2017-05 GrkMay

2 ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ 

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 

ΣΤΗΝ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ 

161-167 Peel St, North Melbourne 

Ελληνικά: Τετάρτη 7-8μμ, Κυριακή 9:30- 

10:45πμ και 6-7μμ. 

Αγγλικά: Σάββατο 7-8μμ και Κυριακή 11- 

12:15μμ 

185 Warrigal Rd, Oakleigh 

Ελληνικά: Σάββατο 7-8μμ, Κυριακή 9:30- 

10:45πμ. 

147 Woodhouse Grove, Box Hill North 

Ελληνικά: Κυριακή 10-11:15πμ. 

ΣΤΟ ΣΥΔΝΕΥ 

51-57 Kings Way, Kingsgrove 

Ελληνικά: Κυριακή 10-11:15πμ και 6-7μμ. 

Αγγλικά: Κυριακή 10-11:15πμ και 6-7μμ. 

ΣΤΗΝ ΑΔΕΛΑΪΔΑ 

59 Tait St, Renown Park 

Ελληνικά: Τετάρτη 7-8μμ, Κυριακή 10- 

11:15πμ και 6-7μμ. 

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ 

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 

Ένα μήνυμα ζωής και αληθείας από το Λόγο 

του Θεού με ομιλητή τον Δρ. Γ. Ζερβόπουλο. 

ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ 

Ελληνικά: Δευτέρα 9-9:30μμ στο 3ΧΥ 

Αγγλικά: Δευτέρα 9:30-10μμ στο 3ΧΥ 

ΣΥΔΝΕΥ 

Ελληνικά: Τρίτη 7-8μμ και Πέμπτη 2-3μμ στο 

1683 ΑΜ 

ΑΔΕΛΑΪΔΑ 

Ελληνικά: Στο ΡΑΔΙΟ ΕΝΑ Τετάρτη 9-10μμ. 

ΚΥΡΥΓΜΑΤΑ ΔΙΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ 

Εάν θέλετε να ακούσετε λίγα λόγια μέσα από 

τον Λόγο του Θεού, μπορείτε να τηλεφωνήσετε 

οποιαδήποτε ώρα. 

Στην Μελβούρνη (03) 9470 1523 

Στο Σύδνεϋ (02) 9503 0700 

Στην Αδελαΐδα (08) 8346 7476 

ΓΡΑΨΕ ΜΑΣ 

• Αν έχεις απορίες, διανοητικές ή άλλου 

είδους πνευματικές δυσκολίες απέναντι 

στην αλήθεια περί Χριστού. 

• Αν χρειάζεσαι μια επαφή, κάποια επίσκεψη, 

ένα γράμμα. 

• Αν αλλάξεις διεύθυνση κατοικίας, για να 

το λαβαίνεις ανελλιπώς. 

• Αν έχεις να μας δώσεις την διεύθυνση 

κάποιου φίλου σου ή συγγενούς σου 

που θάθελες να το λαβαίνει. 

• Αν δεν το θέλεις, στείλτε το πίσω και μην 

σβήνεις την διεύθυνσή σου. 

Εάν θέλετε την Καινή Διαθήκη, γράψτε μας 

στις παρακάτω διευθύνσεις: 

VIC: 

Good News Magazine 

PO Box 17, Northcote, VIC 3070 

NSW: PO Box 70, Kingsgrove, NSW 2208 

Συντηρείται από αυτοπροαιρέτους 

προσφοράς. 

PO Box 17, Northcote, VIC 3070 

Εάν θέλετε να μας βρείτε στο INTERNET: 

www.GreekFreeChurch.org.au 

Το περιοδικό αυτό αποστέλλεται ΔΩΡΕΑΝ και ΔΕΝ ΕΧΕΙ καμία σχέση 

με την οργάνωση των Μαρτύρων Του Ιεχωβά. 

This magazine is Print Post Approved PP.340646/00009 

Printed by Good News Magazine, PO Box 17 Northcote, VIC 3070

ΜΑΪΟΣ, 2017 3 

Δεν είναι τίποτα καινούργιο 

αυτό που λέμε, ούτε πρωτότυπο. 

Η ζωή είναι δύσκολη και 

κάθε μέρα γίνεται ακόμα πιο 

δύσκολη. Πολλοί παράγοντες 

συντελούν σ’ αυτό. Οικονομικές 

δυσκολίες. Συνθήκες περιβάλλοντος. 

Οικογενειακά δράματα, 

από την αποχαλίνωση των η- 

θών. Και ένας απέραντος κατάλογος 

που δεν τελειώνει. 

Αυτό το λέγει και ο Ιησούς 

Χριστός βεβαιώνοντας 

πως κάποτε 

«θα έλθουν 

καιροί δύσκολοι». 

Όχι πως άλλοτε 

ήταν εύκολα. Μα 

τώρα παραγίνανε. 

Και δυστυχώς, 

τα σύννεφα 

που μαζεύονται 

στον διεθνή ορίζοντα 

προμηνούνε όχι ευχάριστα 

νέα. Πολλές φορές, είναι 

στιγμές που νομίζεις πως το 

σύμπαν χάνεται. Έτσι πίστεψαν 

και οι μαθητές του Κυρίου μας 

που ήσαν μέσα στη βάρκα μαζί 

με τον Κύριο, είχαν να αντιμετωπίσουν 

τα τεράστια κύματα 

που πήγαιναν να τους πνίξουν. 

Τότε, έσπρωξαν τον Κύριο και 

του φώναξαν «Δεν σε μέλλει 

που χανόμαστε;». 

Ίσως και σεις κάποτε να 

φθάσατε σ’ αυτό το σημείο. Ί- 

σως και από τα δικά σας χείλη 

να ξέφυγε μια τέτοια ομολογία. 

Ίσως και τώρα να έχεις παρόμοιες 

σκέψεις. Μήπως ένα σωρό 

άνθρωποι, αυτή τη στιγμή, 

δεν λένε τα ίδια λόγια; 

Εάν δεν έχεις τον Χριστό. Αν 

δεν στηρίζεσαι σ’ 

Αυτόν. Αν στη 

ζωή πορεύεσαι 

μόνος. Αν στην 

πρόσκληση του 

Χριστού, μέχρι 

σήμερα δεν απάντησες 

θετικά, 

τότε χάνεσαι. Και 

αν δεν το είπες 

μέχρι τώρα θα το 

πεις αύριο. Πριν από σένα το 

είπε ο Χριστός. Είσαι χαμένος 

«απολωλός». Αν όμως αρπάχθηκες 

από τον Χριστό, αν 

μπήκες στην Κιβωτό Του, αν 

γνώρισες την αγάπη Του, τη 

σωτηρία Του, τότε η λέξη αυτή 

δεν ταιριάζει, γιατί ποτέ αυτός 

που έχει τον Χριστό, δεν χάνε-


ται. Μπορεί τα κύματα να είναι 

γιγάντια, μπορεί ο κόσμος να 

γυρίσει ανάποδα. Όταν όμως 

έχεις τον Χριστό ποτέ δεν χάνεσαι. 

Κάθε άνθρωπος από τη φύση 

του είναι τόσο μικρός, τόσο 

αδύνατος. Δικαιολογημένα πολλοί 

ανησυχούν, και φοβούνται. 

Ανησυχούμε 

πολλές φορές για 

το αν πέσει επάνω 

μας κάποιο 

αυτοκίνητο, αν 

μας προσβάλλει 

κάποια αρρώστια, 

αν μας αδικήσουν. 

Και όμως ο 

Ιησούς Χριστός 

μας λέγει πως για 

να πέσει ένα 

σπουργίτι, τόσο 

ασήμαντο, από το δένδρο, πρέπει 

Αυτός να διατάξει. Όχι δεν 

είμαστε εκτεθειμένοι στα μικρόβια 

που είναι γεμάτος ο οργανισμός 

μας. Όχι στις ανωμαλίες 

από τις κοινωνικές αναταραχές 

και αναστατώσεις. 

Είμαστε στα χέρια του Θεού. 

Και τα πάντα είναι στη δική Του 

εξουσία. 

Γιατί να ανησυχώ από αυτά 

που βλέπω και ακούω γύρω 

μου, αφού σε τελευταία ανάλυση 

ο Κύριός μου εξουσιάζει πάνω 

σ’ όλα αυτά; Έτσι, όπως λέγαμε 

στην αρχή, και το «χανόμαστε» 

δεν είναι σωστό και είναι 

αδύνατο να χαθούμε. 

Εξαρτάται από το αν πιστεύουμε 

στο Θεό, την αγάπη Του 

και το Ευαγγέλιό Του. Θα είναι 

πολύ ανόητο να αρνηθούμε την 

αγάπη Του. 

Πολλές φορές 

κάνουμε λάθη, 

που τα πληρώνουμε 

πολύ ακριβά. 

Είναι ανάγκη 

να σκεπτόμαστε 

σοβαρά, πριν 

πάρουμε κάποια 

απόφαση. Το θέμα 

της σχέσης 

μας με τον Θεό 

είναι από τα πιο 

σοβαρά. Από αυτό 

εξαρτάται, τόσο η ζωή μας, 

κάτω εδώ στον κόσμο. Όσο και 

η αιωνιότητα που θα περάσουμε 

μαζί Του ή μακριά Του. 

Ο Χρόνος δεν είναι στη διάθεσή 

μας. Άλλος είναι εκείνος 

που επιτρέπει κάθε μέρα να 

δούμε την ανατολή του ήλιου. 

Σκέψου και πάρε την απόφαση, 

ο Ιησούς Χριστός σε καλεί 

να πας κοντά Του για να σου 

δώσει συγχώρηση των αμαρτιών 

σου, και αιώνια ζωή. Τί θα 

κάνεις;


Η περίοδος της τρομερής θεομηνίας 

του καύσωνα που επί μια 

βδομάδα ταλάνιζε την Αττική και 

στάθηκε αφορμή πολλών θανάτων, 

θα μείνει στην ιστορία. Πολλά 

περιστατικά που συνέβησαν 

αυτή την περίοδο, θα λέμε για 

πολύ καιρό. 

Διάβαζα λοιπόν, στην εφημερίδα, 

σε μια συνέντευξη που έδωσε 

ένας υπάλληλος του Σταθμού 

Πρώτων Βοηθειών, και έλεγε πως 

κάποιος τους κάλεσε στο τηλέφωνο, 

και από την 

φωνή του κατάλαβαν 

πως ήταν ηλικιωμένος. 

Τον ρωτήσανε. 

Τι ήθελε, 

μήπως είχε ανάγκη 

από καμιά βοήθεια, 

και απάντησε πως 

για την ώρα ήταν 

καλά, μα από τόσα που άκουγε, 

φοβόταν πολύ, γιατί ήταν μόνος 

στο σπίτι. 

Ήταν μόνος, ένιωθε μόνος, υ- 

πέφερε μόνος, σε κάποιο διαμέρισμα, 

που θα ήταν ίσως και πλούσιος, 

μα τι σημασία έχει. Και θυμήθηκα, 

έναν παλιό ύμνο και το 

λέω αδιάκοπα, «ποτέ δεν είμαι 

μοναχός μέσα στη μοναξιά μου». 

Γιατί έχω πάντα μαζί μου τον 

Χριστό, το ζωντανό και αναστημένο 

Χριστό, το δοξασμένο Ιησού 

Χριστό, που κατοικεί όπως λέει 

στους ουρανούς και στου ταπεινού 

και συντετριμμένου την καρδιά. 

Το πιστό παιδί του Θεού ποτέ 

δεν είναι μοναχό του, αλλά έχει 

μαζί του και κοντά του, το πιο 

αγαπημένο πρόσωπο, τον Ιησού 

Χριστό. 

Του μιλάει αδιάκοπα με προσευχή, 

και του απαντά Εκείνος 

μέσα στις σκέψεις 

του, μέσα στην 

καρδιά του. Ψάλλει 

όμορφους ύ- 

μνους γεμάτος από 

ευχαριστία. Μελετά 

τις αιώνιες αλήθειες 

του Ευαγγελίου. 

Και χαίρεται 

μέσα στις αιώνιες αξίες του Θεού. 

Πόσο διαφορετική και ευτυχισμένη 

είναι η ζωή του λυτρωμένου 

παιδιού του Θεού, μέσα στα 

χέρια της αγάπης Του, και πόσο 

δύσκολη και άθλια είναι η ζωή 

αυτών που κλείσανε την πόρτα 

στον Θεό, και ζουν «χωρίς Θεό, 

χωρίς Χριστό, χωρίς ελπίδα». Και 

τούτο γιατί αυτοί μόνοι τους το 

θέλησαν, αγάπησαν το σκότος


μάλλον παρά το φως, και καθόρισαν 

μόνοι τους τη ζωή τους. 

Αν ρίξουμε μια ματιά στην ι- 

στορία της ανθρωπότητας, θα 

διακρίνουμε μια διαδρομή με δύο 

όψεις. Η μια συναρπαστική, 

σφραγισμένη από το πνεύμα του 

ανθρώπου που 

μεγαλούργησε 

στον τομέα της 

επιστήμης, της τέχνης, 

της τεχνολογίας. 

Σκέψου ότι 

πετάει στο διάστημα, 

εξερευνά 

τους πλανήτες, κατεβαίνει στα 

βάθη των ωκεανών, ερευνά τη 

δομή της ύλης! 

Η άλλη όψη, η σκοτεινή, τρομερή, 

σφραγισμένη από την ηθική 

του έκπτωση, την τέλεια αδυναμία 

του να κάνει το καλό, την 

υποδούλωσή του στα πάθη, την 

φοβερή του δύναμη για καταστροφή 

και αυτοκαταστροφή. 

Γιατί άραγε αυτό το κατάντημα; 

Μα γιατί, τυφλωμένος από το υ- 

περήφανο πνεύμα του, δεν έδωσε 

σημασία σε ένα πρόσωπο που ε- 

πισκέφθηκε τη γη, τον Χριστό τον 

Υιό του Θεού. Αυτού που έδειξε 

την αιτία του 

δράματός του που 

είναι η αποκοπή 

του από τον Θεό 

την πηγή της ζωής, 

και του πρόσφερε 

την μοναδική 

λύση. 

Γι’ αυτό και φοβάται ο άνθρωπος 

και από τα στοιχεία της 

φύσης, αλλά και από τον άνθρωπο. 

Επιστροφή λοιπόν στον Θεό 

μέσω του έργου λύτρωσης που ο 

Θεός ετοίμασε και ο Χριστός 

πραγματοποίησε με την θυσία 

Του.— 

Προ ετών ένας γέρος πλοίαρχος 

μεγάλου ατμόπλοιου αρρώστησε 

στο ανοιχτό πέλαγος από μια φοβερή 

ασθένεια, από την οποία δεν 

επρόκειτο να αναρρώσει. Δεν είχε 

ποτέ ασχοληθεί για τον Θεό και τα 

ουράνια πράγματα. Η μακρόχρονη 

ζωή του πέρασε, όπως κυλούν τα 

κύματα χωρίς σκοπό, επάνω στην 

επιφάνεια του ωκεανού. Αλλά τώρα, 

στις μονότονες σιωπηλές ώρες 

που δεν περνούσαν, πλήθη αναμνήσεων 

περιτριγύριζαν στο νου 

του. 

Χίλιες περιστάσεις της ζωής 

του, λησμονημένες από πολύ και-


ρό, έρχονταν στη μνήμη του, και 

μεταξύ αυτών πολλές που θα ήθελε 

να μπορούσε να τις σβήσει εντελώς 

και δεν μπορούσε. Τα λάθη της 

ζωής του και οι αμαρτίες του αύξαιναν 

αδιάκοπα στη συνείδησή 

του και πίεζαν το στήθος του. Γεγονότα 

που τα νόμιζε λησμονημένα 

για πάντα, παρουσιάζονταν μπροστά 

του με τόση καθαρότητα, που 

του φαίνονταν σαν να είχαν γίνει 

χθες. Και σε λίγο, 

στην αγωνία της 

αρρώστιας του, 

έμπαινε και ο φόβος, 

πως θα περνούσε 

την αιωνιότητα, 

την άλλη ε- 

κείνη ζωή, που ξάνοιγε 

μπροστά του, σαν ένας ατέρμονος 

και άγνωστος ωκεανός, πως 

θα έμπαινε εκεί, με το βάρος αυτό 

των αμαρτιών του, επάνω του. 

Ο φτωχός πλοίαρχος στριφογύριζε 

στο κρεβάτι του χωρίς να βρίσκει 

ανάπαυση. Δεν ήξερε ως τώρα, 

τι θα πει φόβος, ακόμα και μέσα 

στις χειρότερες τρικυμίες, που 

κινδύνεψε πολλές φορές το πλοίο 

του. Και τώρα;!..... 

--Φώναξε μου το δεύτερο πλοίαρχο, 

διέταξε τον ναύτη του που 

τον υπηρετούσε. 

Η διαταγή εκτελέστηκε αμέσως 

και λίγες στιγμές κατόπιν ο δεύτερος 

πλοίαρχος στεκόταν όρθιος 

μπροστά του στον ανώτερό του. Ο 

άρρωστος πλοίαρχος τον κοίταξε 

προσεκτικά και του λέει: 

--Καταλαβαίνω ότι το τέλος μου 

πλησιάζει και ήθελα να μιλήσω 

μαζί σου για το νέο…. ταξίδι μου, 

το ….. θάνατο.!! 

Ο δεύτερος πλοίαρχος που δεν 

περίμενε μια τέτοια κουβέντα από 

τον καπετάνιο του, έμεινε έκπληκτος 

και άφωνος. Έπειτα από μικρή 

στενόχωρη σιωπή, του λέει: 

--Όλοι θα πεθάνουμε, καπετάνιε 

μου! 

--Το ξέρω αυτό, 

είπε ο άρρωστος, 

αλλά το ζήτημα 

είναι πως πεθαίνει 

κανείς;!.... Πάνω 

σ’ αυτό ήθελα να 

μου πεις κάτι. 

--Πώς πεθαίνει 

κανείς;!... Όπως ταιριάζει σε έναν 

ναυτικό. Σφίγγει τα δόντια του, και 

αφήνει τον κόσμο αυτόν με θάρρος, 

του λέει ο βοηθός του. 

--Ά! Είπε ο ασθενής πλοίαρχος. 

Αυτό δεν αρκεί. Έτσι μιλούν όλοι 

όσοι είναι μακριά από το θάνατο! 

Άλλο τίποτα έχεις να μου πεις;!! 

Ο φτωχός δεύτερος πλοίαρχος, 

είχε πολλές φορές βοηθήσει αποτελεσματικά 

τον καπετάνιο του στη 

θάλασσα, αλλά την ώρα αυτή που 

πέθαινε, δεν ήξερε τίποτα να του 

πει. 

--Στείλε μου τον πρώτο πιλότο, 

είπε ο ασθενής. 

Όταν ο πιλότος παρουσιάσθηκε 

μπροστά στον άρρωστο, αυτός του 

έπιασε το χέρι, το έσφιξε με όλη τη 

δύναμή του και του λέει:


--Μπαρκάρω για ένα άγνωστο 

τόπο, πιλότε, και δεν έχω ούτε κομπάσω 

ούτε μπούσουλα! Δείξε μου 

τον δρόμο. Πολλές φορές οδήγησες 

το καράβι μου σε απάνεμο λιμάνι. 

Οδήγησε τώρα και μένα σε ένα λιμάνι 

σίγουρο, 

που να μπορέσω 

να ρίξω την ά- 

γκυρά μου!! 

Ο πιλότος 

δεν απάντησε 

λέξη. Κοίταξε 

τον καπετάνιο 

του, χωρίς να 

βρίσκει απάντηση. 

Ο πλοίαρχος παρατήρησε τη 

στενοχώρια του και εξακολούθησε 

σε τόνο θλιβερό. 

--Ναι, ναι, πιλότε, δεν μπορεί να 

γίνει τίποτα. Πεθαίνω! Τί ξέρεις για 

τον θάνατο;! 

--Για τον θάνατο;!...... Όλοι θα 

πεθάνουμε μια μέρα, καπετάνιο 

μου! 

--Καλά, κι’ αυτό είναι όλο;! Δεν 

έχεις τίποτα παραπάνω να μου πεις; 

Όχι. Ο πιλότος δεν είχε κι’ αυτός 

μια λέξη παρηγοριάς για τον 

πλοίαρχό του που πέθαινε, ούτε μια 

λέξη που να διευθύνει τα βλέμματα 

του ασθενούς στον Κύριο Ιησού, 

τον Σωτήρα μας, τον ουράνιο πιλότο 

μας. Όταν ο πλοίαρχος είδε ότι 

δεν είχε τίποτα να περιμένει και 

από τον πιλότο, λέει: 

--Στείλε μου έναν οποιονδήποτε, 

δεν με ενδιαφέρει ποιον, μόνο 

να ξέρει να μου πει κάτι για τον 

θάνατο, για το τελευταίο ταξίδι 

μου!..... 

Ο πιλότος ήταν πολύ ευτυχής 

που μπόρεσε να γλιστρήσει από 

την συνομιλία αυτή με τον πλοίαρχό 

του, και ξανανέβηκε στη γέφυρα. 

Εκεί, 

έκανε γνωστή 

την επιθυμία 

του πλοίαρχου, 

να πάει ο- 

ποιοσδήποτε 

μπορεί να το 

πει κάτι για την 

ψυχή του, για 

τον θάνατο. 

Αυτό προκάλεσε τις ειρωνείες και 

τα αστεία του πληρώματος. 

--Ο καπετάνιος φέρνεται σαν 

γριά γυναίκα, είπε ο ένας. 

--Σαν γαλί, είπε ο άλλος. 

--Φοβάται το χάρο, είπε ο τρίτος. 

Και ο καθένας, και το δικό του, 

αν και όλοι αυτοί γνώριζαν καλά 

τον καπετάνιο τους, και εύχονταν 

κατά βάθος να μπορούσαν να εκπληρώσουν 

την τελευταία επιθυμία 

του. Μα ποιος να πάει;! 

Αλλοίμονο! Κανένας απ’ αυτούς 

δεν γνώριζε Εκείνον ο οποίος 

είπε: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια 

και η ζωή» (Ιωάν. ιδ/6). Κανείς 

απ’ αυτούς δεν ήξερε για την 

ευτυχισμένη εκείνη κατοικία, την 

οποία ετοίμασε ο Ιησούς Χριστός 

στον Ουρανό για τους δικούς Του. 

«Υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον, 

είπε, και αφού υπάγω και σας 

ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και


θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, 

διά να είσθε και σεις όπου είμαι 

Εγώ» (Ιωάν. ιδ/ 3). 

Ποιόν λοιπόν να στείλουν; 

Στο τέλος κάποιος πρότεινε το 

Χρήστο, το μούτσο. 

--Έχει μια παλιά Γραφή, είπε. 

Ίσως αυτή να χρειάζεται την ώρα 

αυτή στον καπετάνιο. 

Η πρόταση έγινε ομόφωνα δεκτή 

με ανακούφιση, και έτρεξαν να 

βρουν το μούτσο να τον στείλουν 

βιαστικά μαζί με την παλιά Γραφή 

του, στον καπετάνιο τους. 

--Ά! Καλώς το παιδί μου! Έχεις 

τίποτα για τον καπετάνιο σου; ρώτησε 

με ασθενική φωνή ο άρρωστος 

πλοίαρχος, μόλις είδε το παιδί. 

--Μάλιστα, καπετάνιο μου. 

--Και τι έχεις, παιδί μου; 

--Την Αγία Γραφή. 

--Την Αγία Γραφή; 

Κόσμος ολόκληρος από αναμνήσεις 

ανέβαιναν στο νου του 

πλοίαρχου, στο άκουσμα των λέξεων 

αυτών. Τα παιδικά του χρόνια 

ξαναγύριζαν μονομιάς μπροστά 

του. Ξαναείδε τον 

εαυτό του παιδάκι 

στα γόνατα της μητέρας 

του. Ξανάκουσε 

τη γλυκιά 

φωνή, να του διαβάζει 

τα γλυκά λόγια 

του Ευαγγελίου. 

Αλλά πόσο μακρινά, 

μακρινά είναι όλα αυτά!... Η 

Γραφή!... Τί έλεγε λοιπόν η Αγία 

Γραφή; Γυρίζοντας προς τον Χρήστο, 

που φοβισμένος στεκόταν όρθιος 

δίπλα στο κρεβάτι του, του 

λέει: 

--Διάβασέ μου κάτι τι, παιδί 

μου. 

--Τί να σας διαβάσω;! 

Μήπως ήξερε κι’ ο καπετάνιος; 

--Να σας διαβάσω εκείνο που 

διάβαζα πολλές φορές στη μητέρα 

μου; λέει το παιδί. 

Τι να του πει; Δεν ήξερε. 

--Ναι, αυτό να μου διαβάσεις, 

λέει ο καπετάνιος. 

Τότε ο νεαρός μούτσος άνοιξε 

τη Γραφή στο νγ΄ κεφάλαιο του 

προφήτη Ησαΐα και άρχισε από το 

4 εδάφιο: «Αυτός τωόντι (ο Χριστός) 

τας ασθενείας ημών εβάστασε 

και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη». 

--Σταμάτησε, παιδί μου! Είναι 

ωραίο! Περίμενε μια στιγμή. 

Και ο πλοίαρχος κλείνοντας τα 

μάτια του, με τα χέρια σταυρωμένα, 

άρχισε να σκέφτεται τα λόγια 

αυτά. 

--Μήπως θέλετε να σας διαβάσω 

όπως το διάβαζα στη μητέρα 

μου; λέει ο Χρήστος, 

ο οποίος νόμισε 

ότι ο καπετάνιος 

του ήθελε να 

ακούσει κανένα 

άλλο, μέρος της 

Γραφής. 

--Ναι, διάβασέ 

μου το, όπως το 

διάβαζες στη μητέρα σου. 

Και ο Χρήστος άρχισε να διαβάζει 

αργά, αργά:


*Αυτός, τωόντι τας ασθενείας 

του Χρήστου εβάστασε και τας 

θλίψεις του Χρήστου επεφορτίσθη*. 

--Σταμάτα παιδί μου. Είναι αλήθεια 

καλύτερα έτσι που το διαβάζεις 

τώρα, αλλά πρέπει να μου το 

διαβάσεις ακόμα καλύτερα. Στη 

θέση του Χρήστου θα βάλεις του 

καπετάνιου. Κατάλαβες; Έλα ξαναδιάβασέ 

το! 

Και για Τρίτη φορά ο Χρήστος, 

ξαναδιάβασε πρόθυμος: *Αυτός 

τωόντι (ο Χριστός) τας ασθενείας 

του καπετάνιου εβάστασε, και τα 

θλίψεις του καπετάνιου επεφορτίσθη…* 

--Αυτό είναι, μπράβο! Έτσι ε- 

ξακολούθησε τώρα και παρακάτω. 

Και ο Χρήστος εξακολούθησε: 

«Ημείς δε ενομίσαμεν Αυτόν (τον 

Χριστόν) τετραυματισμένον, πεπληγωμένον 

υπό του Θεού τεταλαιπωρημένον. 

Αλλ’ Αυτός ε- 

τραυματίσθη (επάνω στο Σταυρό) 

διά τας παραβάσεις του καπετάνιου, 

η τιμωρία ήτις έφερε την ειρήνη 

του καπετάνιου ήτο επ’ Αυτόν 

(τον Χριστόν) και διά των πληγών 

Αυτού (του Χριστού) ο καπετάνιος 

ιάθη (γιατρεύθηκε). 

Ο ασθενής άκουγε με μεγάλη 

προσοχή! Έξαφνα φώναξε: 

--Είναι αρκετό, είναι αρκετό. 

Και επανέλαβε αργά – αργά τις 

τελευταίες λέξεις: 

--Διά των πληγών Αυτού, ο καπετάνιος 

ιάθη. 

Μετά μια στιγμής σιωπή, πρόσθεσε: 

Ευχαριστώ παιδί μου! Ο καπετάνιος 

σου έχει τώρα εκείνο που 

χρειάζεται για να πλεύσει σ’ αυτή 

τη μακρινή χώρα. Το *σήμα* δόθηκε, 

και σε λίγο θα ρίξω εκεί την 

άγκυρά μου για πάντα! 

Αγαπητέ αναγνώστη, δεν είναι 

ανάγκη να βρίσκεται κανείς στις 

τελευταίες στιγμές της ζωής του, 

όπως ο πλοίαρχος, για να σκεφθεί 

τα πράγματα αυτά. Όλοι ταξιδεύουμε, 

κανείς δεν ξέρει την ώρα του, 

και όλοι πρέπει να είμαστε έτοιμοι 

για το αιώνιο αυτό μακρινό και α- 

νεπίστρεπτο ταξίδι, έστω και αν 

ζούσαμε χίλια χρόνια εδώ, στον 

κόσμο αυτό. 

Έχεις εσύ εκείνο που χρειάζεται 

γι’ αυτό; Το έργο του Χριστού, το 

αίμα του Χριστού, το υπέρ ημών -- 

-σου και εμού και όλου του κόσμου 

της αμαρτίας-- εκχυθέν επί 

του Σταυρού, είναι αρκετό για να 

ξεπλύνει τις αμαρτίες σου. Είναι 

υπεραρκετό να σκεπάσει όλες τις 

αμαρτίες σου, διότι λέγει η Γραφή: 

«Όπου επερίσσευσεν η αμαρτία, 

υπερεπερίσσευσεν η Χάρις» (Ρωμ. 

ε/20). Και πάλι: «Δεν ήλθον -- 

λέγει ο Χριστός-- να καλέσω δικαίους 

αλλά αμαρτωλούς, εις μετάνοιαν» 

(Ματθ. θ/12). 

Πίστεψε ατομικά και με την 

καρδιά σου, όχι με τα χείλη σου 

μόνο, «εις τον Κύριον Ιησού Χριστόν,» 

και στο αίμα Του, το υπέρ 

σου εκχυθέν επί του Σταυρού, «και 

θέλεις σωθή» (Πράξ. ις/31). 

«Διότι εάν το αίμα των ταύρων 

και τράγων, λέγει η Γραφή, και η


σποδός της δαμάλεως (οι θυσίες 

της Παλαιάς Διαθήκης), ραντίζουσα 

τους μεμολυσμένους, 

αγιάζει προς 

καθαρότητα της 

σαρκός σας, πόσο 

μάλλον το αίμα του 

Χριστού, όστις διά 

του Πνεύματος του 

αιωνίου προσέφερεν 

εαυτόν άμωμον εις 

τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν 

σας από νεκρών έργων, 

εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν;» 

(Εβρ. θ/13-14). 

Έπειτα η ασφαλής, βεβαία, και 

αιώνια ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, 

δι’ ειλικρινούς μετανοίας και πίστεως 

εγκαρδίου εις το όνομα Αυτού, 

θα εκδηλωθεί βεβαίως και εις 

καλά έργα. 

Πλην, «κατά ΧΑΡΙΝ είσθε σεσωσμένοι, 

διά της πίστεως, και 

τούτο δεν είναι από 

σας Θεού το ΔΩ- 

ΡΟΝ, ουχί εξ έργων, 

διά να μη καυχηθεί 

τις. Διότι Αυτού 

ποίημα είμεθα, κτησθέντες 

εν Χριστώ 

Ιησού, προς έργα 

καλά, τα οποία 

προητοίμασεν ο Θεός, διά να περιπατήσωμεν 

εν αυτοίς» (Εφεσίους 

β/5-10). 

«ΧΑΡΙΣ δε –και ευχαριστία ο- 

φείλεται-- εις τον Θεόν διά την α- 

νεκδιήγητον αυτού ΔΩΡΕΑΝ», εν 

ΧΡΙΣΤΩ ΙΗΣΟΥ ( Β. Κορινθίους 

θ/15).--- 

Βαδίζοντας μια Κυριακή πρωί 

προς την εκκλησία όπου θα κήρυττε, 

ο διάσημος ιεροκήρυκας 

Λορέντζο Ντόου, άκουσε 

κάποιον που βλασφημούσε 

ψάχνοντας για κάτι έξω 

από την πόρτα του. 

--Κάποιος γείτονας μου 

έκλεψε χθες το βράδυ το 

τσεκούρι μου, απάντησε όταν ο εργάτης 

του Θεού τον ρώτησε γιατί 

βλασφημούσε. 

--Έλα μαζί μου στην εκκλησία, 

του είπε τότε ο Ντόουk, και εγώ θα 

σου βρω το τσεκούρι σου. 

Παραξενεμένος ο χωρικός 

είδε τον ιεροκήρυκα, 

ενώ πλησίαζαν στην εκκλησία, 

να σκύβει και να 

σηκώνει μια αρκετά μεγάλη 

πέτρα. Την πέτρα αυτή 

πήρε μαζί του στον άμβωνα. 

Το θέμα του περιστράφηκε γύρω 

από την κλοπή και την κρίση του


Θεού. Και ξαναπαίρνοντας την πέτρα 

στο χέρι του, κατέληξε. 

--Χθες κάποιος έκλεψε το τσεκούρι 

του φτωχού αυτού ανθρώπου. 

Δεν ξέρουμε ποιος είναι, όμως 

ο Θεός το ξέρει. Θα προσευχηθώ, 

λοιπόν, ο Θεός να οδηγήσει το χέρι 

μου, ενώ θα πετάξει τώρα την πέτρα 

αυτή. Να χτυπήσει τον κλέφτη. 

Πριν τελειώσει τα λόγια του αυτά, 

παρατήρησε έναν από τους α- 

κροατές του που ασυναίσθητα είχε 

τρομαγμένος σκεπάσει το κεφάλι 

του με τα χέρια του. Ήταν ο κλέφτης. 

Αλήθεια η συνείδηση μοιάζει με 

ένα ρολόι. Σ’ έναν άνθρωπο χτυπάει 

δυνατά και προειδοποιεί. Στον άλλον 

οι δείχτες σημειώνουν σιωπηλά 

τις ώρες. Εν τω μεταξύ ο χρόνος 

περνάει, ο θάνατος έρχεται και «μετά 

θάνατον κρίσις» (Εβραίους θ/27). 

** 

Ένας μάγος των παραμυθιών, 

πρόσφερε στον βασιλιά του, ένα 

δαχτυλίδι, που είχε ανυπολόγιστη 

αξία. Εφήρμοζε τελείως στο δάκτυλο, 

αλλά μόλις κάποια μοχθηρή 

σκέψη έμπαινε στο μυαλό του, ή 

όταν σχεδίαζε να κάνει κανένα κακό, 

το δαχτυλίδι έσφιγγε δυνατά το δάκτυλο, 

ώσπου να του προξενήσει 

πόνο, και έτσι ειδοποιούσε τον βασιλιά 

ότι κάποια αμαρτία τον παραμόνευε. 

Ένα τέτοιο δαχτυλίδι, δόξα τω 

Θεώ, δεν είναι αποκλειστική κατοχή 

των βασιλέων των παραμυθιών, αλλά 

και ο πτωχότερος μεταξύ μας το 

κατέχει. Είναι η συνείδηση, το πολύτιμο 

αυτό κόσμημα, που χάρισε ο 

Θεός για φυλαχτό της ψυχής. Είναι η 

φωνή του Θεού μέσα μας, που μας 

επαινεί όταν κάνουμε το καλό και 

μας καταδικάζει όταν κάνουμε το 

κακό. 

«Κανέναν δεν φοβούμαι, έλεγε ο 

δολοφονηθείς μέγας ηγέτης των 

Ινδών, παρά μόνον εκείνη τη λεπτή 

φωνή της συνείδησης μέσα μου!!». 

Ένας από τους σοφούς του κόσμου 

τούτου, συνάντησε μια μέρα 

έναν απλοϊκό χωρικό, που πήγαινε 

στην εκκλησία. 

--Πού πηγαίνεις; Τον ρωτά. 

--Στην εκκλησία, κύριε. Απαντά ο 

χωρικός. 

--Για πες μου, του λέει ειρωνικά 

ο «σοφός». Ο Θεός σου είναι κανένας 

μεγάλος Θεός ή μικρός; 

--Και τα δύο, κύριε. Απαντά ο 

χωρικός.


--Πώς και τα δύο;!... 

--Μα, είναι τόσο μεγάλος, που 

δεν τον χωρούνε οι Ουρανοί. Αλλά 

είναι και τόσο μικρός, που μπορεί 

να κατοικεί και μέσα στην καρδιά 

μου! 

Ο «σοφός» τάχασε. Η απάντηση 

του χωρικού είχε τόση επίδραση 

στην καρδιά του, όση δεν είχαν όλοι 

οι τόμοι, που είχε διαβάσει..— 

Η μητέρα του ήταν πολύ πιστή 

γυναίκα και τον έστελνε και 

στο Κυριακό. Όμως ο πατέρας 

ήταν μέθυσος και κλέφτης. Πόσο 

υπέφεραν στο σπίτι απ’ αυτόν! 

Ένα βράδυ πήρε 

ένα τσουβάλι στον 

ώμο και φώναξε τον 

μικρό Αντωνάκη να 

τον ακολουθήσει. 

Περπάτησαν κάμποσο, 

ώσπου έφθασαν 

σε κάτι μοναχικά 

σπίτια. Το σκοτάδι 

ήταν πηχτό. 

--Εσύ θα περιμένεις εδώ, είπε 

ο πατέρας με επιτακτικό ύ- 

φος στον Αντωνάκη που φαινόταν 

να τρέμει από φόβο. Εγώ θα 

μπω σ’ αυτό το σπίτι.. Μόλις 

δεις το παραμικρό, θα βήξεις 

δυνατά να σε ακούσω. 

Σε λίγα λεπτά, ο πατέρας μέσα 

από το σπίτι, άκουσε το δυνατό 

βήχα του Αντωνάκη. Τρομαγμένος 

βγήκε έξω. 

--Τι συμβαίνει; Έρχεται κανείς; 

Είδες τίποτα; 

--Όχι, πατέρα, είπε ο Αντωνάκης. 

Αλλά σκέφθηκα ότι ο 

Θεός μας βλέπει και 

τους δυο παρά το 

πηχτό σκοτάδι. Γι’ 

αυτό φοβήθηκα και 

έβηξα. 

Ο πατέρας έσκυψε 

το κεφάλι ντροπιασμένος. 

Ήταν ένα 

καλό μάθημα γι’ αυτόν. 

Μετανιωμένος, με κατεβασμένο 

το κεφάλι, έπιασε τρυφερά 

το χέρι του παιδιού του και 

πήρε το δρόμο του γυρισμού. 

Αλήθεια ο Αντωνάκης είχε 

απόλυτα δίκιο. Βλέπει ο Θεός. 

«Οι οφθαλμοί του Κυρίου είναι 

εν παντί τόπω, παρατηρούντες 

κακούς και αγαθούς» (Παροιμίες 

ιε/3).


*Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ* 

Δύο χριστιανοί φίλοι συζητούσαν. Σε 

μια στιγμή ο ένας χαμήλωσε την φωνή 

του και είπε στον άλλο: 

--Θα σου το πω…… αλλά αυτό να 

μείνει μεταξύ μας….. Έτσι; 

--Αδύνατον, απάντησε πολύ έξυπνα ο 

άλλος. 

Θα το ξέρει κι ένας τρίτος. Ο Κύριος, 

που είναι αοράτως παρών!... 

Ας το έχουμε πάντοτε υπ’ όψιν μας 

αυτό, στις «ιδιαίτερες» συζητήσεις μας. 

(Αριθμοί ιβ/2). 

Ο Θεός δημιουργώντας τον 

άνθρωπο σύμφωνα με το πρότυπο 

του Ιησού Χριστού, τον έβαλε 

μέσα στον κήπο 

του παραδείσου 

για να τον καλλιεργεί 

και να 

τον φυλάει. Πριν 

από την πτώση 

του, άγνωστη του 

ήταν η κούραση. 

Μετά την πτώση η εργασία από 

ευλογία του έγινε κατάρα. «Κατηραμένη 

να είναι η γη εξ αιτίας 

σου…. εν τω υδρώτι του προσώπου 

σου θέλεις τρώγει τον άρτον 

σου…» (Γεν. γ/17-19). Αργότερα 

δημιουργώντας ο Θεός ολόκληρο 

Έθνος από τον Ιακώβ ή Ισραήλ, 

τον εγγονό του Αβραάμ και ε- 

λευθερώνοντάς τους από τη δουλεία 

της Αιγύπτου τους έθεσε 

απερίφραστα το ερώτημα ποιόν 

ήθελαν να υπηρετήσουν: Τους 

ειδωλολατρικούς θεούς ή τον μοναδικό 

Θεό των 

πατέρων τους 

(Ιησ. Του Ναυή 

κδ/14-15). 

Στην επί της 

γης διακονία του 

ο Ιησούς Χριστός 

απέκλεισε το 

ενδεχόμενο στον άνθρωπο να 

υπηρετεί δύο κυρίους (Ματθ. 

ς/24). Ο κάθε άνθρωπος κάποιον 

υπηρετεί. Σαν φυσικός άνθρωπος 

υπηρετεί το διάβολο και τα σχέδιά 

του. Ερχόμενος όμως σε επαφή 

με την αλήθεια του Ευαγγελίου 

αποτινάζει το ζυγό του σατανά 

και δέχεται το δώρο της σωτηρίας 

του Χριστού. Ο υπηρέτης 

του Χριστού ταυτίζεται μ’ Αυτόν


και υπηρετεί Αυτόν. Ο Θεός τον 

καθιστά οικονόμο της χάριτός 

Του και τον καλεί να εκπληρώσει 

κανονικά τις υποχρεώσεις 

του, και να μαρτυρούν τον Χριστό 

με τη ζωή και τα λόγια του. 

Φιλοδοξία του είναι να ακούσει 

το «εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ» 

(Ματθ. κε/21). Ο υπηρέτης του 

Θεού διέπεται από το φρόνημα: 

α) της ταπείνωσης. Στο μόνο 

που μπορεί να καυχηθεί είναι ο 

Σταυρός του Χριστού. Το φρόνημα 

της ολοκληρωμένης υπακοής 

του Υιού του Θεού πρέπει να γίνει 

και δικό μας φρόνημα. 

β)της αυτοπαραδοχής. 

Δέχεται τον 

εαυτό του αυτό 

που είναι. 

Ζητάει χάρη 

και δύναμη 

Θεού για να 

τον απαλλάξει από τυχόν αδυναμίες 

και ελαττώματα «Μη υψηλοφρονείτε, 

αλλά συγκαταβαίνετε 

εις τους ταπεινούς» (Ρωμ. 

ιβ/16). 

γ) της μετανοίας. Ο υπηρέτης 

του Θεού, αλλά και κάθε Χριστιανός, 

είναι πρόθυμος να α- 

κούσει τον έλεγχο του Θεού. Δεν 

κλείνει τον Χριστό έξω από την 

καρδιά του, έξω από την οποία 

στέκεται και χτυπά (Αποκ. γ/20). 

Οι πιστοί της αρχαίας Κορίνθου 

θεωρούσαν τους εαυτούς τους 

χορτάτους με πνευματικές γνώσεις 

και πλούσιους σε χαρίσματα, 

ώστε να μη βλέπουν ποιοι πραγματικά 

ήταν. 

Δέχεται να υποφέρει για τον 

Χριστό. Δεν λυγίζει μπροστά στα 

δεινοπαθήματα. Ξέρει ότι δεν θα 

τύχει ευνοϊκότερης μεταχείρισης 

απ’ αυτή που έτυχε ο Διδάσκαλός 

του, Λυτρωτής του και Κύριός 

του. 

Αντιδρά όπως ο Χριστός αντιδρούσε 

εδώ κάτω στη γη. «Λοιδορούμενος 

δεν αντελοιδόρει, πάσχων 

δεν η- 

πείλει, αλλά 

παρέδιδεν 

εαυτόν εις 

τον κρίνοντα 

δικαίως» (Α. 

Πέτρ. β/23- 

24). 

Δεν περιμένει τώρα αναγνώριση. 

Ακολουθεί τον Κύριό του. 

Υπηρετεί τον Κύριό του, θα τον 

τιμήσει μια μέρα ο Κύριός του. 

Ένας ιεραπόστολος, μετά από 

πολλά χρόνια υπηρεσίας στην 

Αφρική όπου έχασε τη γυναίκα 

του και τα δυο του παιδιά από 

τρομακτικές αρρώστιες, γέρος 

πια και άρρωστος, γύριζε στην 

πατρίδα του. Συνταξιδιώτης του 

ήταν ένας μεγάλος Κυβερνητικός


παράγοντας. Όταν έφθασαν στο 

λιμάνι, μεγάλη υποδοχή είχε 

ετοιμασθεί για τον επίσημο, το 

γέρο ιεραπόστολο όμως κανείς 

δεν τον περίμενε. Αυτό τον έφερε 

θλίψη και παράπονο σήκωσε 

τα μάτια του στον ουρανό και 

είπε: «Πατέρα μου, εμένα όμως 

κανείς δεν με περιμένει». Τότε 

μια φωνή γνώριμη, αγάπης, είπε 

στην καρδιά του: «Μα παιδί μου, 

εσύ δεν έφθασες ακόμη στην πατρίδα 

σου. Άλλη είναι η δική σου 

πατρίδα». 

Γι’ αυτό ας μην ατενίζουμε εις 

τα βλεπόμενα, αλλά στα μη βλεπόμενα, 

που είναι αιώνια Β. 

Κορ. δ/18). 

Άρα εσύ έχεις αυτή την παρηγοριά 

στην καρδιά σου; 

Οι Πύλες του Θανάτου: Στον 

Ιώβ λη/17, ακούμε τον Θεό να 

ρωτάει τον δούλο Του τον Ιώβ 

«Ηνοίχθησαν εις σε του θανάτου 

αι πύλαι; Ή είδες τας θύρας 

της σκιάς του θανάτου;». 

Βλέπουμε εδώ τον Θεό να 

παρατηρεί τα πάντα, τη ζωή και 

το θάνατο, να γνωρίζει το παρελθόν, 

το παρόν 

και το μέλλον, να 

γνωρίζει την είσοδό 

μας σ’ αυτόν τον 

κόσμο, ακόμη δε 

και τη στιγμή που 

«οι πύλες του θανάτου» 

θα ανοίξουν 

για μας. Πόσο α- 

ντίθετα ανίσχυρος 

και άσοφος είναι ο άνθρωπος! 

Η γνώση του δεν μπορεί ούτε το 

αύριο να αγγίξει, δεν μπορεί να 

προβλέψει τι η σημερινή ημέρα 

θα του επιφυλάξει. 

Ας δούμε μερικές αλήθειες 

γύρω από αυτές τις «Πύλες του 

θανάτου». 

1). «Οι Πύλες του θανάτου» 

είναι το σύνορο που συναντιούνται 

δύο κόσμοι. Το σύνορο μεταξύ 

χρόνου και αιωνιότητας, 

ζωής και θανάτου. 

Δύο τόποι ή κόσμοι 

και εμείς είμαστε 

στον πρώτο. 2). «Οι 

Πύλες του θανάτου», 

μιλούν για 

τον Θεό, που έχει 

την εξουσία σε κείνον 

τον τόπο που 

τον ορίζουν κάποιες 

πύλες. Ο Θεός είναι Ε- 

κείνος που έχει «τα κλειδιά του 

Άδου και του Θανάτου». (Απο-


κάλ. α/18). Αυτός μόνος μπορεί 

να ορίσει πότε θα ανοίξουν 

οι πύλες για τον καθένα μας. Ο 

θάνατός μας, όπως και η ζωή 

μας είναι στα χέρια Του. 

3). Από αυτές «τις Πύλες του 

θανάτου», όλοι ανεξαιρέτως θα 

περάσουμε. Κανένας από καταβολής 

κόσμου, με δύο προφητικές 

εξαιρέσεις, Ενώχ και 

Ηλία. Σοφός, δυνατός, πιστός, 

άπιστος, ζητιάνος, πάμπλουτος 

νέος, γέρος, θα περάσεις τις 

«Πύλες του θανάτου». 

4). Απ’ αυτές 

τις «Πύλες του 

θανάτου», κανείς 

δεν ξαναβγαίνει 

στον παρόντα κόσμο. 

Εκτός μερικών 

θαυμάτων, 

αυτός είναι ο πανανθρώπινος 

κανόνας. Παράδειγμα, λόγια 

του Δαβίδ για το παιδί του, Β. 

Σαμουήλ ιβ/21-23. Επίσης Ιώβ 

δ/7-10. Ιδέ Εβραίους θ/27. 

Οι «Πύλες του θανάτου» ό- 

μως, μπορούμε να πούμε ότι 

κατά κάποιους τρόπους έχουν 

ανοιχθεί και ανοίγονται για 

μας: 

1). Με τον θάνατο προσφιλών 

μας προσώπων. Παρακολούθησες 

προσφιλή σου πρόσωπα 

στην επιθανάτιο αγωνία τους, 

τα συνόδευσες με θλίψη, ώ- 

σπου είδες οι πύλες να ανοίγονται, 

εκείνοι να περνούν και 

πάλι να κλείνουν. Αυτοί πέρασαν 

το κατώφλι, ενώ εσύ γύρισες 

πίσω. Αλήθεια ένα μόνον 

βήμα σε χώρισε από το θάνατο. 

2). Με τη θλίψη, αρρώστια, 

κίνδυνο, πλησίασες και έμοιασε 

σαν να άνοιξαν «οι πύλες του 

θανάτου» σε σένα. Φάνηκε σαν 

να είχε κοπεί το νήμα, σαν να 

είχαν ανοίξει οι Πύλες. Και ό- 

μως, ίσως επειδή ήσουν ανέτοιμος, 

ξανάκλεισαν 

και συ βρίσκεσαι 

ακόμη 

στον προθάλαμο 

αυτό 

της ζωής. 

3). Με την 

αποκάλυψη 

του Υιού του Θεού. Μας έδειξε 

δύο κόσμους, που ξεδιπλώνονται 

πέρα από τις «πύλες του 

θανάτου». Ο ένας ονομάζεται 

κόλαση, «τόπος βασάνων», εκεί 

που «το πυρ δεν σβήνεται και ο 

σκώληξ δεν τελευτά». Είναι ο 

τόπος που θα πάνε όλοι οι αμετανόητοι 

αμαρτωλοί. Ο άλλος 

ονομάζεται «ουρανός», «αιώνια 

ζωή», «παράδεισος». Είναι ο τόπος 

των λυτρωμένων του Θεού. 

Καθαρά περιέγραψε ο Κύριος 

τους δύο αυτούς τόπους στο 

Ματθαίο κε/31-34, και 41-46.


4). Ο Χριστός μας δίνει το 

διαβατήριο, που θα επιδείξουμε 

στα σύνορα, για να διαβούμε 

«τις πύλες του θανάτου», και 

να πάμε στη χώρα του Θεού. Η 

πίστη στη θυσία Του, καθιστά 

τις «πύλες του θανάτου», «πύλες 

του Παραδείσου». Το πέρασμά 

τους είναι θριαμβικό Α. Κορινθίους 

ιε/55-57. 

Συμπέρασμα: Πόσο θα πρέπει 

να σοβαρευτούμε, με αυτή 

την πραγματικότητα! Γεννηθήκαμε, 

για να πεθάνουμε. Για να 

περάσουμε από τις «πύλες του 

θανάτου», στην αιώνια ζωή ή 

στον αιώνιο θάνατο. Κάθε ώρα 

μας φέρνει και πιο κοντά στις 

«πύλες» που θα ανοιχτούν μια 

μέρα και για μας.--- 

Σε σφυγμομέτρηση που δημοσιεύεται 

στην εφημερίδα» Σάνταιη 

Τάϊμς» των Βρετανών, σε ποσοστό 

84% γυναίκες και ηλικιωμένα ά- 

τομα εκφράζουν την πίστη τους 

στο Θεό. Για τους νέους 60%. Εξ 

άλλου 53% των Βρετανών πιστεύουν 

στον παράδεισο, και 28% στην 

μετενσάρκωση, 21% στην κόλαση 

και 21% στο διάβολο. Δεν ξέρω αν 

αυτά τα στοιχεία είναι αρκετά για 

να βγάλει κανείς κάποια συμπεράσματα. 

Εμένα πάντως με απογοητεύουν. 

Και θα εξηγηθώ. Το να λες 

«πιστεύω στον Θεό» δεν λέει τίποτα. 

Είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις. 

Σου υποβάλλεται. Η πίστη 

εδώ είναι μια απλή παραδοχή υ- 

πάρξεως. Μα αυτό δεν λέει τίποτα. 

Ο Χριστός δεν ήλθε κάτω στον κόσμο 

για να μας κάνει να παραδεχθούμε 

κάποια ύπαρξη Θεού, που 

σε τελευταία ανάλυση, δεν έχει 

κανένα αντίκτυπο στη ζωή των 

ανθρώπων. Ο Χριστός ήλθε να μας 

φανερώσει την αμαρτία, να μας 

καλέσει να μετανοήσουμε. Και να 

μπούμε στο λυτρωτικό του έργο, 

που, όχι μόνο θα μας συγχωρέσει 

τις αμαρτίες, μα θα τις ξεριζώσει 

μέσα από την καρδιά μας και την 

ζωή μας για να μας συνδέσει με 

τον Θεό. Σκοπός είναι να ζήσουμε 

σε επικοινωνία με τον Θεό, παραδίδοντάς 

Του, τα πάντα στα χέρια 

Του. 

Ασφαλώς κάποιοι από τους 

Βρετανούς, μπορεί να έχουν μερικά 

ή όλα, από τα παραπάνω στοιχεία. 

Μα αυτοί θα είναι ελάχιστοι. 

Οι άλλοι, όπως και οι συμπατριώτες 

μας, πιστεύουν σ’ ένα Θεό, μα 

δεν ξέρουν σε τι Θεό πιστεύουν. Τα 

λόγια τους είναι τόσο απογοητευ-


τικά. Ο Θεός που πιστεύουν, δεν 

έχει καμιά σχέση με τη ζωή τους. 

Είναι ένας «έξω από αυτούς» Θεός. 

Μερικοί πιστεύουν «σε κάποια 

δύναμη» όπως λένε. Μα δύναμη 

είναι και ο ηλεκτρισμός, η βαρύτητα, 

ο μαγνητισμός. 

Μερικοί πιστεύουν σε κάποιο 

Θεό «μα όχι προσωπικό και ενσυνείδητο». 

Και θυμώνουν όταν τους 

μιλάς για προσωπικό 

Θεό. Ένας 

Θεός, χαμένος μέσα 

στο άπειρο και 

στους γαλαξίες. 

Μερικοί πιστεύουν 

σε κάποιο Θεό, 

που είναι τόσο 

μεγάλος που δεν 

μπορεί να ασχολείται 

με τον άνθρωπο, τον μικρό 

και ασήμαντο. 

Ο καθένας φτιάχνει ένα μοντέλο 

Θεού που του ταιριάζει και αυτό 

πιστεύει. Μα αυτοί δεν είναι ο 

Θεός της αγάπης του Ευαγγελίου. 

Είναι Θεοί φτιαχτοί, καρικατούρες, 

που ξεγελούν και αποκοιμίζουν 

τους ανθρώπους. Δυστυχώς τη 

μέρα της κρίσεως, οι άνθρωποι 

αυτοί θα είναι «αναπολόγητοι». Αν 

και ομολογούν πως έχουν κάποια 

πίστη εν τούτοις δεν ακολούθησαν 

τον Χριστό, δεν μίσησαν την αμαρτία, 

δεν συνδέθηκαν μαζί Του. Διότι, 

οπωσδήποτε, η κάποια απ’ αυτές 

τις πίστεις που φιλοξενούν θα 

τους βεβαιώνει πως είναι ένοχοι 

και αμαρτωλοί. Ζούμε σε μια εποχή 

που το σκοτάδι έχει πυκνώσει 

και έχει απλωθεί. Ο άνθρωπος δεν 

μπορεί να δει τι γίνεται και τι υ- 

πάρχει γύρω του και να εκτιμήσει 

τα πράγματα σωστά. Δίνει αξία σε 

πράγματα που δεν αξίζουν, και στα 

πολύτιμα μικρή ή καμία. Όταν 

περπατάς στο 

σκοτάδι δεν ξέρεις 

καλά-καλά που 

πηγαίνεις. Μπορεί 

να βρίσκεται 

μπροστά σου ένας 

γκρεμός και συ να 

νομίζεις ότι είναι 

δρόμος μεγάλος 

και γεμάτος ελπίδες. 

Μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι υ- 

πάρχει ένα φως που αν το θελήσεις 

θα μπορέσει να σε φωτίσει. 

Είναι ο Ιησούς Χριστός που ήρθε 

από αγάπη στον κόσμο μας για να 

φωτίσει το σκοτάδι μας και να μας 

δείξει το δρόμο. Είναι Αυτός που 

πέθανε για σένα και με το αίμα 

Του καθάρισε και τις δικές σου 

αμαρτίες και σου άνοιξε το δρόμο 

για τον ουρανό. 

Αν λοιπόν θέλεις φως, πήγαινε 

με μετάνοια και πίστη σ’ Αυτόν, 

και θα φωτίσει και τη δική σου 

ζωή.—

2017-05 GrkMay

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?