Lakırtı Ekim 2017

ÇAKIMLA KAZIDIM ADINI”
“KARAAĞACA
4 Ağustos 1922’yi gösterdiğinde, Türkistan’ın Pamir dağlarının eteklerinde
Takvimler
@LC_LAPSUSCALAMI
bir Rus mitralyözüne doğru yürür Enver Paşa, bir elinde kılıcı diğer elinde silahıyla.
Anında vurulur ve orada ölür. Avrupa basınında öldüğüne dair haberler çıkmaya
başlayınca Berlin’de bulunan Naciye Sultan başta inanmak istemez kocasının
öldüğüne. Daha evvelden konuştukları gibi Paşa’nın bir ölüm haberi yayacağını ve
izini kaybettirdikten sonra yanına gelip birlikte sözleştikleri gibi İsviçre’ye
gideceklerini düşünür. Ne yazık ki 3-4 ay sonra Paşa’nın yaveri İsmet Bey’in gelişiyle
gerçeği anlar Naciye Sultan. Eşi Enver Paşa ölmüştür. Gerideyse ölümünden sadece on
gün önce karısına yazdığı ve bizzat diktiği deri bir mahfaza içerisine geceler boyu
altında uyuduğu karaağaçtan kopardığı ufak bir dal ve tek bir çiçekle beraber
gönderdiği son mektubu kalır. “Karaağaca çakımla kazıdım adını.” diye biten son
mektubu.
“Naciyeciğim, sevgili sultanım, cici efendiciğim!
Bugün pek sıkıntılı bir hava, tuhaf bir sis, güneş görünmüyor.
Düşmandan bir hareket yok. Fakat henüz sabahtır. Hastalarımı
geri gönderdim ve Afgan emirinin askerinin ve muavenetinin
çekilmesinin iyi olmadığını ve Bolşevikler’e emniyet caiz
olamayacağını bildirdim. Ve hiç olmazsa eczá-yı tıbbiye ve sair
malzemesinin iadesini istedim. Bakalım, ne olacak? Bir de Hacı
Sami ve diğer arkadaşların bu tarafa geçmesine müsaade
olunmasını talep ettim. İşte efendiciğim, hemen şu satırları
yazarak mektubumu kapatıyorum ve içine her gün sana
topladığım buranın yabani çiçeklerinden koyuyorum. Ayrıca kaç
gecedir altında yattığım karaağaçtan kopardığım ufak bir dalı
leffediyorum. Seni öper, sever, kucaklar, bu mevcudiyet-i
maddiyemle aşk ve hasretimle sarılarak canını yakar, Hüda’nın
birliğine yavrularımla beraber emanet ederim, ruhum
efendiciğim. Karaağaca çakımla ismini yazdım. Enver’in”
25 Temmuz 1922
35