Friedrich_Nietzsche_-_B_yle_S_yledi_Zerd_t_epu

Zerdüşt’ün Önkonuşması
1
Zerdüşt otuz yaşındayken yurdunu ve yurdunun gölünü terk edip dağlara çıktı. Burada başını dinledi
ve yalnızlığın tadına vardı ve on yıl boyunca da bundan usanmadı. Ne var ki sonunda dönüştü yüreği –
ve bir sabah, tanyeri ağarırken kalktı ve güneşin karşısına geçip şöyle söyledi:
“Ey sen büyük yıldız! Aydınlattıkların olmasaydı, ne olurdu mutluluğun?
On yıl boyunca buraya, mağarama geldin; kendi ışığından da bu yolu aşmaktan da usanırdın ben
olmasaydım, kartalım ve yılanım olmasaydı.
Oysa biz her sabah bekledik seni, hafiflettik yükünü ve kutsadık seni bu yüzden.
Bak! Usandım bilgeliğimden, tıpkı fazla bal toplamış arılar gibi; uzanacak eller gerek bana.
Armağan vermek ve paylaştırmak istiyorum, insanlar arasındaki bilgeler budalalıklarından,
yoksullar da zenginliklerinden yeniden kıvanç duyuncaya dek.
Bu yüzden inmeliyim derinliklere: tıpkı senin akşamları denizin ardına geçip, yeraltı dünyasını da
aydınlatman gibi, ey zenginler zengini yıldız!
Senin gibi, batmalıyım [1] ben de, aralarına inmek istediğim insanların deyişiyle.
Bunun için kutsa beni, çok büyük bir mutluluğa bile kıskanmadan bakabilen, ey dingin göz!
Taşmak isteyen kabı kutsa ki, altın sular aksın ondan ve taşısın senin sevincinin pırıltısını dört bir
yana!
Bak! Bu kap tekrar boşalmak istiyor, Zerdüşt tekrar insan olmak istiyor.”
– Böyle başladı Zerdüşt’ün batışı.
* * *
2
Zerdüşt yalnız indi dağdan ve hiç kimse çıkmadı karşısına yolda. Ancak, ormana vardığında, kutlu
kulübesinden ormanda kök toplamaya çıkmış bir ihtiyar belirdi birden karşısında. İhtiyar şunları
söyledi Zerdüşt’e:
“Pek yabancı değil bana bu gezgin: çok yıllar önce geçmişti buradan. Zerdüşt’tü adı; ama değişmiş
bu arada.
O zamanlar küllerini taşırdın dağlara: şimdi de ateşini mi taşımak istersin vadilere? Kundakçılara
verilen ceza korkutmuyor mu gözünü?
Evet, tanıdım Zerdüşt’ü. Durudur gözleri ve hiçbir tiksinti sinmiş değildir dudaklarının kıvrımına.
Dansçı gibi yürümesi de bundandır ya!