Kala Nea - NOV 2023

2 ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ 

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 

ΣΤΗΝ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ 

170 Capel St, North Melbourne 

Ελληνικά: Κυριακή 9:30-10:45πμ και 6-7μμ. 

Αγγλικά: Σάββατο 7-8μμ και Κυριακή 11- 

12:15μμ 

185 Warrigal Rd, Oakleigh 

Ελληνικά: Κυριακή 9:30-10:45πμ. 

109 Wood Street, Templestowe 

Ελληνικά: Κυριακή 10-11:15πμ. 

ΣΤΟ ΣΥΔΝΕΥ 

55 Kingsway, Kingsgrove 

Ελληνικά: Κυριακή 10-11πμ 

Αγγλικά: Κυριακή 10-11πμ. 

ΣΤΗΝ ΑΔΕΛΑΪΔΑ 

59 Tait St, Renown Park 

Ελληνικά: Κυριακή 10-11:15πμ και 6-7μμ. 

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ 

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 

Ένα μήνυμα ζωής και αληθείας από το Λόγο 

του Θεού με ομιλητή τον Δρ. Γ. Ζερβόπουλο. 

ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ 

Ελληνικά: Δευτέρα 9-9:30μμ στο 3ΧΥ 

Αγγλικά: Δευτέρα 9:30-10μμ στο 3ΧΥ 

ΣΥΔΝΕΥ 

Ελληνικά: Τρίτη 7-7:30μμ και Πέμπτη 2- 

2:30μμ στο 1683 ΑΜ 

ΚΥΡΥΓΜΑΤΑ ΔΙΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ 

Εάν θέλετε να ακούσετε λίγα λόγια μέσα από 

τον Λόγο του Θεού, μπορείτε να τηλεφωνήσετε 

οποιαδήποτε ώρα. 

Στην Μελβούρνη (03) 9471 4964 

Στο Σύδνεϋ (02) 9503 0700 

ΓΡΑΨΕ ΜΑΣ 

Αν έχεις απορίες, διανοητικές ή άλλου είδους 

πνευματικές δυσκολίες απέναντι 

στην αλήθεια περί Χριστού. 

Αν χρειάζεσαι μια επαφή, κάποια επίσκεψη, 

ένα γράμμα. 

Αν αλλάξεις διεύθυνση κατοικίας, για να 

το λαβαίνεις ανελλιπώς. 

Αν έχεις να μας δώσεις την διεύθυνση κάποιου 

φίλου σου ή συγγενούς σου που 

θάθελες να το λαβαίνει. 

Αν δεν το θέλεις, στείλτε το πίσω και μην 

σβήνεις την διεύθυνσή σου. 

Εάν θέλετε την Καινή Διαθήκη, γράψτε μας 

στις παρακάτω διευθύνσεις: 

VIC: 

Good News Magazine 

PO Box 17, Northcote, VIC 3070 

NSW: PO Box 70, Kingsgrove, NSW 2208 

Συντηρείται από αυτοπροαιρέτους 

προσφοράς. 

PO Box 17, Northcote, VIC 3070 

Εάν θέλετε να μας βρείτε στο INTERNET: 

www.GreekFreeChurch.org.au 

Το περιοδικό αυτό αποστέλλεται ΔΩΡΕΑΝ και ΔΕΝ ΕΧΕΙ καμία σχέση 

με την οργάνωση των Μαρτύρων Του Ιεχωβά. 

This magazine is Print Post Approved PP.340646/00009 

Printed by Good News Magazine, PO Box 17 Northcote, VIC 3070

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ, 2023 3 

Πρέπει να θυμάσαι ότι η ζωή 

σου επί της γης αυτής θα διαρκέσει 

λίγα χρόνια, ότι είναι ζωή πρόσκαιρη, 

ζωή που θέλοντας και μη 

θα την αφήσεις κάποια μέρα. Είναι 

όμως η ζωή, κατά την οποίαν 

θα κανονισθεί η αιώνια τύχη σου. 

Γι’ αυτό μην αφήσεις να περνάει ο 

χρόνος της επιγείου ζωής σου, 

χωρίς να κανονίσεις το αιώνιο 

μέλλον σου. Και μη καταδικάσεις 

μόνος σου τον εαυτό σου και α- 

πορρίψεις την ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, 

που από αγάπη σου προσφέρεται 

σήμερα. 

Πρέπει να θυμάσαι πάντοτε 

και να μην λησμονήσεις ποτέ, ότι 

«ο Χριστός απέθανε για να πληρώσει 

το χρέος των αμαρτιών 

σου». Ότι τιμωρήθηκε Εκείνος για 

να μην τιμωρηθείς εσύ. Ότι πέθανε 

Εκείνος για να μην απωλεσθείς 

εσύ, αλλά να έχεις ζωή αιώνιο, 

και να ζήσεις μαζί Του αιώνια: 

«Πάτερ εκείνους τους οποίους 

μοι έδωκας θέλω, όπου είμαι 

Εγώ, να είναι και εκείνοι μετ’ Ε- 

μού διά να θεωρώσι την δόξαν 

μου, την οποίαν μοι έδωκας» (Ιωάννου 

ιζ/24) 

Ένας χριστιανός συνάντησε 

ένα μεθυσμένο. Τον λυπήθηκε. 

Άρχισε να του μιλάει για τον Χριστό. 

Η απάντηση όμως που του 

δόθηκε πλήγωσε την καρδιά του: 

«Δεν πιστεύω στην Αγία Γραφή. 

Είμαι αθεϊστής». Ο χριστιανός α- 

ντί να χρησιμοποιήσει λόγια δικά 

του, χρησιμοποίησε τον Λόγο του 

Θεού που πάντα είναι πιο αποτελεσματικός 

από τα ανθρώπινα λόγια: 

«Εάν δεν μετανοήτε, πάντες 

ομοίως θέλετε απολεσθή» 

(Λουκά ιγ/3). 

Γέλασε ο μεθυσμένος λέγοντας: 

Μα σου είπα ότι δεν τα πιστεύω 

εγώ αυτά. Η απάντηση του 

χριστιανού και πάλι ήταν: «Εάν


δεν μετανοήτε, πάντες ομοίως θέλετε 

απολεσθή». Θύμωσε ο μεθυσμένος 

και άρχισε να τον βρίζει. Ο 

χριστιανός όμως δεν έχασε την 

ψυχραιμία του. Ξανά του επανέλαβε 

τα ίδια λόγια του εδαφίου. 

Δεν μπορούσε να κρατηθεί ο μεθυσμένος. 

Δίνει μια γροθιά στον 

χριστιανό και τον τράνταξε. Η Α- 

γία Γραφή που κρατούσε στα χέρια 

του, του έφυγε. Αντί να του 

ανταποδώσει τη γροθιά ο χριστιανός 

του είπε: «Φίλε μου, ο Θεός 

σε αγαπάει, και αν δεν μετανοήσεις 

θα χαθείς». 

Την επομένη βραδιά ο χριστιανός 

βρέθηκε 

σε μια συνάθροιση 

όπου 

κηρύττονταν 

το Ευαγγέλιο. 

Ξαφνικά ποιος 

νομίζετε σηκώθηκε 

αυθόρμητα 

από 

το ακροατήριο; 

Ο μεθυσμένος της προηγούμενης 

βραδιάς. Στάθηκε στα πόδια 

του για να πει τα εξής: «Χθες 

βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. 

Σαν εφιάλτης στ’ αφτιά μου και 

στην καρδιά μου ακούγονταν τα 

λόγια «εάν δεν μετανοήσετε πάντες 

ομοίως θέλετε απολεσθή». 

Σαν να ήταν αυτό γραμμένο πάνω 

στο μαξιλάρι μου. Κάθισα να 

φάω, αλλά δεν ήταν το φαγητό 

που έβλεπα μπροστά μου, αλλά 

τα λόγια, εάν δεν μετανοήσετε, 

πάντες ομοίως θέλετε απολεσθή. 

Παντού αυτό το έβλεπα γραμμένο. 

Με τυραννούσε αφάνταστα. 

Μέχρις ότου αποφάσισα να 

μετανοήσω και να δεχθώ τον Ιησού 

Χριστό σαν Σωτήρα μου. Και 

από την στιγμή εκείνη η καρδιά 

μου πλημμύρισε από ειρήνη και 

χαρά. 

Ο Θεός θέλει να σε σώσει, και 

αν σωθείς η σωτηρία σου οφείλεται 

εξ ολοκλήρου 

σ’ Εκείνον, 

αν όμως 

απολεσθείς, η 

ευθύνη είναι 

δική σου. 

Πνίγεσαι. 

Σου ρίχνεται 

ένα σωσίβιο. 

Το αρπάζεις 

και σώζεσαι. Θα μπορούσες να 

πεις πως μόνος σου έσωσες τον ε- 

αυτό σου; Όχι βέβαια. Ούτε καν 

θα υπήρχε η δυνατότητα της σωτηρίας 

σου, αν κάποιος δεν σου έ- 

ριχνε το σωσίβιο. Το μόνο που έ- 

κανες ήταν να το πιάσεις και να 

σωθείς.


Η μετάνοια που κήρυτταν ο Ι- 

ωάννης και ο Χριστός, ισοδυναμεί 

με το πιάσιμο του σωσίβιου από 

τον πνιγόμενο. Είναι εκείνο που ο 

Θεός ζητάει εκ μέρους μας για να 

σωθούμε αιώνια. Η μακροθυμία 

του Θεού σου χαρίζει μια ακόμα 

ευκαιρία για να μετανοήσεις και 

να σωθείς. 

Σε ένα μεγάλο μεταλλουργικό 

εργοστάσιο από κακό χειρισμό ε- 

νός εργάτη, το καυτό και σε υγρή 

κατάσταση μέταλλο χύθηκε πάνω 

σε έναν άλλο εργάτη και του έ- 

κανε τρομερά θανάσιμα εγκαύματα. 

Πολλοί 

τρέξανε να φωνάξουν 

τον γιατρό, 

μα ήταν περιττό, 

γιατί σε 

λίγο ο ατυχής εργάτης 

πέθανε 

μέσα στους φρικτούς 

πόνους του. Η δουλειά σταμάτησε 

και όλοι, εργάτες και υ- 

πάλληλοι μαζεύτηκαν γύρω από 

τον μελλοθάνατο εργάτη. Δεν 

μπορούσαν όμως να τον βοηθήσουν 

σε τίποτε. Σε μια στιγμή ο 

δυστυχής με ένα μουγκρητό πόνου 

φώναξε: «Πέστε μου τώρα 

που θα πεθάνω πού θα πάω; 

Ποίος από σας ξέρει να μου μιλήσει 

για την σωτηρία της ψυχής 

μου;». Έτσι είναι. Σε όλη μας τη 

ζωή μπλεγμένοι μέσα στις προσπάθειές 

μας και στις απολαύσεις 

της ζωής αυτής, λησμονούμε ή 

δεν έχουμε καιρό να ενδιαφερθούμε 

για την ψυχή μας και το θυμόμαστε 

την τελευταία 

στιγμή 

του θανάτου. 

Βέβαια πάντοτε 

ο Χριστός δέχεται 

αμαρτωλούς, 

μα άραγε, όταν 

στην αγωνία των 

τελευταίων αυτών στιγμών θελήσουμε 

να καταφύγουμε σ’ Αυτόν, 

θα μπορέσουμε; 

Οι εργάται υπάλληλοι του εργοστασίου 

άρχισαν να κοιτάζουν 

ο ένας τον άλλον. Τι να του πουν; 

Αόριστα πράγματα λίγο πολύ ήξεραν. 

Μα πώς να του πουν να εξομολογηθεί; 

Πώς να του πουν να 

διαβάσει το Ευαγγέλιο, αφού πέθαινε 

από στιγμή σε στιγμή; Μα


και αυτοί δεν πίστευαν στην αποτελεσματικότητα 

όλων αυτών των 

μέσων. Και ο ατυχής εργάτης με 

τη διπλή αγωνία του πόνου του 

σώματός του και του πόνου της 

ψυχής έφυγε από τον κόσμο αυτό 

χωρίς να ξέρει που πηγαίνει. 

Την ώρα που διελύοντο οι εργάτες, 

ένας από αυτούς γυρίζει 

και λέει στον διπλανό του: «Εγώ 

ήξερα ότι με το αίμα του Χριστού 

και με πίστη έστω και την τελευταία 

στιγμή στο έργο του, θα μπορούσε 

να σωθείς». Και γιατί δεν 

του είπες; Ρώτησε ο άλλος. Τότε 

συνεσταλμένος ο άλλος εργάτης 

που ήξερε το δρόμο της σωτηρίας, 

απάντησε: «Η ζωή μου έ- 

κλεισε τα χείλη μου». 

Η ζωή του, του έκλεισε τα χείλη 

του και μάλιστα σε μια τόσο τραγική 

στιγμή. Γιατί όμως; Πώς του 

έκλεισε τα χείλη; 

Ο κόσμος σήμερα εάν αγνοεί ή 

ακόμη αμφιβάλλει για την καταγωγή 

και Θεότητα του Χριστού, 

εάν ακόμη αγνοεί το Ευαγγέλιο 

της χάρης Του και πολλά από τα 

λόγια Του και τα θαύματά Του, ξέρει 

όμως κάτι που είναι απόλυτα 

σωστό. Αυτό είναι ότι ο Χριστός 

στον κόσμο αυτό έζησε πραγματικά 

Άγιος και ότι κανένας δεν 

μπόρεσε να τον κατηγορήσει 

ούτε για λόγο, ούτε για σκέψη ή 

πράξη αμαρτωλή. «Τις από σας με 

ελέγχει περί αμαρτίας;» (Ιωάν. 

η/46). Το ξέρει πολύ καλά ο κόσμος 

αυτό και έχει την απαίτηση 

από όλους που φέρουν το όνομά 

Του και μιλούν γι’ Αυτόν, η ζωή 

τους να είναι όμοια με την δική 

Του. Άλλωστε αυτό μας λέγει και 

ο Λόγος του Θεού: «Όστις λέγει 

ότι μένει εν αυτώ χρεωστεί, καθώς 

εκείνος περιεπάτησε, και αυτός 

ούτω να περιπατή» (Α Ιωάν. 

β/6). 

Εάν ο εργάτης αυτός που ήξερε 

το σχέδιο της σωτηρίας του Χριστού, 

αλλά που η ζωή του καθόλου 

δεν έμοιαζε με την ζωή του 

Χριστού, τολμούσε να μιλήσει ό- 

λοι θα γελούσαν μαζί του και κανένας 

δεν θα του έδινε σημασία, 

διότι η ζωή του θα διεύψευδε τα 

λόγια του. Και ο ετοιμοθάνατος 

δεν θα τον πίστευε, διότι ήξερε 

ότι ο άνθρωπος αυτός κάθε 

βράδυ στις ταβέρνες ξενυχτούσε, 

το στόμα του ήταν γεμάτο βρισιές 

και βλαστήμιες, και η καρδιά του 

γεμάτη κακία. Μπορούμε μάλιστα 

να τον επαινέσουμε που δεν 

μίλησε γιατί θα γελοιοποιούσε το 

πρόσωπο και το έργο του Χριστού. 

Ο Χριστός θέλει πρώτα να


Σε μερικά μέρη, για να οδηγήσουν 

τα βόδια μεταχειρίζονται το 

κεντρί αντί του μαστιγίου. Είναι 

μια μεγάλη ράβδος που καταλήγει 

σε ένα μικρό κεντρί. Ξέρουμε 

τι είναι το κεντρί της μέλισσας και 

της σφήκας. Και αν είμαστε βέβαιοι 

πως η μέλισσα που κάθισε 

πάνω στο χέρι μας έχασε το κεντρί 

της, δεν θα φοβόμαστε από την 

παρουσία αυτού του μικρού εντόμου. 

ΤΟ ΚΕΝΤΡΙ 

μιλάει η ζωή μας και ύστερα το 

στόμα μας (Α΄. Πέτρου β/12). Βέβαια 

δεν πρέπει να κλείσουμε το 

στόμα μας να μαρτυράει για τον 

Χριστό και για το έργο Του, μα 

προηγουμένως να 

ζητήσουμε από Αυτόν 

να μας αγιάσει 

τελείως, ώστε η 

ζωή μας να τον δοξάζει 

κατά πάντα. 

Δύο πράγματα, 

αγαπητέ αναγνώστη, 

πρέπει να προσέξουμε 

στη ζωή 

μας. 1). Να φροντίσουμε να μάθουμε 

και να αποκτήσουμε τον 

τρόπο και την βεβαιότητα της σωτηρίας 

μας, προτού έλθει η τελευταία 

μας στιγμή. Και 2) Όσοι έ- 

χουμε το ευτύχημα να πιστεύουμε 

στον Χριστό, πρέπει η ζωή 

μας να μιλάει εις τους γύρω μας 

ανθρώπους. Η ζωή 

μας να φανερώνει 

την πίστη μας 

«…δείξον μοι την 

πίστιν σου εκ των 

έργων σου, και εγώ 

θέλω σοι δείξει εκ 

των έργων μου την 

πίστιν μου» (Ιακώβου 

β/18). 

Και τότε με θάρρος και με παρρησία 

θα μιλάμε για την αγάπη 

Του και την σωτηρία Του. 

Υπάρχει όμως και ένα άλλο κεντρί 

του οποίου η παρουσία φοβίζει 

μεγάλους και μικρούς, πλουσίους 

και πτωχούς, δυνατούς και α- 

δυνάτους, και από το οποίο κανείς 

δεν μπορεί να ξεφύγει. Είναι 

το κεντρί του θανάτου. Γιατί ο θάνατος, 

ο τελευταίος αυτός εχθρός, 

να είναι η αιτία τόσων μεγάλων 

φόβων και τόσο τρομερών στενοχωριών, 

γιατί να είναι ο βασιλεύς 

του τρόμου; Είναι διότι είναι ο-


πλισμένος με ένα δυνατό και τρομερό 

κεντρί με το οποίο παίζει κανείς 

και το κοροϊδεύει εφόσον έ- 

χει καλή υγεία, αλλά μόλις μια αρρώστια 

λιγάκι σοβαρή μας αρπάξει, 

τότε μας γεμίζει από φόβο, 

γιατί μας προαναγγέλλει ένα προσεχές 

τέλος. 

Αλλά τί είναι αυτό το κεντρί; Το 

κεντρί του θανάτου, 

είναι η ΑΜΑΡΤΙΑ. 

Να τι κάνει τον θάνατο 

αιτία τρόμου, 

που όλοι τον απομακρύνουν 

όσο το 

δυνατόν πιο πολύ 

από κάθε σκέψη και 

συνομιλία τους. Και 

«επειδή πάντες ήμαρτον», γι’ 

αυτό και όλοι φοβούνται αυτό το 

κεντρί. «Καθώς είναι αποφασισμένον 

εις τους ανθρώπους άπαξ 

να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι 

κρίσις» (Εβραίους θ/27). Έτσι 

και σ’ αυτήν την σκέψη, μια μικρή 

στενοχώρια, μια παράξενη ανησυχία, 

ομολογουμένη ή όχι, ταράζει 

την καρδιά, αν γίνεται λόγος 

γι’ αυτό το ανεπιθύμητο γεγονός. 

Πρέπει να παρουσιασθούμε 

μπροστά στον Θεό και να δώσουμε 

λόγο για τη ζωή μας εδώ 

κάτω στη γη, για τις πράξεις, τα 

λόγια και τις σκέψεις μας. Τίποτα 

δεν θα μείνει κρυφό εκείνη την η- 

μέρα, αλλά τα πάντα θα αποκαλυφθούν 

στα μάτια του Θεού. 

Να όμως και ένας που εξακοντίζει 

μια πρόκληση στο θάνατο, 

σ’ αυτόν τον έσχατο εχθρό. Ακούστε 

την μάλλον: «Πού θάνατε το 

κέντρον σου;» (Α΄. Κορινθ. ιε/ 55). 

Είναι ο απόστολος Παύλος που μιλάει. 

Ποιος λοιπόν 

τολμάει να προκαλεί 

τον θάνατο κατά τέτοιο 

τρόπο; Πού θάνατε, 

το κεντρί σου; 

Σου το έχουν βγάλει. 

Πράγματι για τον α- 

πόστολο Παύλο, δεν 

υπήρχε πλέον, καθώς 

και για εκείνους που πιστεύουν 

στον Κύριο Ιησού Χριστό δεν 

υπάρχει πλέον κεντρί, αμαρτία. 

Το κεντρί του θανάτου υπολογίσθηκε 

μια μέρα επάνω στον Υιό 

του Θεού, τον Κύριο Ιησού Χριστό 

«τον Αμνό του Θεού, τον αίροντα 

την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάννου 

α/ 29). Αυτός ο άσπιλος και 

άμωμος, έγινε ο αντικαταστάτης 

όλου του εκπεσόντος κόσμου 

μας. Ποία εκθαμβωτική αποκάλυψη 

της αγάπης του Θεού: «Όστις 

τον ίδιον εαυτού Υιόν δεν ε- 

φείσθη, αλλά παρέδωκεν Αυτόν 

υπέρ πάντων ημών» (Ρωμαίους


η/32), αλλά και ποια δραματική 

αυτοθυσία αυτού του Υιού, γενόμενος 

όμοιος με τους ανθρώπους 

και ευρεθείς κατά το σχήμα ως 

άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν, 

γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, 

θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ. 

β/6-8). 

Αγαπητέ αναγνώστη «όστις εν 

μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν 

αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον 

Θεόν, αλλ’ εαυτόν εκένωσε, λαβών 

δούλου μορφήν που είναι για 

σένα το φοβερό κεντρί του θανάτου; 

Πολύ γρήγορα θα αισθανθείς 

την πικρία και τον φόβο του εάν 

εξακολουθείς να μην πιστεύεις 

στον Υιό του Θεού τον Κύριο Ιησού 

Χριστό. Διότι «όστις πιστεύει 

εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον, ό- 

στις όμως απειθεί εις τον Υιόν δεν 

θέλει ιδεί ζωήν, αλλ’ η οργή του 

Θεού μένει επάνω αυτού» (Ιωάν. 

γ/36). 

Έχεις, αγαπητέ αναγνώστη, πιστεύσει 

και ανοίξει την καρδιά 

σου για να μπει μέσα ο Χριστός; 

Μόνον Αυτός θα σου φέρει την α- 

ληθινή ευτυχία της ζωής και τη 

δοξασμένη αιωνιότητα. 

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙ- 

ΣΤΕΩΣ ΤΟΥ 

Ο διάσημος ιεροκήρυκας Μούντη 

προσεκλήθη κάποτε στο Λονδίνο, 

να συναντηθεί με μια ομάδα 

κληρικών. Είχαν συγκεντρωθεί 

περίπου 400. Επί μια ολόκληρη 

ώρα ο Μούντη απαντούσε στις 

διάφορες ερωτήσεις που του έκαναν. 

Ένας από όλους του έκανε 

της εξής ερώτηση: 

--Ποιο είναι το σύμβολο της πίστεώς 

σου; Και ο Μούντη απάντησε: 

--Το σύμβολο της πίστεώς μου 

έχει τυπωθεί. Και πάλι ο ίδιος α- 

κροατής τον ρώτησε: 

--Πού τυπώθηκε; Και ποιος είναι 

ο τίτλος του βιβλίου; 

Και ο Μούντη τους είπε: 

--Γράψατε όλοι τον τίτλο του 

βιβλίου. Τετρακόσια χέρια πήραν 

τετρακόσια μολυβδοκόνδυλα και 

έγραψαν τα εξής που τους είπε ο 

ομιλητής:


«Αυτός ετραυματίσθη διά τας 

παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη 

διά τας ανομίας ημών. Η τιμωρία, 

ήτις έφερε την ειρήνην η- 

μών ήτο επ’ Αυτόν. Και διά των 

πληγών Αυτού ημείς 

ιάθημεν» (Ησαίας 

νγ/5). 

*** 

Αγαπητέ, σκέφθηκες 

ποτέ σοβαρά, τη 

σημασία και το βάθος 

του εδαφίου αυτού; 

Σκέφθηκες ότι κάποιος 

Άλλος τραυματίσθηκε, και 

με καρφωμένα χέρια και πόδια 

κρεμασμένος επάνω στον Σταυρό 

πλήρωσε τις δικές σου παραβάσεις; 

Σκέφθηκες ότι κάποιος Άλλος 

ταλαιπωρήθηκε, περιφρονήθηκε, 

καταδιώχτηκε, ραπίσθηκε, μαστιγώθηκε, 

πτύσθηκε και υβρίσθηκε 

για τις δικές σου ανομίες; 


τιμωρήθηκε για να σε συμφιλιώσει 

και να έχεις ειρήνη προς τον 

Θεό; (Ρωμαίους ε/1). 


πληγώθηκε 

στην πλευρά 

Του για να γιατρευθείς 

εσύ 

και να έχεις 

αιώνια ζωή και 

είσοδο μετά 

παρρησίας 

στον θρόνο της 

χάριτος; (Εβραίους δ/16). 

Φίλε μου, σκέψου πόσο ά- 

πειρη είναι η αγάπη του Χριστού, 

και πόσο ακριβά στοίχισε σ’ Αυτόν 

η σωτηρία σου, και ανταποκρίσου 

σε μια τόσο μεγάλη και α- 

πέραντη αγάπη (Β΄. Κορινθίους 

ε/14) 

ΤΟ ΧΕΡΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ 

ΠΟΤΕ ΛΑΘΟΣ 

Κάποιος ταξιδιώτης που έκαμε 

αναρρίχηση στις Άλπεις, ακολουθούσε 

τον οδηγό του και προσπαθούσε 

να ανεβεί σε μία κορυφή 

που ήταν πολύ ανηφορική. Έφθασαν 

σε κάποιο σημείο, από το ο- 

ποίο η διάβαση εμποδιζόταν από 

ένα βράχο, ενώ απέναντι ήταν


ένα μεγάλο βάραθρο. Τότε ο οδηγός 

σκαρφαλώνοντας στο βράχο 

με το ένα χέρι, άπλωσε το άλλο ε- 

πάνω στον άλλο και του είπε: 

Βάλε το πόδι σου εκεί επάνω 

και πέρασε. Ο ταξιδιώτης δίστασε. 

Η εμπιστοσύνη 

του στον οδηγό 

θα ήταν τόσο μεγάλη 

ώστε να το επιχειρήσει 

βάζοντας όλο το 

βάρος του επάνω στο 

χέρι του. Ο άνθρωπος 

κατάλαβε την 

αμφιβολία του και 

του είπε: *Αυτό το 

χέρι, ποτέ δεν έχασε άνθρωπο*. 

Τα λόγια αυτά ενεθάρρυναν 

τον ταξιδιώτη, έθεσε το πόδι του 

στο απλωμένο χέρι και έτσι πέρασε 

χωρίς να πάθει τίποτε. 

Ο οδηγός εκείνος ήταν διάσημος 

και πολύ γνωστός μεταξύ των 

ορειβατών. Ποτέ δεν του είχε 

συμβεί δυστύχημα στις ομάδες 

που οδηγούσε. 

Βεβαίως είναι καλό το να έχεις 

πεποίθηση στον οδηγό σου όταν 

κάνεις επικίνδυνες αναβάσεις, ό- 

πως γίνεται στις Άλπεις. Αλλά 

πόσο σπουδαιότερο είναι το να έ- 

χεις αυτήν την ασφάλεια όταν 

πρόκειται για το άλλο εκείνο, το 

οριστικό ταξίδι, που θα μας οδηγήσει 

στον κόσμο του φωτός της 

αγίας Παρουσίας του Θεού! 

Μόνον ΕΝΑΣ στη γη μπόρεσε 

να ειπεί αυτά τα λόγια: 

«Τα πρόβατα τα εμά ακούουσι 

την φωνήν μου και 

εγώ γνωρίζω αυτά και 

με ακολουθούσι. Και 

εγώ δίδω εις αυτά 

ζωή αιώνον και ουδείς 

θέλει αρπάσει 

αυτά εκ της χειρός 

μου» (Ευαγγέλιο Ιωάννου 

ι/27-28). 

Όταν ήταν ακόμη 

εδώ στη γη ο Ιησούς Χριστός και 

οι Ισραηλίτες αρνιόνταν να Τον 

δεχθούν σαν Ποιμένα τους και ο- 

δηγό τους, στράφηκε προς αυτούς 

που ήσαν γύρω του και τους 

είπε: 

«Έλθετε προς ΜΕ πάντες οι κοπιώντες 

και πεφορτισμένοι και 

ΕΓΩ θέλω σας αναπαύσει» 

(Ματθ. ια/28). 

Σε άλλη ευκαιρία, είπε: «Εγώ 

είμαι η οδός, η Αλήθεια και η 

Ζωή…Ουδείς έρχεται προς τον 

Πατέρα, ειμή δι’ ΕΜΟΥ» (Ιωάν. 

ιδ/6). Επίσης, «Εγώ είμαι η Θύρα. 

Δι’ εμού, εάν τις εισέλθη, θέλει


σωθή και θέλει εισέλθει και εξέλθει 

και θέλει ευρεί βοσκήν» (Ιωάν. 

ι/9). 

Η φωνή αυτή του Σωτήρα, α- 

κούεται ακόμη και σήμερα. Μιλάει 

σε όλους όσοι βρίσκονται 

κάτω από το βάρος της αμαρτίας. 

Είναι γεμάτος από χάρη, ευσπλαχνία 

και αγάπη. 

Ήλθε στη γη να σηκώσει πάνω 

του το βάρος της αμαρτίας, ούτως 

ώστε όσοι αισθάνονται το βάρος 

αυτό και την ανάγκη ενός Σωτήρα, 

ενός Ποιμένα, ενός Οδηγού, να 

μπορούν να έρχονται προς Αυτόν 

και με όλη τους την εμπιστοσύνη 

να βασίζονται επάνω Του. 

Διά μέσου της ζωής, του θανάτου, 

του τάφου και μέχρι της Αιωνιότητας, 

το χέρι Του θα σε οδηγήσει, 

θα σε ελευθερώσει, θα σε 

σώσει. Είναι το μοναδικό χέρι, το 

αποκλειστικό χέρι, που δεν έχασε 

ποτέ εκείνον που με απλή πίστη 

ήρθε προς Αυτόν 

Κάποιος ορθολογιστής συζητούσε 

με μία Χριστιανή και προσπαθούσε 

να γελοιοποιήσει την ι- 

δέα της μετάνοιας και επιστροφής 

στον Χριστό, ανθρώπων που 

έζησαν ζωή αμαρτίας. 

--Πιστεύετε στ’ αλήθεια, έλεγε, 

ότι μία μετάνοια της τελευταίας 

στιγμής στο κρεβάτι του θανάτου 

είναι δυνατόν να εξαλείψει μία 

ζωή αμαρτίας;. 

«Όχι, απάντησε ήρεμα εκείνη, 

αλλά εκείνο που μπορεί να το κάνει 

αυτό, είναι η άπειρη αξία της 

εξιλαστηρίου θυσίας του Χριστού 

για τον αμαρτωλό εκείνον που μετανοεί 

ελικρινώς» 

ΤΡΟΜΕΡΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΑΠΟ Α- 

ΔΙΑΦΟΡΙΑ 

Ο Τσάρλυ Πης ήταν ένας ε- 

γκληματίας. Ούτε οι θείοι, ούτε οι 

ανθρώπινοι νόμοι μπορούσαν να 

τον συγκρατήσουν από το κακό.


Τελικά τον συνέλαβε ο Νόμος και 

τον καταδίκασε για τα εγκλήματά 

του σε θάνατο. 

Ένα μοιραίο, 

πρωί, τον 

πήραν από τις 

φυλακές της 

Λήντς της Αγγλίας, 

όπου ε- 

κρατείτο για να 

τον οδηγήσουν 

στον τόπο της 

εκτέλεσης. Στο δρόμο εμπρός του 

πήγαινε ο ιερεύς των φυλακών 

που νυσταγμένα και εντελώς τυπικά 

διάβαζε κάτι από την Αγία 

Γραφή. 

Ο εγκληματίας πήγε κοντά του 

και τον ρώτησε τι διάβαζε: 

«Τα λόγια της 

θρησκείας» του απάντησε 

εκείνος. 

Ο Τσάρλυ Πης έ- 

νιωσε ένα μεγάλο τίναγμα 

και άναψε το 

αίμα του, όταν είδε 

πόσο αδιάφορα ο ιερεύς 

διάβαζε για τον 

άδη και την κόλαση. 

Φαινόταν ότι τόκανε 

σαν από συνήθεια. Ήταν δυνατόν 

να είναι τόσο ασυγκίνητος ένας 

άνθρωπος κάτω από την σκιά της 

λαιμητόμου, και να οδηγεί εκεί έ- 

ναν συνάνθρωπό του με στεγνά 

μάτια, και να 

διαβάζει για 

μια απύθμενη 

άβυσσο μέσα 

στην οποία αυτός 

ο άνθρωπος, 

που θα α- 

νέβαινε τη λαιμητόμο, 

που σε 

λίγο θα έπεφτε; Αλήθεια πίστευε 

ότι υπάρχει αιώνια κόλαση, μια ά- 

σβεστη φωτιά τιμωρίας, και μπορούσε 

να τα διαβάζει αυτά χωρίς 

να τρέμει; 

Είναι ανθρώπινο όταν σου 

λένε: ότι «θα τιμωρείσαι 

αιώνια» και να 

μη σου λένε πώς θα 

γλυτώσεις απ’ αυτή 

την κατάσταση; 

Αυτό ήταν πάρα 

πολύ για τον Τσάρλυ 

Πης, ώστε δεν βάσταξε 

και φώναξε, τα 

λόγια αυτά που θα 

μείνουν αξέχαστα, 

καθώς τα πρόσφερε 

λίγες στιγμές πριν από τον θάνατό 

του:


Αγαπητέ μου, αν εγώ πίστευα 

αυτά που λες και η Εκκλησία λέγει 

ότι πιστεύετε, ακόμα και αν όλη η 

Αγγλία ήταν σκεπασμένη με σπασμένα 

γυαλιά από τη μία άκρη 

στην άλλη, θα περπατούσα, κι’ αν 

ήταν ανάγκη ακόμα και με τα χέρια 

και με τα γόνατα, και νομίζω 

ότι θα άξιζε τον κόπο, αν μπορούσα 

να σώσω μια ψυχή από μια 

τέτοια αιώνια κόλαση που μου 

διαβάζεις…». 

Αλήθεια τι τρομερό! Πιστεύουμε 

σοβαρά εκείνα που γράφει 

η Αγία Γραφή και που σαν χριστιανοί 

λέμε ότι πιστεύουμε, και 

που τα διδάσκει η εκκλησία; Τότε 

πώς μπορούμε να καθόμαστε με 

σταυρωμένα τα χέρια; 

Αγαπητέ μου, αν δεν έχεις καταφύγει 

στον Χριστό ακόμα και α- 

γνοείς ότι «εν τω άδη δεν υπάρχει 

μετάνοια»…τώρα μπορείς να σωθείς. 

Σε περιμένει η αγκαλιά του 

Χριστού, σε συγχωρεί, σε γλυτώνει 

από την καταδίκη, διότι Αυτός 

πλήρωσε για σένα. 

Και εμείς οι άλλοι που πιστέψαμε 

στον Χριστό τι κάνουμε; Αν 

ο κόσμος πηγαίνει στην κόλαση 

φταίμε εμείς που χάσαμε την ό- 

ραση της αιωνιότητας! 

Είθε ο Θεός να μας δώσει μια 

ζωντανή, μια φλέγουσα πίστη 

που θα μας ξυπνήσει από τον 

βαρύ ύπνο της αδιαφορίας μας. 

Λέτε: Ζητήσαμε τον Θεό, αλλά 

δεν μπορέσαμε να τον βρούμε. 

Αλλά με πιο 

πνεύμα Τον ζητήσατε; 

Μήπως Τον 

ζητήσατε για να ι- 

κανοποιήσετε την 

περιέργεια του λογικού σας; Τότε 

ζητήσατε μια γνώση, μια ιδέα, και 

την βρήκατε ασαφή, σκοτεινή, α- 

νωφελή και περιττή. Αλλά, τότε 

δεν ζητήσατε καθόλου 

τον Θεό και 

ως εκ τούτου, δεν 

μπορέσατε να Τον 

βρείτε. 

Πρέπει να ζητάμε τον Θεό σαν 

ένα Όν πραγματικό και ζωντανό,


που να μπορούμε να Τον πλησιάσουμε, 

όχι για να βρούμε την ουσία 

Του, ή να κάνουμε την προσωπογραφία 

Του, αλλά για να γνωρίζουμε 

τον χαρακτήρα Του, τη 

θέλησή Του, για να επικοινωνήσουμε 

μαζί Του και να λάβουμε 

από Αυτόν εκείνο που μόνο Αυτός 

μπορεί να δώσει. «Ζητείτε και δεν 

λαμβάνετε διότι κακώς ζητείτε, 

διά να δαπανήσετε εις τας ηδονάς 

σας» (Ιάκ. δ/3) 

Ασφαλώς σας φαίνεται πάρα 

πολύ περίεργο ο τίτλος του μικρού 

μας αυτού άρθρου. Λοιπόν, 

κάποιος αδελφός, που του έκανε 

μεγάλη εντύπωση μου το παρουσίασε. 

Και μου έδωσε και την ερμηνεία 

του. Εκείνος τον συνάντησε 

σε ένα εστιατόριο, πηγαίνοντας 

σε κάποια εργασία του. 

Και μπήκε μέσα και ρώτησε, για 

το κρυπτογραφικό νόημά του, 

που έχει πλούσιο περιεχόμενο. 

Είναι αλήθεια, πως είχα ξανακούσει 

γι’ αυτά τα τέσσερα Φ., 

που πάλι είχαν σχέση με εστιατόριο. 

Η δική μου ερμηνεία είναι τελείως 

διαφορετική και αν ήτανε 

για αυτή, δεν θα σας απασχολούσα 

καθόλου. Είναι ανάξια λόγου. 

Μα, μια και θα πούμε για την 

άλλη την καλή, ας πούμε και 

αυτή. Λοιπόν η ερμηνεία που 

γνώριζα εγώ λέει: *Φίλε, Φέρε, 

Φ. Φ. Φ. Φ. 

Φάγε, Φύγε*. Με άλλα λόγια. Αν 

είσαι φίλος, έλα και φέρε τα λεφτά 

σου και γρήγορα, φάγε όσο 

μπορείς βιαστικά και μη καθυστερείς 

, μα φύγε το γρηγορότερο, να 

πάρει άλλος την καρέκλα σου. Δεν 

υπάρχει αμφιβολία πως αυτό είναι 

το πνεύμα πολλών ανθρώπων 

του κόσμου. Την φιλία την βλέπουμε 

σαν μέσο για την απόκτηση 

χρημάτων. 

Η άλλη ερμηνεία που μου δόθηκε 

είναι πιο καλή. *Φίλε, Φέρε, 

Φίλους, στον Φίλο*. Τώρα τα 

πράγματα αλλάζουν. Εσύ που είσαι 

φίλος έχεις και δικούς σου φίλους. 

Αυτούς τους άλλους φίλους, 

οδήγησέ τους στον φίλο 

σου τον ταβερνιάρη. Καλό είναι 

αυτό, πολύ καλό. 

Παίρνοντας αφορμή από αυτό 

το τελευταίο η σκέψη μου πάει 

αλλού. Είναι κάτι, που ίσως στα


πράγματα της καθημερινής μας 

ζωής το κάνουμε, μα πρέπει να μη 

σταματήσουμε εκεί. Έχουμε πρόσωπα 

που μας συνδέει μαζί τους 

κάποια γνωριμία, που ίσως φθάνει 

και στην φιλία. 

Είναι φίλοι 

μας. Εμείς γνωρίσαμε 

τον Χριστό 

και τώρα 

είμαστε δικοί 

Του φίλοι. Έτσι μας ονομάζει: 

«Σεις είσθε φίλοι μου….» (Ιωάν. 

ιε΄. 14). Αλήθεια, αυτούς τους φίλους 

που έχουμε, που μας συνδέουν 

τόσα πολλά, που τους συμπαθούμε 

και τους αγαπούμε, δεν θα 

πρέπει να τους οδηγήσουμε στον 

φίλο μας τον Χριστό, που δεν είναι 

μονάχα ένας καλός φίλος, μα 

Σωτήρας μας και Λυτρωτής μας; 

Και οι φίλοι μας έχουν ανάγκη του 

Χριστού, όσο α- 

νάγκη τον είχαμε 

και εμείς. 

Δεν θα είμαστε 

καλοί φίλοι 

αν δεν κάνουμε 

ότι μπορούμε 

για να οδηγήσουμε 

τους φίλους μας αυτούς 

στην αγάπη του Χριστού. Δεν πρέπει 

να είμαστε διστακτικοί, να 

τους μιλήσουμε για τον Χριστό, 

από φόβο μη μας πουν καθυστερημένους 

και παλιοκαιρινούς. 

Μας γνώρισαν 

ίσως πριν να 

πιστέψουμε 

στον Χριστό 

και τώρα μας 

γνωρίζουν. Θα 

διακρίνουν την διαφορά. Δεν θα 

πρέπει να φοβηθούμε, μήπως χαλάσει 

η φιλία μας. Γιατί να χαλάσει; 

Εμείς, και μάλιστα σαν χριστιανοί 

θα έχουμε πάντοτε τις 

καλλίτερες διαθέσεις, γι’ αυτούς. 

Μα θα έχουμε τις καλλίτερες διαθέσεις, 

που δεν θα οφείλονται 

στην δική μας κακή πρόθεση, μα 

στην προσπάθειά μας για την σωτηρία 

κάποιου φίλου μας. Και θα 

παραμείνουμε 

φίλοι τους, ίσως 

κάποτε τους επισκεφθεί 

το 

Πνεύμα του 

Θεού και μας 

δοθεί η ευκαιρία 

να τους φανούμε 

χρήσιμοι.


*ΣΕ ΑΓΑΠΑ ΠΟΛΥ* 

Κάποιος άθεος βλασφημούσε 

τον Θεό σε κάποιο δημόσιο μέρος, 

και τον προσκαλούσε, αν 

πραγματικά είναι Θεός και υπάρχει, 

να τον θανατώσει σε 5 λεπτά. 

Τα 5 λεπτά πέρασαν και ο άθεος 

είπε στο ακροατήριο. 

--Βλέπετε, 

δεν σας είπα εγώ 

ότι δεν υπάρχει 

Θεός; Τότε μια 

γερόντισσα που 

στεκόταν δίπλα 

του τον ρώτησε: 

--Κύριε, έχετε παιδιά; 

--Μάλιστα, απάντησε αυτός, 

αλλά γιατί με ρωτάς; 

--Καλά, του είπε η γερόντισσα, 

αν ένα από τα παιδιά σου σου έ- 

δινε ένα μαχαίρι και σου έλεγε: 

Μπαμπά, σκότωσέ με! θα το κάνατε; 

--Βέβαια, απάντησε ο άθεος, 

δεν θα το έκανα. Αγαπώ τα παιδιά 

μου τόσο πολύ που ποτέ δεν θα 

μπορούσα να το κάνω αυτό. 

--Έ, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο 

και ο Θεός που 

βλασφημάς δεν 

σε θανάτωσε. 

*Σε αγαπά τόσο 

πολύ*, και γι’ 

αυτό δεν σε θανατώνει. 

«Εάν ανομίας παρατηρήσης, 

Κύριε, ποιος θέλει δυνηθή να 

σταθή μπροστά Σου; Παρά σοι ό- 

μως είναι συγχώρησις» (Ψαλμός 

ργ/ 3-4) 

Η Βίβλος είναι ένα τεράστιο 

άλμπουμ, που μέσα σ’ αυτό παρελαύνουν 

διάφορες μορφές και 

τύποι, κοιταγμένοι πάντοτε από 

την πνευματική πλευρά, όπως α- 

κριβώς τους βλέπει το δίκαιο


μάτι του Θεού. Μα δεν αναφέρονται 

μονάχα με τη ζωή τους και τη 

δράση τους, σαν να είναι βιογραφικά 

σημειώματα. Δεν θα είχε, 

κάτι τέτοιο, καμία αξία. Παράλληλα 

με τα επεισόδια της ζωής 

των, υπάρχουν και οι συνέπειες 

τα θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα 

της συμπεριφοράς των. 

Και αυτό είναι κάτι μοναδικό, μα 

και παράλληλα πάρα πολύ ωφέλιμο. 

Οι μορφές αυτές και οι τύποι 

αυτοί, είναι άνθρωποι ζωντανοί, 

που ανάμεσά τους –αν ψάξουμε 

με καλή θέληση— θα βρούμε ο- 

πωσδήποτε και τον εαυτό μας. 

Είναι περιπτώσεις αδυναμιών, α- 

μαρτιών ή και πράξεων αγάπης 

και πίστεως με την ταυτόχρονη 

κρίση του Θεού. 

Ο άνθρωπός μας ήτανε υπηρέτης 

του μεγάλου προφήτη Ε- 

λισσαιέ. Ζούσε διαρκώς με τον 

ευλογημένο εκείνο άνθρωπο και 

παρακολουθούσε την όλη του 

ζωή και τη μεγάλη πίστη του. Μα 

φιλοξενούσε μέσα στην καρδιά 

του στοιχεία απαράδεκτα, για έ- 

ναν άνθρωπο που είναι στην υ- 

πηρεσία του Θεού. Προπαντός 

φιλοχρηματία. 

Το ότι ήτανε υπηρέτης, αυτό 

δεν έχει καμιά σημασία. Και ο Ε- 

λισσαιέ, και αυτός, υπήρξε στη 

ζωή του υπηρέτης του προφήτη 

Ηλία, τον οποίο και διαδέχθηκε, 

όταν αυτός παραιτήθηκε διότι α- 

στόχησε σε κάποιον υπολογισμό 

του. Το ίδιο θα μπορούσε να 

συμβεί και με αυτόν. Μα δεν ή- 

τανε από την ίδια πνευματική 

στόφα. 

Μια φορά, όταν η Σαμάρεια 

βρέθηκε περικυκλωμένη από 

τους Συρίους και, ανοίγοντας τα 

μάτια του το πρωϊ ο Γιεζεί, είδε 

τα πολυάριθμα εχθρικά στρατεύματα 

να έχουν κλείσει όλες τις 

προσβάσεις, άρχισε να τρέμει 

σαν το ψάρι. Τότε ο προφήτης 

του Θεού προσευχήθηκε γι’ αυτόν 

και ζήτησε από τον Θεό «να 

του ανοίξει τα μάτια για να μπορέσει 

να δη». Και ο Θεός του έ- 

δωσε ένα είδος ενοράσεως, και 

είδε πίσω από τα στρατεύματα 

των Συρίων πολυαριθμότερα 

στρατεύματα και πύρινα αμάξια, 

τα στρατεύματα του Κυρίου των 

δυνάμεων. Έτσι του έφυγε η τρεμούλα. 

Αυτή τη φορά, όμως, τα 

πράγματα ήτανε διαφορετικά. Ο


Νεεμάν, ο αρχιστράτηγος των Συρίων, 

σε ειρηνική αποστολή, 

ήλθε να βρει τη γιατρειά του από 

τον προφήτη του Θεού. Και πράγματι, 

θεραπεύτηκε από τη λέπρα 

του. Μα ο προφήτης δεν θέλησε 

να δεχθεί τα βασιλικά πεσκέσια, 

που έφερε ο άρρωστος αρχιστράτηγος, 

πάνω σε πολλές γκαμήλες, 

και τα άφησε να γυρίσουν πίσω. 

Αυτό ο Γιεζεί δεν 

μπορούσε να το χωνέψει. 

Να έλθουν 

από τόσο μακριά 

και να πάνε πάλι 

πίσω; Μα αυτό δεν 

ήτανε καθόλου σωστό. 

Μήπως, αυτός 

ο άνθρωπος δεν 

είχε γιατρευθεί; Δεν 

ήτανε δίκιο να πληρώσει; 

Και αυτοί 

πάλι, δεν ήτανε άνθρωποι φτωχοί, 

με πολλές ανάγκες; Γιατί να 

μην πάρουν κάτι; Πάντοτε στα 

μάτια της απιστίας, οι πράξεις 

της πίστεως φαίνονται σαν παράλογες, 

σαν άδικες, σαν λανθασμένες. 

Έτρεξε ο καλός σου κρυφά 

και φτιάνοντας μια ψεύτικη φανταστική 

ιστορία, σενάριο ολόκληρο, 

έπεισε τον Νεεμάν και του 

έδωσε δυο στολές πλούσιες και 

δυο τάλαντα. Τα χώνιασε ο καλός 

σου και παρουσιάστηκε στον 

προφήτη σαν να μην έγινε τίποτε. 

Μα ο «βλέπων» του Θεού τα ή- 

ξερε όλα. Σαν επιβεβαίωσε την α- 

μαρτία του, με σωρό άλλες αμαρτίες, 

--έτσι γίνεται πάντοτε-- ο 

προφήτης διέταξε η 

λέπρα, που έφυγε 

από τον Νεεμάν, 

γιατί στάθηκε πιστός, 

να έλθει στον 

Γιεζεί και στο 

σπέρμα του, γιατί 

στάθηκε άπιστος. 

Οι καρποί και 

τα κέρδη της αμαρτίας 

στη ζωή μας είναι 

μια ψυχική λέπρα. 

Τίποτα δεν μας προσφέρουν, 

μα μέσα στην καρδιά μας 

απλώνουν τη φθορά τους, το δηλητήριό 

τους που μας κατατρώγει. 

Όταν η επιθυμία μετατρέπεται 

σε έμπρακτη αμαρτία, θα 

πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε 

και τις συνέπειες (Β. Βασιλέων 

κεφ. Δ’).

Kala Nea - NOV 2023

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?