κάνει κανένα κακό,
το δαχτυλίδι έσφιγγε δυνατά το δάκτυλο,
ώσπου να του προξενήσει
πόνο, και έτσι ειδοποιούσε τον βασιλιά
ότι κάποια αμαρτία τον παραμόνευε.
Ένα τέτοιο δαχτυλίδι, δόξα τω
Θεώ, δεν είναι αποκλειστική κατοχή
των βασιλέων των παραμυθιών, αλλά
και ο πτωχότερος μεταξύ μας το
κατέχει. Είναι η συνείδηση, το πολύτιμο
αυτό κόσμημα, που χάρισε ο
Θεός για φυλαχτό της ψυχής. Είναι η
φωνή του Θεού μέσα μας, που μας
επαινεί όταν κάνουμε το καλό και
μας καταδικάζει όταν κάνουμε το
κακό.
«Κανέναν δεν φοβούμαι, έλεγε ο
δολοφονηθείς μέγας ηγέτης των
Ινδών, παρά μόνον εκείνη τη λεπτή
φωνή της συνείδησης μέσα μου!!».
Ένας από τους σοφούς του κόσμου
τούτου, συνάντησε μια μέρα
έναν απλοϊκό χωρικό, που πήγαινε
στην εκκλησία.
--Πού πηγαίνεις; Τον ρωτά.
--Στην εκκλησία, κύριε. Απαντά ο
χωρικός.
--Για πες μου, του λέει ειρωνικά
ο «σοφός». Ο Θεός σου είναι κανένας
μεγάλος Θεός ή μικρός;
--Και τα δύο, κύριε. Απαντά ο
χωρικός.