Friedrich_Nietzsche_-_B_yle_S_yledi_Zerd_t_epu

O boyun eğmeyi öğretenler yok mu? Nerede küçük, hasta ve kabuk bağlamış bir şey varsa,
sürünüyorlar oraya bitler gibi; ve sadece tiksindiğim için alıkoyuyorum kendimi onları ezmekten.
Pekâlâ! Onların kulaklarına vereceğim öğüt bu: Benim Zerdüşt, o tanrısız, derim ki: “Kim var ki
benden daha tanrısız, sevineyim öğretisine?”
Benim Zerdüşt, o tanrısız: nerede bulurum dengimi? Kendi istemini kendi belirleyen ve her türden
boyun eğmeyi reddeden herkes benim-dengimdir.
Benim Zerdüşt, o tanrısız: her rastlantıyı pişiririm kendi çanağımda. Ancak iyice piştiğinde kabul
ederim onu kendi yemeğim olarak.
Sahiden, kimi rastlantı emredercesine geldi bana: ama daha da emredercesine konuştu istemim
onunla, – bunun üzerine diz çöktü o rastlantı yalvararak –
– yalvararak, bende bir barınak ve bir yürek bulsun diye ve yaltaklanarak: “Bak ey Zerdüşt, nasıl da
geliyor dost, dostun yanına!” –
Oysa ne konuşuyorum ki ben, hiç kimsede bendeki kulakların olmadığı bir yerde! Bu yüzden şöyle
bağırmak istiyorum tüm rüzgârlara:
Hep daha da küçüleceksiniz, siz küçük insanlar! Ufalanacaksınız, siz huzurlular! Yok olacaksınız –
– sayısız küçük erdeminizde, sayısız küçük ihmalinizde, sayısız küçük boyun eğmenizde!
Pek esirgeyici, pek boyun eğici; böyledir sizin toprağınız! Ama bir ağaç büyük olmak için sert
kayalara dayanıklı kökler salmak ister!
İhmal ettikleriniz de tüm insan geleceğinin dokumasının bir parçası; sizin hiç dediğiniz de geleceğin
kanıyla beslenen bir örümcek ağı ve bir örümcektir.
Ve sizin alışınız çalmak gibidir, ey küçük erdemliler; ama serseriler arasında bile hâlâ geçerlidir şu
onur: “İnsan sadece yağmalayamadığında çalmalıdır.”
“Verilir” [23] – bu da bir boyun eğme öğretisidir. Ama ben diyorum ki size, ey siz huzurlular: Alınır
ve hep daha çok alınacaktır sizden!
Ah, her şeyi yarım istemeyi bırakıp da, eylemde olduğu gibi üşengeçlikte de kararlı olsanız!
Ah, şu sözümü anlayabilseniz: “Her zaman istediğinizi yapın, – ama önce isteyebilen birileri olun!”
“Her zaman komşunuzu da kendiniz gibi sevin – ama önce, kendini seven birileri olun –
– büyük bir sevgiyle seven, büyük bir aşağılamayla seven!” Böyle söylüyor Zerdüşt, o tanrısız. –
Oysa ne konuşuyorum ki ben, hiç kimsede bendeki kulakların olmadığı bir yerde! Burada henüz bir
saat erken benim için.
Kendimin öncülüyüm ben bu halkın arasında; kendimin horoz-ötüşüyüm karanlık sokaklarda.
Ama onların saati geliyor! Ve benim saatim de geliyor! Her geçen saat daha küçük, daha zavallı,
daha kısır oluyorlar – zavallı otlar! Zavallı dünya!
Ve pek yakında kuru otlar ve bozkırlar gibi duracaklar karşımda, sahiden! Kendilerinden bıkmış –
ve dahası sudan çok ateşe hasret!