#RIP Chester - Wspomnienia fanów

Anna Turkowyd
To mój nieco ponad 3-letni syn, który
katował ich piosenki razem ze mną i mężem.
Tak bardzo prosił o koszulkę, że w
końcu ją dostał. Obiecałam mu, że jak będzie
starszy, to zabierzemy go na koncert
LP. Teraz ma 6 lat i dalej chce jechać. Nie
wiem jak mu wytłumaczyć, że Linkin Park
już nigdy nie będzie takie samo.
Kamil Chuchro
Piosenek LP zacząłem słuchać mniej
więcej w 2005 roku, kiedy brat puszczał
„Meteorę”. Na tyle mi to się spodobało, że
zarzynałem „Breaking the Habit”, Numb i
Faint do porzygu. Później na jakiś czas mi
przeszło, „zespół jak zespół”, aż kumple
nie puścili mi całego albumu „Minutes to
Midnight”, opowiadając przy okazji całą
ich dotychczasową karierę. Wtedy mnie
wzięło na poważnie. Cokolwiek by o nich
nie było napisane, cokolwiek by nie mieli
w planach - wiedziałem wszystko. Nawet,
to kiedy kto się urodził. Czekałem na następne
płyty - „A Thousand Suns” przyjąłem
ze sporą rezerwą, ale jak już się wsłuchałem,
to mi się spodobało. To samo z
„Living Things”. A potem to, o czym tak
marzyłem - Warszawa i OWF, jeszcze
przy samych barierkach. Nigdy czegoś
takiego nie przeżyłem! Następnie „The
Huntung Party”, po którym skakałem z
radości, jeśli chodzi o brzmienie, Wrocław,
Rybnik, One More Light i ostatni
koncert na mojej ziemi - w Krakowie.
Niby nie słuchałem już ich tak często, jak
kiedyś, ale sama wiadomość: „Linkin Park
w Polsce!” powodowała, że nie myślałem
zdroworozsądkowo i zaraz jak tylko bilety
były w sprzedaży, to po prostu kupowałem.
To z nimi właśnie, z przekazem
Chestera w głosie, dorastałem. To z nimi
z każdym rokiem rozumiałem coraz więcej,
to z nimi moja znajomość angielskiego
stawała się coraz lepsza. To właśnie
dzięki Chesterowi przetrwałem burzliwe
chwile w swoim życiu, bo wydawało mi
się, że właśnie te piosenki są pisane jakby
specjalnie dla mnie. Nawet jak już wyszło
One More Light, to wrzucając „Sharp
Edges” na tablicę, napisałem, że nie tego
oczekiwałem, ale tekstami wciąż mnie
kupują. I kupili już na wieczność, kupił
mnie Chester.
Aleksandra Musiał
Chciałam tu tylko zostawić to zdjęcie. W sumie nie wiem co
mam napisać. Był osobą, która wyciągnęła mnie z depresji i
nauczyła żyć i walczyć ze swoimi demonami. Dlatego też zdecydowałam
się wytatuować sobie tekst z piosenki the Messenger,
ponieważ w każdej chwili zwątpienia przypomina mi o
tym, żeby walczyć i się nie poddawać. Co za ironia.
12