#RIP Chester - Wspomnienia fanów

Marcin Kawka
Linkinów zacząłem słuchać w gimnazjum. Był to pierwszy zespół, którego słuchałem „na serio”, gdzie wczytywałem
się w teksty, uczyłem się ich na pamięć i śledziłem kolejne doniesienia prasowe. Czasy gimnazjum były dla mnie ciężkie.
Często spotykałem się z upokorzeniami, poniżeniem, samotnością i niezrozumieniem. Nie raz czułem się sam.
Dziś jako dorosły człowiek myślę, że był to bardzo mroczny czas w moim życiu. Nie pamiętam już, kiedy po raz pierwszy
usłyszałem piosenkę Linkinów, ale bardzo szybko okazało się, że są mi bliscy. Śpiewali o tym, co mnie boli, wykrzykiwali
moją złość i dawali ukojenie w trudnych chwilach. Gdy poznałem historię dzieciństwa Chestera i to, z jakimi
demonami sam się mierzył, a jednocześnie jak daleko zaszedł, czułem wielkie pokłady motywacji i chęci do walki,
przedzierania się przez każdy dzień. W utworach odnajdywałem siebie, a w mocnym wokalu Chestera znajdowałem
siłę i myślę, że mają duży wkład w to, jak potoczyło się dalej moje życie. Kolejne albumy zdaniem „specjalistów” traciły
na sile, były mniej hard, a coraz bardziej pop. Ale dla mnie tak właśnie układało się życie. Od krzyku złości przez ukojenie,
jakie znajdowałem na kolejnych płytach, pierwsze miłości, problemy dorosłości. Dziś czuję, że twórczość LP to
niejako soundtrack mojego życia. Kiedy wczoraj przeczytałem, że Chester odszedł, to coś we mnie pękło. Nie chodzi
mi tutaj o smutek po śmierci ulubionego artysty, myślę, że to coś więcej. Odszedł ktoś, kto był ze mną przez wiele
lat, choć sam o tym nie wiedział. Ktoś, kto był mi bliski, choć nigdy się nie spotkaliśmy. Byłem na każdym koncercie w
Polsce, choć w moim rodzinnym Chorzowie stałem tylko za płotem, to i tak bawiłem się świetnie. Później Warszawa,
Rybnik, Kraków, na ostatni już prawie miałem nie jechać. Dziś chyba bym sobie tego nie wybaczył. To był piękny koncert
i z dzisiejszej perspektywy również piękne pożegnanie. Ciężko mi z myślą, że odszedłeś, być może w poczuciu
samotności, a przecież to Ty w swojej muzyce dawałeś siłę nam wszystkim. Jak to możliwe, że tej siły zabrakło Tobie?
Gdy to piszę, czuję smutek, ale też złość. Chcę Cię zrozumieć. Będę się za Ciebie modlił, bo teraz tylko tyle mogę już
dla Ciebie zrobić. Dziękuję!
Błażej Damski
Może ktoś w to uwierzy. Może nie. Jednak ja wiem, że to, co piszę, jest prawdą. Od 9 lat LP był ze mną wszędzie
tam, gdzie działo się coś ważnego w moim życiu. Dzięki nim stałem się wolny duchowo i umysłowo. Dzięki zespołowi
podejmowałem najważniejsze kroki w moim życiu. Dzięki ich muzyce i przekazom bylem w stanie podnieść się po
każdym otrzymanym ciosie. Zawsze mi towarzyszyli w długich podróżach do pracy, gdy zaczynałem swoją karierę w
wolontariacie. Gdyby nie „No More Sorrow” to dziś nie miałbym własnej rodziny. Kiedy spotkałem pewną dziewczynę,
to właśnie ten utwór zburzył miedzy nam pierwsze mury. Dwa miesiące później rozklekotanym Punto gnaliśmy
ze Śląska na OWF w 2012. Później Wrocław i Rybnik. Teraz mam wspaniałego syna i cudowną narzeczoną. Gdyby
nie dzieło „Powerless” to dziś nie miałbym wydanej własnej książki. Choć są dla mnie zupełnie obcy. To właśnie ich
twórczości zawdzięczam to, jak potoczyło się moje życie, w którym od tamtej chwili zacząłem wiedzieć, czego pragnę i
do tego dążyć. Gdyby nie oni dziś nie osiągnąłbym nic, nie miałbym ani rodziny, ani pracy, ani domu, ani książki. Zawsze
miałem nadzieje, że mój syn doczeka takich czasów, gdzie doczekamy się ich wieloletniej chwały i dorosłemu synowi
powiem, że oto są legendy, którzy równie legendarnie zejdą ze sceny. Jednak wierzę, że w tym tragicznym dla nas
czasie gdzieś tam w górze na nas patrzy i próbuje nam powiedzieć, byśmy nie mieli więcej smutków, bo uwolnił się od
swych „czarnych ptaków przeszłości”.
16