BULTEN (2)

More documents

Recommendations

Info

SİZLERLE YOLA DEVAM İkinci sayımız bizim için önemli anlamlar taşıyor. İlk defa sizlerden gelen hikayeleri paylaşıyoruz. Çok heyecan ve umut verici hikayeler geldi. Bunlar arasından bir tanesini seçtik, üzerlerinde editörlük çalışması yaptık ve yazarından son hali için onay aldıktan sonra bu sayıda yayınladık. Bu sayımızda yer verdiğimiz hikaye Ferdi Demiray’ın akıcı bir dille kaleme aldığı Garip Bir Hırsızlık Vakası. Günlük hayatın basitliği içinde yaşanabilecek beklenmedik olayları hatırlatan bir sürpriz oldu bizim için hikayesi. Rahat ve sade bir üslupla, keyifle okunacak bir hikaye yazmış Ferdi Demiray. Kendisini tebrik ediyor, yeni hikayeleriyle buluşmak için heyecanlanıyoruz. Bu sayının başka bir anlamı da, geçen ay ölüm yıldönümünde andığımız Sabahattin Ali’ye ithaf ediyor olmamızdan geliyor. Bizden bir öykü ve bir çeviri paylaşıyoruz ona ithafen. Hayatını kendi hikayeleri gibi yaşamış ve kendi hayatı da hikayelerindeki gibi okuyucuyu çaresizlik içinde bırakan, sonunda ne olduğu bilinen ama kabul edilmek istenmeyen şekilde bitmiş. Onun öyküleri öykücülüğün nasıl yapılması gerektiğini, anlamın ve duygunun okura net bir şekilde nasıl aktarılması gerektiğini bize gösteren kılavuz eserler. Sizden gelen öyküler de bize doğru yolda olduğumuzu ve yalnız olmadığımızı gösteren kılavuzlar oldu. Önümüzdeki sayılarda da sizlerden öyküler yayınlamaya devam edeceğiz. Mutluyuz, umutluyuz! Sizlerle herşeye varız ! Editörlerden IAN CRICHTON SMITH “Sabahattin Ali'nin Anısına” Ian Crichton Smith (1928-1998) İskoçyalı şair ve yazar. Biyografilerinde özellikle belirtilmesini istediği bir husus İskoçya’nın ücra bir adası olan Lewis’te dünyaya geldiği. Babasını erken yaşta kaybetmiş ve annesi tarafından türlü zorluklarla büyütülmüş. Yaşadıklarının izdüşümlerini eserlerindeki ana temalarda görebiliyoruz; yaşlı kadınlar ve toplumdan izole insanlar. Dergimizin bu sayısı için seçtiğimiz hikayesinde de yaşlı bir kadının ölüş anında en yakınındakiyle vedalaşmasını konu etmiş. Konu, dergimizin bu sayısını ithaf ettiğimiz Sabahattin Ali’nin hayatını kaybetmesinin hikayesiyle tezat oluşturuyor çünkü Sabahattin Ali’nin ölümü bir veda edemeyiş hikayesi. Ne o sevdiklerine, ne sevdikleri ona veda etme fırsatı bulabilmiş. Bir sevdiğinin ölümünün yasından daha ağır olan, zamansız ve vedasız gidişleri kabullenmek olmalı. Okuyacağınız hikayenin bir ölüşü anlatmasına rağmen okura huzur veriyor olmasının altında, vedalaşabilmiş olmanın yarattığı hafiflik hissinin çok ustaca aktarılmasının bulunduğuna inanıyorum. Bu hikayeyi YKY’nın bir çeviri atölyesinde, Yurdanur Salman hocamın değerli katkılarıyla, severek çevirmiştim. Umarım sizler de severek okursunuz. Pınar Akseki
ÖLÜŞ Ian Crichton Smith John Berger Soluk alışlar kötüleşince yan odaya geçti ve Dante cildini aldı. O gece ve önceki gece boyunca, bunun bir ölüş olduğunu bilmese de ölüşü seyrediyordu. Başı çevreleyen kır saçlar, pusulanın ibresine benzer biçimde panik içindeymiş gibi görünüyordu, bazen açık bazen kapalı olan gözler de sürekli ona bakıyormuş gibi görünüyordu. Daha önce hiç ölüş görmemişti. Soluk yetmezliği, biraz astıma ya da ağır bronşite benziyordu; bazen de, istasyondan çıkan tren gibi yükselerek bir çeşit ıslık sesine dönüşüyordu. Ses, konuştuğunda kızgın ve tersti. Su, çok fazla su, süt, çok fazla süt, susuzluğunu giderecek bir şey istiyordu; o zaman bile o, bunun bir ölüş olduğunu bilmiyordu. Süt verirken dil ona çok soğukmuş gibi geliyordu. Soğuktu, neredeyse kaskatıydı. Bir keresinde, gece yarısına doğru, yanakların aniden kıpkırmızı kesildiğini, gözlerin üstlerinden zorla bakabileceği kadar şiştiğini gördü. Bir aynanın getirilmesini istediğinde kadın aynaya bakıyor, kafasını huzursuz huzursuz bir o yana bir öbür yana sallıyordu. O ise, şişliğin bir çeşit kanıt, dıştaki karanlıktan gelen bir ileti, bir kehanet olduğunu biliyordu. Dışarıda devamlı bir kar yağıyordu; karmakarışık kar taneleri, anlaşılmaz bir örüntü dokuyordu. Işığı kapatacak olsa, o zaman ölü bir gezegenden geliyormuş kadar yabancı olan o öteki ışık, ayın ışığı odaya girecekti, hasta bir pırıltı, neredeyse soyut bir ışık. Bu ışık, şimdi her zamankinden daha çok gereksinme duyduğu Dante’nin sayfalarını aydınlatacak, kof parlaklığını şiirin üzerine yayacaktı. Sayfaları açtı ama devamlı yüze bakıp durduğundan bu sayfalar hiçbir şey ifade etmiyordu. Ölen kişi ellerinin arasından kayıyordu. Kadın ölüşünün içine çekilmişti ve o neler olduğunu anlamıyordu. Ölmek öylesine olağandışı bir şeydi, öylesine özel bir meseleydi ki! Bazen elini uzatıyordu, kadın da bu eli sıkı sıkı kavrıyordu; o kendini sanki bir kayıktaymış, kadın da kayığı çevreleyen karanlık suların içindeymiş gibi hissediyordu. Bütün bu süre boyunca soluklar, sanki bir şey uzaklarda olmak istiyormuşçasına daha da hızlanıyordu. Alın soğuktu ama ağız hala su istiyordu. Vücut huzursuz huzursuz bir o yana, bir bu yana dönüyordu. Gittikçe güçsüzleşiyordu, üstüne bir şey gelmişti ve o güçten düşüyordu. Senin İradendedir Benim Huzurum... Dante’nin bu sözleri, onun zihnine aktı. Bu sözler, pencerenin ötesinde kaynaşarak yağan yoğun karlardan çıkıp geliyor gibi görünüyordu. Hayalinde Dante’nin evrenini bir saat olarak düşündü. Saat sabahın beşini gösteriyordu. Üşüdü, ışık pencereyi mavileştirmeye başlıyordu. Dışarıda sokak insansız ve trafiksizdi. Dünyada kendisinden başka canlı yoktu. Sokak lambaları, donuk ışıklarını sokağa yayıyorlardı. Bütün gece, kendi halelerinin üstüne eğilip öylece durmuşlardı. Tekrar baktığında, ıslık sesi takırtıya dönüşüyordu. O soğuk elleri kendi ellerine aldı. Baş yeniden yastığın üstüne düştü, ağız, karaya vurmuş bir balığın ağzı gibi açılmıştı, gözler geri dönülemez biçimde onun ötesine dikilmişti. Tek çubuklu elektirik sobası, odanın bir köşesinde mırıldanıyordu, koyu ve çiğ bir kırmızı. Dante cildi elinden düştü, yatağın yanında süt ve çorba lekeleriyle dolu kırmızı yün halının üstünde öylece kaldı. Baş aşağı asılı duran bir uzay gemisinde oturuyor ve bütün o masmavilik içinde siyah, ortaçağa özgü bir miğfer biçiminde kendisine doğru gelmekte olan başka bir gemi görüyor gibiydi. Uzay gemisinde siyah, kauçuk içine hapsolmuş en az bir adam vardı ama onun yüzünü göremiyordu. Adam ya ona fırlatacağı bir iple veya ona ateş edeceği bir tabancayla uğraşıyordu. Şekli bir Eskimo’nunki gibi tıknaz ve yabancıydı. Bütün bu süre boyunca pencere masmavi kesildi; vücut da kütüğe benziyordu; soluğun tümüyle çıkıp gittiği ağız çarpılmıştı. Yastığın bir tarafına doğru devrilmişti. Ölüm onurlu değildi. Ölü bir yüz, ölüşünün acısını, bir kütük haline gelmek için neler çektiğini gösteriyordu. Sessizce ağlayarak hiçbir yeşilliğin ve hiçbir eğretilemenin bulunmadığı geri dönülmez merkezin bu olduğunu düşündü. Böyle bir zamanda, şiir çaresizdir. Beden bir taş kadar boş, çarpılmış ağzıyla ona bakıyordu. Tanıdığı hiç kimseye ait değildi. Dante cildi bir uçuruma düşmüş gibi görünüyordu. Kırmızı halının üzerinde bir ateşin ortasındaymış gibi duruyordu. Oysa kendisi o kadar üşüyordu, öylesine uyuşmuştu ki! Yüzü buz gibi ve hareketsiz kalsa da, birden titreyişlerle sarsılmaya başladı. O yabancı mavi ışık, karların beyaz pırıltısıyla karışarak gittikçe artıyordu. Pencerenin dışındaki manzara, insana özgü bir manzara değildi. Yataktaki beden, insan değildi. Yaşlar gözlerinden yavaş yavaş akmaya başladı. Sağ elinde, her nasılsa eline almış olduğu küçük bir altın saat olduğunu farketti. Onu eline aldığını anımsayamıyordu. Saatin tiktak seslerini bile duyamıyordu. Nazik bir mekanizmaydı bu, küçük ve altından. Kulağına tuttu ve o anda, beyaz, donuk pırıltının içinde göz yaşları boşanıverdi. Gözyaşlarının arasından saati, onun ötesinde kırmızı halının üstünde duran Dante cildini, onun da ötesinde gene, değişmez göründüğü halde, herşey değiştiği için değişecek olan kütüğü gördü. O anda bunu düşünemeyecek olsa da, kendisinin de değişeceğini anladı. Değişeceğini biliyordu, kütük de değişecekti; onu ağlatan, herşeyden çok buydu; kütüğün bir zamanlar ne olduğunu düşünmek, acı çeken bir vücut, büyüyen, evlenen ve çocukları olan bir kız. Bu kütüğün bütün bunlar olabilmesi o kadar tufaftı ki! Bu kütüğün bir zamanlar, damatahtası gibi kareli elbiseler giymiş olması, onu yemeğe çağırmış olması,geleceği düşünerek geceleri uykusuz kalmış olması o kadar tuhaftı ki! Bu , öylesine tuhaf, öylesine yerine konamaz bir şeydi ki bir acı ve merhamet depremiyle sarsılıyor gibi sarsıldı. Dante’ye bakmayı göze alamıyordu; hareket etmesini bekliyormuş gibi kütüğe sadece bakabiliyordu. Kütük yanlızca kendisiyle ilgileniyordu. Hala nefes almak istiyormuş gibi duran o çarpık ağız hiçbir söz, hiçbir ödün vermiyordu. Orada otururken yavaş yavaş pencerenin dışından gelen çekiç seslerinin farkına vardı, aynı zamanda odanın bir ucundan bir ucuna çakan mavi şimşeğin de farkına vardı. Atölyeyi unutmuştu. Yürüyerek pencereye gitti ve akkor alevin üstüne eğilmiş kasklı adamları gördü. Mavi parlamalar başka bir dünyadan geliyormuş gibi soğuk ve garipti. Aynı anda, işle uğraşan insanlardan gelen anlaşılmaz bağırışları duydu; arkasına bakmak için dönen kasketli bir baş gördü. Onun ötesinde sabahın keskin mavisi yerine oturuyordu. Onun önünde de savrulan kar tanelerini gördü. Harap olmuş yüzüyle yere, Dante’ye baktı; çekiçlerin vuruşlarıyla çizgileri birleştirdiğini, bir evren oluşturduklarını, insanların mavi bir ışığın içinden bağırdıkları bir dünyayı bir arada tuttuklarını hissetti. Çekiç, kütüğü döve döve bir vazoya, mermere, mavi taştan yapılmış çiçeklere, eğretilemelerin en dayanıklısına dönüştürüyor gibiydi.
Page 1: SİZLERLE YOLA DEVAM! Yazdıkların
Page 5 and 6: GARİP BİR HIRSIZLIK VAKASI Ferdi

BULTEN (2)

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?