BULTEN (2)

GARİP BİR HIRSIZLIK VAKASI
Zeki Abi kahvenin önünden geçerken içerdekilerin daveti
üzerine bir masaya oturdu. Kahve ahalisi geçmiş olsun
dedikten sonra Zeki Abi’yi sorguya aldılar. Hiç ses duymadınız
mı? Kavanoza değerli şey saklanır mı? Kapıyı kilitlemiyor
musun? Dünkü olaydan sonra bu garip değil mi?
Kahvenin nispeten sakin bir köşesinde oturan ihtiyar
kurt Memduh elindeki on yedilik sarı kehribar tespihini
çekerken kafasını sağa sola salladı. İçinden çok eski bir
numara, ama kim yaptı bunu diye geçirdi. Memduh’un
mazisini bilen yoktu, herkes onu eski bir balıkçı sanıyordu.
Velâkin çarşının eskileri ile emekli polisler nam-ı diğer
Matkap Memduh’u çok iyi tanırlardı. “Hey gidi günler, hey!”
diye iç geçirdi. Büyük caminin arkasındaki eski pazarda az
işe yaramamıştı bu numara. Bilen bilir, hırsızlar yolsuz
kaldıklarında en çok bu numarayı yaparlar. Bazen artık
bilmem kaçıncı kez bir zavallının daha ağına düştüğünü
görmemek için kahveciler, Memduh dükkâna girdimi usulca
yanına yanaşır, çayını iç topukla, diye uyarırlardı. Bir tek
büyük kahvenin sahibi Topal Haşmet, Memduh’u gördü mü
elini ovuşturur, kulağına eğilip zekâtımı isterim, derdi. Hiç
sevmezdi Topal Haşmet’i ama iş için kabul eder, her
seferinde bir daha gelmem bu son der, ama sıkışınca aynı
oyun için yine uğrardı. Kahvenin en kalabalık zamanı
önceden gelip masalara oturan hırsızlar beklemeye başlarlar.
Biri kahveden içeri dalar soluk soluğa ağabeylerim,
amcalarım az önce hırsızlık oldu herkes emanetini parasını
kontrol etsin, hırsız karakolda eksiği olan salınmadan gitsin
alsın diye figan eder, o telaşla herkes elini cüzdanı ya da
Ferdi Demiray
değerli eşyası neredeyse oraya atar, kimi ceketinin iç cebini,
kimi pantolonunu, kimi gömlek cebini yoklar çıkarır, bakar
tabii. Etraftaki hırsız takımı da gözlerine kestirdikleri
kurbanlarının cüzdanlarının, paralarının yerini böylece
öğrenmiş olurlar. Bir sonraki iş olarak, kurbanı takip edip en
uygun kalabalıkta yanlışlıkla çarpıverirler, elleriyle koymuş
gibi buldukları cüzdanı mesleki hünerle kendi ceplerine
atarlar ve bin bir özür ile kurbanın gönlünü alarak hızla
uzaklaşırlar. Matkap Memduh akşama doğru Topal Haşmet’e
uğrar, içinden küfür ederek, işin tüm pisliğini, tehlikesini
kendi ve tayfası yaşamasına rağmen olan bitene ses
çıkarmadığı için mecburen kazançtan birazını verirdi.
Gözlerini cebinden çıkardığı mendile silen Memduh,
gırtlağından gelen sesi ile herkesin duyacağı şekilde lafa
girdi:
-Dikkat edin beyler, hırsız karda gezer izini belli etmez.
Herkes hep bir ağızdan haklısın, dedi. Ben öyle hırsızın
deyip küfür sallayan birkaç gence gülümsedi Memduh.
***
Emekliliği gelmiş Komiser masasının karşısında oturmuş,
yakın zamanda kendi yerine geçeceği belli genç komiserin
açık çayını karıştırmasını izledi.
-Bu hırsızlık olayında bir gariplik var, dedi.
Genç komiserin cevap vermesini beklemeden;
-Şu kahveye gelip evine hırsız girdi diyen çocuğu bulalım,
diye devam etti.
Genç komiser, tamam bulalım amirim der gibi kafasını
salladı.
Mahallenin bütün veletlerini köşe bucak bulup tatlı dille
sorup soruşturdular. Kimi şu top oynayanların arasındaki sarı
kafalı çocuktu dedi, kimi sevmediği ne kadar akranı varsa
ismini verdi. Ama nafile, ta ki küçük Ahmet olaydan birkaç
gün sonra annesine Meryem’den aldığı parayla
yakalanıncaya kadar. Annesinin sorgusu yanında polislerinki
hiç kalırdı, terlikle evire çevire dövdüğü küçük Ahmet’in
babasını çalıştığı bisiklet tamircisinden çağırttı. Olayı dinleyen
adam bir anlam veremedi ama tuttuğu gibi oğlunu karakola
getirdi.
Halef-selef komiserler çocuğu ve babasını oturtup
korkutmadan sohbet eder gibi konuştular.
-Dışarıda oynuyorduk, Hacer Teyze’nin kızı Meryem Abla
geldi, beni usulca bir kenara çekti. Kimseye söylememem
için yemin billâh ettirdi para verdi, git kahveye Hande’nin
babası Zeki Amca’ya, sizin eve hırsız girdi de. Ama benim
söylediğimi kimseye söyleme, dedi.
İki polis birbirlerine baktılar, yeni olan neyse de eskisi
bunca yıllık meslek hayatında böyle bir olay duymamıştı.
Çocuğu ve babasını gönderdiler, karakoldan iki polisi Hacer
Hanım’ın evine yollayıp kızı ile birlikte gelmesini istediler.
Hacer Hanım okuldan yeni gelen kızı ile birlikte korka
çekine karakola geldi.
Yaşlı komiser rahatlatıcı ses tonuyla olan biteni anlattı.
Hacer Hanım kıpkırmızı oldu, Meryem oturduğu sandalyede
dikleşti, kafasını kaldırdı gözleri ateş gibiydi, şirretleşti.
-Murat ile Hande bana bunu yapmayacaklardı. Birisi
sevgilim, diğeri birlikte büyüdüğüm kapı komşum, ikisinin
de… dedi sustu.
Sonra o diklenmiş hali gitti, ağlamaklı bir sesle devam
etti.
-Ben Murat için deli oluyorum. O da beni seviyor
biliyorum. Ama en başından bu işin içine o köpek Hande’yi
sokmakla hata ettim. Onunla dertleştim, sırlarımı açtım.
Birlikte büyümüştük, oysa o ilk fırsatta bana kazık attı.
Murat’la bozulan aramı düzeltmek bahanesiyle onunla
konuşmaya, takılmaya başladı. O gün son sınıfların sınavı
vardı, bize okul yoktu ama aynı sınıfta okuduğum o köpek
süslenip püslenip okula gidiyor gibi evden çıktı. Camdan
gördüm, Murat’la buluşmaya gidiyordu. Ben de delirdim.
Aklıma bu geldi. Küçük Ahmet’e para verip kahveye yolladım,
Zeki Amca’nın evine gelmesini sağlamak istedim. Ben de
oralarda olacak, okula gitmediğimi gösterecektim. Tüm
mahalle ve Nebiye Teyze, kızlarının ne işler çevirdiğini
öğrensinler istedim, dedi ve hüngür hüngür ağlamaya
başladı.
Hacer Hanım elindeki çantayı kaldırıp olanca hızıyla
kızının kafasına indirdi. İkinci darbeyi ise genç komiser
engelledi.
Yaşlı komiser, iyi de kızım bir sonraki gün yaşanan
hırsızlık nasıl oldu peki, diye şaşkın şaşkın sordu.
-Valla billa bilmiyorum Komiser Amca, diye ağlarken
gözlerini siliyordu.
Hacer Hanım ve kızı karakoldan çıkarken itişiyorlardı.
Kadın ellerini gökyüzüne kaldırıp kaldırıp önce dua eder bir
hal alıyor, sonra kızının sırtına sırtına indiriyordu.
***
Okul çıkışı buluşan Murat ile Hande çarşıda el ele
geziyorlardı, hava açık ve güzeldi. Kalabalık çarşıda bir o
yana bir bu yana sürüklenen insan yığınları sırtlarında küfeleri
ile koşuşturan hamallar, çıraklar, bir dükkândan diğerine
giren ama pek fazla para harcamayan ihtiyarlar, çarşı adeta
bir insan cümbüşü içindeydi. Genç sevdalıların az önce
önlerinden geçtikleri kuyumcuda sırtı vitrine dönük Zeki Abi
sıkı bir pazarlık sonunda sattığı bileziklerle değerli saatin
parasını cebine koydu. Bu zamanda bir emekli için sadece
emekli maaşı ile geçinmek ölüm gibiydi. Çok sevdiği
Nebiye’sine bunu yaptığı için vicdanı son derece rahatsızdı,
birlikte ne zor günler atlatmışlar, aç kalmışlar ama asla
yılmamışlardı. Yaşlandıkça insan paranın kıymetini anlıyordu.
Büyük kızı kendini kurtarmış sayılırdı, çok zeki değildi. Lise
bitince mahalleden biri gelip isteyecekti. Göz açıp
kapayıncaya kadar büyümüştü ama ya küçük kız, onun
önünde daha yılları vardı.
O velet gelip evine hırsız girdi demese, gece boyu
yatakta dönüp dururken şeytan aklını çelmese, belki de bu
iş hiç aklına gelmeyecekti. Yıllardır Nebiye’sinin dişinden,
tırnağından, pazardan, yorgandan artırdığı paraları ile bu
bilezikler ve şu koluna bir gün bile takmadığı saat yine turşu
kavanozlarının arkasındaki kavanozda öylece duruyor
olacaktı. “Nebiye ne yapacaksın onları?” dediğinde “Zor
günler için Zeki Bey,” diye parmağını sallardı hep. Eh be
Nebiye, al sana zor gün, sakın üzülme elimiz rahatlayınca
ben bu işi telafi ederim.
***
Çok geçmeden şehrin karşı yakasında bir kahveden içeri
kara kuru bir çocuk girdi, oyun oynayanların şaşkın bakışları
arasında bir masanın önünde durdu.
-Koş abi koş, sizin eve hırsız girdi, diye bağırdı.
Zavallı adam karşısında duran çocuğa ağlamaklı şaşkın
bir gözle baktı. Ayağa kalktı, kahvenin kapısına doğru
yayından çıkan bir ok gibi fırladı. O ilk şaşkınlığı üzerlerinden
atan kahvedekiler hep birden ayağı fırladılar.
Her şey ocağın önündeki masada oturan Matkap
Memduh‘un istediği gibi olmuştu. Eski günlerdeki gibi
heyecanlanmıştı, yanındaki delikanlının kolunu sıktı, usulca
kulağına eğildi.
-Hadi bakalım sıra sende, öğrettiğim gibi tamam mı, evin
anahtarını al ve neyi nereye sakladıklarını iyi belle, dedi.
Son